บทที่ 241 การทะเลาะวิวาทระหว่างสามีภรรยา
เมื่อซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อถึงโรงพยาบาล พวกเขาก็ได้พบกับหมอเฉิง
“ประธานซู คุณนาย”
ซูซีมู่พยักหน้าแล้วถาม “คุณปู่ของผมเป็นยังไงบ้าง? ”
“คุณท่านตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” หมอเฉิงหยุดชั่วขณะหนึ่งและพูดต่อว่า “อาการของคุณท่านแย่ลงมากหลังจากอาการโคม่าครั้งล่าสุด แม้ว่าจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ แต่สภาพอากาศในเมืองก็ไม่เหมาะกับสภาพอาการของคุณท่าน ในครั้งนี้หัวใจของคุณท่านนั้นดูอึดอัดและไม่สบายเป็นอย่างมาก ซึ่งก็เหมือนกับเป็นการตีระฆังเตือนกับร่างกายของเขา”
เมื่อได้ยินคำพูดของหมอเฉิง ร่างทั้งร่างของซูซีมู่ก็สั่นอย่างรุนแรง
โล่เฟยเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็รีบยื่นมือออกไปจับมือเขา หลังจากนั้นก็หันไปถามหมอเฉิง “สภาพอากาศของเมืองAไม่เหมาะสม งั้นที่ไหนถึงจะเหมาะสมกว่ากัน”
“สวิตเซอร์แลนด์” หมอเฉิงหยุดไปสักพัก ก็กล่าวต่อว่า “สภาพอากาศในสวิตเซอร์แลนด์เหมาะสำหรับให้คุณท่านพักฟื้นมากกว่า แต่ว่า…”
เธอขมวดคิ้วแล้วถามว่า “แต่ว่าอะไร? ”
ในเวลานี้ซูซีมู่ก็พูดออกมาว่า “คุณปู่เขาไม่ต้องการไปจากเมืองA”
“ไม่อยากไป ยังไงก็ต้องไป สุขภาพสำคัญที่สุดนะ” โล่เฟยเอ๋อกล่าวอย่างตื่นตระหนกตกใจ
ซูซีมู่พยักหน้า อือ หลังจากนั้นกล่าวว่า “เมื่อคุณปู่ของผมอาการคงที่แล้ว ผมจะส่งเขาไปสวิตเซอร์แลนด์เป็นการส่วนตัว”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “ตกลง”
หมอเฉิงรู้สึกโล่งใจที่เห็นท่าทีของซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อ
เขาโน้มน้าวคุณท่านหลายครั้งให้ไปพักฟื้นที่สวิตเซอร์แลนด์ แต่เขาก็ดื้อรั้นเกินไปและยืนยันที่จะอยู่ในเมืองA เดิมทีเขาจะไปขอให้ประธานซูไปโน้มน้าวคุณท่านสักหน่อย
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นจะต้องโน้มน้าวแล้ว ประธานซูได้ตัดสินใจที่จะส่งคุณท่านไปสวิตเซอร์แลนด์แล้ว
สำหรับความดื้อรั้นของคุณท่าน ในความทรงจำของเขา ดูเหมือนว่าคุณท่านไม่เคยเอาชนะประธานซูได้เลย
เมื่อซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในห้องพักคนป่วยของคุณท่าน ก็เห็นคุณท่านนอนอยู่บนเตียง ที่แขนซ้ายของเขาให้น้ำเกลืออยู่ สติสัมปชัญญะยังถือว่าดี ในมือขวาถือหนังสืออยู่ ส่วนอาผินก็เฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย
ซูซีมู่ขมวดคิ้วและไม่พูด
โล่เฟยเอ๋อเหลือบมองเขา แล้วร้องเรียกว่า “คุณปู่”
“เฟยเอ๋อ” เมื่อคุณท่านได้ยินเสียงของโล่เฟยเอ๋อ ก็หันศีรษะและมองไป เมื่อเขาเห็นโล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ ก็เกิดความประหลาดใจชั่วหนึ่งผ่านดวงตาของเขา แล้วเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่าง และเขาก็ลดใบหน้าลง พร้อมกล่าวว่า “อาผิน ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามแจ้งพวกเขา”
อาผินยังไม่ทันได้ตอบ ซูซีมู่ก็ย้อนตอบขึ้นมาทันทีว่า
“ไม่บอกพวกเรา งั้นคุณปู่ต้องการที่จะให้บอกใครครับ”
โดนซูซีมู่ปิดกั้นขนาดนี้ คุณท่านก็ไม่รู้ว่าจะหักล้างกลับไปอย่างไร เขาไม่ให้ความสนใจซูซีมู่ แต่เขากลับโบกมือให้โล่เฟยเอ๋อด้วยรอยยิ้มแทน
“เฟยเอ๋อมานั่งกับปู่ตรงนี้”
โล่เฟยเอ๋อเดินไปข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอเอื้อมมือไปจับมือคุณปู่แล้วถามว่า “คุณปู่ดีขึ้นบ้างไหมคะ? ”
“ปู่ไม่เป็นอะไรหรอก มันก็แค่ป่วยเล็กน้อย พวกเขาก็แค่ตกใจไปเอง” คุณท่านตบมือเบาๆ บนมือของโล่เฟยเอ๋อและพูดต่อ “กลับเป็นเธอซะอีก มาที่นี่ได้ยังไงเหรอ ดึกขนาดนี้ให้ซีมู่มาคนเดียวก็พอ ร่างกายแบบนี้ออกมาข้างนอกตอนดึกๆ ดื่นๆ จะทนได้อย่างไรใน? ” คุณท่านนึกกังวลเกี่ยวกับความจริงที่ว่าเธอเพิ่งจะทำแท้งมา ร่างกายอ่อนแอ เธอยังออกมาข้างนอกกลางดึกแบบนี้ เกรงว่าร่างกายของเธอจะทนไม่ได้
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ความคิดของคุณปู่ คิดซะว่าเป็นความห่วงใยเธอจากคุณปู่ เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณปู่ ฉันร่างกายแข็งแรงดี และทนได้ค่ะ”
“จะทนได้อย่างไร เธอเพิ่ง…” คำพูดของคุณท่านยังไม่จบ ทันใดนั้นซูซีมู่ก็ไอเบา ๆ ขัดจังหวะเขา ขึ้นมา “แค่กๆ …”
คุณท่านหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ถึงเพิ่งจำได้ว่า โล่เฟยเอ๋อจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ จึงรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็วและพูดว่า “แม้ว่าร่างกายจะแข็งแรงดี แต่ก็ควรเอาใจใส่กับเรื่องนี้ เธอดูสิตอนกลางคืนอากาศเย็นขนาดนี้ ก็ควรรู้จักที่จะใส่เสื้อเพิ่มขึ้น”
พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของคุณท่านก็มองไปยังอาผิน “ไปซื้อเสื้อคลุมให้กับคุณนายน้อยหน่อย”
ดึกขนาดนี้ ยังสั่งให้คนไปซื้อเสื้อคลุมให้กับเธอ ในใจของโล่เฟยเอ๋ออบอุ่นขึ้นมาทันที
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดี ที่จะรบกวนคนไปซื้อเสื้อผ้ากลางดึก
โล่เฟยเอ๋องอมุมปากของเธอและพูดกับคุณท่านว่า “คุณปู่ ฉันไม่ได้หนาวขนาดนั้น อย่ารบกวนคุณอาผินเลยค่ะ”
น่าเสียดายที่เรื่องที่คุณท่านต้องการจะทำ จะต้องยืนหยัดทำมันให้ถึงที่สุด “มันจะไม่เย็นได้อย่างไร ปู่คิดว่ามือของเธอเย็นนะ”
ถึงแม้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะไม่ได้รู้สึกเย็น แต่มือของเธอก็เย็นจริงๆ เมื่อคุณท่านกล่าวเช่นนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะโต้แย้งอย่างไร จนต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากซูซีมู่
ซูซีมู่มองดูเธออย่างนาน หลังจากนั้นก็พูดกับคุณท่านอย่างแผ่วเบาว่า “คุณปู่ จะให้อาผินไปหาเสื้อผ้าในเวลาดึกขนาดนี้ได้จากที่ไหนครับ? ”
หลังจากที่ได้รับการเตือนจากซูซีมู่ คุณท่านก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วด้วย เขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ฉันควรทำอย่างไรดี? ”
โดยไม่ได้รับการตอบกลับซูซีมู่ก็ปลดเสื้อคลุมของเขาเองมาสวมให้กับเธอ
ในความเป็นจริงก็ควรตำหนิเขาเช่นกัน ที่ไม่สังเกตว่ามือของโล่เฟยเอ๋อเย็นเฉียบ
“ฉันไม่…” โล่เฟยเอ๋ออยากจะปฏิเสธ แต่ก็ถูกสายตาของซูซีมู่หยุดไว้ ดังนั้นเธอจึงต้องสวมเอาไว้อย่างเชื่อฟัง
การกระทำของทั้งสองคนนั้นอยู่ในสายตาของคุณท่านตลอด และปากของเขาแทบยิ้มไปถึงใบหูของเขา
คุณท่านชอบโล่เฟยเอ๋อ เขาจับมือเธอและคุยกับเธออย่างไม่หยุด โล่เฟยเอ๋อก็อดทนและคอยพูดคุยกับคุณท่านอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ถึงแม้ว่าซูซีมู่จะพูดน้อย แต่เขาก็คอยยืนอยู่เงียบๆ ข้างๆ เธอ
ฉากครอบครัวสุขสันต์เช่นนี้ คุณท่านคิดมาหลายปีแล้ว ในที่สุดก็เป็นจริงสักที
อาผินถอนหายใจในใจและค่อยๆ เดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างเงียบ ๆ
ในที่สุดคุณท่านก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว นอกจากนี้ตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกแล้ว ดังนั้นไม่เท่าไร เขาก็เริ่มมีไม่ได้สติ ค่อยๆ หลับตาและนอนหลับไป
โล่เฟยเอ๋อคลุมผ้าห่มให้กับคุณท่านอย่างเบามือ จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าซูซีมู่
“คุณปู่หลับไปแล้ว”
ซูซีมู่พยักหน้า อืม แล้วพูดว่า “ดึกมากแล้ว ผมไปส่ง”
เมื่อเธอได้ยินซูซีมู่พูดว่า “ส่งคุณกลับ” แทนที่จะเป็น “พวกเรากลับกัน” โล่เฟยเอ๋อก็เข้าใจทันทีว่าซูซีมู่กำลังจะส่งเธอกลับ หลังจากนั้นจึงกลับมาที่โรงพยาบาลเพื่อเฝ้าคุณปู่
เธอบอกว่า “คุณจะไปๆ มาๆ ให้มันลำบากเกินไปทำไม ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับไปเอง”
ซูซีมู่เอ่ยเสียงต่ำตะโกน “ไม่ได้”
เห็นได้ชัดว่าเธอกังวลว่า ร่างกายของเขาจะทนไม่ไหว เธอไม่อยากให้เขาไปส่ง แต่เขากลับตะโกนใส่เธองั้นเหรอ
โล่เฟยเอ๋อเบะปากอย่างไม่ยินดี “ซูซีมู่ คุณมันไร้เหตุผล”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่ยินดีของเธอ ในที่สุดซูซีมู่ก็เลือกที่จะถอยยอมให้ “งั้นผมจะให้อาผินพาคุณกลับไปแทน”
เมื่อพูดจบ เขาก็พูดเสริมอีกประโยคว่า “ไม่มีการต่อรอง”
โล่เฟยเอ๋อจึงทำได้เพียงพูดคำว่า “ค่ะ” อย่างไม่เต็มใจ
ซูซีมู่พูด อืม และพาโล่เฟยเอ๋อออกจากห้องผู้ป่วย และพาไปหาอาผินที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องผู้ป่วย พร้อมกล่าวว่า “อาผินคุณไปส่งคุณนายน้อย”
อาผินพยักหน้า “ครับ คุณชาย”
ซูซีมู่มองลงไปที่โล่เฟยเอ๋อ และยังเห็นปากของเธอที่งอออก เขาก็ไม่ลังเลที่จะปล่อยให้เธอโกรธต่อไป เขาโค้งตัวและขอโทษเธอเบา ๆ “ไม่โกรธนะครับ ผมผิดไปแล้ว หืม? ”
