บทที่252 เข้าใจผิดว่าโล่เฟยเอ๋อแอบซ่อนใครไว้ที่เขตตะวันตก
ถึงแม้ซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อจงใจหลบหน้ากัน สุดท้ายก็มาเดินชนกันจนได้
เดินชนกัน ไม่ใช่เจอกัน แต่เป็นเดินชนกันจริงๆ
ตอนเย็นวันอาทิตย์นี้ ซูซีมู่กลับจากวิลล่าไปบริษัทเพื่อเอาเอกสาร มาเจอกับโล่เฟยเอ๋อที่กำลังเดินออกมาจากวิลล่าพอดี
เพราะว่าโล่เฟยเอ๋อกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าซูซีมู่ก็กำลังเดินเข้าไป ก็เลยเดินชนกับซูซีมู่เต็มๆ
หลังจากชนกันเข้า โล่เฟยเอ๋อถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่เนื่องจากเธอถอยหลังก้าวขากว้างเกินไป ทำให้รองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่บนเท้าเธอสะดุดเข้าอย่างจริงจัง ทำให้ล้มลงอย่างควบคุมไม่ได้
โชคดีที่ซูซีมู่มือไว ยื่นมือคว้าแขนเธอไว้ได้
“ข้อเท้าคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ความใส่ใจที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่เป็นห่วง ทำให้โล่เฟยเอ๋อตะลึง และเงยหน้าขึ้น ก็เห็นกับใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคยยิ่งนัก
โล่เฟยเอ๋อใจเต้นตึกตักทีนึง แล้วถอนมือออกจากแขนของซูซีมู่ทันที ถอยหลังไปสองก้าว สายตาก้มมองต่ำลง ตอบด้วยน้ำเสียงปกติ:”ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
แววตาของซูซีมู่มืดมนลง ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาเอามือลงด้วยสีหน้าที่เย็นชา ‘ครับ’เบาๆหนึ่งคำ ถาม”นี่คุณจะออกไป…..”
ยังพูดไม่ทันจบ โล่เฟยเอ๋อก็หยิบมือถือมาข้างหู
คุยกับทางโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม:”ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้เดินไม่ระวังก็เลยสะดุดไปนิดหน่อยค่ะ……ค่ะ ครั้งหน้าหนูจะระวังค่ะ……..ได้ค่ะ คุณอยากทานอะไรคะ? เดี๋ยวฉันเอาไปให้คุณเอง……”
เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อคุยกับคนในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานแบบนี้ ซูซีมู่ก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ
เมื่อก่อนเธอก็เคยคุยกับเขาแบบนี้ เพียงแต่ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป มันจะไม่เป็นของเขาอีกต่อไป
ไม่เป็นของเขาอีก….
ซูซีมู่ฟังต่อไม่ไหวแล้ว จึงรีบเดินเซเข้าไปในบ้าน
ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเซข้างหลัง โล่เฟยเอ๋อหันหลังไปมอง ก็เห็นด้านหลังของซูซีมู่ที่รีบเดินเข้าไปในบ้าน แววตาก็จ้องค้างอยู่อย่างนั้น
ผ่านไปสักพัก โล่เฟยเอ๋อถึงดึงสายตากลับ บอกกับคนในโทรศัพท์ว่า เฉียวเฉียว อีกประมาณ 1 ชั่วโมงฉันจะไปถึงนะ’แล้วก็วางสายลง
หลังจากวางสายแล้ว โล่เฟยเอ๋อออกจากวิลล่า เธอไม่ได้ให้คนขับรถหลี่ไปส่งเธอ แต่เธอนั่งแท็กซี่ที่เธอโทรไว้ล่วงหน้า ออกไปอย่างสง่าผ่าเผย
เธอไม่รู้ ว่าหน้าต่างยาวในห้องๆหนึ่งบนชั้น 2 ที่อยู่ด้านหลัง มีซูซีมู่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น มองเธอนั่งรถแท็กซี่ออกไป
จนเมื่อรถแท็กซี่ขับไปจนมองไม่เห็นแล้ว คิ้วของเขาจึงค่อยๆเข้าสู่โหมดเศร้า
เธอปฏิเสธอย่างไม่ไยดี แม้แต่คำพูดและสายตาก็ไม่เสียเวลาให้เขาเลยสักนิด
สิ่งที่เขาทำได้ เมื่อคืนให้เธอมีความสุข
ไม่รู้ว่ายืนอยู่หน้าหน้าต่างยาวนานเท่าไหร่ เสียงมือถือของซูซีมู่ก็ดังขึ้น
เขาดึงสายตากลับมา และหยิบมือถือออกมา มองหน้าจอมือถือทีนึง แล้วกดรับสาย
ซูซีมู่ยังไม่ทันเปิดปากพูด ก็มีเสียงลู่ยู่ส่งมาทางโทรศัพท์ว่า”ซูซีมู่ นายอยู่ไหน?”
“อยู่บ้าน” ซูซีมู่ตอบอย่างรำคาญ
เมื่อได้ยินซูซีมู่บอกว่าอยู่ที่บ้าน ลู่ยู่ก็รีบกล่าว :”ซูซีมู่ นายพาเฟยเอ๋อออกมามาเล่นด้วยกันสิ”
พาเฟยเอ๋อออกไปเล่นด้วยกัน…..เขาก็คิดอยากพาไปนะ แต่เฟยเอ๋อไม่ยอมให้โอกาสเขาล่ะสิ
ซูซีมู่เม้มปากแรงๆ ตอบ “ไม่ว่าง”
“วันนี้วันอาทิตย์ นายไม่ต้องไปทำงานซะหน่อย จะไม่ว่างได้ยังไง? ซูซีมู่ นายทำแบบนี้เฟยเอ๋อบ้านนายรู้เรื่องไหมเนี่ย หรือว่านายไม่อยากพาเฟยเอ๋อออกมาข้างนอก……”
ถ้าปกติ ซูซีมู่ยังอาจจะสนใจฟังคำบรรยายของลู่ยู่ให้จบ
เสียดาย ที่วันนี้ซูซีมู่อารมณ์ไม่ดี ไม่ ต้องบอกว่าไม่ดีสุดๆสิ เขาก็เลยไม่ตอบกลับสักคำ ก็วางสายไปเลย
“ฮัลโหล?ฮัลโหล?” ลู่ยู่พูดไปอย่างไม่หยุด เพิ่งพบว่าในโทรศัพท์กลายเป็นเสียงวางสาย ถึงรู้ว่าซูซีมู่ตัดสายไปแล้ว
เหซิงโม่ที่อยู่ข้างๆถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“บอกว่าไม่ว่าง แล้วก็วางสาย”ลู่ยู่ตอบพร้อมกับยักไหล่
“ไม่ว่างที่จะออกมา งั้นพวกเราก็ไปหาที่บ้านพวกเขาสิ…..”สายเหซิงโม่มองไปรอบๆ เหลือบไปเห็นที่ไม่ไกลจากนี้มีคนคนนึงที่เหมือนเป็นคนคุ้นเคย จากที่กำลังพูดอยู่ก็หยุดลง
“นายบอกว่าไปบ้านซูซีมู่พวกเขา? โอเคเลย” ลู่ยู่พยักหน้าตอบตกลง
เหซิวโม่ไม่ได้ตอบเขา เพียงแต่เอามือชี้ทิศทางนึงด้านนอกรถแล้วถาม”ไหนดูซินั่นใช่เฟยเอ๋อหรือเปล่า?”
“ไหน?”ลู่ยู่หันศีรษะไป ในทิศทางที่เหซิงโม่ชี้ ก็ได้เห็นโล่เฟยเอ๋อถือถุงน้อยถุงใหญ่จริงๆด้วย เดินเข้าไปทางชุมชนหนึ่ง
รอให้ไม่เห็นเฟยเอ๋อแล้ว ลู่ยู่จึงเอ่ยปากทาง “นั่นเฟยเอ๋อจะไปไหนเนี่ย?”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง” เหซิงโม่มองบนตอบ
ลู่ยู่จับจมูก แล้วถามว่า “งั้นพวกเรายังจะไปบ้านซูซีมู่พวกเขาอยู่หรือเปล่า?”
“ก็ต้องไปสิ…..”
เหซิงโม่บอกกับลู่ยู่ว่าจะไปที่บ้านซูซีมู่ก็เริ่มขับรถทันที 1ชั่วโมงผ่านไป ก็ ได้มาถึงวิลล่าของซูซีมู่
ซูซีมู่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาที่นี่ รู้สึกประหลาดใจบ้าง
“พวกนายมาได้ยังไง?”
“มาดูว่าที่ไหนไม่ว่างนั่นเป็นเพราะอะไรไงล่ะ”ลู่ยู่กล่าวตามเหตุผล
ซูซีมู่มองเขาด้วยสายตาเย็นชาทีนึง และถาม “แล้วดูออกหรือยัง?”
เมื่อสบสายตาที่เย็นชาของซูซีมู่ ลู่ยู่ก็รู้ตัวว่าตนเองพูดอะไรผิดไป เขารีบหันไปมองเหซิงโม่ด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ
เหซิงโม่แอบด่าในใจ ลู่ยู่นี่ก็โง่ซื่อบื้อจริงๆเลย แล้วถามด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม “ซูซีมู่ ได้ข่าวว่าคุณท่านไม่สบาย ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว? สองวันก่อนพ่อผมยังบอกจะไปเยี่ยมคุณท่าน แต่เห็นบอกว่าคุณท่านไม่ได้อยู่เมืองAแล้วนิ”
“เมืองA ไม่เหมาะกับการรักษาตัว ผมส่งตัวท่านไปที่สวิตเซอร์แลนด์แล้วล่ะ”ซูซีมู่ตอบเบาๆ
เมื่อได้ยินซูซีมู่บอกว่าส่งคุณท่านไปที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว เหซิงโม่ก็รีบยิ้มถาม “คุณท่านเคยบอกหลายครั้งว่า ชีวิตนี้จะไม่ไปจากเมืองAเด็ดขาด แล้วครั้งนี้ที่นายส่งคุณท่านไปได้ก็คงไม่ง่ายใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่ เฟยเอ๋อเป็นคนเกลี้ยกล่อมเขา เขาจึงยอมตกลง” เมื่อพูดถึงคำว่าเฟยเอ๋อ’ แววตาของซูซีมู่ก็มืดมนลง
เหซิงโม่ไม่ได้สังเกตถึงอาการที่แปลกไปของซูซีมู่ พยักหน้ากล่าว:”เป็นแบบนี้นี่เอง”
“ฮ่าๆ นี่ก็คือความรักมากเป็นพิเศษที่ว่าไว้ในตำนานละสิ”ลู่ยู่อุทานจบ ก็ถามเหมือนนึงอะไรก็ได้ว่า”ใช่แล้ว ซูซีมู่ เฟยเอ๋อมีคนรู้จักเป็นพิเศษที่เขตตะวันตกหรือเปล่า? เมื่อกี้ผมกับเหซิงโม่เห็นเธอเดินเข้าไปในชุมชนที่อยู่ใกล้ๆคลับในเขตตะวันตก”
ชุมชนที่ใกล้ๆคลับในเขตตะวันตก?เธอจะไปพบคนที่คุยในโทรศัพท์ไม่ใช่เหรอ?
หรือว่า คนที่เธอจะไปพบอยู่ที่ชุมชนใกล้ๆคลับในเขตตะวันตก?
ซูซีมู่นึกถึงภาพวันนั้นที่เขาอยู่หน้าประตูคลับในเขตตะวันตกก็เห็นโล่เฟยเอ๋อบอกรถแท็กซี่อยู่ตรงทางแยก
ที่แท้คนคนนั้น ก็อยู่ในเขตตะวันตกนี่เอง!
สายตาเขามองต่ำลง แล้วกล่าวตอบ:”เฟยเอ๋อมีเพื่อนคนนึงทักอยู่แถวนั้น”
ลู่ยู่พยักหน้าตอบ’ออ’หนึ่งคำ แล้วถามว่า”คนกับเพื่อนของเฟยเอ๋อไม่สนิทกันหรอ? ทำไมไปด้วยกัน….
