บทที่ 273 กลับเมืองA
งานเลี้ยงปิ้งย่างตอนค่ำ โล่เฟยเอ๋อไปเรียกหซิวหชูเฉียวตามที่นัดกันไว้
แต่ว่าเพราะร่างกายที่กำลังตั้งครรภ์ของหซิวหชูเฉียว เลยไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยงปิ้งย่างนานเท่าไหร่นัก และถูกซูซีมู่ให้คนพากลับแล้ว
โล่เฟยเอ๋อดึงให้ซูซีมู่อยู่ที่ชายหาดด้วยจนดึกก่อนจะเดินกลับวิลล่า
ลมทะเลพัดผ่าน แสงไฟสลัว
ซูซีมู่จูงมือโล่เฟยเอ๋อเดินช้า ๆ ไปตามทางกลับวิลล่า “เหนื่อยไหม?”
“ไม่เหนื่อย” โล่เฟยเอ๋อแสดงรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า
ซูซีมู่ครางรับ ถามต่อ “มะรืนกลับเมืองA พรุ่งนี้คุณอยากไปเที่ยวไหนไหม?”
โล่เฟยเอ๋อเอียงคอคิดก่อนจะเอ่ย: “ได้ยินว่าอ่าวโป๋ไห่มีเกาะไห่เฉิน พรุ่งนี้เราไปที่นั่นกันดีไหม?”
“เกาะไห่เฉิน？” ซูซีมู่ลังเลไปสักพักก่อนจะพยักหน้า “โอเค พรุ่งนี้เราไปเกาะไห่เฉินกัน”
เกาะไห่เฉินเป็นเกาะใกล้ ๆ อ่าวโป๋ไห่ ต้องนั่งเรือถึงจะไปที่นั่นได้ ด้วยเหตุนี้ซูซีมู่จึงเช่าเรือสำราญลำใหญ่เป็นพิเศษ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็ถึงเกาะไห่เฉิน
พวกเขาเริ่มทยอยปีนบันไดหินขึ้นฝั่ง
เกาะไห่เฉินทั้งสี่ด้านล้อมรอบด้วยน้ำและไม่มีถนน ต้องขึ้นเขา จำเป็นต้องปีนบันไดหินขึ้นไปเท่านั้น
เล่ากันว่าบันไดหินนี้มีไว้ทดสอบจิตใจคนที่มาไหว้เจ้าว่ามาด้วยความจริงใจจริงหรือไม่
นี่คือเหตุผลว่าทำไมเมื่อคืนตอนที่ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าจะมาเกาะไห่เฉินซูซีมู่ถึงลังเล ก็เพราะเป็นห่วงโล่เฟยเอ๋อจะปีนเขาไม่ไหว
เขาไม่รู้ว่าเกาะไห่เฉินเป็นสถานที่ห้ามพลาดของโล่เฟยเอ๋อ ต่อให้เขาไม่เห็นด้วยก็เปล่าประโยชน์ เพราะโล่เฟยเอ๋อตัดสินใจไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องมาเกาะไห่เฉินไหว้ไห่เฉิน
ขึ้นเกาะไห่เฉินไหว้ไห่เฉินอธิฐานให้คนในครอบครัวมีความสุข เดิมเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมาจากชนพื้นเมืองเก่าแก่ในอ่าวโป๋ไห่
หลังจากอ่าวโป๋ไห่พัฒนาแล้ว ประเพณีนี้แพร่ขยายสืบต่อกันมา จากนั้นค่อย ๆ กลายเป็นมาเที่ยวอ่าวโป๋ไห่ต้องไปเกาะไห่เฉินไหว้ไห่เฉิน
ปีนขึ้นเกาะไห่เฉินทีละก้าว จนถึงในวัดไห่เฉิน อธิษฐานขอพรอย่างจริงใจ โล่เฟยเอ๋อถึงจะพาซูซีมู่ลงจากเขา
แต่ทว่าโล่เฟยเอ๋อในที่สุดก็ไม่สามารถเดินเท้าลงเขาต่อได้ เดินมาได้ครึ่งทาง ขาของเธอก็ไม่มีแรงเดินต่อแล้ว ถูกซูซีมู่แบกลงจากเขาแทน
จากนั้นก็นั่งเรือยอชต์กลับขึ้นฝั่งแล้วกลับวิลล่าทันที
ภายในห้อง หลังจากนอนเต็มที่ตลอดทั้งบ่ายแล้ว เธอถึงกลับมามีเรี่ยวแรง
หลังทานอาหารเย็นเสร็จ เธออาบน้ำเรียบร้อยแล้วจึงไปที่ห้องของหซิวหชูเฉียว
เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับเมืองAแล้ว เธอคืนนี้ว่าจะถือโอกาสนี้คุยกับหซิวหชูเฉียว
กว่าเธอจะคุยกับหซิวหชูเฉียวเสร็จ ตอนกลับห้องก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว
ซูซีมู่ที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าหน้าต่างที่สูงจรดพื้น เห็นเธอเข้ามา เขาก็ดวงตาเป็นประกาย พูดอีกไม่กี่คำเขาก็รีบร้อนวางสาย
“คุยกับหซิวหยูเฉียวเสร็จแล้ว?”
“อืม คุยเสร็จแล้ว” โล่เฟยเอ๋อหาวไปถามไป “คุณยังยุ่งอยู่ไหม?”
“ไม่ ผมจัดการเสร็จแล้ว” ซูซีมู่ส่ายหัว
“อืม งั้นนอนเถอะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า เลิกผ้าห่มออกแล้วปีนขึ้นเตียง
ซูซีมู่ปิดโคมไฟคริสทัลที่ส่องสว่าง ตามขึ้นเตียงไปแล้วเอื้อมแขนรวบโล่เฟยเอ๋อมาไว้ในอ้อมแขน
โล่เฟยเอ๋อคุ้นเคยอ้อมกอดของซูซีมู่ดี เอื้อมมือไปกอดเอวซูซีมู่ไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ฝังใบหน้าลงในอ้อมกอดของซูซีมู่ พูดเสียงอุดอู้: “พรุ่งนี้ก็กลับเมืองAแล้ว ตัดใจจากที่นี่ไม่ได้จริง ๆ”
“ไว้ผ่านไปสักพัก เราค่อยมาใหม่” ซูซีมู่ลูบผมโล่เฟยเอ๋อไปพลาง
โล่เฟยเอ๋อครางรับคำ จากนั้นก็นึกถึงเรื่องงานของตัวเองขึ้นมา “ซูซีมู่ ถ้าฉันกลับไปทำงานที่บริษัทดี้กวน จะยุ่งยากมากไหม?”
“ไม่หรอก” ซูซีมู่ตอบแบบไม่ได้คิด
“จริงเหรอ?” โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมามองซูซีมู่
“จริงสิ คุณจะคิดอย่างไรก็ได้หมด” ซูซีมู่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เหมือนกับว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็เห็นด้วยทั้งหมด
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า จากนั้นปีนขึ้นมาจากอ้อมกอดของซูซีมู่ สบตาซูซีมู่ตรง ๆ “ฉันกลับไปกลับมาแบบนี้ ทำให้คุณรำคาญหรือไม่…..”
โล่เฟยเอ๋อยังพูดไม่จบ ก็ถูกซูซีมู่ปิดริมฝีปากไม่ให้พูดต่อ
พักรบแล้วสองวันอย่างซูซีมู่ไม่ง่ายนักที่จะรู้สึกพึงพอใจ เขาตักตวงจากโล่เฟยเอ๋อครั้งแล้วครั้งเล่า จนโล่เฟยเอ๋อไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วจริง ๆ เขาถึงจะปล่อยเธอ…..
เมื่อวานปีนเขา ตกดึกยังถูกซูซีมู่ทำแบบนั้นอีก กินตะกละตะกลามแบบนั้น จินตนาการได้เลยว่าโล่เฟยเอ๋อเหนื่อยแค่ไหน
แต่วันนี้ต้องกลับเมืองA ดังนั้นโล่เฟยเอ๋อถึงแม้จะเหนื่อย เธอก็ยังต้องลุกขึ้นมา
จากวิลล่าถึงสนามบิน โล่เฟยเอ๋อฝืนความง่วงอยู่ตลอด
รอหลังจากขึ้นเครื่องแล้ว โล่เฟยเอ๋อยังคงคุยกับซูซีมู่ คุยไปคุยมา เธอก็ผล็อยหลับไป
“เฟยเอ๋อ？” ซูซีมู่ไม่ได้รับคำตอบจากโล่เฟยเอ๋อเป็นเวลานาน หันกลับไปมอง ถึงรู้ว่าโล่เฟยเอ๋อหลับไปแล้ว
รู้ว่าเธอเหนื่อยจริง ๆ ซูซีมู่ก็ไม่ได้ปลุกเธอ และยังขอผ้าห่มจากพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมาคลุมร่างของโล่เฟยเอ๋อ
มองใบหน้าหลับใหลของโล่เฟยเอ๋อด้วยสายตารักใคร่ มุมปากของซูซีมู่ก็ยกขึ้นอย่างเงียบ ๆ
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ด้านเห้อจิ้นเหยานั้นก็จัดการใกล้จะเรียบร้อยแล้ว แค่รอเธอลงมาจากยอดเมฆเป็นลำดับสุดท้าย
ต่อให้ตอนนี้เฟยเอ๋อกลับเมืองA ได้ยินข่าวจากเห้อจิ้นเหยา เขาก็จะไม่ยอมถูกกระทำอีกต่อไป
ถึงอย่างไร ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ธรรมดาแล้ว
ถึงเวลานั้น เขาจะให้เห้อจิ้นเหยาจัดการเรื่องหลักฐานพวกนั้น เอามาให้เฟยเอ๋อดู เขาเชื่อว่าเธอจะต้องเข้าใจ
อืม ยังเหลือสองวัน รอถึงวันเกิดเขา เขาจะสารภาพกับเธอ จากนั้นค่อยตัดเรื่องเห้อจิ้นเหยาพวกนั้นออกไป ซูซีมู่เฝ้าคอยวันที่งดงามของพวกเขาทั้งใจ
เขาไม่รู้เลยว่า เห้อจิ้นเหยาเพื่อที่จะมุ่งเป้ามาที่เขากับโล่เฟยเอ๋อ ได้ใช้กลอุบายที่ยิ่งไร้ความปรานี
