บทที่ 278 โล่เฟยเอ๋อหลงเชื่อเห้อจิ้นเหยา
หลังจากเงียบไปประมาณหนึ่งนาที เสียงก็ดังขึ้นจากปลายสาย ตามด้วยเสียงโอนสาย
ผ่านไปอีกไม่กี่สิบวินาที เสียงเย็นชาของซูซีมู่ก็ดังขึ้นตามสาย “ใคร?”
ดวงตาของเห้อจิ้นเหยาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ภายนอกยังคงตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ฉันเห้อจิ้นเหยา”
“มีธุระอะไร?” ซูซีมู่เลียงเย็น ไม่มีร่องรอยความอบอุ่น
เห้อจิ้นเหยามองโล่เฟยเอ๋อที่ยืนรออยู่อีกฝั่ง จากนั้นก็แกล้งทำเป็นโมโหแล้วเอ่ยถาม “เรื่องบริษัทโล่ซื่อ คุณเป็นฝีมือคุณใช่ไหม? หุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์นั่นคุณก็เป็นคนซื้อ?”
ได้ยินเห้อจิ้นเหยาถามคำถามนี้ โล่เฟยเอ๋อกลั้นหายใจ อธิษฐานอยู่ลึก ๆ
ซูซีมู่รีบปฏิเสธสิ คุณรีบปฏิเสธ…….
เสียดายที่ซู่ซีมู่ไม่ได้ยินเสียงอธิษฐานลึก ๆ ในใจเธอ เขาเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกตอบกลับมา “ไม่ผิด ฉันทำเอง”
เขาพูดว่าไม่ผิด เขาทำเอง เขาลงมือกับบริษัทโล่ซื่อจริง ๆ เขาทำให้พ่อเธอเส้นเลือดแตกจริง ๆ …..
เห้อจิ้นเหยามองโล่เฟยเอ๋อที่ถูกกระทบกระเทือนอย่าแรง พร้อมรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้า “เฟยเอ๋อเธอได้ยินแล้วใช่ไหม? เขายอมรับด้วยตัวเองแล้ว”
ซูซีมู่ได้ยินที่เห้อจิ้นเหยาพูด ถามเสียงดังทันที “เฟยเอ๋อทำเธอถึงไปอยู่กับเห้อจิ้นเหยาตรงนั้น?”
เสียงของซูซีมู่ กระตุกหัวใจโล่เฟยเอ๋ออย่างแรง เธอตะโกนเสียงดังใส่โทรศัพท์: “ซูซีมู่ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้? หา? ทำไมคุณต้องทำให้ฉันเกลียดคุณด้วย?”
ซูซีมู่ได้ยินโล่เฟยเอ๋อตะโกนอย่างปวดใจ รีบพูดใส่โทรศัพท์ “เฟยเอ๋อคุณฟังผมอธิบาย…..”
เสียดายเขายังไม่ทันพูดจบ เห้อจิ้นเหยารีบกดตัดสายไปแล้ว
เห้อจิ้นเหยาเก็บสีหน้าพึงพอใจ พูดกับโล่เฟยเอ๋อที่ร้องไห้ “เฟยเอ๋อเธอได้ยินแล้ว เขายอมรับแล้วว่าทำลายบริษัทโล่ซื่อ เป็นเขาทำร้ายพ่อเธอจนอัมพฤกษ์-อัมพาต….” เห้อจิ้นเหยายังไม่ทันพูดจบ โล่เฟยเอ๋อก็วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
เห้อจิ้นหยาสลัดคาวมอ่อนโยนบนใบหน้า สั่งบอดี้การ์ดข้างหลังอย่างเย็นชา “รีบตามคุณหนู อย่าให้เธอหนีไป”
“ครับ คุณนาย”
รอบอดี้การ์ดจากไป เห้อจิ้นเหยาจะเข้าห้องพักผู้ป่วยของโล่ชิงไป๋ ก็ถูกเลขาของโล่ชิงไป๋เรียกไว้ “คุณนาย”
“มีอะไร?” เห้อจิ้นหันกลับไปถามเสียงเย็น
เลขายิ้มประจบ พูดกับเห้อจิ้นเหยา: “คุณนาย คุณดูสิ ฉันทำตามที่คุณนายสั่งเสร็จแล้ว”
เห้อจิ้นเหยาดวงตาฉายแววความรังเกียจ ตอบเสียงแข็ง “ฉันจะให้คนจัดการให้เธอห้าแสน หลังจากนี้อย่ามาให้ฉันเห็นอีก”
“ขอบคุณคุณนาย” หญิงสาวขอบคุณเห้อจิ้นเหยาแล้วก็จากไปอย่างดีใจ
“ผู้หญิงโลภ จัดการได้ง่ายสุด…..” เห้อจิ้นเหยายิ้มมุมปาก ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไป
โล่ชิงไป๋ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไม่มีการขยับเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
“จุ๊จุ๊จุ๊ เสียดายจริง ๆ คุณพลาดละครฉากเด็ดระหว่างลูกสาวและลูกเขยของคุณ ให้ฉันบอกคุณไหม ว่าละครฉากนี้เป็นอย่างไร?”
“ฮะฮะ ฉันแค่วางแผนเล็กน้อย เอาเรื่องที่คุณเส้นเลือดแตกโทษซูซีมู่ ลูกสาวคุณก็เชื่อแล้ว ตอนนี้หันหลังให้กันกับซูซีมู่ซะแล้ว!”
“คุณจะเสียใจภายหลังไหม? จากโล่เฟยเอ๋อที่ไม่เคยสนใจ แต่ทำเผื่อคุณขนาดนี้? ใช่สิ ฉันลืมไป คุณไม่ได้สติแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรคือเสียใจทีหลังแล้ว”
“ตอนนี้ซูซีมู่คนที่คอยปกป้องโล่เฟยเอ๋อสลัดหลุดไปแล้ว ต่อไป ฉันจะฆ่าโล่เฟยเอ๋อก็ง่ายนิดเดียว” พูดประโยคนี้จบ เห้อจิ้นเหยาก็ปล่อยหัวเราะเสียงดัง
เธอไม่ได้เห็นว่า โล่ชิงไป๋ที่นอนนิ่งไม่ขยับอยู่บนเตียง มีน้ำตาไหลออกจากหางตา ขณะเดียวกันนิ้วก็มีการขยับเล็กน้อย…..
โล่เฟยเอ๋อวิ่งออกจากโรงพยาบาลด้วยน้ำตานองหน้า จนกระทั่งเธอวิ่งต่อไปไม่ไหว เธอถึงหยุดฝีเท้าลง
จากนั้นทรุดตัวลงนั่ง ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้?
เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างกำลังสวยงาม เห็นได้ชัดว่าเธอกับซูซีมู่กำลังเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน
ทำไมซูซีมู่ถึงทำร้ายครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอถึงขั้นเส้นเลือดในสมองแตกนอนโคม่า?
ทำไมกัน……
โล่เฟยเอ๋อร้องไห้อยู่นาน ถึงจะหยุด
หลังจากที่เธอวิ่งออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว จากนั้นล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ดังอยู่ตลอดออกมา
หมายเลขคนที่โทรมาเป็นซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อนิ่งไป จากนั้นกัดฟันปิดโทรศัพท์ เก็บกลับใส่ในกระเป๋า แล้วหมุนตัวเดินไปทางโรงพยาบาล…..
ซูซีมู่ได้ยินเห้อจิ้นเหยาต้องการติดต่อเขา ที่จริงเขาก็แปลกใจ แต่เรื่องมาถงึขนาดนี้แล้ว เขาเองก็คิดจะแบไพ่กับเห้อจิ้นเหยา ดังนั้นเขาจึงรับสายโทรศัพท์
เห้อจิ้นเหยาถามเขา เขาก็ยอมรับ
ทั้งหมดเขาเป็นคนทำ เขาไม่ได้ไม่กล้ายอมรับ
แต่คิดไม่ถึงว่า โล่เฟยเอ๋อจะอยู่ข้างเห้อจิ้นเหยา ทั้งยังได้ยินที่พูดทั้งหมดแล้ว
เขาตอนแรกตกใจ จากนั้นอยากอธิบาย
เสียดาย เห้อจิ้นเหยาไม่ได้ให้โอกาสเขาอธิบายตั้งแต่แรก กดตัดสายในทันที
เห็นเห้อจิ้นเหยาตัดสายไป ซูซีมู่รีบโทรหาโล่เฟยเอ๋อ
โทรศัพท์โล่เฟยเอ๋อไม่มีคนรับ เขาจึงกดโทรหาครั้งแล้วครั้งเล่า
โทรซ้ำไม่นาน โล่เฟยเอ๋อก็ปิดเครื่องไป
ซูซีมู่นึกว่าเธอบล็อกเบอร์โทรเขาไปแล้ว จึงเปลี่ยนเครื่องโทรศัพท์โทรหาโล่เฟยเอ๋อ แต่ก็ยังคงปิดเครื่อง
เขาคาดเดาปฏิกิริยาของโล่เฟยเอ๋อเมื่อรู้เรื่องนี้หลายครั้ง
ในความคาดเดาของเขา คิดไว้แย่สุดคือโล่เฟยเอ๋อเชื่อเห้อจิ้นเหยา ไม่เชื่อเขา
แต่เขามีหลักฐาน เขาอธิบายกับโล่เฟยเอ๋อได้
แต่คิดไม่ถึงว่า โล่เฟยเอ๋อแม้แต่โอกาสจะอธิบายก็ไม่ให้เขา
ผิดหวังมากที่ในใจเธอเขายังสู้เห้อจิ้นเหยาผู้หญิงแบบนั้นไม่ได้ แต่ซูซีมู่ยังคงไม่ได้คิดจะยอมแพ้แบบนี้
โทรหาไม่ได้ เขาเลยส่งข้อความหาโล่เฟยเอ๋อ
หวังว่าโล่เฟยเอ๋อเห็นข้อความแล้ว จะตอบกลับเขา
“เฟยเอ๋อคุณฟังผมอธิบายหน่อยได้ไหม?”
ส่งข้อความนี้จบ ซูซีมู่นึกได้ถึงเห้อจิ้นเหยาคิดทำร้ายโล่เฟยเอ๋อมาตลอด จึงแก้ไขความแล้วส่ง “เฟยเอ๋อคุณอย่าเชื่อเห้อจิ้นเหยา เธอไม่ใช่คนดี”
ซูซีมู่จ้องสองข้อความในโทรศัพท์สักพัก จากนั้นจึงส่งไปอีกหนึ่งข้อความ
“เฟยเอ๋อพรุ่งนี้ผมรอคุณที่วิลล่าหลันถิง แล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดกับคุณ”
ส่งข้อความสุดท้ายแล้ว ซูซีมู่สูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงต่อสายโจวเฉิง
“โจวเฉิง นายตรวจสอบหน่อย เห้อจิ้นเหยาตอนนี้อยู่ที่ไหน…..
