งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 280

บทที่ 280 โล่เฟยเอ๋อถูกตีสลบ

โล่เฟยเอ๋อออกมาจากห้องพักผู้ป่วยของโล่ชิงไป๋ นั่งลงพักบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักผู้ป่วยนัก

ไม่นาน ก็มีคู่รักอายุน้อยเดินผ่านหน้าเธอไป

ผู้ชายพูดกับผู้หญิงด้วยเสียงอ่อนโยน “ออกมานานแล้ว พวกเราควรกับห้องกันได้แล้ว”

ผู้หญิงไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด เบะปากพูด: “ไม่ได้ออกนานขนาดนั้นสักหน่อย จะกลับแล้ว?”

“เด็กดี พวกเราควรกลับไปทานข้าว แล้วอีกอย่างคุณพึ่งผ่าตัดเสร็จ ยังไม่ฟื้นตัว นอนพักในห้องดีกว่า” ผู้ชายส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจรจา “พวกเรากลับไปทานมื้อเที่ยงที่ห้องแล้ว ค่อยออกมาอีกที? หืม?”

“ตอนบ่ายพี่ซินซินมาเยี่ยมฉัน ฉันออกมาไม่ได้”

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะพาคุณออกมา…..”

มองคู่รักที่เดินผ่านไปไกลเรื่อย ๆ โล่เฟยเอ๋อจมลงในห้วงความทรงจำที่คล้ายกับฉากเมื่อสักครู่

“ควรต้องกลับแล้ว”

“พึ่งออกมาไม่นาน ต้องกลับแล้วเหรอ?”

“ควรกลับไปทานอาหารเย็นแล้ว รอทานอาหารเย็นแล้วค่อยออกมาอีกดีไหม? หืม?”

“ฉันนัดกับเฉียวเฉียวไว้แล้ว ตอนบ่ายไปตากแดดกับเธอ คุยเล่นกัน”

“งั้นตอนเย็นค่อยพาคุณออกมาเที่ยว ชายหาดตอนเย็นมีงานเลี้ยงปิ้งย่าง คึกคักมาก”

……

โล่เฟยเอ๋อหลับตาลง ในหัวล้วนเป็นภาพของซูซีมู่

เขาเป็นประธานบริษัทซูซื่อ ต้องการอำนาจก็มีอำนาจ ต้องการเงินก็มีเงิน

ทำไมเขาถึงต้องลงมือกับบริษัทโล่ซื่อ? แค่เพราะต้องการบริษัทโล่ซื่อ?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง แล้วเมื่อก่อนทำไมเขาไม่แต่งงานกับบริษัทโล่ซื่อ? ยังเซ็นข้อตกลงแต่งงานนั้น ให้ผลประโยชน์บริษัทโล่ซื่อมากมาย? ได้ไม่คุ้มเสียเกินไปหรือเปล่า

จากโทรศัพท์ของคุณป้าเหยาเมื่อเช้า ตอนที่ได้ยินซูซีมู่ตอบว่า ‘ไม่ผิดหรอก ฉันทำเอง’ เธอคิดไปเลยว่าซูซีมู่ทำร้ายพ่อเธอจนเส้นเลือดในสมองแตก ไม่ได้คิดถึงอะไรมาก

ตอนนี้ใจเย็นลงแล้วมาคิดดู โล่เฟยเอ๋อรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะ หลังเกิดเรื่องซูซีมู่ทำไมถึงโทรหาเธอหลายครั้งขนาดนั้น? เขาโทรมาทำไม?

เพราะเขาคิดจะอธิบายเรื่องนี้กับเธอ?

โล่เฟยเอ๋อคิดถึงตรงนี้ รีบล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเตรียมโทรหาซูซีมู่

เมื่อหาสักพักไม่เจอ นึกขึ้นได้ว่าเธอใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าสะพาย

เธอรีบลุกจากเก้าอี้ เดินกลับไปที่ห้องพักของโล่ชิงไป๋

ตอนเข้าไป บังเอิญชนกับเห้อจิ้นเหยาที่กำลังออกมาจากห้องพักพอดี

เห้อจิ้นเหยาเห็นเธอรีบร้อน จึงถามอย่างสงสัย “เฟยเอ๋อทำไมเธอดูรีบร้อน เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันอาจจะเข้าใจซูซีมู่ผิด ฉันต้องโหรหาเขา” โล่เฟยเอ๋อพูดเดินเข้าไปในห้อง

เห้อจิ้นเหยานัยน์ตาแวววาว ขยิบตาให้บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกห้องพัก แล้วเดินตามโล่เฟยเอ๋อเขาห้องพักผู้ป่วยไป

โล่เฟยเอ๋อหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมา ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เปิดโทรศัทพ์

โทรศัพท์กำลังเปิดเครื่อง เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้ายังดังต่อเนื่อง

รอเสียงแจ้งเตือนหยุดไป โล่เฟยเอ๋อถึงเปิดดูแจ้งเตือน

แจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับหลายสิบสาย ล้วนมาจากเบอร์ของซูซีมู่

นอกเหนือจากนั้นซูซีมู่ยังมาอีกสามข้อความ โล่เฟยเอ๋อใช้ปลายนิ้วแตะ เปิดดูข้อความ

“เฟยเอ๋อคุณฟังผมอธิบายหน่อยได้ไหม?”

เขาต้องการอธิบายกับเธอ! โล่เฟยเอ๋อแววตาเต็มไปด้วยความสุข จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมา จะเดินออกจากห้องไป

เสียงเห้อจิ้นเหยาเรียกเธอไว้ “เฟยเอ๋อเธอจะไปไหน?”

“คุณป้าเหยา ฉันจะไปหาซูซีมู่ รบกวนคุณอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อหน่อย” โล่เฟยเอ๋อเดินออกไปพลางตอบ

เห้อจิ้นเหยาขวางโล่เฟยเอ๋อไว้อย่างตระหนก “เฟยเอ๋อเธอยังจะไปหาเขา? เธออย่าลืมนะ เขาทำร้ายพ่อเธอจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว?”

“คุณป้าเหยา ฉันไปหาซูซีมู่ ก็เพราะเรื่องนี้” โล่เฟยเอ๋อพูดพลางเดินอ้อมเห้อจิ้นเหยาออกห้องพักผู้ป่วยไป

เห้อจิ้นเหยามุมปากยกยิ้มเย็น มองตามโล่เฟยเอ๋ออย่างไม่กะพริบตา

ตอนที่โล่เฟยเอ๋อเปิดประตูห้องพัก เธอถึงส่งเสียง “เฟยเอ๋อเธอรอเดี๋ยว”

โล่เฟยเอ๋อได้ยินเสียงเธอ หันกลับมา “มีอะไรเหรอ?”

เห้อนจิ้นเหยาไม่ได้พูดอะไร แค่มองเธอเงียบ ๆ

“คุณป้าเหยา…..” โล่เฟยเอ๋อสงสัย อยากจะเอ่ยถาม อยู่ ๆ หลังคอก็เจ็บแปลบ

จากนั้นภาพด้านหน้าก็มืดมิด แล้วคนก็หมดสติไป

โล่เฟยเอ๋อล้มลงไป ถูกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเธออย่างบอดี้การ์ดรับไว้

“คุณนาย เธอหมดสติไปแล้ว”

เห้อจิ้นเหยาเอ่ยเสียงแข็ง: “คุณหนูเสียใจกับอาการป่วยของคุณท่าน เป็นลมไปแล้ว หาห้องพักผู้ป่วยให้เธอ แล้วให้หมอมาฉีดยาให้”

“ครับ คุณนาย” บอดี้การ์ดอุ้มร่างของโล่เฟยเอ๋อออกไป

เห้อจิ้นเหยามองตามบอดี้การ์ดอุ้มร่างของโล่เฟยเอ๋อออกไปแล้ว หยิบเอากระเป๋าและโทรศัพท์ของโล่เฟยเอ๋อที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมา

โทรศัพท์หน้าจอยังสว่างอยู่ ข้างบนแสดงข้อความที่ซูซีมู่ต้องการจะอธิบายกับโล่เฟยเอ๋อ

ข้างล่างยังมีอีกสองข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน เห้อจิ้นเหยาเปิดดู

“เฟยเอ๋อคุณอย่าเชื่อเห้อจิ้นเหยา เธอไม่ใช่คนดี”

“เฟยเอ๋อพรุ่งนี้ผมรอคุณที่วิลล่าหลันถิง แล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดกับคุณ”

อยากอธิบาย? บอกเธอว่าฉันเป็นคนไม่ดี? เหอะเหอะ…..เสียดาย ที่เธอไม่เห็นมัน ไม่ เธอจะไม่ได้เห็นมันตลอดไป เพราะฉันจะไม่ให้โอกาสเธออีก…..

ดวตาเห้อจิ้นเหยสั่นไหว ปิดเครื่องโทรศัพท์ของเธอ เก็บกลับใส่ในกระเป๋า ทิ้งไว้บนโซฟา จากนั้นเดินจากไปด้วยท่าทางไม่เกรงกลัวอะไร

ซูซีมู่เอนกายบนเก้าอี้ทำงานเงียบ ๆ สายมาจ้องโทรศัพท์ในมือ

หลังจากส่งข้อความให้โล่เฟยเอ๋อแล้ว เขาก็อยู่ในท่าทางนี้ตลอดเวลา

ตั้งแต่เช้าถึงบ่าย ตั้งแต่พระอาทิตย์ตกจนถึงค่ำ

ไฟด้านนอกหน้าต่างสว่างขึ้นทีละดวง ในห้องทำงานมืดสนิทเขาก็ไม่รู้สึกถึง

เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องทำงานถูกผลักเปิดออก จากนั้นไฟในห้องก็สว่างขึ้น

โจวเฉิงหิ้วถุงมาใบหนึ่ง เดินเข้ามา

“ประธานซู ควรทานมื้อเย็นได้แล้ว”

ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ขยับ

โจวเฉิงถอนลมหายใจ พูดเกลี้ยกล่อม: “ประธานซู มื้อเที่ยงคุณก็ไม่ทาน มื้อเย็นก็ทานเสียหน่อยเถิด”

ซูซีมู่ยังคงนิ่ง

“ประธานซู คุณต้องทานอะไรบ้าง ถึงจะมีแรงอธิบายให้คุณนายฟัง”

ในที่สุดครั้งนี้ซูซีมู่ก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง

“เธอจะฟังฉันอธิบายไหม?” น้ำเสียงของซูซีมู่ต่ำมาก เหมือนกำลังถามตัวเอง แต่ก็เหมือนกำลังถามโจวเฉิงด้วย

โจวเฉิงตอบ “คุณนายต้องฟังคุณอธิบายอยู่แล้ว”

“ฟังไหม? เธอไม่รับสายฉันเลย” ในตอนนี้ซูซีมู่ไม่มีความมั่นใจแม้เพียงครึ่งของเท่าที่เคยมีมาก่อน

“คุณนายตอนนี้ยังโกรธ รอเธอหายโกรธ ต้องรับสายคุณแน่” โจวเฉิงเว้นไป ก่อนจะเอ่ย: “ประธานซูพรุ่งนี้มีแพลนที่วิลล่าหลันถิงไม่ใช่เหรอ? คุณบอกคุณนายหรือยัง?”

ซูซีมู่เงียบไปหลายวินาที ก่อนตอบ “ส่งข้อความบอกเธอแล้ว”

“งั้นประธานซูควรรักษาสภาพจิตใจไว้ พรุ่งนี้ไปที่วิลล่าหลันถิงรอคุณนาย…..