บทที่ 303 คนที่คะนึงหาทุกคืนวัน ในที่สุดก็หาเจอ
ตอนที่โล่เฟยเอ๋อได้รับสายโทรศัพท์จากเย่รู่ไป๋ แบบร่างวาดถึงครึ่งหนึ่งแล้ว
ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอวางปากกาลง จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
เห็นบนหน้าจอเป็นเบอร์ของเย่รู่ไป๋ แววตาเธอฉายแววงงงวย จากนั้นจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล หัวหน้าเย่ คุณมีธุระอะไร…..” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบ อีกฝั่งก็มีเสียงรีบร้อนของเย่รู่ไป๋แทรกมา
“คุณโล่ ผู้ช่วยโจวให้ผมมาบอกคุณ เขาเจอประธานซูแล้ว”
ในวินาทีที่สิ้นเสียงพูดของเย่รู่ไป๋ โล่เฟยเอ๋อเด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ “หาเธอเจอแล้ว?”
“ใช่แล้ว”
ได้คำตอบที่แน่นอนจากปากเย่รู่ไป๋ โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างร้อนใจ: “คุณรอฉันอยู่ข้างนอก ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
“คุณโล่ คุณกำลังอยู่ระหว่างการแข่งขัน…..” เย่รู่ไป๋ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยินเสียงตัดสายไปแล้ว
เขามองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดไปแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความงงงัน
คุณโล่ตอนนี้คุณกำลังอยู่ระหว่างการแข่งขัน มาตอนนี้จะดีจริงเหรอ?
แต่เขาไม่รู้เลยว่า สำหรับโล่เฟยเอ๋อแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าซูซีมู่
และเพราะโจวเฉิงเข้าใจในจุดนี้ ถึงให้เย่รู่ไป๋โทรหาโล่เฟยเอ๋อ
แน่นอนว่าโจวเฉิงกลัวว่าถ้าโล่เฟยเอ๋อรอการปรากฏตัวของซูซีมู่ไม่ไหว แล้วจะทำตามแผนการเดิมของเธอ สร้างเรื่องให้ตัวเอง เพื่อล่อให้ซูซีมู่มาหา
แม้ว่าเย่รู่ไป๋จะคิดเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้ลืมที่โล่เฟยเอ๋อบอกให้เขารอที่ด้านนอก เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง รีบไปที่ทางออกพื้นที่การแข่งขันเพื่อรอโล่เฟยเอ๋อ
นักออกแบบในพื้นที่การแข่งขันล้วนกำลังวาดแบบ อยู่ ๆ โล่เฟยเอ๋อก็ลุกขึ้นวิ่งออกไปทางด้านนอก จึงเป็นที่สนใจของทุกคนอยู่แล้ว
แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ที่พื้นที่แข่งขันก็เข้าไปห้ามโล่เฟยเอ๋อ “คุณหนู เวลาการแข่งขันยังไม่หมด กรุณากลับไปที่ตำแหน่งของคุณ”
โล่เฟยเอ๋อต้องออกไปหาซูซีมู่ แน่นอนว่าไม่สามารถกลับไปได้ “ขอโทษค่ะคุณ ฉันมีธุระด่วน ต้องออกไป”
“คุณหนู ถ้าคุณออกไป การแข่งขันนี้ของคุณทำได้แค่สละสิทธิ์แล้ว” เจ้าหน้าที่พูดกับโล่เฟยเอ๋อด้วยสีหน้าจริงจัง
โล่เฟยเอ๋อตอบแบบไม่คิดสักนิด “ได้ ฉันสละสิทธิ์”
ตัวเธอเองอยากสละสิทธิ์ เจ้าหน้าที่จะยังพูดอะไรได้อีก? ทำได้แค่ปล่อยโล่เฟยเอ๋อออกไป
“ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อเอ่ยขอบคุณพลางวิ่งออกไปทางด้านนอก
เมื่อวิ่งออกมาจากพื้นที่การแข่งขัน ก็เห็นเย่รู่ไป๋รออยู่ตรงนั้น
“พวกเขาอยู่ไหน?” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างร้อนใจมาก
“ประธานซูไปแล้ว ผู้ช่วยโจวไปตามเขาแล้ว” เย่รู่ไป๋ตอบ
โล่เฟยเอ๋อ ‘อืม’ รับหนึ่งคำ แล้วรีบร้อนวิ่งไปที่ทางออก
โจวเฉิงอยู่ที่หน้าลิฟต์ ตามซูซีมู่ทันแล้ว
“ประธานซู”
ซูซีมู่มองโจวเฉิงที่ขวางหน้าเขาอย่างเย็นชา “หลีกไป”
“ประธานซู ขออภัย ผมปล่อยให้คุณไปไม่ได้” โจวเฉิงตอบด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
ซูซีมู่หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง มองโจวเฉิงอย่างอันตราย “โจวเฉิง…..”
“ประธานซู คุณอยู่ต่อเถอะ คุณนายเข้าร่วมการประกวดออกแบบเครื่องประดับระดับโลกก็เพื่อคุณ” โจวเฉิงพูดโน้มน้าวซูซีมู่ไป ภาวนาในใจไป คุณนาย คุณรีบออกมาเถอะ
ได้ยินที่โจวเฉิงพูด ซูซีมู่ขมวดคิ้ว “เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน”
“ประธานซู อย่าเป็นแบบนี้เลย คุณนายตามหาคุณมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว คุณคุยกับเธอดี ๆ …..” โจวเฉิงพูดยังไม่จบ ซูซีมู่ก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ฉันบอกแล้วว่าเรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน นายไม่ได้เหรอ?”
“ผม…..” โจวเฉิงยังอยากพูดอะไร ซูซีมู่ก็พูดเสียงเย็น: “ลูกน้องที่ชอบทำดี ฉันซูซีมู่ไม่ต้องการ พรุ่งนี้จะจัดหาคน มาแทนนาย”
โจวเฉิงคิดไว้แล้วว่าอาจเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่ได้เสียใจที่ทำไป เพียงแค่เสียดายที่ไม่ได้ช่วยคุณนาย
เขาก้มหน้าลง ตอบ “ผมทราบแล้ว”
ซูซีมู่เหลือบตามองโจวเฉิง อ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากช่องกระเป๋าแล้วรับสาย
ตอนที่ซูซีมู่รับสายโทรศัพท์นั้น โล่เฟยเอ๋อก็วิ่งออกมาจากทางออกพอดิบพอดี
เห็นโจวเฉิงยืนอยู่หลังคนคนหนึ่งจากระยะไกล แม้ว่าจะเป็นเพียงด้านหลัง แต่โล่เฟยเอ๋อยังคงมองปราดเดียวก็มั่นใจ ว่าฝ่ายตรงข้ามคือซูซีมู่
จากตอนแรกที่เธอก้าวอย่างรีบร้อน กลับหยุดลง ดวงตาคู่หนึ่งจ้องตรงไปที่แผ่นหลังของซูซีมู่ กวาดมองขึ้นลงอย่างพินิจพิเคราะห์
เพียงแค่เดือนกว่าแท้ ๆ สามสิบกว่าวันไม่เจอ แต่เธอรู้สึกยาวนานราวกับเป็นศตวรรษ
คนที่เธอคะนึงหาทุกคืนวัน ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอแล้ว
เธอเคยคิดนับครั้งไม่ได้ ฉากที่พวกเธอพบหน้ากัน คิดถึงตอนที่เจอหน้ากัน เธอจะทำอย่างไร
เมื่อช่วงเวลานี้มาถึงจริง ๆ โล่เฟยเอ๋อถึงพบว่าเธอไม่อยากทำอะไรเลย อยากมองเขาอยู่ตลอดแบบนี้ มองเขาตลอดไป
ควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลลงหางตาไม่ไหว ทีละหยดลงบนพื้น……
เป็นเขาจริง ๆ เธอหาเขาเจอแล้ว ไม่ใช่ความฝัน
ในที่สุดเธอก็หาเขาที่เธอรักเจอแล้ว……
ราวกับว่ามีโทรจิต ซูซีมู่ที่คุยโทรศัพท์หันหลังให้เธอ อยู่ ๆ ก็หันหลังมองกลับมา
ตอนที่เห็นโล่เฟยเอ๋อยืนอยู่ไม่ไกล ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง แต่เขาบอกกับตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาเห็นภาพลวงตาอีกครั้ง โล่เฟยเอ๋อกำลังอยู่ในการแข่งขัน จะมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่มองมาที่เธอ เธออ้าปากอย่างตื่นเต้น ตะโกนเรียกชื่อของเขา “ซูซีมู่…..”
เสียงนุ่มที่คุ้นเคยดีนั้น ใบหน้าเล็กที่มีชีวิตชีวานั้น กำลังบอกเขา
นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา นี่เป็นเรื่องจริง โล่เฟยเอ๋ออยู่ที่นี่จริง ๆ
ซูซีมู่กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว การแสดงออกบนใบหน้าก็เยือกเย็นลง
โจวเฉิงเห็นสีหน้าซูซีมู่ไม่ถูกต้อง รีบเตือนโล่เฟยเอ๋อ “คุณนาย คุณรีบมาเร็ว”
โจวเฉิงเตือนครั้งนี้ โล่เฟยเอ๋อรีบก้าวเท้าเดินไปทางซูซีมู่
แต่ซูซีมู่เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินมา พูดกับคนในสาย “คุณรีบออกมา” แล้วตัดสายหมุนตัวไปกดลิฟต์
โล่เฟยเอ๋อรีบตามซูซีมู่ไปที่ลิฟต์
“ซูซีมู่!” โล่เฟยเอ๋อตะโกนเรียกชื่อเขาไปด้วย ยื่นมือไปคว้าแขนเสื้อของซูซีมู่ไปด้วย
น่าเสียดายเธอคว้าแขนเสื้อซูซีมู่ไว้ไม่ได้ เพราะถูกซูซีมู่เบี่ยงหลบ
มือคว้าความว่างเปล่า โล่เฟยเอ๋อเงยหน้า มองซูซีมู่อย่างตะลึง “ซูซีมู่ คุณเป็นอะไร? ทำไมคุณถึงหลบฉัน?”
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร มองก็ไม่มองเธอ เดินไปที่ลิฟต์ตัวอื่น
โล่เฟยเอ๋อคิดไว้แล้วว่าซูซีมู่อาจจะโกรธ เธอคิดไว้แล้ว รอเธอเจอซูซีมู่ เธอจะขอโทษซูซีมู่ ยอมรับผิดกับเขา
แต่คิดไม่ถึงว่า ซูซีมู่ไม่แม้แต่จะมองเธอ ราวกับว่าเธอเป็นธาตุอากาศ
ทั้งหมดนี้เป็นเธอหาเรื่องเอง จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เขาไม่สนใจเธอ แต่เธอสนใจเขา ขอแค่เขายังต้องการเธออยู่ก็พอ
โล่เฟยเอ๋อคิดอย่างนั้น เดินตามรอยเท้าของซูซีมู่ไป
“ซูซีมู่ พวกเราคุยกันหน่อยดีไหม?”
ซูซีมู่ยังคงไม่สนใจเธอ ยืนอยู่หน้าลิฟต์เงียบ
โล่เฟยเอ๋อใช้แรงกัดริมฝีปากล่าง จากนั้นเอ่ย: “ซูซีมู่ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้? คืนนั้นคุณช่วยฉันแท้ ๆ ทำไมคุณต้องหลบฉัน?”
ครั้งนี้ซูซีมู่มีปฏิกิริยาแล้ว เขาหันมา ใช้สายตาเย็นชาไม่แสดงอารมณ์มองโล่เฟยเอ๋อ เอ่ยเสียงเรียบ: “คุณคิดมากไปแล้ว ผมไม่ได้ช่วยคุณ”
ได้ยินซูซีมู่ปฏิเสธ โล่เฟยเอ๋อเจ็บลึกในใจ แล้วถามอีกครั้ง “แล้ววันนี้ล่ะ? คุณมาที่นี่ทำไม? ไม่ใช่เพราะฉันเหรอ?”
