บทที่ 304 ข้างกายเขามีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
ซูซีมู่เม้มริมฝีปาก จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเบาบางเย็นเยียบ: “คุณคิดมากไปแล้ว วันนี้ผมมาที่นี่เป็นเพื่อนเพื่อนผม”
พูดประโยคนี้จบ ซูซีมู่หันหลังเดินไปหาสาวสวยชาวฝรั่งเศสที่อยู่ไม่ไกล “ส้ายหลินน่า พวกเราไปกันเถอะ”
สาวชาวฝรั่งเศสคนนั้นที่ถูกซูซีมู่เรียกว่าส้ายหลินน่า คุยกับซูซีมู่ไม่กี่ประโยค จากนั้นจึงควงแขนซูซีมู่อย่างดีใจ แล้วเดินมาที่ลิฟต์
เมื่อเดินผ่านโล่เฟยเอ๋อ เธอยังมองโล่เฟยเอ๋อด้วยสายตาล้ำลึก จากนั้นก็เดินเข้าลิฟต์ไปกับซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อเห็นฉากนี้ ก็ตะลึงไปทั้งร่าง
ซูซีมู่มีนิสัยรักสะอาดอย่างร้ายแรง ผู้หญิงยิ่งเข้าใกล้ไม่ได้ สาวสวยชาวฝรั่งเศสคนนี้จูงมือซูซีมู่อย่างสนิทสนม
ที่แท้ ซูซีมู่ไม่ได้หลบเธอ ซูซีมู่ไม่ต้องการเธอแล้ว…..
ตอนที่โล่เฟยเอ๋อกำลังรู้สึกสับสนวุ่นวาย เสียงของโจวเฉิงก็ลอยมา
“คุณนาย คุณรีบตามประธานซูไปสิครับ”
“ตามซูซีมู่ไป?” โล่เฟยเอ๋อมองโจวเฉิงอย่างเหม่อลอย
“ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับประธานซู จะหมายถึงอะไรได้อีก คุณรีบตามไปสิครับ”
ได้รับคำเตือนนี้จากโจวเฉิง โล่เฟยเอ๋อก็ตอบสนองกลับมา รีบลงลิฟต์อีกตัว ตามซูซีมู่ไป
มองประตูลิฟต์ปิดลง โจวเฉิงสูดลมหายใจเข้าเบา ๆ
เฮ้อ….หวังว่าคุณนายจะตามประธานซูกลับมาได้!
โล่เฟยเอ๋อเสียเวลาไปเยอะพอสมควร เธอออกจากลิฟต์มา ก็ไม่เห็นซูซีมู่กับส้ายหลินน่า
ใจเธอตื่นตระหนกแล้ว จากนั้นก็วิ่งไปทางจัตุรัสวองโดม
เพราะรีบวิ่งเกินไป เธอไม่ทันสังเกตรอบข้าง
เมื่อวิ่งออกจากทางออกจัตุรัส รถคันหนึ่งขับมาทางที่เธอวิ่งมาพอดี
แต่ว่ายังดี เพราะเป็นบริเวณทางเข้า ความเร็วรถของอีกฝ่ายจึงช้ามาก
เสียงเบรกดังกะทันหัน รถของอีกฝ่ายหยุดอยู่ห่างจากโล่เฟยเอ๋อไม่ถึงสิบเซนติเมตร
โล่เฟยเอ๋อตกใจ ทั้งร่างล้มลงใส่รถของอีกฝ่ายเพราะแรงเฉื่อย
อยู่ ๆ เกิดเรื่องแบบนี้ คนที่อยู่รอบ ๆ จำนวนไม่น้อยมาล้อมดูทันที
“ชนคนแล้ว…..”
เพราะคนเยอะเกินไป ทางเข้านี้จึงถูกปิดกั้นไป
ส้ายหลินน่าขับรถปอร์เช่ ถูกปิดทางไว้พอดี
ส้ายหลินน่าเหลือบมองไปที่เบาะหลัง เห็นซูซีมู่กำลังเช็ดแขนเสื้อด้วยทิชชูเปียก เอ่ยประชด: “ซู ฉันแค่เกาะแขนคุณแป๊บเดียว คุณเช็ดเหมือนเป็นสิ่งสกปรกแบบนี้ ทำร้ายจิตใจฉันจริง ๆ เลย”
ซูซีมู่เงยหน้าปราดสายตาเย็นชามองเธอ ไม่พูดอะไร
ส้ายหลินน่ายักไหล่ แล้วพูด: “คุณค่อย ๆ เช็ด ฉันจะลงไปดูว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น?”
ซูซีมู่ลากสายตากลับมา เช็ดแขนเสื้อต่อ
ส้ายหลินน่าลงจากรถ เมื่อมองไปที่กลุ่มคน เห็นคนตรงนั้นพยุงโล่เฟยเอ๋อขึ้นพอดี
เดิมเธอไม่ได้ใส่ใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นหญิงชาวจีนที่คุยกับซูซีมู่ที่ชั้นบนก่อนหน้านี้ เธอรีบกลับมาที่รถ “ซู คนที่ถูกรถชนตรงนั้นเป็นผู้หญิงที่คุยกับคุณที่ชั้นบนเมื่อกี้”
ซูซีมู่ได้ยินที่ส้ายหลินน่าพูด หยุดเช็ดแขนเสื้อในทันที “ใคร?”
ส้ายหลินน่ามองไปตรงนั้นแล้วเอ่ย: “หญิงชาวจีนที่คุยกับคุณเมื่อกี้ที่ชั้นบนไง คุณจะไปดูไหม?”
“ไม่ต้อง ผมไม่รู้จักเธอ” ซูซีมู่ตอบเสียงเย็นกระด้าง
เพียงแต่ว่าจากหลังมือที่ถือเสื้อตัวนอกนั้นของเขาเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาชัดเจน แต่ทว่าเปิดเผยถึงความคิดในใจของเขา
ส้ายหลินน่าไม่ได้สังเกตเห็น ได้ยินซูซีมู่บอกว่าไม่ต้อง ก็ขึ้นมานั่งบนรถ ไม่ได้ส่งเสียงอะไรอีก
พูดถึงเจ้าของรถเห็นโล่เฟยเอ๋อล้มล้างหน้ารถของเขา เขาคิดว่าชนคนเข้าแล้ว ตกใจหน้าซีดไปหมด
เขาพาร่างที่อ่อนแรงไปหมดลงจากรถ “คุณหนู คุณเป็นอะไรไหม?”
โล่เฟยเอ๋อสติกลับมาแล้ว ยืดร่างยืนตรง “ไม่เป็นไร…..”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าไม่เป็นไร คนขับรถก็โล่งใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”
“อืม คุณไปเถอะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วก็ถอยไปไม่กี่ก้าว เปิดทางให้ไป
คนที่เกิดเรื่องอย่างโล่เฟยเอ๋อยังเดินออกไปแล้ว คนที่ยืนดูรอบ ๆ จึงพากันแยกย้ายไปเอง
หลังจากเจ้าของรถขับรถเข้าไปแล้ว ทางเข้าบริเวณทางเข้าก็ผ่านเข้าออกได้ไม่ติดขัด
รู้ว่าตามซูซีมู่ไปไม่ทันแล้ว ตอนโล่เฟยเอ๋อกลับไปที่จัตุรัสอย่างหงอยเหงานั้น อยู่ ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นส้ายหลินน่าขับปอร์เช่ออกไป
แม้ว่าไม่เห็นซูซีมู่ แต่โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้จักซูซีมู่ เลยยกมือห้ามโดยไม่ทันได้คิด “รอเดี๋ยว”
ส้ายหลินน่าเห็นโล่เฟยเอ๋อห้ามรถไว้ แทบจะลดความเร็วรถลงโดยไม่รู้ตัว
“เธอน่าจะมาตามคุณ…..” ส้ายหลินน่ายังพูดไม่ทันจบ ซูซีมู่ก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ขับรถ”
ส้ายหลินน่ามองโล่เฟยเอ๋อที่อยู่นอกรถ ขยับปากแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เหยียบคันเร่ง…..
เห็นรถของส้ายหลินน่าไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาปริบปริบ สติกลับเข้าร่างทันที รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่ข้างทาง เปิดประตูขึ้นไปนั่ง ให้คนขับรถขับตามปอร์เช่ของส้ายหลินน่าไป
ขึ้นรถได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองรถปอร์เช่ข้างหน้า มือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากอกเสื้อ กดรับสายโดยไม่ได้มองแม้แต่น้อย
พอรับสาย น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของคุณครูไค่ตี้ก็ดังมาจากปลายสายทันที “เฟยเอ๋อ เธออยู่ไหน? เธออยู่ ๆ ก็วิ่งออกไปไหน?”
“ขอโทษค่ะครู ฉันตอนนี้มีธุระสำคัญ” โล่เฟยเอ๋อตอบสีหน้ารู้สึกผิด
“ธุระสำคัญ? มีธุระอะไรสำคัญกว่าการแข่ง? โล่เฟยเอ๋อทำให้ฉันผิดหวังเกินไปแล้ว” คุณครูไค่ตี้น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าตัวเองทำให้คุณครูไค่ตี้ผิดหวัง ทำได้แค่เพียงขอโทษคุณครูไค่ตี้อีกครั้ง “ขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณครู ถ้าฉันจัดการธุระเสร็จแล้ว ฉันจะชี้แจงเรื่องนี้กับคุณ…..”
“ชี้แจงกับฉัน? ฉันจะบอกเธอให้ ที่เธอต้องชี้แจงไม่ใช่กับฉัน แต่เป็นตัวเธอเอง” พูดจบ คุณครูไค่ตี้โกรธจนวางสายไป
มองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป รอยยิ้มขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบโล่เฟยเอ๋อ
เรื่องเธอลืมนึกถึงความรู้สึกของคุณครู คิดน้อยไปจริง ๆ
รอเรื่องผ่านไปแล้ว ค่อยไปขอโทษคุณครูไค่ตี้!
หวังว่าคุณครูไค่ตี้จะยกโทษให้เธอ…..
สุดท้ายรถปอร์เช่คันนั้นก็หยุดที่ด้านหน้าคลับส่วนตัวที่ปรับปรุงใหม่เหลืองอร่ามแวววาวของในเมืองปารีส ซูซีมู่กับส้ายหลินน่าลงจากรถ เดินเข้าไปในคลับเฮาส์ด้วยกัน
โล่เฟยเอ๋อจ่ายค่าโดยสาร จะตามเข้าไป แต่ถูกบอดี้การ์ดหน้าคลับส่วนตัวขวางไว้
“คุณหนู กรุณาแสดงบัตรสมาชิก”
โล่เฟยเอ๋อมองเข้าไปในประตูของคลับส่วนตัวพลางถาม “ฉันไม่มีบัตรสมาชิก ฉันแค่เข้าไปตามหาคน เดี๋ยวก็ออกมาแล้วได้ไหม?”
“ขออภัยคุณหนู พวกเราที่นี่รับแค่สมาชิกเท่านั้น ไม่มีบัตรสมาชิก คุณเข้าไปไม่ได้” บอดี้การ์ดตอบสีหน้าขอโทษ
โล่เฟยเอ๋อเอ่ยด้วยใบหน้าขอร้อง “ฉันแค่เข้าไปหาคน ไม่กี่นาที คุณผ่อนผันให้หน่อยได้ไหม?”
“ไม่ได้” ผู้คุมหน้าประตูสีหน้าท่าทางไม่ยอมเจรจาด้วย
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ประตูใหญ่ แล้วมองบอดี้การ์ดที่หน้าประตูอีกครั้ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกมา
เธอไม่ได้จะไปไหน แต่เดินไปที่อีกฝั่งหนึ่ง รอซูซีมู่ออกมาจากคลับส่วนตัว
