บทที่ 306 ไม่อยากเห็นหน้าคุณ
ไม่ต้องตามผมแล้ว ผมไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณอีก
ได้ยินประโยคนี้ โล่เฟยเอ๋อนิ่งอึ้งไปทั้งร่าง
เขายอมไม่ต้องการเธอยอมรับผิด เขาไม่อยากฟังคำอธิบายจากเธอ เขาไม่อยากให้เธอตามเขา ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเธอ
กลับกลายเป็นว่าเธอรอคอยที่ได้พบเขา แต่ไม่คิดเลยว่าเขาไม่ได้อยากเจอเธอเลยสักนิด
โล่เฟยเอ๋อมองตามซูซีมู่เดินออกจากลิฟต์ไปตามทางเดินอย่างโง่ ๆ
จนเมื่อประตูลิฟต์ปิดอีกครั้ง โล่เฟยเอ๋อถึงได้สติ แล้วเดินค่อย ๆ ออกจากลิฟต์
เห็นซูซีมู่อยู่หน้าประตูห้องในสุด เปิดประตู โล่เฟยเอ๋อกลับไม่ได้ก้าวเท้าตามไปอีก
ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นพอดี
เธอมองหลังซูซีมู่ที่เดินเข้าประตูไป จากนั้นจึงล้วงโทรศัพท์ออกมารับสาย
“ฮัลโหล?”
เสียงของโจวเฉิงดังออกมาจากโทรศัพท์ “คุณนาย?”
โล่เฟยเอ๋อ “อืม” ตอบด้วยเสียงเบามาก
เงียบไปสองวินาที โจวเฉิงถามอย่างระมัดระวัง “คุณหาประธานซูเจอไหม?”
“หาเจอแล้ว” โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ประตูห้องของซูซีมู่แล้วตอบ
ได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อหาซูซีมู่เจอแล้ว โจวเฉิงถอนหายใจอย่างโล่งอก “งั้นคุณนายคุยกับประธานซูดี ๆ ทางคุณครูไค่ตี้ผมอธิบายแทนคุณชั่วคราวไปแล้ว คุณไม่ต้องห่วง”
“โอเค ขอบคุณมาก” โล่เฟยเอ๋อกลั้นน้ำตา ขอบคุณโจวเฉิง
“คุณนายไม่ต้องเกรงใจ แค่คุณคืนดีกับประธานซูก็พอแล้ว”
“ฉันจะพยายาม…..”
หลังจากคุยกับโจวเฉิงแล้ว โล่เฟยเอ๋อคิดอยู่นาน ยังคงไปเคาะประตูห้องซูซีมู่
อย่างไรก็ตามซูซีมู่ไม่ได้มาเปิดประตู
โล่เฟยเอ๋อรอที่หน้าประตูห้องซูซีมู่อยู่สิบกว่านาที จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับไป
ซูซีมู่ที่อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงฝีเท้าเธอเดินจากไปก็ผ่อนลมหายใจออกมา
แต่ไม่คิดว่า ไม่ถึงห้านาที จะได้ยินเสียงโล่เฟยเอ๋อดังมาจากข้างนอก
โล่เฟยเอ๋อพูดกับพนักงานอย่างสุภาพ: “คุณพนักงาน รบกวนคุณช่วยฉันเปิดประตูห้องหน่อย ฉันลืมหยิบคีย์การ์ดห้องมา”
พนักงานไม่ได้ช่วยโล่เฟยเอ๋อเปิดประตูในทันที แต่ถามโล่เฟยเอ๋อเกี่ยวกับสถานะลงทะเบียนของ ห้อง “คุณหนู รบกวนคุณแจ้งสถานะลงทะเบียนของห้องนี้”
สถานะลงทะเบียน? โล่เฟยเอ๋อชะงักไปก่อนจะท่องรหัสประจำตัวของซูซีมู่ออกมา สุดท้ายเธอยังถามเสียงเบาอีกว่า “ใช่อันนี้ไหม?”
“ใช่แล้ว คุณหนู ฉันจะเปิดให้เดี๋ยวนี้…..” พนักงานยังพูดไม่ทันจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดแล้ว ซูซีมู่ยืนหลังประตูด้วยสีหน้าเย็นชา
โล่เฟยเอ๋อยักไหล่ จากนั้นพูดกับพนักงานอย่างสุภาพ: “ขออภัย ฉันไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง รบกวนคุณแล้ว”
“ไม่เป็นไร” พนักงานสาวยิ้มพลางส่ายหน้า จากนั้นก็เดินออกไป
รอพนักงานไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อก้มหน้าเดินไปที่ซูซีมู่ “ซูซีมู่ ขอโทษ รบกวนคุณแล้ว”
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร ปิดประตูต่อหน้าโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาจะทำแบบนี้ ก่อนที่เขาเตรียมจะปิดประตู เดินเบียดเข้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว
ซูซีมู่พูดเสียงเย็น: “ออกไป”
“พวกเรามาคุยกันหน่อยได้ไหม?” โล่เฟยเอ๋อไม่กลัวรังสีเย็นเยือกจากซูซีมู่ สบสายตากับเขาโดยตรง
ซูซีมู่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “ระหว่างผมกับคุณ ไม่มีอะไรต้องคุย”
“ซูซีมู่ ฉันรู้ว่าคุณกำลังโกรธฉัน คุณกรุณาให้เวลาฉันสักนิด ให้ฉันได้อธิบาย…..”
“บอกแล้วว่า คุณไม่ต้องมาอธิบายกับผม” ซูซีมู่ขัดโล่เฟยเอ๋ออย่างไม่อดทน จากนั้นพูดอย่างไม่แยแส: “คุณกรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมจะเรียกยามของโรงแรมมา ให้พาคุณออกไป”
ซูซีมู่พูดพลางล้วงโทรศัพท์ออกมา กดหมายเลขโทรออก จากนั้นแจ้งว่ามีคนก่อความวุ่นวายให้เขา ให้ทางโรงมาจัดการ
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่เรียกยามมาจริง ๆ ก็ร้อนรน
“ซูซีมู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจไม่ไปที่วิลล่าหลันถิง…..”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดถึงวิลล่าหลันถิง ซูซีมู่มืดลงและสีหน้าไม่น่าดูขึ้นทันที
“คุณหุบปาก”
โล่เฟยเอ๋อหุบปากที่ไหน? เธอแหงนหน้าขึ้น มองซูซีมู่แล้วพูดอีกครั้ง: “ฉันไม่ได้ตั้งใจไม่ไปที่วิลล่าหลันถิง ฉันถูกเห้อจิ้นเหยาขังไว้…..”
ประโยคหลัง ถูกซูซีมู่ขัดขึ้นอีกครั้ง “ผมบอกให้คุณหุบปาก ไม่ได้ยินเหรอ?”
ซูซีมู่มองโล่เฟยเอ๋อ ราวกับเป็นชูร่าจากนรกขุมไหน เต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง
โล่เฟยเอ๋อตัวสั่น อ้าปากจะพูด ซูซีมู่นั้นเปิดปากเร็วกว่า
“ผมไม่อยากฟังคุณพูดอีกแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”
พูดจบประโยคนี้ ซูซีมู่ยกมือขึ้นและผลักโล่เฟยเอ๋ออย่างแรง
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตั้งรับ บวกกับข้อเท้าเคล็ด จึงล้มลงบนพื้นทันที
ซูซีมู่ไม่แม้แต่จะมองเธออีก หมุนตัวไปปิดประตู
เธอควรไปเดี๋ยวนี้! เธอควรยอมแพ้เดี๋ยวนี้!
ซูซีมู่เอนตัวลงพิงประตู ทิ้งไหลลงทีละนิด จากนั้นนั่งลงบนพื้น
นั่งเฉย ๆ สักพัก ซูซีมู่ล้วงโทรศัพท์เครื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ไม่เหมือนเครื่องที่เขาใช้โทรก่อนหน้านี้ โทรศัพท์เครื่องนี้เหมือนกับโทรศัพท์เครื่องนั้นของโล่เฟยเอ๋อทุกอย่าง
เขาเปิดโทรศัพท์ สิ่งที่เห็นในสายตาคือภาพหน้าจอที่เขาตั้งใจตั้งไว้ รูปโล่เฟยเอ๋อกอดตุ๊กตาไม้รูปนั้น
ซูซีมู่ดูรูปอยู่สักพัก จากนั้นก็สัมผัสหน้าจอเพื่อเข้าสู่การหน้าจอหลัก
ด้านบนโทรศัพท์แสดงแบตเต็ม แต่ซิมการ์ดว่างเปล่า
ใช่แล้ว นี่คือโทรศัพท์เครื่องก่อนของซูซีมู่
รออยู่สองวันหนึ่งคืนที่วิลล่าหลันถิง หลังจากโล่เฟยเอ๋อไม่ได้มา เขาถอดซิมการ์ดทิ้ง เหลือไว้แค่โทรศัพท์เครื่องนี้ ชาร์จแบตจนเต็ม ให้ตัวเองเปิดโทรศัพท์ดูอยู่ทุกวัน บังคับตัวเองให้จำความเจ็บปวดที่โล่เฟยเอ๋อทำกับเขา บังคับตัวเองให้ลืมโล่เฟยเอ๋อ
นิ้วมือสั่นเทา ซูซีมู่เปิดกล่องข้อความ
ข้อความเหล่านั้นล้วนเป็นของเมื่อเดือนก่อน เขาส่งให้โล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่เลื่อนดูหน้าจอช้า ๆ เลื่อนจนถึงข้อความสุดท้าย
“เฟยเอ๋อ คุณเห็นข้อความแล้ว ทำไมไม่ตอบกลับ? ทำไมถึงปิดเครื่องอีก? หรือว่าคุณตัดสินใจที่จะทิ้งผมแล้วเชื่อเห้อจิ้นเหยา?”
“ซูซีมู่ จากนี้ไปพวกเราทางใครทางมัน คุณไม่ต้องมาหาฉันอีก!”
ตั้งแต่วันที่แต่งงาน เขารอคอยมาตลอด รอคอยวันหนึ่งพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน
เขาพยายามขนาดนั้น พยายามดีกับเธอขนาดนั้น
เธอไม่ชอบเขา ไม่เป็นไร เขาแอบชอบเธอเงียบ ๆ ก็พอแล้ว
เธอไม่เชื่อเขา ไม่เป็นไร เขาเชื่อเธอก็พอแล้ว
เขารอเธอได้ตลอด รอตลอดไปก็ได้
แค่เธอสบายดีก็พอแล้ว แค่เธอสบายใจก็พอแล้ว
แต่เธอกลับให้เขามาหนึ่งประโยค ทางใครทางมัน ไม่ต้องไปหาเธออีก….
