บทที่ 311 โล่เฟยเอ๋อขืนใจซูซีมู่
ซูซีมู่ลุกขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจช้าๆ ที่ยาวนานขึ้นเรื่อยๆ ของคนข้างกาย
เปิดไฟบนหัวนอนแล้วจ้องมองใบหน้าที่หลับใหลของโล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่ยกมือขึ้นแล้วสัมผัสใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อด้วยความรัก
“เฟยเอ๋อ เธอต้องการให้ฉันทำอย่างไรกับเธอกันแน่…” น้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูกของซูซีมู่ผสมกับความเจ็บปวดลึกๆ และการต่อสู้ที่พัวพันยุ่งเหยิงกันไปหมด
โล่เฟยเอ๋อไม่รับรู้ถึงความกลัดกลุ้มของซูซีมู่เลยสักนิด เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากมือของซูซีมู่ ใบหน้าของเธอก็ถูเข้ากับมือของเขาและมุมปากของเธอก็ยิ้มอย่างสดใส
การเกลี้ยกล่อมเมื่อคืนไม่สำเร็จ โล่เฟยเอ๋อจึงรู้สึกหดหู่เล็กน้อยในวันรุ่งขึ้น
เธอรู้ดีว่าซูซีมู่ตัดสินใจแล้ว รอให้โจวเฉิงมาก็จะฝากเธอให้เขา
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าโจวเฉิงจะสามารถถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน แต่เธอจำเป็นต้องพึ่งซูซีมู่โดยเร็วที่สุด
พอคิดดูแล้ว เธอมีเพียงแค่ทางเดียว
“มันล้มเหลวได้อย่างไรกัน…” โล่เฟยเอ๋อนึกถึงสาวสวยชาวฝรั่งเศสที่อยู่กับซูซีมู่เมื่อตอนที่เธออยู่ฝรั่งเศสทันที
เป็นไปได้ไหมว่าซูซีมู่จะอยู่กับผู้หญิงชาวฝรั่งเศสคนนั้น ถึงได้ปฏิเสธเธอเมื่อคืนนี้? โล่เฟยเอ๋อส่ายหัวทันทีเมื่อความคิดนี้แวบผ่านเข้ามาในหัว
ซูซีมู่ใส่ใจเธอ เขาจะไม่มีทางอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นเธอที่คิดผิดไปแน่นอน
โล่เฟยเอ๋อลืมเรื่องผู้หญิงชาวฝรั่งเศสไปอย่างรวดเร็วและจดจ่ออยู่กับการหาวิธีจัดการซูซีมู่
วางยา? เอ่อ…ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บและถูกซูซีมู่คุมเข้ม จะไปซื้อยาได้จากที่ไหน? และเธอก็กังวลเช่นกันว่าซูซีมู่จะหนีไปตอนที่เธอออกไปซื้อยา
มอมเหล้าเขา? ไม่ได้ ถ้าให้เขาดื่มโดยไม่มีสาเหตุ เขาต้องไม่ยอมฟังแน่นอน
ไม่อย่างนั้นรอให้ซูซีมู่หลับแล้ว ค่อยจัดการเขา?
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาและตัดสินใจว่าคืนนี้จะลองทำแบบนี้
ดังนั้นคืนนี้หลังจากที่ปิดไฟ โล่เฟยเอ๋อจึงได้เอนตัวนอนบนเตียงอย่างว่านอนสอนง่าย
เดิมทีซูซีมู่ยังกังวลว่าโล่เฟยเอ๋อจะเข้าใกล้เขาอีกครั้งเหมือนเมื่อคืนก่อน
แต่ไม่คาดคิดว่าเขารอมากว่าสิบนาทีแล้ว ก็ยังไม่เห็นโล่เฟยเอ๋อขยับ
เมื่อลุกขึ้นนั่งและตรวจดู ก็พบว่าโล่เฟยเอ๋อหลับไปแล้ว
พอรู้ว่าโล่เฟยเอ๋อล้มเลิกความตั้งใจที่จะเข้าใกล้เขา ก็รู้สึกโล่งใจแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอ้างว้างเล็กน้อย
ซูซีมู่บังคับให้ตนเองเมินเฉยต่อความรู้สึกอ้างว้างเหล่านั้นและนอนลงไปอีกครั้งแล้วหลับตาลง
เขาไม่รู้ว่า หลังจากที่เขาหลับตาลง โล่เฟยเอ๋อซึ่งที่เดิมควรจะหลับอยู่ก็ได้ลืมตาขึ้น
ดวงตาสีดำสุกสกาวภายใต้โคมไฟสลัวเปล่งประกาย
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้รีบร้อนขยับตัว แล้วรอคอยอย่างสงบนิ่ง
จนกระทั่งลมหายใจของซูซีมู่ลากยาวติดต่อกัน เธอจึงค่อยๆ ยื่นมือออกจากผ้าห่มอย่างระมัดระวังและสัมผัสซูซีมู่
เมื่อแน่ใจว่าซูซีมู่หลับแล้ว รอยยิ้มก็กระจายไปทั่วใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ
หลังจากนั้นก็ค่อยๆ เปิดผ้าห่มบนร่างของเธอและซูซีมู่อย่างเบามือ แล้วสำรวจว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี
ยกโทษให้เธอด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะเคยใกล้ชิดกับซูซีมู่มาหลายครั้ง แต่เธอก็ยังขาดประสบการณ์อยู่ดี
ควรจูบเขาก่อน? ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อจ้องมองที่ริมฝีปากบางสวยของซูซีมู่
ในความทรงจำ ริมฝีปากบางของเขาอ่อนนุ่มมาก ทุกครั้งที่จูบเธอก็มักจะทำให้เธอลืมหมดทุกสิ่ง
เมื่อนึกถึงความรู้สึกนั้น โล่เฟยเอ๋อก็กลืนน้ำลายแรงๆ จากนั้นก็ให้กำลังใจตัวเองพร้อมกับค่อยๆ โน้มตัวไปหาซูซีมู่และจุมพิตริมฝีปากของซูซีมู่อย่างแผ่วเบา…
ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มและรสชาติที่คุ้นเคย ซูซีมู่ที่ตกอยู่ในความฝัน ก็เผลอกัดริมฝีปากตามสัญชาตญาณ แล้วดูดกลืนอย่างตะกละตะกลาม
ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อกะพริบด้วยความประหลาดใจจากนั้นจึงตอบกลับไปอย่างร้อนแรง
ซูซีมู่ที่กำลังหลับฝันอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นรุนแรงที่คุ้นเคยจากริมฝีปากพุ่งตรงเข้าสู่หัวใจ
เป็นริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อ! นี่เขากำลังฝันเหรอ?
ช่างเป็นความฝันที่ดีจริงๆ ซูซีมู่ถอนหายใจแล้ว แล้วจุมพิตริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อในความฝันอย่างดูดดื่ม
พอรับรู้ถึงการตอบสนองของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็คิดว่าเขาตื่นแล้ว จึงตัวสั่นเล็กน้อยและเบิกตาโตมองซูซีมู่
แต่กลับพอมาซูซีมู่ยังไม่ตื่น เป็นเพียงตอบสนองเธอตามสัญชาตญาณ
ใบหน้ามีความยินดีปรากฏ โล่เฟยเอ๋อส่งลิ้นเข้าไป ทำตามที่ซูซีมู่เคยสอนเธอแบบนั้นเมื่อในอดีตและสอดลิ้นเข้าไปภายในปากของซูซีมู่อย่างงุ่มง่าม
ลิ้นอ่อนนุ่มหยอกล้อริมฝีปากของตนเองจนกระตุก
ในขณะนั้นความปรารถนาที่ร้อนแรงก็ถูกจุดขึ้น ความกระหายส่งเสียงเรียกร้องไปทั่วทั้งร่างกาย
ความรู้สึกนี้เหมือนจริงเกินไปแล้ว เป็นความจริง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฝันไป…ซูซีมู่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง หลังจากนั้นค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา
โล่เฟยเอ๋อหลับตาอยู่ตรงหน้าและพยายามสอดปลายลิ้นเข้าไปในริมฝีปากของเขา
ราวกับเขาถูกตีหัวเข้าอย่างจัง ความอยากนอนหายไปทันที จากนั้นก็เอื้อมมือไปผลักโล่เฟยเอ๋อ
เขากลัวว่าถ้าเขาไม่ผลักโล่เฟยเอ๋อออกไปอย่างรวดเร็ว เขาจะจมลงและจะไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกเลย
แต่โล่เฟยเอ๋อจะปล่อยให้เขาผลักเธอออกไปได้อย่างไร? ในตอนที่เขาเอื้อมมือไปผลักเธอ เธอก็ยื่นแขนออกไปโอบรอบลำคอของเขา
เรี่ยวแรงนั้นมากจนน่าตกใจ ซูซีมู่ก็กลัวว่าตนเองจะออกแรงมากเกินไปจนทำร้าย ดังนั้นเขาในเวลานั้นจึงทำอะไรโล่เฟยเอ๋อไม่ได้เลย ทำได้เพียงหลบเลี่ยงริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อ
แต่น่าเสียดายที่โล่เฟยเอ๋อคาดเดาการกระทำของเขาไว้ล่วงหน้าแล้ว เลยออกแรงจูบเขา แม้กระทั่งบางครั้งก็ยังกัดริมฝีปากของเขาเล็กน้อยแล้วใช้แรงสอดลิ้นเข้าไปเล็กน้อย
การหยอกล้อนี้ ถึงแม้ว่าซูซีมู่จะพยายามควบคุมตนเองไว้แค่ไหน ก็ต้องยอมจำนนอยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้น การควบคุมตนเองของซูซีมู่ต่อหน้าโล่เฟยเอ๋อก็ยังคงเป็นศูนย์เสมอ
เพียงไม่นาน ซูซีมู่จะถูกการชักนำจากโล่เฟยเอ๋อทำให้สูญเสียสติสัมปชัญญะและจูบเธออย่างดุเดือดและดุร้าย ด้วยความปรารถนาและกระหายอยากจนน่าตื่นตกใจ
ยิ่งจูบยิ่งลึกซึ้งและร้อนแรงมากขั้น
โล่เฟยเอ๋อสั่นสะท้านไปด้วยแต่ก็ไม่ลืมเป้าหมายของเธอในวันนี้ มือที่โอบรอบเอวของซูซีมู่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปที่หน้าท้องของซูซีมู่ หลังจากนั้นลากลงไปแล้วยื่นเข้าไปข้างในชุดนอนของซูซีมู่…
สัมผัสของเธอทำให้ซูซีมู่เลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง หลังจากนั้นก็หลงทางไปกับโล่เฟยเอ๋อในฝันดีนี้อย่างสิ้นเชิง…
โล่เฟยเอ๋อเหนื่อยจนหลับไป แต่ซูซีมู่กลับไม่ได้หลับ
หลังจากที่ความเร่าร้อนได้ผ่านพ้นไป สติสัมปชัญญะทั้งหมดก็กลับคืนสู่สมอง
แล้วจ้องมองใบหน้าที่หลับใหลของโล่เฟยเอ๋อในอ้อมแขนเป็นเวลานาน เขาค่อยๆ ย้ายตัวเธอจากอ้อมแขนไปที่เตียงและนำผ้าห่มคลุมให้เธอ จากนั้นเปิดผ้าห่มแล้วลุกขึ้นจากเตียง
หยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วโยนลงบนโซฟา จากนั้นเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดนอนชุดใหม่ออกมาใส่ แล้วออกจากห้องนอน
เขาหยิบไวน์แดงขวดหนึ่งบนบาร์เล็กๆ ในห้องนั่งเล่นแล้วเทลงไปครึ่งแก้ว จากนั้นก็หยิบแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียว
การเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นเร่งรีบมาก ใช่ รีบเร่งมาก
เพราะว่าเขาไม่รู้ควรจะทำอย่างไรแล้ว
เห็นชัดๆ ว่าเขาตัดสินใจดีแล้ว แต่น้ำตาของเธอ แววตาของเธอ มันทำให้การตัดสินใจของเขาสูญเปล่า
ก็เหมือนเมื่อครู่ เขาอยากผลักเธอออก แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนเป็นพุ่งเข้าไปใกล้เธอ
แม้ว่าเธอจะเคยทำร้ายเขาขนาดนั้นและปฏิเสธอย่างเด็ดขาดอย่างนั้น เขาไม่เพียงแต่จะไม่เคียดแค้น ก็เหมือนกับแมลงเม่าตราบใดที่มีไฟเล็กน้อย ก็จะกระโจนเข้าหาเธอ
เขาสามารถลองอีกครั้งได้ไหม? เขายังมีความกล้าพอที่จะลองหรือเปล่า?
เธออยากอยู่กับเขาจริงๆ ใช่ไหม? หรือจะบอกว่า นี่เป็นเพียงภาพลวงตาของเขา?
ซูซีมู่รินไวน์ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า ในใจของเขาเต็มไปด้วยความลังเล
เขาไม่รู้ว่าตนเองควรจะเลือกอย่างไร
เลือกที่จะแมลงเม่าบินเข้ากองไฟอีกครั้งหรือเลือกที่จะปล่อยมือโดยสิ้นเชิง?
