บทที่ 322 อธิบาย
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อวิ่งออกมาจากวิลล่าแล้ว เธอตรงไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน เรียกแท็กซี่ได้คันหนึ่ง
หลังจากที่ขึ้นไปนั่งแล้ว เธอได้แจ้งที่อยู่ของบริษัทซูซื่อให้แก่คนขับรถทราบ
ใช่แล้ว เธอจะไปหาซูซีมู่ ไปบอกเขา เธอไม่เคยคิดทอดทิ้งเขา ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งเขาเลย……
ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาไปทำงาน บนถนนจึงไม่มีรถเยอะเท่าไหร่ หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง รถก็มาถึงและได้แล่นเข้ามาจอดที่หน้าประตูบริษัทซูซื่อ
โล่เฟยเอ๋อผลักประตูออก และเดินออกไป
คนขับแท็กซี่เห็นเธอยังไม่ได้จ่ายเงินก็รีบลงจากรถไป แล้วรีบลงไปตาม “คุณผู้หญิง คุณยังไม่ได้จ่ายค่ารถเลย？”
โล่เฟยเอ๋อหยุดลงทันที แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าตัวเองปรากฏว่าไม่ได้พกอะไรเลย จึงพูดขึ้นว่า：“พี่คนขับ พี่เข้าไปเก็บเงินกับฉันข้างในนะ”
คนขับแท็กซี่ตะลึงไปสักครู่ แล้วรีบเดินตามโล่เฟยเอ๋อเข้าไป
ก่อนหน้านี้ เพื่อตามหาซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อมาที่บริษัทซูซื่อบ่อยมาก คนทั้งบริษัทไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ
สาวต้อนรับหน้าออฟฟิศเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ทักทายกับเธออย่างมีมารยาท“คุณโล่ สวัสดีค่ะ？”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ชี้ไปที่คนขับแท็กซี่ข้างหลัง แล้วพูดขึ้นว่า：“คือ……ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา รบกวนคุณช่วยจ่ายเงินให้ก่อน เดี๋ยวฉันเอามาคืนคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” สาวต้อนรับหน้าออฟฟิศยิ้มให้ แล้วหยิบเงินออกมา ช่วยโล่เฟยเอ๋อจ่ายเงินให้กับคนขับแท็กซี่ก่อน
“ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพูดขอบคุณออกมา แล้วรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที
โล่เฟยเอ๋อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสำนักงานของซูซีมู่โดยตรง หลังจากออกจากลิฟต์แล้ว เธอก็เดินไปที่ออฟฟิศทำงานของซูซีมู่อย่างคุ้นเคย
เลขาหน้าออฟฟิศของซูซีมู่นึกว่าโล่เฟยเอ๋อมาหาโจวเฉิง จึงเดินมาถามว่า “คุณโล่ คุณมาหาผู้ช่วยโจวเหรอ？”
“ไม่ใช่ ฉันมาหาซูซีมู่” โล่เฟยเอ๋อเดินไปและตอบคำถามออกมา
“คุณหาประธานซูเหรอ？”เลขาแปลกใจเล็กน้อย แล้วรีบขวางโล่เฟยเอ๋อไว้“คุณโล่ ประธานซูไม่ใช่คนที่คุณอยากเจอก็เจอได้ ต้องนัดล่วงหน้าก่อน”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้สนใจกับคำพูดของเลขา ถามออกมาโดยตรงว่า“ ซูซีมู่ประชุมอยู่ที่ไหนเหรอ？”
“ขอโทษด้วย คุณโล่ ฉันบอกคุณไม่ได้” เลขาตอบออกมาอย่างมีมารยาท
โล่เฟยเอ๋อตามหาซูซีมู่อย่างใจจดใจจ่อ มีหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ？หันกลับแล้วรีบเดินไปที่ห้องประชุมทันที
เลขาตะลึงไปหนึ่งวินาที กว่าจะตระหนักได้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะทำอะไร จึงรีบตะโกนออกมา“ คุณโล่” รีบหันกลับเพื่อจะไปขัดขวางไว้ปรากฏว่าช้าไปหนึ่งก้าว
เมื่อเธอวิ่งตามไปถึง โล่เฟยเอ๋อได้ผลักประตูของห้องประชุมที่หนึ่งออกแล้ว
“คุณโล่ คุณไม่สามารถไปขัดจังหว่ะการประชุม……”
เลขายังพูดไม่ทันจบ โล่เฟยเอ๋อหันกลับมาแล้วผลักประตูของห้องประชุมที่สองออก
ที่นี่ โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่กำลังประชุมอยู่
“ซูซีมู่……” โล่เฟยเอ๋อไม่สนใจว่าเขากำลังประชุมอยู่ เรียกชื่อเขาออกมาโดยตรง
เดิมทีซูซีมู่กำลังก้มมองเอกสารในมืออยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงของโล่เฟยเอ๋อ ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมา
เห็นโล่เฟยเอ๋อยืนอยู่หน้าประตูห้องประชุม เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
เลขาที่ตามมาด้านหลังของซูซีมู่ นึกว่าซูซีมู่โกรธ จึงรีบพูดขึ้นว่า：“ ประธานซู คุณโล่เดินเข้ามาโดยพลการ ฉันขวางเธอไว้ไม่อยู่จริงๆ”
หลังจากที่เลขาพูดจบ ก็มีเสียงหายใจหอบเบาๆดังออกมาจากทุกทิศทางของห้องประชุม
ทุกคนในห้องประชุมหันไปมองที่โล่เฟยเอ๋อ ทั้งหมดล้วนมองด้วยสายตาที่นับถือ
ทำงานกับประธานซูมาหลายปี นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าเข้ามาหาประธานซูตอนประชุมอยู่โดยพลการ……
แต่ว่าหลังจากที่นับถือแล้ว คือเป็นห่วง……กลัวว่าสาวสวยคนนี้จะประสบกับความโชคร้ายแล้วหล่ะมั้ง？ประธานซูไม่ใช่คนที่ใจดี…… ทุกคนหยุดหายใจกันโดยไม่ได้นัดหมาย
มีแต่โจวเฉิงที่ใจเย็นที่สุด แน่นอนว่าต้องมีคนโชคร้ายแน่ๆ แต่คนคนนั้นไม่ชายคุณนายแน่นอน
เป็นไปตามอย่างที่คิด วินาทีต่อมาซูซีมู่จ้องด้วยสายตาดุดันไปยังเลขาที่ยืนอยู่ด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อ“ใครให้อำนาจคุณในการขัดขวางเธอ？”
“ประธานซู ฉัน……”เลขาโดนด่าอย่างไม่มีเหตุผล อ้าปากจะอธิบาย แต่ซูซีมู่ไม่ได้สนใจเธอเลย เดินไปหาโล่เฟยเอ๋อ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า“ คุณมาได้ยังไง？”
ทุกคนในห้องประชุมคางเกือบหลุดจากปาก ผู้ชายที่อ่อนโยนคนนี้คือประธานซูที่เย็นชาของพวกเขาเหรอ？
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบคำถามของซูซีมู่ แต่พูดขึ้นมาว่า:“ ฉันมีธุระจะคุยกับคุณ”
“ ได้ ” ซูซีมู่พยักหน้า แล้วหันกลับไปแจ้งในที่ประชุมว่า ‘เลิกประประชุม ’ จากนั้นจูงมือโล่เฟยเอ๋อออกไปจากห้องประชุมทันที
เมื่อออกมาจากห้องประชุมแล้ว ซูซีมู่ได้พาโล่เฟยเอ๋อมาที่ออฟฟิศทำงานของเขา ทุกคนต่างพากันคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ หลังจากที่ออกมาจากห้องประชุมแล้ว ซูซีมู่ได้พาโล่เฟยเอ๋อไปที่ออฟฟิศทำงานของเขา
หลังจากที่ให้โล่เฟยเอ๋อนั่งลงที่โซฟาแล้ว เขาได้ไปที่ห้องชงชาแทนมมาให้โล่เฟยเอ๋อหนึ่งแก้ว
จากนั้นหยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะน้ำชามาหนึ่งลูก และปอกแอปเปิ้ลให้โล่เฟยเอ๋อ
เห็นซูซีมู่ที่กำลังทำอะไรให้เธอตัววุ่นไปหมด ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อค่อยๆแดงขึ้นทีล่ะน้อยๆ จากนั้นก็ร้องไห้น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
หลังจากที่ซูซีมู่ปอกแอปเปิ้ลเสร็จ เงยหน้าขึ้นมา เห็นโล่เฟยเอ๋อร้องไห้ กระวนกระวายทันทีจึงรีบเดินมาเช็ดน้ำตาให้เธอ“ร้องไห้ทำไมเหรอ？”
เธอไม่ได้พูดอะไร มีแต่น้ำตาที่ไหลหนักขึ้นเรื่อยๆ？
ซูซีมู่รู้สึกกังวลมากจนทำให้แผ่นหลังของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อบาง ๆ คิดแล้วสักพัก นึกขึ้นได้หรือว่าเมื่อกี้เลขาทำอะไรให้โล่เฟยเอ๋อไม่พอใจ “เมื่อกี้เลขาทำให้คุณไม่พอใจเหรอ？ เดี๋ยวผมไปสั่งโจวเฉิงให้ไล่เธอออก”
เมื่อซูซีมู่พูดจบก็ลุกขึ้น และเตรียมตัวเดินออกไปนอกออฟฟิศ
โล่เฟยเอ๋อรีบไปจับมือเขาไว้ ร้องไห้และส่ายหัวไปในเวลาเดียวกัน
ซูซีมู่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ยกมือไปกุมหน้าเธอไว้อย่างระมัดระวัง ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาของเธอที่ไหลออกมาไม่หยุดทิ้งไป
“พอแล้วนะ……ไม่ร้องไห้……”
“ไม่ร้องแล้วนะ……อื๋ม？”
โล่เฟยเอ๋อเมื่อถูกซูซีมู่เกลี้ยกล่อม น้ำตาก็เริ่มหยุดไหล เธอซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “ซูซีมู่……”
เมื่อได้ยินเธอเอ่ยปากพูด ซูซีมู่เหมือนได้ยินเสียงสวรรค์“ อืม ผมอยู่นี่”
โล่เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างสวยงาม แล้วพูดขึ้นว่า：“ซูซีมู่ ฉันเล่านิทานให้คุณฟังเรื่องหนึ่งดีไหม？”
อะไรที่เกี่ยวกับคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว“ได้”
โล่เฟยเอ๋อนิ่งเงียบไปหลายวินาที หลังจากที่รวบรวมคำพูดเรียบร้อยแล้ว จึงเริ่มเล่านิทาน
“เมื่อก่อนมีชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขาแต่งงานกันเพราะความสัมพันธ์ระหว่างตระกูล แต่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย ความจริงพวกเขาต่างฝ่ายต่างรักกันมาก
“หญิงสาวนึกว่าชายหนุ่มมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เลยเก็บความรักที่มีต่อเขาไว้เงียบๆ กลัวเขาจะรู้ กลัวจะถูกเขาเกลียด ชายหนุ่มนึกว่าหญิงสาวไม่ชอบเขา จึงได้แต่เฝ้าดูแลเธอเงียบๆ ต่อมาความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มคลุมเครือมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนสามีภรรยาทั่วไป”
“วันนั้น ตอนแรกหญิงสาวกับชายหนุ่มได้นัดเจอกัน นัดกินข้าวมื้อเที่ยงด้วยกัน ปรากฏว่าระหว่างทางที่ไป หญิงสาวได้รับโทรศัพท์ของแม่เลี้ยง บอกว่าพ่อเขาเส้นเลือดในสมองแตกเข้าโรงพยาบาล”
น้ำเสียงของโล่เฟยเอ๋อต่ำและนุ่มนวลมาก ไพเราะและน่าฟัง
ซูซีมู่รู้แล้วว่าโล่เฟยเอ๋อกำลังพูดถึงอะไร สีหน้าเริ่มดิ่งลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดแทรกขึ้นมาขัดขวางโล่เฟยเอ๋อ
