บทที่ 318 ซูซีมู่ พวกเราแต่งงานกันเถอะ
ในระหว่างที่ออกจากโรงแรม โล่เฟยเอ๋อโอบรอบคอซูซีมู่แน่นมาตลอดทาง เหมือนกลัวว่าซูซีมู่จะทิ้งเธอ
แม้กระทั่งตอนที่ซูซีมู่อุ้มเธอออกมาจากห้องโถงของโรงแรม เธอก็ยังมองซูซีมู่อย่างเคร่งเครียดแล้วถาม “ซูซีมู่ พวกเราแต่งงานกันดีไหม?”
ซูซีมู่หยุดอยู่ตรงนั้นราวกับถูกใครสกัดจุดไว้ ดวงตาคู่นั้นจ้องโล่เฟยเอ๋อไม่กะพริบ
พอเห็นซูซีมู่ไม่ตอบอะไร โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกไม่สบายใจแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจที่เธอปฏิบัติกับส้ายหลินน่าแบบนั้น เลยไม่ยอมแต่งงานกับเธอหรอกนะ?
ขอบตาของโล่เฟยเอ๋อเริ่มแดงขึ้นมาแล้ว “ซูซีมู่ นายบอกแล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่กับฉัน ฉันไม่สน นายต้องแต่งงานกับฉัน ไม่ รีบไปจดทะเบียนสมรสกับฉันเร็ว”
ซูซีมู่เพิ่งจะได้สติกลับมาหลังจากได้ยิน‘พวกเราแต่งงานกันดีไหม’ประโยคนั้นของโล่เฟยเอ๋อ แล้วมาถูก‘รีบไปจดทะเบียนสมรสกับฉันเร็ว’ประโยคที่ว่านี้ของโล่เฟยเอ๋อพุ่งชนเข้าอย่างจังจนทำให้ทึ่มไปแล้ว
แต่โล่เฟยเอ๋อก็ยังบ่นพึมพำไม่หยุดบอกว่าจะให้ซูซีมู่ไปจดทะเบียนกับเธอ
“เฟยเอ๋อ…” ไม่ง่ายเลยกว่าที่ซูซีมู่จะได้สติกลับมาและเอ่ยขัดจังหวะโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อไม่สนใจซูซีมู่แล้ว เพียงแค่พูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคม “ซูซีมู่ ฉันจะจดทะเบียนสมรสกับนาย”
“ได้” ซูซีมู่พยักหน้า
“ซูซีมู่ ฉันไม่สน ยังไงฉันก็จะจดทะเบียนสมรสกับนาย…” เดิมทีโล่เฟยเอ๋อบ่นพึมพำว่าจะจดทะเบียนกับซูซีมู่ไม่หยุด ทันใดนั้นพอได้ยินซูซีมู่บอกว่า‘ได้’ จึงนิ่งอึ้งไปแล้ว
“ซูซีมู่ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?”
ซูซีมู่ทบทวนคำพูดของตนเองอย่างละเอียด “ฉันบอกว่า ฉันยอมไปจดทะเบียนสมรสกับเธอ”
การจดทะเบียนสมรส โดยเอาชื่อของเธอกับเขาใส่ลงในทะเบียนบ้านเดียวกัน เพื่อให้การแต่งงานของพวกเขาได้รับการยอมรับตามกฎหมาย
เรื่องนี้เขาเคยคาดหวังเกินตัวขนาดนั้น ตอนนี้เธอเป็นคนเสนอออกมา เขาก็ต้องยอมแน่นอนสิ
ก่อนหน้านี้เธอใช้คำพูดประกาศความเป็นเจ้าของเขาอย่างดุดัน ตอนนี้เธอยังใช้การแต่งงานมาพิสูจน์ความตั้งใจที่แนว่แน่ของเธอ
ในใจของซูซีมู่ จะพูดอย่างไรดี…
ความรู้สึกที่อบอุ่น หวานชื่น ได้รับความใส่ใจและถูกรักอย่างลึกซึ้ง
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ถึงความในใจของซูซีมู่ เธอกลัวว่าซูซีมู่จะเปลี่ยนใจทีหลัง จึงรีบดึงมือซูซีมู่แล้วเอ่ย: “อย่างนั้นพวกเรารีบไปสำนักงานกิจการพลเรือน”
“ได้” ซูซีมู่พยักหน้า แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นรถ
หลังจากสตาร์ทรถ เขากลับไม่ได้ขับไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน แต่ขับไปทางวิลล่า
โล่เฟยเอ๋อที่สังเกตการณ์ภายนอกอยู่ตลอดเวลาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องทันที จึงดึงแขนของซูซีมู่ไว้แล้วพูดด้วยความไม่สบายใจ: “ซูซีมู่ นายมาผิดทางแล้ว พวกเราต้องไปสำนักงานกิจการพลเรือนต่างหาก”
ซูซีมู่ปล่อยมือข้างหนึ่งแล้วลูบหัวของโล่เฟยเอ๋อ “เด็กดี ไม่รีบ พวกเรากลับไปเอาสมุดทะเบียนบ้านก่อน”
“จริงด้วย ต้องใช้สมุดทะเบียนบ้าน” โล่เฟยเอ๋อก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าการจดทะเบียนสมรสต้องใช้สมุดทะเบียนบ้าน
พอเห็นท่าทางที่น่ารักมากๆ ของเธอ ซูซีมู่ยิ้มกว้าง
ตอนนี้บ่ายสองโมงแล้ว ไม่ใช่เวลาที่เร่งรีบ บนถนนจึงไม่ค่อยมีรถติด ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงวิลล่าแล้ว
หลังจากรถจอด โล่เฟยเอ๋อก็รีบวิ่งเข้าไปในวิลล่า แม้แต่คนรับใช้ตะโกนเรียกก็ยังไม่ได้ยิน
ซูซีมู่เผลอรอยยิ้มออกมาแล้วเดินตามหลังเธอเข้าบ้าน
“คุณชาย ทำไมคุณนายน้อยถึงรีบขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นคะ?”
ซูซีมู่ไม่ทันได้ตอบคนรับใช้ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากชั้นบน
จากนั้นเขาก็รีบบอกว่า‘ไม่มีอะไร’ และรีบขึ้นชั้นบนไป
โล่เฟยเอ๋อกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่หน้าตู้เก็บของในห้องนอนหลัก หาของไปด้วยและพูดไปด้วย “ทำไมหาไม่เจอ? วางไว้ตรงนี้ชัดๆ ”
ซูซีมู่ก้มลงช่วยเธอหาพร้อมถาม “วางไว้ที่อื่นหรือเปล่า?”
“ไม่มีนะ…” โล่เฟยเอ๋อเพิ่งพูดได้สามคำ ทันใดนั้นก็เอ่ยราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้: “หรือว่าครั้งก่อนที่ฉันย้ายของไปไว้ที่ห้องของนาย ก็เอามันไปด้วย?”
ย้ายของไปไว้ในห้องของนาย? ซูซีมู่คิดว่าเขาไม่ได้ฟังผิด หรือจะบอกว่ามีอะไรผิดพลาด?
ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถาม ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องข้างๆ เขาจึงรีบตามไป
ในตอนที่เขาเข้าไป โล่เฟยเอ๋อก็ได้เปิดตู้เก็บของออกแล้ว
ตู้เก็บของซึ่งเดิมทีเขาวางหนังสือไว้เพียงไม่กี่เล่ม ตอนนี้มีสิ่งของเพิ่มขึ้นจำนวนไม่น้อย ล้วนเป็นของที่โล่เฟยเอ๋อใช้ประจำ พู่กัน สมุดวาดภาพ สิ่งของเหล่านั้น
ที่แท้ไม่ใช่เพราะเธอเพิ่มความสัมพันธ์กับเขา หลังจากกลับจีนถึงได้ย้ายจากห้องนอนใหญ่มายังห้องของเขา แต่เธอย้ายจากห้องนอนใหญ่มาก่อนแล้วต่างหาก
และเป็นเพราะเขาไม่สบายใจเรื่องเธอ ถึงได้มองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป
ความจริงแล้วเธอ เธอใส่ใจเขามาโดยตลอด เธอใส่ใจเขา…
ขณะที่ซูซีมู่จมอยู่ในความคิด เสียงตื่นเต้นและดีใจของโล่เฟยเอ๋อก็ดังขึ้นมา “หาเจอแล้ว!”
เขาหมุนตัวกลับมา ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อถือสมุดทะเบียนบ้านไว้ในมืออย่างมีความสุข
ซูซีมู่ก้าวเข้าไปแล้วกุมมืออีกข้างหนึ่งของเธอไว้ “ไปเอาสมุดทะเบียนบ้านของฉันที่ห้องหนังสือด้วยกัน”
หลังจากโล่เฟยเอ๋อก็พูดคำว่า‘ดี’ด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาน แล้วเดินตามซูซีมู่ออกจากห้องและไปที่ห้องหนังสือ
สมุดทะเบียนบ้านของซูซีมู่ถูกวางไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน จึงหาเจอได้อย่างรวดเร็ว
พอได้สมุดทะเบียนบ้านแล้ว รอยยิ้มที่งดงามดั่งดอกไม้บนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ
“ไปเถอะ พวกเราไปสำนักงานกิจการพลเรือนกัน”
ซูซีมู่ตอบ‘อืม’คำหนึ่ง หลังจากนั้นจูงมือโล่เฟยเอ๋อลงไปชั้นล่าง
จากนั้นขับรถไปสำนักงานกิจการพลเรือน
พวกเขามาถึงที่ประตูใหญ่ของสำนักงานกิจการพลเรือนในตอนบ่ายสามโมงครึ่ง
ซูซีมู่เพิ่งจะดับเครื่องยนต์ โล่เฟยเอ๋อก็ไม่รอช้ารีบผลักประตูให้เปิดออกแล้วลงจากรถ
“ซูซีมู่ นายเร็วๆ หน่อยสิ”
“ได้” ซูซีมู่ล็อกรถ แล้วรีบเดินตามไป
หลังจากที่รอเขามา โล่เฟยเอ๋อก็ดึงเขาเดินไปที่ห้องโถงของสำนักงานกิจการพลเรือน
หลังจากเข้าไปในห้องโถงเจ้าหน้าที่ของสำนักงานกิจการพลเรือนก็ถามพวกเขาอย่างสุภาพว่าจะหย่าหรือแต่งงานจากนั้นก็ยื่นแบบฟอร์มสองฉบับให้พวกเขา
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อรับแบบฟอร์มมา เธอก็เริ่มกรอกข้อมูลโดยไม่ลังเล แต่ซูซีมู่กลับจ้องไปที่ใบคำขอแต่งงานในมือและรู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ความจริง
“เฟยเอ๋อ เธอต้องการแต่งงานกับฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
ทางด้านของโล่เฟยเอ๋อที่กำลังกรอกแบบฟอร์มอยู่ พอได้ยินคำพูดของซูซีมู่ก็อึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นทิ้งปากกาในมืออย่างรวดเร็วแล้วคว้าแขนของซูซีมู่ไว้ “ซูซีมู่ นายเปลี่ยนใจที่หลังแล้วใช่ไหม?”
เมื่อเห็นความวิตกกังวลบนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็รู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย
ที่แท้ไม่ใช่แค่เขาที่กระวนกระวายใจ เธอก็กำลังกระวนกระวายใจด้วยเหมือนกัน
ซูซีมู่ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เปล่า”
พอได้ยินซูซีมู่บอกว่าเปล่า โล่เฟยเอ๋อก็ยังคงไม่วางใจ หยิบปากกาที่เธอทิ้งก่อนหน้านี้ยัดใส่มือของซูซีมู่ “นายเขียนก่อน”
ซูซีมู่จ้องมองโล่เฟยเอ๋อแวบหน้า จากนั้นกรอกแบบฟอร์มด้วยปากกา
พอเห็นเขาขยับปากกา โล่เฟยเอ๋อถึงได้แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากรอให้ซูซีมู่กรอกแบบฟอร์มเสร็จ โล่เฟยเอ๋อก็รับมาราวกับเป็นสิ่งของล้ำค่า หลังจากนั้นก็เริ่มกรอกแบบฟอร์มฉบับนั้นของตนเอง
พอกรอกแบบฟอร์มคำขอแล้ว จากนั้นก็ไปตรวจร่างกายก่อนแต่งงาน ต่อด้วยถ่ายรูป จ่ายค่าธรรมเนียมและอ่านคำปฏิญาณการแต่งงาน…
