บทที่ 317 ประกาศความเป็นเจ้าของซูซีมู่อย่างดุดัน
“คุณโจว ซูซีมู่รับเลขานุการผู้หญิงเหรอ?”
“เปล่าครับ”
“คุณโจว ซูซีมู่มีลูกค้าผู้หญิงเหรอ?”
“เปล่าครับ”
‘เปล่าครับ’ สองคำนี้ทำให้โล่เฟยเอ๋อเริ่มโมโหแล้ว “ไม่มีเลขาผู้หญิง ไม่มีลูกค้าผู้หญิง แล้วกลิ่นน้ำหอมบนตัวซูซีมู่มาจากไหน?”
“เรื่องนั้น…” โจวเฉิงพูดไปได้สองคำก็เงียบลง
โล่เฟยเอ๋อมองโจวเฉิงอย่างไม่กะพริบตาแล้วถาม “คุณโจว คุณรู้ไหม?”
“คุณนาย ผมไม่รู้” โจวเฉิงส่ายหน้า
โล่เฟยเอ๋อไม่เชื่อและสบตาโจวเฉิงตรงๆ แล้วถาม “เมื่อคืนซูซีมู่ทำงานล่วงเวลาอยู่ที่สำนักงาน?”
โจวเฉิงลังเลสักพักจึงตอบกลับ “ครับ…”
“ทำงานล่วงเวลาจะมีกลิ่นน้ำหอมติดได้?”
“เรื่องนี้…” โจวเฉิงอยากร้องไห้เล็กน้อย คุณนาย เรื่องแบบนี้คุณควรถามประธานซูนะ ทำไมถึงมาถามเขาได้?
โล่เฟยเอ๋อถามอย่างกดดัน: “อย่าเรื่องนี้ เรื่องนั้นแล้ว คุณตอบฉันมาตามตรง”
“คุณส้ายหลินน่ากลับมาที่จีนด้วยกันกับผมเมื่อวาน เมื่อคืนคุณซูคงจะไปเจอเธอ” หลังจากที่เงียบไปสักพัก โจวเฉิงก็ตอบกลับ
ส้ายหลินน่า? ผู้หญิงแสนสวยชาวฝรั่งเศสคนนั้นมาที่จีนแล้ว?
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ลืมเรื่องที่ส้ายหลินน่าคล้องแขนซูซีมู่ตอนอยู่ที่ฝรั่งเศส
ความรู้สึกอันตรายที่อธิบายไม่ได้ ทิ่มแทงไปทั่วร่างของโล่เฟยเอ๋อเต็มไปหมด
เธอถามอย่างเย็นชา “เธอพักอยู่ที่ไหน?”
สีหน้าแบบนี้ของคุณนายไม่ถูกต้องนะ คงไม่ได้กลับไปเข้าใจประธานซูผิดหรอกใช่ไหม? โจวเฉิงรู้สึกตกใจ หลังจากนั้นเอ่ย: “คุณนายคุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ส้ายหลินน่าเป็นผู้จัดการของบริษัทเวินซา กรุ้ป ที่ประธานซูเจอเธอ คงเป็นเพราะเรื่องงาน…”
“เรื่องงานอะไร? เธอไล่ตามซูซีมู่มาที่จีนต่างหาก” โล่เฟยเอ๋อกัดฟันแล้วพูด
“เอ่อ…เรื่องนี้…” โจวเฉิงไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรจริงๆ
โล่เฟยเอ๋อจึงพูดต่อ: “เอาที่อยู่โรงแรมของเธอมาให้ฉัน”
สุดท้ายภายใต้การบีบบังคับของโล่เฟยเอ๋อ โจวเฉิงก็ยอมบอกที่อยู่โรงแรมของส้ายหลินน่ากับโล่เฟยเอ๋อ
หลังจากโล่เฟยเอ๋อได้รับที่อยู่แล้ว ก็รีบออกไปทันที
โจวเฉิงรู้ว่าเธอจะต้องไปหาส้ายหลินน่าแน่นอน จึงรีบโทรศัพท์หาซูซีมู่
“ประธานซู คุณรีบไปหาคุณส้ายหลินน่าที่นั้นเถอะ คุณนายเพิ่งจะ…”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกมาจากที่ทำงานของโจวเฉิงแล้ว ทั่วทั้งตัวก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ
เธอตามหาซูซีมู่และพากลับประเทศแล้ว แต่ส้ายหลินน่าคนนั้นก็ยังไล่ตามเขามาไกลขนาดนี้
ซูซีมู่เป็นของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ส้ายหลินน่าคนนั้นเข้าใกล้เด็ดขาด เธอจะต้องไล่หล่อนไป
โล่เฟยเอ๋อยืนอยู่ในลิฟต์และมองไปที่ตัวเลขสีแดงซึ่งกำลังเคลื่อนที่ไม่หยุด ในหัวก็จินตนาการไปว่า เธอจะทำอย่างไรกับส้ายหลินน่า
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอต้องการ ก็มีเสียงดังติ๊งต๊องและโล่เฟยเอ๋อก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
ตรงทางเดินเงียบมาก โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ป้ายแสดงสัญลักษณ์เลี้ยวขวาและเดินผ่านไปทีละประตู จากนั้นเลี้ยวซ้ายเดินไปจนสุดทางเดินแล้วก็มาถึงที่ประตูของส้ายหลินน่า
ปังปังปัง…เสียงเคาะประตูอย่างหยาบคาย
ล้อเล่นเหรอ เธอรีบมาจับเมียน้อย ไม่ได้มาพบแขก ยังจะให้เธอสุภาพอยู่อีกเหรอ? ไม่มีทาง
“ใคร?” เสียงเอ่ยถามของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างในและเป็นเสียงของส้ายหลินน่า
แน่นอนว่าโล่เฟยเอ๋อไม่ตอบ เพียงแค่ตบที่ประตูอย่างแรง
ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา และประตูก็เปิดออก
ส้ายหลินน่าจำโล่เฟยเอ๋อที่อยู่ด้านนอกประตูได้ตั้งแต่แวบแรก เป็นผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับซูซีมู่ที่เธอพบในฝรั่งเศส
เพียงแต่เธอสงสัยมาก ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาที่ห้องของเธอ? แล้วทำไมใบหน้าของเธอถึงดูน่าเกลียดมากและดูเหมือนจะโกรธมากด้วย
ส้ายหลินน่าจ้องไปที่ โล่เฟยเอ๋อสักพักก่อนที่จะถามว่า “คุณเป็นใคร?”
โล่เฟยเอ๋อกลอกตาและตอบเสียงดัง “ฉันเป็นภรรยาของซูซีมู่”
เธอเป็นภรรยาของซู? ส้ายหลินน่ามองโล่เฟยเอ๋ออย่างพิจารณารอบหนึ่ง สุดท้ายก็จ้องไปที่นิ้วมือที่ว่างเปล่าของโล่เฟยเอ๋อ
“คุณไม่มีแม้กระทั่งแหวนแต่งงาน คุณแน่ใจหรือว่าคุณเป็นภรรยาของซู”
แหวนแต่งงาน…โล่เฟยเอ๋อเหลือบมองนิ้วที่ว่างเปล่าของเธอแล้วพูดว่า: “แหวนแต่งงานฉันวางไว้ที่บ้านไม่ได้พกมา”
“จริงเหรอ?” มุมปากของส้ายหลินน่าด้วยความสนใจ จากนั้นก็พูดว่า: “ซูไม่เคยบอกฉันว่าเขาแต่งงานแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของส้ายหลินน่า มือของโล่เฟยเอ๋อที่จับลูกบิดประตูอยู่ก็สั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังแสร้งทำหน้าสงบนิ่งแล้วเอ่ย “นั่นเป็นเพราะคุณไม่ใช่คนสำคัญ เขาถึงขี้เกียจบอกคุณ”
ดวงตาของส้ายหลินน่าจับปฏิกิริยาทั้งหมดของโล่เฟยเอ๋อเอาไว้ หลุบตาลงแล้วพูดหยอกล้อมากขึ้นอีกนิด “แต่งงานแล้วอย่างไรล่ะ? แต่งแล้วก็หย่าได้ ฉันไม่รังเกียจเขา ฉันเต็มใจที่จะอยู่กับเขา”
เมื่อได้ยินคำพูดของส้ายหลินน่า โล่เฟยเอ๋อก็โมโหทันที “ฉันบอกคุณให้ ซูซีมู่เป็นของฉัน เขาจะอยู่กับฉัน แต่งงานกับฉันและมีลูกกับฉันได้เท่านั้น ฉันจะไม่ยอมให้คุณแตะต้องเขาแม้แต่นิดเดียว“
หลังจากได้รับโทรศัพท์ของโจวเฉิง ซูซีมู่ก็รีบไปเพราะกลัวว่าโล่เฟยเอ๋อจะเสียเปรียบส้ายหลินน่า แต่พอมาถึง ก็ได้ยินการประกาศแสดงความเป็นเจ้าของเขาอย่างดุดันของโล่เฟยเอ๋อนี้
คำพูดนี้ของโล่เฟยเอ๋อ ทำให้ซูซีมู่ตะลึงไปทั้งตัวแล้ว
เมื่อครู่ได้ยินโจวเฉิงบอกในสายว่า เป็นเพราะกลิ่นน้ำหอมบนเสื้อผ้าของเขาทำให้โล่เฟยเอ๋อหึงแล้ว เขายังคิดว่าโจวเฉิงเข้าใจผิดแล้ว
แต่พอตอนนี้ได้ยินการประกาศอย่างดุดันของโล่เฟยเอ๋อ เขาถึงเพิ่งรู้ว่าโจวเฉิงไม่ได้พูดผิด โล่เฟยเอ๋อหึงแล้วจริงๆ จนตามมาแสดงความเป็นเจ้าของกับส้ายหลินน่า
ส้ายหลินน่ามองไปที่โล่เฟยเอ๋ออย่างแฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง จากนั้นก็จ้องมองซูซีมู่ “ซู คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”
พอโล่เฟยเอ๋อได้ยินส้ายหลินน่าการแสดงออกบนใบหน้าจึงแข็งทื่อ ส่วนร่างกายก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย
เธอมาหาส้ายหลินน่าโดยที่ไม่บอกซูซีมู่ เธอไม่รู้ว่าซูซีมู่คิดยังไงกับส้ายหลินน่า เธอแค่อยากจะกำจัดส้ายหลินน่าในตอนที่ซูซีมู่ยังไม่รู้
ตอนนี้ซูซีมู่มาแล้ว เขาจะทำอย่างไร?
แววตาของซูซีมู่เต็มไปด้วยความตกใจและดีใจ น้ำสียงที่เอ่ยมีความไม่อยากจะเชื่ออยู่ “เฟยเอ๋อ…”
เขาพูดยังไม่ทันจบ โล่เฟยเอ๋ที่หันหลังให้เขาก็หันหน้ากลับมาทันที ยิ้มกริ่มแล้วพูดกับซูซีมู่: “ไฮ ซูซีมู่ นายมาทำอะไรที่นี่? บังเอิญจัง”
สถานการณ์ของเธอเป็นยังไงกันแน่? ซูซีมู่ตกใจจากนั้นมองไปที่ส้ายหลินน่าและใช้สายตาถามเธอว่าเธอทำอะไรกับโล่เฟยเอ๋อของเขาก่อนที่เขาจะมา
สายตาที่ซูซีมู่มองส้ายหลินน่าตอนนี้ได้ยั่วยุอารมณ์ของโล่เฟยเอ๋อเข้าแล้ว เธอยื่นมือออกไปโอบคอของซูซีมู่ จากนั้นเขย่งปลายเท้าแล้วจูบที่ริมฝีปากของซูซีมู่อย่างแรง
ซูซีมู่ตกตะลึงไปหลายวินาที ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อออกไปจากสายตาของส้ายหลินน่าที่กำลังมองดูการเล่นละครอยู่
ในเมื่อจูบไม่ได้ โล่เฟยเอ๋อก็กอดซูซีมู่อย่างแรง “ซูซีมู่ พวกเรากลับบ้านกันดีไหม? ดีไหม?”
“ดี ดี” ซูซีมู่พูดติดต่อกันสองครั้ง เพราะเกรงว่าโล่เฟยเอ๋อจะจูบเขาในที่สาธารณะอีก จึงรีบกวาดสายตามองไปที่ ส้ายหลินน่าอย่างตักเตือน แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นมาและก้าวยาวๆ ไปที่ลิฟต์
