บทที่346 ไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนลู่ยู่
ตอนเที่ยงซูซีมู่โทรหาโล่เฟยเอ๋อแล้วพูดว่าจะกลับบ้านเร็วๆ เฉพาะแบบนี้ไม่ถึงห้าโมงเย็น เขาก็ปิดคอม ออกจากที่ทำงานแล้ว
สุดท้ายพอไปขับถึงไปถึงกลางทาง เหซิงโม่ก็โทรมาหาเขา
“ซูซีมู่ แกรีบมาเลยนะ ลู่ยู่มันบ้าไปแล้ว”
แม้นิสัยของซูซีมู่จะเย็นชา มีเรื่องมากมายไม่แคร์อะไรเลย แต่ก็ถือเหซิงโม่กับลู่ยู่เป็นเพื่อนแท้จริงๆ
เมื่อได้ฟังที่เหซิงโม่พูด ว่าลู่ยู่มีเรื่อง เขาก็ถามที่อยู่ แล้วขับรถไปหาทันที
เมื่อมาถึงห้องในคลับตี้หาว ก็เห็นลู่ยู่กำลังถือขวดเหล้ามาดื่มอยู่ ส่วนเหซิงโม่ก็เหล้าในแก้วเป็นเพื่อนเขาอย่างเซ็งๆ
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วถาม”มันเป็นอะไร”
เหซิงโม่แบมือยักไหล่ แล้วตอบ”ไม่รู้มันเป็นอะไร เข้ามาถึงก็สั่งเหล้าเต็มโต๊ะเลย แล้วยังนั่งดื่มคนเดียวอย่างบ้าคลั่ง ห้ามก็ห้ามไม่ฟัง”
เขาเพิ่งพูดเสร็จ ลู่ยู่ที่กำลังดื่มอย่างบ้าคลั่งก็เงยหน้าขึ้นมา มองซูซีมู่ พูดอย่างติดๆขัดๆ “ซู…..ซีมู่ แกมาแล้วเหรอ”
ซูซีมู่อือตอบรับ นั่งลงในโซฟาตรงข้าม
“มา….เป็นเพื่อนฉัน…ดื่มเป็นเพื่อนหน่อย”
ลู่ยู่พูดพลางเอาขวดเหล้าขึ้นมา รินเหล้าใสแก้วไวน์เปล่า อาจเป็นเพราะเมาแล้วเลยทำให้รินออกมานอกแก้วเป็นส่วนใหญ่
“ฉันรินเอง”เหซิงโม่ถอนหายใจ อยากจะเอาขวดเหล้าออกจากมือเขา
แต่กลับโดนลู่ยู่หลบหลีกได้อย่างโซซัดโซเซ “ตัวฉัน….รินเอง…..”
เหซิงโม่ขี้เกียจเถียงกับคนเมาอย่างลู่ยู่ จึงตามใจเขาไปแล้วกัน
ลู่ยู่รินเหล้าเสร็จ ก็ยกแก้วขึ้นมา
เดินโซซัดโซเซไปอยู่ตรงหน้าซูซีมู่
ซูซีมู่…..เอิ๊ก……ฉันอิจฉาแก……”
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วรับเหล้าในมือมาจากเขา “แล้วยังไง”
ทีแรกเขาคิดว่า ลู่ยู่มีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเขา
แต่กลายเป็นว่าจู่ๆลู่ยู่ก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป’ เพราะอะไร ฉันแม้แต่จะหาก็หาไม่เจอ’หลังจากนั้น ก็หยิบเหล้าขวดหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ เงยหน้าขึ้น ดื่มรวดเดียวจนหมด
“มันหาใคร”ซูซีมู่หันไปถามเหซิงโม่
เหซิงโม่พูดอย่างคาดเดา”อาจจะเป็นกิ๊กรักของมันคนนั้นมั้ง”
ซูซีมู่รู้ว่าลู่ยู่นั่นหลายใจ แต่ก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าลู่ยู่เลี้ยงจะเด็กไว้ กลางคิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที “กิ๊กรักเหรอ”
เหซิงโม่กระแอมสองครั้ง พูด “กระแอม กระแอม…คือว่า เขามีเด็กเลี้ยงไว้คนหนึ่งมาตลอด มีประมาณหลายปีแล้ว ไม่นานมานี้ เด็กเลี้ยงคนนั้นของเขา จากไปอย่างไม่บอกไม่กล่าวสักคำ…..”
ซูซีมู่ค่อยๆพูดต่อ”เพราะแบบ เขาคิดอยากจะตามหาเหรอ”
เหซิงโม่รู้สึกว่าคำพูดของซูซีมู่นั่น พูดตรงประเด็นกันไป “มันบอกว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะไม่ไว้หน้ามันเลย มันต้องหาผู้หญิงคนนั้นกลับมา แล้วสั่งสอนๆให้ดีๆ”
“มัน……”ซูซีมู่ยังพูดไม่จบ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเห็นว่าเบอร์ที่แสดงขึ้นบนจอคือของโล่เฟยเอ๋อ ถึงจะเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าเขาลืมโทรไปหาโล่เฟยเอ๋อแล้ว
ก็รีบเดินออกไปจากห้อง แล้วรับโทรศัพท์
“เฟยเอ๋อ”
“ซูซีมู่ คุณจะกลับมาหรือยัง”
“ยังเลย”ซูซีมู่พูดอธิบาย”ลู่ยู่อารมณ์ไม่ดี ฉันกำลังอยู่ที่คลับตี้หาวดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเขาอยู่”
โล่เฟยเอ๋อ’อือ’ตอบรับ จากนั้นพูด”คุณดื่มเหล้าก็อยากขับรถ ถึงตอนกลับคุณค่อยโทรมาหาฉัน ฉันจะให้คนขับรถไปรับคุณนะ”
รู้ว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นห่วงที่เขาดื่มเหล้าแล้วขับรถจะเกิดอุบัติเหตุ ก็ยกยิ้มในมุมปากขึ้นมา
“อือ ได้”
“งั้นคุณไปอยู่เป็นเพื่อนเขาเถอะ”
“อือ ฉันอาจจะกลับดึกหน่อยนะ เธอก็นอนไวๆล่ะ”
เมื่อโทรศัพท์ว่างสายแล้ว ซูซีมู่ก็กลับมาที่ห้อง
“เฟยเอ๋อโทรมาเหรอ”เหซิงโม่ถาม
ซูซีมู่พยักหน้า”ฮือ”
เหซิงโม่เลิกคิ้ว แล้วพูด “อยากกลับไปก่อนเลยก็ได้ ฉันอยู่ดื่มเป็นเพื่อนเขาที่นี่ก็พอ”
“ไม่ต้อง ฉันพูดเธอไปแล้วว่าจะกลับดึกหน่อย”ซูซีมู่ส่ายหัว
เมื่อได้ฟังคำพูดของซูซีมู่ เหซิงโม่พูดตามที่รู้สึก”ซูซีมู่ ตั้งแต่ที่แกอยู่ด้วยกันกับเฟยเอ๋อแล้ว เปลี่ยนไปมากจริงๆ”
ซูซีมู่ตอบอือด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน
ไม่เคยเห็นซูซีมู่อ่อนโยนแบบนี้มาก่อน เหซิงโม่ร้องอุทานด้วยความตะลึง “สมกับที่เป็นเทพธิดาเฟยเอ๋อเลยอ่ะ จึงสามารถทำให้แก่อ่อนโยนได้ขนาดนี้”
(เหซิงโม่ นายไม่รู้หรือยังไงว่าเข้าบัญชีดำของซูซีมู่แล้ว นายยังเรียกเทพธิดาเฟยเอ๋อต่อหน้าต่อตาแบบนี้อีก รนหาที่ตายเองจริงๆ)
“เธอคือของฉัน”สายตาเย็นเฉียบของซูซีมู่ จ้องเหซิงโม่อย่างเอาเรื่อง
ซูซีมู่เปลี่ยนเป็นหน้าบึ้งเร็วเกินไปแล้วมั้ง
เหซิงโม่ได้แต่แอบพูดแขวะอยู่ในใจ จากนั้นก็รีบเอ่ยพูดแสดงความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง “เธอคือของแก ไม่มีใครกล้าคิดเลยเถิดหรอก”
ซูซีมู่ละสายตาด้วยความพอใจ หยิบแก้วไวน์อันเก่าขึ้นมา จิบไวน์แดงเบาๆ
เหซิงโม่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก จากนั้นเอ่ย “ซูซีมู่ ฉันรู้สึกว่าท่าทีของไอ้ลู่ยู่มันแปลกๆว่ะ แกว่าไหม นั้นเป็นแค่เด็กที่เลี้ยงไว้เท่านั้น คนเขาไปแล้วก็ไปแล้วสิ มันจะยังค่อยสืบหากลับมาให้ยุ่งยากลำบากอีกทำไมว่ะ แถมยังทำตัวเองให้ตกอยู่ในสภาพนี้อีก”
ซูซีมู่มองลู่ยู่ที่กำลังดื่มเหล้าอย่างบ้าคลั่ง แล้วตอบช้าๆ”อาจจะไม่ใช่…..”
คำพูดข้างหลัง เหซิงโม่หันไปถามยังฟังไม่เข้าใจ “อาจจะไม่ใช่อะไร”
ซูซีมู่ไม่ได้ตอบคำถามเขา เพราะลู่ยู่เข้ามาพอดี เวลาพวกเขาสองคนไปร่วมดื่มเหล้าด้วยกัน
โล่เฟยเอ๋อคุยโทรศัพท์กับซูซีมู่เสร็จ ก็เดินไปที่ห้องของหซิวหชูเฉียวเพื่อเธอมากินข้าว
“สามีของเธอจะกลับมาแล้วเหรอ”หซิวหชูเฉียวถาม
โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า “เขามีเรื่องนิดหน่อย ต้องกลับมาดึกหน่อย ให้พวกเราทานข้าวไปก่อนเลย”
หซิวหชูเฉียวพยักหน้า แล้วพูด”สามีของเธอเป็นถึงท่านประธานในบริษัทใหญ่ขนาดนั้น จะยุ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา”
“เขาไม่ได้ยุ่งนาน จะไปดื่มเหล้าที่คลับตี้หาวทางโน้นแล้ว “โล่เฟยเอ๋อตอบอย่างไม่สนใจ
เมื่อเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อแสดงท่าทีสบายๆกับการไปดื่มเหล้าของซูซีมู่ หซิวหชูเฉียวก็แปลกใจเล็กน้อย “เขาออกไปดื่มเหล้า เธอไม่คิดมากเหรอ”
โล่เฟยเอ๋อหยุดก้าวเดิน แล้วถามอย่างสงสัย “ทำไมฉันต้องคิดมาอ่ะ”
“อ้าว……..ผู้ชายดื่มเหล้า ส่วนมากก็จะ…..”คำข้างหลัง หซิวหชูเฉียวไม่ได้พูดออกมา แต่เธอเชื่อว่าโล่เฟยเอ๋อเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
แต่ปรากฏว่าโล่เฟยเอ๋อหัวเราะออกมา”วางใจได้ เขาไม่ทำ”
คราวนี้เปลี่ยนเป็นหซิวหชูเฉียวที่ประหลาดใจ “เธอเชื่อใจเขาแบบนี้เลยเหรอ”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้บอกหซิวหชูเฉียว ว่าซูซีมู่เป็นโรคไม่ชอบอะไรมากๆอย่างหนึ่ง คือไม่สามารถยอมให้ผู้หญิงคนไหนข้างใกล้เขาได้ แค่พูด “รักเขา ก็ต้องเชื่อใจเขาสิ”
โล่เฟยเอ๋อเคยเป็นเพราะไม่เชื่อใจ เลยต้องสูญเสียค่าตอบแทนจำนวนมาก เพราะฉะนั้นเธอเลยได้เรียนรู้ที่จะเชื่อใจ
รักเขา ก็ควรจะเชื่อใจเขาไม่ใช่เหรอ
หซิวหชูเฉียวไม่รู้ทำไมจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมา แล้วจมอยู่กับความคิดตัวเองไปทันที
โล่เฟยเอ๋อเห็นหซิวหชูเฉียวไม่พูดอะไรตั้งนาน ก็หันไปมองเธอ “เฉียวเฉียว”ปรากฏว่าเรียกตั้งหลายติดต่อกัน หซิวหชูเฉียวก็ไม่มีการตอบรับ
พอผ่านไปสักพัก หซิวหชูเฉียวถึงจะได้สติกลับมา ” ฮะ อะไรนะ”
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาปริบๆ ตอบ “ไม่มีอะไร เราลงไปทานข้าวที่ข้างล่างกันเถอะ”
หซิวหชูเฉียวไม่ได้คะอะไรมาก ก็บอกว่าคำว่าได้
แล้วเดินตามโล่เฟยเอ๋อลงไปข้างล่าง
