บทที่345 แบบนี้คนอื่นก็แย่งเธอไปไม่ได้แล้ว
“เฉียวเฉียว ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ช่วงนี้เธอสบายดีไหม”ไม่ได้ติดต่อกับหซิวหชูเฉียวมานาน โล่เฟยเอ๋อเลยดีใจมาก
กลับคิดไม่ถึง ว่าหซิวหชูเฉียวจะพูดอย่างลุกลี้ลุกลน “เฟยเอ๋อ ฉันจะไปจากอ่าวโป๋ไห่แล้ว”
โล่เฟยเอ๋อชะงักไปสักพัก จากนั้นก็ถาม”เฉียวเฉียว เธอชอบอ่าวโป๋ไห่มากไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงอยากจากไปล่ะ”
หซิวหชูเฉียวเงียบไปหลายวินาที แล้วตอบ “เขามาที่อ่าวโป๋ไห่แล้ว ฉันไม่สามารถอยู่ที่อ่าวโป๋ไห่ได้อีก”
เขาเหรอ โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปหลายสิบวินาที ถึงจะมีการตอบสนอง สีหน้าหนักใจก็ปรากฏขึ้น ” เฉียวเฉียว เธออย่าเพิ่งกังวล ตอนนี้เขาอยู่กับเธอเหรอ”
“ไม่ใช่ วันนี้ตอนฉันไปซื้อของที่ห้าง พบผู้ช่วยของเขา หากไม่ใช่เพราะในห้างคนเยอะ ฉันก็เกือบจะถูกผู้ช่วยเขาจับได้แล้ว”
เมื่อได้ฟังที่หซิวหชูเฉียวพูด ว่าฝ่ายนั้นยังไม่เจอเธอ โล่เฟยเอ๋อก็วางใจลง “เฉียวเฉียว เธอไม่ต้องกังวลมากเกินไป ถือเขาจะรู้ว่าเธออยู่ที่อ่าวโป๋ไห่ เขาก็อาจจะหาเธอไม่พบก็ได้นะ”
แต่หซิวหชูเฉียวเหมือนจะแน่ใจว่าฝ่ายนั้นหาเธอเจอแล้ว เลยยืนยันว่าต้องการจะจากไป “ไม่ เฟยเอ๋อ เขาต้องหามาถึงที่นี่ได้อย่างรวดเร็วแน่น ฉันต้องรีบไปซะ”
“เฉียวเฉียวเธอฟังฉันพูดก่อน ตอนนี้เธอท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว จะเร่ร่อนไปทั่วมันก็ไม่เหมาะนะ”อายุครรภ์ของหซิวหชูเฉียวเยอะแล้ว โล่เฟยเอ๋อเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอได้
“ฉัน……”หซิวหชูเฉียวได้รับการเตือนจากโล่เฟยเอ๋อก็เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองทันที จึงพูดได้แค่คำว่า”ฉัน” จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย
โล่เฟยเอ๋อเงียบไปหลายวินาที แล้วพูด” เอาแบบนี้ไหม เฉียวเฉียวเธอกลับมาที่เมืองAสิ”
“กลับเมืองAเหรอ แต่เขามีสังคมที่กว้างในเมืองA…..”น้ำเสียงหซิวหชูเฉียวมีความลังเล
“ไม่เป็นไร เธอกลับมาที่เมืองAแล้ว ก็มาอยู่ที่บ้านฉัน จะความสามารถของซูซีมู่ในเมืองA ผู้ชายคนนั้นถึงจะมีสังคมที่กว้างมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์”โล่เฟยเอ๋อมั่นใจในตัวผู้ชายของบ้านตัวเองมาก
ถ้าหาเธอพักอยู่ที่ข้างนอก ฉันก็จะไปพักกับเธอด้วย จะได้ช่วยเธอแชร์ค่าห้อง”
โล่เฟยเอ๋อ”ไม่ใช่เช่าห้อง คือบ้านของฉันกับซูซีมู่”
หซิวหชูเฉียวไม่รู้มาก่อนว่าโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่แต่งงานกันแล้ว เธอคิดว่าความหมายของโล่เฟยเอ๋อคือว่าโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ตอนนี้พักด้วยกัน เลยถามอย่างลังเล “แต่แบบนี้จะดีเหรอ”
“ไม่มีอะไรไม่ดีเหรอ แค่เธอพักก็ได้แล้ว”โล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดอะไรมาก ก็รีบตอบออกไป
ในคืนนั้นโล่เฟยเอ๋อ ก็คุยกับซูซีมู่แล้ว เธอจะให้หซิวหชูเฉียวกลับเมืองA แล้วข้ามาพักที่บ้านพวกเขากัน
“ซูซีมู่ อีกสองวันเฉียวเฉียวก็กลับเมืองAแล้ว ฉันอยากให้เธอมาพักที่บ้านพวกเรานะ”
ซูซีมู่ไม่เอ่ยถามว่าทำไมจู่ๆหซิวหชูเฉียวถึงกลับมาเมืองA แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรกับการตัดสินใจเองของโล่เฟยเอ๋อที่จะให้หซิวหชูเฉียวมาอยู่บ้านพวกเขาด้วย เพียงแค่ตอบอือว่ารับรู้แล้วเท่านั้น
เมื่อมองว่าซูซีมู่ไม่แสดงความคิดอะไร โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกผิดเล็กน้อย “ซูซีมู่ ฉันไม่แม้แต่จะถามอะไรคุณเลย ก็ตัดสินใจไปเองแล้ว คุณไม่พอใจไหม”
ซูซีมู่ส่ายหัว “เธอมีความสุขก็พอ”
โล่เฟยเอ๋อทำปากจู๋แล้วพูด”แต่คุณไม่ชอบให้ในบ้านมีคนอื่นอยู่ด้วยหนิ”
“ยัยโง่ เธอชอบอะไรฉันก็ชอบด้วย”ซูซีมู่ตอบอย่างเอ็นดูรักใคร่สุดๆ
เมื่อมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยเอ็นดูรักใคร่อย่างไม่สิ้นสุด โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกปวดจี๊ดในเบ้าตาเล็กน้อย”ซูซีมู่ ถ้าฉันถูกคุณตามใจจนเสียคนแล้ว จะทำยังไงดี”
“งั้นก็ให้ฉันตามใจเธอจนเสียคนไปเลยสิ แบบนี้คนอื่นก็แย่งเธอไปไม่ได้แล้ว”
ซูซีมู่เป็นคนไม่เคยพูดคำหวานๆมาตลอด แม้แต่คำว่า’ฉันรักเธอ’ก็พูดน้อยมาก
แต่วันนี้ที่เขาพูดว่า’งั้นก็ให้ฉันตามใจเธอจนเสียคนไปเลยสิ แบบนี้คนอื่นก็แย่งเธอไปไม่ได้แล้ว’กลับมีค่ามากกว่าคำบอกรักมากมาย สำหรับในใจของโล่เฟยเอ๋อนั้น
สองวันต่อมาเป็นวันที่หซิวหชูเฉียว กลับมาในเมืองA
วันนั้นโล่เฟยเอ๋ออย่างลาโดยเฉพาะ เพื่อไปรับหซิวหชูเฉียวที่สนามบิน
ตอนที่รับหซิวหชูเฉียวออกมา ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็พาเธอ มาทานข้าวกันที่ร้านอาหารก่อน
กินข้างไปสักพัก ซูซีมู่ก็โทรมาหา
“รับคนได้แล้วหรือยัง”ผู้ชายในปลายสาย ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“รับได้แล้ว เพิ่งทานข้าวกันที่ร้านอาหาร”โล่เฟยเอ๋อวางตะเกียบลง แล้วถาม “คุณทานข้าวยังคะ”
“เพิ่งทานเสร็จ กำลังเตรียมตัวจะไปประชุม”ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อตอบอ๋อออกไป จากนั้นก็พูด”เพิ่งทานข้าวเสร็จก็ประชุม ทำไมไม่พักคะ”
“เป็นประชุมด่วน….”ซูซีมู่ยังพูดไม่จบ เสียงของโจวเฉิงก็ลอยเข้ามา “ประธานซู ทุกท่านมาครบแล้วครับ”
โล่เฟยเอ๋อก็รีบพูด”คุณไปประชุมเถอะ ฉันจะทานข้าวต่อแล้ว”
“อือ วันนี้ฉันจะกลับไปให้ไวนะ”
“ได้”
โล่เฟยเอ๋อเพิ่งสายลง หซิวหชูเฉียวที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก็พูดล้อขึ้น “แม้แต่ทานข้าว ก็ยังไม่ลืมที่จะโทรหาเธอ ช่างแคร์เธอจริงๆ”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าอือ แล้วเอาโทรศัพท์เก็บเข้าที่กระเป๋า
ครั้งก่อนตอนที่อยู่ที่อ่าวโป๋ไห่ เธอก็ถามโล่เฟยเอ๋อแบบนี้ โล่เฟยเอ๋อตอบแบบสองแง่สองง่ามไม่ชัดเจน ตอนนี้ โล่เฟยเอ๋อตอบแบบชัดเจนขนาดนี้ แววตาหซิวหชูเฉียวก็ประกายตะลึงขึ้นมา จากนั้นก็ถาม “เพราะฉะนั้น ตอนนี้พวกเธอชัดเจนในความรู้สึกกันแล้วใช่ไหม”
“อือ ชัดเจนกันแล้ว”โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
“ว้าว…..โล่เฟยเอ๋อ ยินดีกับเธอด้วยนะ”
หซิวหชูเฉียวดีใจกับโล่เฟยเอ๋อด้วยจริงๆ เพราะเธอรู้สึกว่าระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ชัดเจนในความรู้สึกกันในตอนนี้แล้ว งานวิวาห์ของทั้งสองก็คงจะเกิดขึ้นในอีกไม่นาน
แต่เธอกลับไม่รู้ ว่าโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่นั้นแต่งงานกันตั้งนานแล้ว
เพราะฉะนั้นจึงสามารถนึกภาพได้เลย ว่าตอนที่เธอรู้ว่าโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่แต่งงานกันแล้ว เธอต้องตื่นตะลึงมากแค่ไหน
“ขอบใจนะ”
หลังจากนี่ทั้งสองทานข้าวเสร็จ ก็นั่งรถกลับบ้านของโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่
คนใช้เดินมาเปิดประตู “คุณนายน้อย คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
คุณนายน้อย เหรอ เรียกใคร หซิวหชูเฉียวชะงักนิ่งไปชั่วครู่
โล่เฟยเอ๋อ’อือ’ตอบรับ จากนั้นก็ชี้มาทางหซิวหชูเฉียวแล้วพูด “นี่คือคุณหซิว ต่อจากนี้เธอจะมาพักที่นี่”
“สวัสดีค่ะคุณหซิว”คนใช้ทักทายหซิวหชูเฉียวอย่างมีมารยาท
หซิวหชูเฉียวจ้องมองโล่เฟยเอ๋ออย่างมึนงง”เฟยเอ๋อ คุณนายน้อยที่เขาเรียก คือเธอนั้นเหรอ
“เข้าไปข้างใน ฉันค่อยบอกเธอนะ”
โล่เฟยเอ๋อจูงมือหซิวหชูเฉียวไปด้วย ก็สั่งคนใช้ด้วย”เดี๋ยวเถอะเอากระเป๋าเดินทางไปไว้ที่ห้องของคุณหซิวนะ”
“ได้ค่ะ”คนใช้พยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อพามือหซิวหชูเฉียวมาถึงห้องพักแล้ว หซิวหชูเฉียวก็ถามขึ้นมาอย่างรอไม่ไหว “เฟยเอ๋อ เธอกับคุณซู ……”
โล่เฟยเอ๋อไม่รอให้เธอพูดเสร็จ ก็พูดขึ้นมาว่า “พวกเราแต่งงานกันแล้ว”
เมื่อได้ฟังคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ว่าเธอกับซูซีมู่แต่งงานแล้ว หซิวหชูเฉียวก็ตะลึงงันนิ่งไปทันที
“พวกเธอแต่งงานกันเมื่อไหร่เหรอ”
โล่เฟยเอ๋อตอบ”พวกเราแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้ว ส่วนทะเบียนจดกันเมื่อเดือนก่อน”
“แต่งงานกันเมื่อปีก่อน จดทะเบียนกันเมื่อเดือนที่แล้วงั้นเหรอ”หซิวหชูเฉียวยังไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างละเอียดตั้งแต่แต่งงานจนจดทะเบียนระหว่างเธอกับซูซีมู่ให้หซิวหชูเฉียวฟัง”เมื่อปีก่อนบริษัทโล่ซื่อกับบริษัทซูซื่อ……ตั้งแต่กลับมาจากที่ประเทศฝรั่งเศสแล้ว พวกเราก็ไปจดทะเบียนที่สำนักงานเขตเลย”
“โอ้มายก๊อด พวกเธอนี่มัน……”หซิวหชูเฉียวไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาอธิบายความรักระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อยิ้ม แล้วถาม “มันไม่ง่ายเลยใช่ไหม”
” ต้นร้ายปลายดี จนพวกเธอได้มีกันและกัน จากนี้ไปก็จะมีแต่ความสุข”นี่คือความรู้สึกของหซิวหชูเฉียว และเป็นคำอวยพรให้เธอโล่เฟยเอ๋ออย่างจริงใจด้วย
โล่เฟยเอ๋อยื่นมือออกมาจับมือของหซิวหชูเฉียวไว้ แล้วพูด “เธอก็จะมีความสุขเหมือนกัน”
หซิวหชูเฉียวยิ้มเจื่อนๆพลางพูด “ฉันไม่ต้องมีความสุข ฉันมีลูกก็เพียงพอแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อมองบนแล้วพูด”พูดอะไรโง่ๆ มีลูกก็มีความสุขมากๆได้ และการมีลูก ก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตเธอจะไม่สามารถมีคนอื่นไม่ได้นี่”
หซิวหชูเฉียวส่ายหัว”ฉันแค่มีลูกก็พอแล้ว ”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าเห็นด้วย “ได้ แต่มีลูก
