บทที่ 353 หซิวหชูเฉียวปวดท้องครรภ์
คนอื่นอาจไม่รู้ว่าทำไมลู่ยู่ถึงออกไปอย่างกะทันหันออกไปทำอะไร? แต่ซูซีมู่เป็นคนฉลาดเช่นนี้ย่อมรู้ดี
ก่อนหน้านี้เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างลู่ยู่และหซิวหชูเฉียว ทำให้โล่เฟยเอ๋อรู้สึกไม่ยินดีด้วย โดยธรรมชาติแล้วซูซีมู่จะไม่ทำความผิดพลาดซ้ำสองอีก
ดังนั้นหลังจากที่ลู่ยู่ออกไป เขาก็บอกกับโล่เฟยเอ๋อว่า “เขาคงจะไปตามคุณหซิว”
โล่เฟยเอ๋อหยิบยาออกจากกล่องและหยุดพูดว่า “พวกเขาสองคนพูดคุยกันก็ดี”
ซูซีมู่ค่อนข้างแปลกใจในทัศนคติของโล่เฟยเอ๋อที่มีต่อลู่ยู่และหซิวหชูเฉียวที่มีท่าทีเปลี่ยนไป เขาเลิกคิ้วแล้วถามว่า “คุณไม่โกรธเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อหัวเราะเบาๆ หยิบยาและน้ำแล้วไปหาซูซีมู่ “แต่ก่อนที่ฉันโกรธ เป็นเพราะสิ่งที่ลู่ยู่ทำกับเฉียวเฉียว แต่นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน ฉันจะไปหยุดอะไรได้?”
ซูซีมู่ใส่ยาเข้าไปในปากของเขาแล้วจิบน้ำและพยักหน้า “อืม”
โล่เฟยเอ๋อหยิบแก้วน้ำจากมือของซูซีมู่แล้ววางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงของซูซีมู่ จับมือเขาแล้วถามว่า “ซูซีมู่ ลู่ยู่เขาคิดยังไงคะ?”
“เขาวางแผนจะจีบคุณหซิวกลับมา” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียงเหอะและพูดว่า “มันไม่ง่ายเลยที่จะจีบกลับมา”
ซูซีมู่จับมือเธอและตอบว่า “มันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขา …”
ลู่ยู่อยู่ที่ชั้นหนึ่งของห้องโถงโรงพยาบาล ไล่ตามหซิวหชูเฉียว
“หชูเฉียว?”
หซิวหชูเฉียวได้ยินใครบางคนเรียก เธอจึงหยุดและหันหลังกลับไป
เมื่อเธอเห็นว่านั่นคือลู่ยู่ ดวงตาของเธอก็หยุดลงชั่วขณะ จากนั้นก็หันหลังกลับและจากไป
โดนหซิวหชูเฉียวไม่สนใจแบบนี้ สีหน้าของลู่ยู่ก็ไม่เปลี่ยน เขาวิ่งเหยาะๆ ไปตรงหน้าหซิวหชูเฉียวและหยุดเธอไว้ “หชูเฉียว มันไม่ปลอดภัยถ้าคุณจะกลับไปคนเดียวผมจะไปส่งคุณ”
หซิวหชูเฉียวไม่อยากสนใจเขาจึงเดินไปอ้อมตัวเขา
ลู่ยู่ก็ไม่ย่อท้อและเดินตามหลังเธอทีละก้าว
“คุณอย่าตามฉันมานะ” หซิวหชูเฉียวจ้องไปที่ลู่ยู่อย่างเย็นชา
ลู่ยู่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ถ้าคุณให้ผมไปส่งคุณกลับ ผมจะไม่ตามคุณอีก”
หซิวหชูเฉียวส่งเสียงเหอะและเพิกเฉยต่อลู่ยู่ เธอเดินตรงไปออกจากโรงพยาบาล
ลู่ยู่แตะจมูกและเดินตามหลังเธอไป
เดิมทีหซิวหชูเฉียวตั้งใจที่จะเพิกเฉยต่อลู่ยู่ แต่เป็นเพราะเธอเข้าใจลู่ยู่เป็นอย่างดี ลู่ยู่จะยอมแพ้อย่างแน่นอนหลังจากที่เธอเย็นชาใส่
แต่ทว่า เธอกลับดุถูกความมุ่งมั่นของลู่ยู่ที่จะส่งเธอกลับบ้าน
หลังจากที่หซิวหชูเฉียวขึ้นรถแท็กซี่ ลู่ยู่ก็ยังคงตามเธอขึ้นรถแท็กซี่อย่างไม่อืดอาด
“คุณขึ้นมาทำอะไร? ลงไป” หซิวหชูเฉียวโกรธมาก
ลู่ยู่ กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมไม่ลง ผมจะส่งคุณกลับบ้าน”
“ฉันไม่ต้องการให้คุณส่ง”
“ผมจะไปส่ง”
……
คนสองคน คนหนึ่งจะไปส่ง อีกคนไม่ให้ไปส่ง ทะเลาะกันไปมาในรถแท็กซี่
จนคนขับแท็กซี่ถามอย่างโกรธๆ ว่า “พวกคุณตกลงจะไปหรือไม่ไป?”
“ไม่ไปแล้ว” หซิวหชูเฉียวเอ่ยคำพูดออกไป และผลักประตูออกจากรถอย่างโมโห
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่าทางที่รีบเกินไปหรือเกิดอะไรขึ้น หซิวหชูเฉียวจู่ๆ ก็รู้สึกปวดท้อง “โอ๊ย …”
ลู่ยู่ได้ยินเสียงร้องของเธอ จึงรีบกระโดดลงจากที่นั่งข้างคนขับและเปิดประตูด้านหลัง “หชูเฉียวคุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
หซิวหชูเฉียวกุมท้องและไม่ได้พูด
คนขับรถเตือนขึ้นมาว่า “อาจจะชนโดนท้องหรือเปล่า คุณรีบพาคุณผู้หญิงไปตรวจที่แผนกสูตินรีเวชเถอะ”
“อืม อืม ครับ…” ลู่ยู่ได้ยินคำพูดของคนขับรถ ก็ลุกลี้ลุกลนพาหซิวหชูเฉียวออกจากรถทันที
ในช่วงแรกๆ หซิวหชูเฉียวมีท่าทีขัดขืน
ต่อมาอาจเป็นเพราะปวดท้องเกินไป ดังนั้นจึงเป็นลู่ยู่ที่คอยประคองไป
หลังจากส่งหซิวหชูเฉียวไปที่แผนกสูตินรีเวชแล้ว ลู่ยู่ก็เดินกลับไปกลับมาอย่างสับสนอยู่ตรงด้านนอก
ทุกๆ สองสามนาทีเขาถามพยาบาลว่า หซิวหชูเฉียวเป็นอย่างไรบ้าง
พยาบาลแทบจะโดนเขาถามจนรู้สึกรำคาญ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หมอก็ออกมา
ลู่ยู่รีบไปพบเขา “หมอ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ส่งผลสะเทือนต่อครรภ์เท่านั้น” คุณหมอตอบกลับ
ลู่ยู่ได้ยินในสิ่งที่หมอพูดก็โกรธทันที เขาคว้าคอเสื้อของหมอแล้วพูดว่า “เธอมีอาการที่สะเทือนต่อครรภ์ คุณกลับบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร?”
หมอไอและตอบว่า “แค่กๆ … เป็นเพราะว่ารู้สึกโมโห จึงทำให้ผู้ตั้งครรภ์มีอาการสะเทือนต่อครรภ์…”
เมื่อได้ยินในสิ่งที่หมอบอกว่า หซิวหชูเฉียวเป็นเพราะรู้สึกโมโหจึงมีอาการปวดท้อง เขาก็รู้สึกสับสนขึ้นมาทันที…
เธอรู้สึกโมโหนั้น เป็นเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
เป็นเพราะเขา จึงทำให้เธอรู้สึกโมโห …… ลู่ยู่คลายมือที่ดึงคอเสื้อของหมอออก และถอยหลังออกไปอย่างเงียบๆ
หมอตกใจกับท่าทางของลู่ยู่ และลูบไปที่คอเขากล่าวว่า “ขณะนี้ผู้ตั้งครรภ์มีอายุครรภ์มากกว่า 5 เดือนแล้ว ตราบใดที่เธอออกกำลังกายอย่างหนักให้น้อยลง ทำงานหนักน้อยลง และโกรธให้น้อยลง และมองโลกในแง่ดีและสงบจิตสงบใจ ก็จะไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”
ลู่ยู่ไม่เอ่ยพูดอะไร เพียงแค่ยืนตะลึง
หมอไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงโมโหขนาดนั้น และทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้อย่างกะทันหัน
แน่นอนว่า หมอก็ไม่มีความกล้าพอที่จะถามเขาว่าเป็นอะไร
มองไปที่เขา และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ยู่ตกตะลึงอยู่นาน ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย
หซิวหชูเฉียวเอนกายลงบนเตียงของโรงพยาบาล นอกจากใบหน้าของเธอที่ยังคงซีดขาวเล็กน้อย ก็ไม่มีปัญหาใหญ่อะไรอีก
เมื่อเห็นลู่ยู่เดินเข้ามา เธอก็หลบใบหน้าของเธอทันที
การแสดงออกบนใบหน้าของลู่ยู่นั้นแข็งกระด้างอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำให้คุณโกรธอีก”
หซิวหชูเฉียวไม่ได้พูด กลับเปิดผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง
ลู่ยู่เห็นเธอลุกขึ้นจากเตียง จึงเอ่ยอย่างรวดเร็วว่า “คุณปวดท้องครรภ์อย่าเพิ่งลุกจากเตียงเลย”
หซิวหชูเฉียวไม่อยากที่จะสนใจเขา เธอหยิบกระเป๋าและออกไปข้างนอก
ลู่ยู่อยากดึงเธอกลับมา แต่กลัวว่าเธอจะโกรธ จึงทำได้เพียงตามเธอไป
คราวนี้หซิวหชูเฉียวนั่งรถแท็กซี่ แต่เขาไม่ได้ตามขึ้นไปนั่งด้วย
เขากลับเรียกรถแท็กซี่อีกคัน ให้ขับตามรถแท็กซี่ของหซิวหชูเฉียวไป
หลังจากที่หซิวหชูเฉียวถูกส่งไปที่คฤหาสน์ของซูซีมู่แล้ว เขาก็ไม่ได้ออกไปในทันที แต่กลับเขาโทรหาซูซีมู่ และบอกเขาว่าหซิวหชูเฉียวปวดท้องครรภ์และเขาจำเป็นต้องจัดคนหลายคนเข้าไปในคฤหาสน์ของซูซีมู่เพื่อดูแลหซิวหชูเฉียว
หลังจากได้รับคำยินยอมจากซูซีมู่แล้ว ลู่ยู่ก็เริ่มจัดคนเข้าคฤหาสน์ทันที
หลังจากนั้น เขาก็ออกจากคฤหาสน์ของซูซีมู่
