บทที่ 369 ได้เจอกับผู้ชายพาลคนหนึ่ง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็มาถึง บริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อ
จากนั้นก็ถูกพนักงานต้อนรับ พาไปที่ห้องจัดเลี้ยง ที่มีขนาดสี่ถึงห้าร้อยตารางเมตร
ในห้องจัดเลี้ยงมีคนอยู่ไม่น้อย ทุกคนจัดกลุ่มสนทนากัน
หลังจากพวกโล่เฟยเอ๋อเข้าไปนั่งไม่นาน ก็มีคนเข้ามาทักทาย
“สวัสดีทุกคน เรามาจากบริษัทคาร์ดิแห่ง เมือง M ไม่ทราบว่าพวกคุณมาจากบริษัทอะไร? ”
” เรามาจากบริษัทดี้ก้วน……”
ถ้าพวกโล่เฟยเอ๋อตอบว่า เป็นบริษัทดี้ก้วนภายใต้บริษัทซูซื่อ ด้วยอำนาจชื่อเสียงของบริษัทซูซื่อที่อยู่ในระดับโลก แต่เสียดายที่พวกเขาตอบคือบริษัทดี้ก้วน บริษัทดี้ก้วนอยู่ในหัวเซี่ยแล้ว ก็แค่ถือได้ว่าเป็นบริษัทขนาดกลางเท่านั้น ในบรรดาบริษัทจิวเวลรี่ที่มีชื่อดังระดับโลกทั้งหลาย ยิ่งไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง
หลังจากที่คนเหล่านี้รู้ว่าพวกโล่เฟยเอ๋อเป็นเพียงนักออกแบบจากบริษัทเล็กๆ เท่านั้น แต่ละคนก็จากไปด้วยความดูหมิ่น
โล่เฟยเอ๋อไม่สนใจกับเรื่องเหล่านี้มากนัก แต่เป็นนักออกแบบสองคนที่โล่เฟยเอ๋อเลือกพร้อมกับคาริน่า พึมพำอย่างไม่พอใจ
“พวกเขาหมายความว่ายังไง? คือกำลังดูถูกบริษัทดี้ก้วนของเราหรือ?”
ผู้จัดการหรี่ตาเล็กน้อย แล้วตอบว่า “บริษัทดี้ก้วนเป็นเพียง บริษัทขนาดกลาง ซึ่งไม่เป็นที่รู้จักในระดับโลก ผู้คนในบริษัท ขนาดใหญ่ ดูถูกพวกเรา เป็นเรื่องธรรมดา”
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้จัดการโล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว
แต่เย่รู่ไป๋ได้พูดต่อ “มันก็ไม่แน่ ถ้าพวกคุณตอกกลับคนเขาว่า เราเป็นบริษัทดี้ก้วนภายใต้กลุ่มบริษัทซูซื่อ ฉันรับประกันได้ว่า แต่ละคนจะเข้ามาประจบประแจงแน่”
โล่เฟยเอ๋อเหลือบมองไปที่เย่รู่ไป๋ พูดอย่างเฉยเมย “ภาพลวงเหล่านั้น มีประโยชน์อะไร? ”
ภาพลวง ไม่มีประโยชน์……ไม่น่าแปลกใจ ทั้งๆ ที่คุณเป็นภรรยาท่านประธาน แต่ยังจะอยู่ที่บริษัท เป็นนักออกแบบเล็กๆ เย่รู่ไป๋กระตุกมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร
และคนอื่นๆ ก็ไม่รู้จะพูดต่อไปยังไง ก็เลยหุบปากเลย
หลังจากนั้นไม่นาน ทางนั้นมีเสียงอุทานดังขึ้น “เฟยเอ๋อ? ”
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น ก็ได้เห็นส้ายหลินน่าพาคนกลุ่มหนึ่ง ยืนอยู่ที่นั่น
“ฉันเจอคนรู้จักมา ขอตัวสักครู่” โล่เฟยเอ๋อพูดกับพวกเย่รู่ไป๋ แล้วเดินไปหาส้ายหลินน่า
“เฟยเอ๋อ เป็นคุณจริงๆ ด้วย ฉันยังคิดว่าฉันดูผิดไป” ส้ายหลินน่า จับมือของโล่เฟยเอ๋อด้วยความดีใจ
โล่เฟยเอ๋อระบายยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ไม่เจอกันนาน”
“ไม่เจอกันนาน ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าคุณจะมา ฉันก็จะอยู่กับคุณแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของส้ายหลินน่า โล่เฟยเอ๋อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คนหนึ่งอยู่หัวเซี่ย อีกคนหนึ่งอยู่ที่ฝรั่งเศส จะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร?
“ก่อนหน้านี้ฉันก็ได้ยินซูซีมู่พูดแล้ว บริษัทของคุณ คุณเป็นผู้นำทีม? ”
“ใช่” ส้ายหลินน่าพยักหน้า แล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าบริษัทดี้ก้วนจะมาที่แอฟริกาใต้ แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะมาด้วย เพราะยังไงซูก็หวงตัวคุณ ไม่อยากจะให้คุณมาแน่นอน
เมื่อพูดถึงตอนหลัง ส้ายหลินน่าก็ไม่ลืมที่จะหยอกล้อโล่เฟยเอ๋อ
ใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อแดงเล็กน้อย ตอบว่า “เขามาด้วยกันกับฉัน”
“ซูก็มาด้วยเหรอ? ” ส้ายหลินน่าตกตะลึงแล้ว
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “เขาอยู่ในโรงแรม”
ส้ายหลินน่ามาที่บริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อ เพื่อเรื่องสำคัญ ไม่มีเวลาคุยเล่นกับ โล่เฟยเอ๋อมาก หลังจากขอที่อยู่โรงแรมของโล่เฟยเอ๋อ ก็ต้องรีบจากไป
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อเดินกลับไป เย่รู่ไป๋ก็ถามทันที “คุณโล่ คนในเมื่อกี้ ดูเหมือนจะเป็นคนของบริษัทเวินซากรุ้ปใช่ไหม? ”
เวลาที่เย่รู่ไป๋อาศัยอยู่ในฝรั่งเศส ไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ เขารู้ว่าส้ายหลินน่าเป็นคนของบริษัทเวินซากรุ้ป โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้แปลกใจ “ใช่”
“คุณรู้จักได้อย่างไร? ” ดวงตาของเย่รู่ไป๋เป็นประกายยิ่งนัก
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างส้ายหลินน่าและซูซีมู่ แค่พูดว่า “รู้จักกันในงานแข่งขันจิวเวลรี่ระดับโลก”
เพราะทุกคนไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับส้ายหลินน่า พวกเขาจึงเชื่อในคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ
มีเพียงผู้จัดการเท่านั้น ที่มองโล่เฟยเอ๋อด้วยสีหน้าลึกลับ จนยากที่จะคาดการณ์ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
หลังจากนั่งไปสักพัก โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกเบื่อแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เปิดออก ก็เห็นข้อความที่ซูซีมู่ ส่งถึงเธอ “ถึงบริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อแล้วหรือยัง? ”
เธอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็พิมพ์ข้อความส่งไป “ถึงแล้ว”
โทรศัพท์ของซูซีมู่ น่าจะอยู่ใกล้มือ ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ได้ตอบกลับมา “ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง? ”
“น่าเบื่อมาก” หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อส่งข้อความนี้แล้ว ทางซูซีมู่ ก็ไม่ได้ตอบกลับ
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดว่า ซูซีมู่ไปทำงานแล้ว ไม่มีเวลาตอบกลับข้อความของเธอ
แต่ไม่คาดคิดว่า หนึ่งนาทีต่อมา โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
เมื่อมองไปที่หมายเลขของซูซีมู่ ที่แสดงบนโทรศัพท์ โล่เฟยเอ๋อก็ลุกขึ้นด้วยความสงสัย ออกไปนอกห้องจัดเลี้ยงรับโทรศัพท์
“ซูซีมู่? ”
ซูซีมู่ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วถามว่า “ทางนั้นน่าเบื่อ คุณจะกลับมาไหม? ”
ที่แท้เพราะเธอบอกว่าน่าเบื่อ จึงโทรหาเธอโดยเฉพาะ เพื่อสอบถามเธอ ว่าจะกลับไปไหม?
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากขึ้น แล้วพูดว่า “คนอื่นก็อยู่ที่นี่กันหมด ฉันจะนั่งรถกับพวกเขาด้วย คงไม่กลับไปแล้ว”
“ฉันมารับคุณ” เมื่อเสียงของซูซีมู่สิ้นสุดลง ทางนั้นก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อเข้าใจทันทีว่า ซูซีมู่คงจะออกมาแล้ว จึงพูดว่า “ได้ คุณมาเลย ระหว่างทางระวังหน่อย”
“อืม……”
หลังจากวางสาย โล่เฟยเอ๋อหันหลัง เตรียมกลับไปรอซูซีมู่ที่ห้องจัดเลี้ยง
คงเดินรีบเร่งเกินไป ตอนที่จะเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง เธอไปเหยียบเท้าของคนคนหนึ่ง โดยไม่ทันระวัง
“ขอโทษค่ะ คุณผู้ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ” โล่เฟยเอ๋อรีบขอโทษคนอื่น
ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไร แต่จ้องมองโล่เฟยเอ๋อโดยไม่กะพริบตา
โล่เฟยเอ๋อโดนเขาจ้องมองจนทำตัวไม่ถูก ยิ้มกล่าวขอโทษให้กับชายคนนั้น “คุณผู้ชาย ถ้าคุณไม่เป็นไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน……”
แต่เธอยังพูดไม่จบ ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาบีบคางของเธอไว้กะทันหัน “เธอเป็นคนของบริษัทไหน? ”
“คนพาล จะทำอะไร? ” โล่เฟยเอ๋อตบมือของชายคนนั้นออกอย่างแรง
ชายคนนั้นถามต่อ “เธอชื่ออะไร? ”
“ฉันชื่ออะไร เกี่ยวอะไรกับคุณ? ” หลังจากพูดคำนี้จบ โล่เฟยเอ๋อก็หันจากไปเลย
บอดี้การ์ดด้านหลังของชายคนนั้นถามขึ้น “คุณชาย ต้องการให้ฉันไปจับตัวเธอกลับมาไหม? ”
“ไม่ต้อง ให้คนไปสืบเธอหน่อย”
“ครับ คุณชาย……”
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้เลยว่า ผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นคนพาล ต้องการสืบเรื่องเธอ เธอแค่คิดว่าเขาเป็นแค่คนเดินผ่านเท่านั้น
หลังจากกลับไปที่นั่ง ก็พูดคุยกับพวกเย่รู่ไป๋สักพัก
หลังจากซูซีมู่โทรแจ้งเธอ ว่าเขามาถึงแล้ว ก็ลุกขึ้นออกจากห้องจัดเลี้ยง
ทันทีที่เดินไปถึงหน้าประตู ก็เห็นซูซีมู่ยืนรอเธออยู่ใต้แสงแดด
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปอย่างรวดเร็ว “ข้างนอกร้อนมากขนาดนี้ ทำไมคุณไม่รอที่นี่? ”
“ไม่ร้อน” ซูซีมู่ยื่นมือไปรับกระเป๋าในมือของเธอ แล้วจูงมือของโล่เฟยเอ๋อ เดินไปที่รถของเขา
ตอนที่ซูซีมู่ลงจากรถ เพื่อรักษาอุณหภูมิในรถ เขาไม่ได้ดับเครื่องยนต์
ตอนที่ขึ้นรถ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกความเย็นสบาย พัดผ่านเข้ามาที่ใบหน้าทันที
เธอถอนหายใจอย่างสบาย แล้วหลังพิงเบาะผู้โดยสาร ไม่อยากขยับตัว
ซูซีมู่ถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู “หิวหรือเปล่า? จะกินอะไรก่อนไหม แล้วค่อยกลับโรงแรม? ”
#### บทที่ 370 ไป๋หวนหยู่
บทที่ 370 ไป๋หวนหยู่
โล่เฟยเอ๋อเอียงศีรษะพิงที่เบาะนั่ง จากนั้นพยักหน้า “ได้”
หลังจากได้รับความยินยอมจากเธอ ซูซีมู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดออก กดหน้าจอสองครั้ง แล้วส่งให้โล่เฟยเอ๋อ
“ร้านอาหารเหล่านี้ ล้วนมีอาหารจีน ไม่ถือว่าต้นตำรับ แต่รสชาติก็ใช้ได้ คุณว่าจะไปที่ไหน? ”
เมื่อดูภาพร้านอาหารจีนในโทรศัพท์ของซูซีมู่ สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนแล้ว
ซูซีมู่กับเธอ ทั้งคู่ต่างก็มาแอฟริกาใต้เป็นครั้งแรก เขาจะรู้ได้อย่างไร ว่าอาหารจีนในร้านเหล่านี้รสชาติใช้ได้?
เห็นได้ชัดว่า ในช่วงบ่ายระหว่างที่เธอไปบริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อ เขาตั้งใจไปที่ร้านอาหารเหล่านี้เพื่อชิมรสชาติโดยเฉพาะแล้ว
ซูซีมู่ไม่รู้ความคิดโล่เฟยเอ๋อ เขารอโล่เฟยเอ๋อเลือกร้านอาหารอย่างเงียบๆ
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาปริบๆ จากนั้นชี้ไปที่ชื่อร้านอาหารในโทรศัพท์ร้านหนึ่ง แล้วพูดว่า “ที่นี่แล้วกัน”
“ได้” ซูซีมู่พยักหน้า แล้วสตาร์ทรถ
รสชาติอาหารจีนของร้านนั้น อร่อยจริงๆ มื้อนี้โล่เฟยเอ๋อกินได้อิ่มมาก
แต่ก็เพราะกินอิ่มมากเกินไป หลังจากกลับมาที่โรงแรมแล้ว เธอจึงรู้สึกท้องอืดเล็กน้อย
“ซูซีมู่ ฉันรู้สึกท้องอืดเล็กน้อย ฉันไปเดินเที่ยวที่คาริน่าหน่อย”
ซูซีมู่เก็บเอกสารในมือถือ แล้วพูดว่า “ฉันไปกับคุณ”
“ไม่ต้องหรอก ผู้จัดการรู้จักคุณ” โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้าปฏิเสธ
ซูซีมู่ขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย
โล่เฟยเอ๋อยกมือขึ้น คลายคิ้วที่ขมวดไว้ของซูซีมู่เบาๆ “อย่าขมวดคิ้ว ฉันแค่ไปเดินเล่นเอง ไม่นานก็กลับมาแล้ว”
ท้ายที่สุดแล้ว ซูซีมู่ก็ไม่สามารถออกไปข้างนอกกับโล่เฟยเอ๋อ
อยู่ในห้องดูเอกสารอย่างเชื่อฟัง
ส่วนโล่เฟยเอ๋อ หลังจากที่ออกมาจากห้องพัก ก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตของโรงแรม ซื้อพวกขนมขบเคี้ยวก่อน จากนั้นก็ค่อยไปที่ห้องพักของคาริน่า
หลังจากมาถึงห้องของคาริน่า โล่เฟยเอ๋อก็ให้คาริน่าเรียกนักออกแบบอีกสองคนออกมา
“คุณโล่……” เมื่อนักออกแบบทั้งสองเดินเข้ามา ได้เห็นโล่เฟยเอ๋อ ก็ทักทายทันที
โล่เฟยเอ๋อก็พูดทักทาย “รีบเข้ามากินขนมกัน”
“ขอบคุณ……” นักออกแบบทั้งสอง นั่งลงอย่างเก้งก้าง
ทั้งสี่คนมีอายุไล่เลี่ยกัน มีเรื่องที่สามารถพูดคุยด้วยกันมากมาย
ในตอนแรกนักออกแบบทั้งสองคิดว่า โล่เฟยเอ๋อยากที่จะเข้าใกล้ หลังจากคุยกันสักพัก พบว่าเธอเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายมาก จึงมีความกล้ามากขึ้น เริ่มถามเรื่องซุบซิบของโล่เฟยเอ๋อบ้าง
“คุณโล่ มีข่าวลือว่า แฟนของคุณรวยมาก และหล่อมาก เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? ”
คาริน่าได้ยินพวกเธอถึงกับซุบซิบเกี่ยวกับโล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ แทบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย “อะแฮ่ม……”
“อาจารย์คาริน่า คุณเป็นอะไร? ” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างสงสัย
คาริน่าส่ายหัว “ไม่มีอะไร……แค่กๆ ……”
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียง ‘อ๋อ’ จากนั้นก็ตอบคำถามของนักออกแบบทั้งสองในก่อนหน้านี้ “สามีของฉันก็หล่อจริงๆ แหละ ในตอนนั้นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ก็หลงใหลเขาจนหัวปักหัวปำ”
มาคิดดูตอนนี้ ครั้งแรกที่ได้เห็นซูซีมู่ ตกตะลึงกับรูปร่างหน้าตาและบุคลิกภาพยิ่งนัก จะไม่ใช่รักแรกพบของเธอที่มีต่อเขาได้อย่างไร……
นักออกแบบทั้งสองถามต่อด้วยความสงสัย “คุณโล่สวยมาก ขนาดนี้ ยังถูกผู้ชายทำให้หลงใหลได้หรือ? ”
“ทำยังไงได้ สามีของฉันหล่อเกินไป” โล่เฟยเอ๋อพูดความจริงอย่างแน่นอน แต่นักออกแบบทั้งสองนั้น ไม่ค่อยจะเชื่อเสียเท่าไหร่ แค่ถือว่าโล่เฟยเอ๋อเหมือน ยายหวงขายแตง ขายเองชมเอง
มีเพียงคาริน่าซึ่งเป็นคนวงในเท่านั้น ที่มีสีหน้าเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง รูปร่างหน้าตาของคนคนนั้น เห็นครั้งแรกก็หลงใหล ไม่น่าแปลกใจเลยจริงๆ
น่าจะพูดได้ว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหน ที่ไม่หลงใหลในตัวเขา
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้อยู่กับพวกคาริน่าเป็นเวลานานมาก หลังจากที่คุยเล่นกับพวกเธอสักพัก ก็ได้ลุกขึ้นจากไป
แต่ปรากฏว่า อยู่นอกห้องของคาริน่า เธอได้พบกับผู้จัดการที่กำลังเปิดประตู เตรียมจะออกมา
“สวัสดีค่ะ ผู้จัดการ” โล่เฟยเอ๋อกล่าวทักทายผู้จัดการ
ผู้จัดการเหลือบมองไปที่ประตูด้านหลังโล่เฟยเอ๋อ แล้วถามว่า “มาหาคาริน่าเหรอ? ”
“ใช่” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
มีแสงประกายเข้ามาในแววตาของผู้จัดการ แล้วพูดว่า “ความสัมพันธ์ของพวกคุณดีไม่น้อยเลยนะ? ”
“ก่อนหน้านี้ ฉันเคยเรียนในคลาสฝึกอบรมพิเศษของอาจารย์คาริน่า” โล่เฟยเอ๋อตอบ
“อย่างนี้นี่เอง” ผู้จัดการหยุดชั่วคราว แล้วถามว่า “ได้ยินมาว่า คุณพักอยู่กับสามีของคุณ? ”
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่ผู้จัดการรู้ว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียว นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แล้วตอบว่า “สามีของฉันเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของฉัน จึงมากับฉันด้วย”
“ดูเหมือนว่าสามีของคุณจะเป็นห่วงคุณมาก” ดวงตาของผู้จัดการขยายเล็กน้อย แล้วพูดว่า
“การแข่งขันในครั้งนี้ สำคัญกับบริษัทมาก หวังว่าคุณจะไม่”
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้จัดการ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้”
เดิมทีผู้จัดการยังต้องการพูดอะไรกับโล่เฟยเอ๋ออีก แต่โทรศัพท์มือถือของโล่เฟยเอ๋อดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อกล่าวด้วยท่าทีอภัย “ขออภัย ผู้จัดการ ฉันขอรับโทรศัพท์หน่อย”
“เชิญตามสะดวก” ผู้จัดการพยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เห็นในนั้นเป็นหมายเลขของซูซีมู่ หน้าตาก็นุ่มนวลลง
“อืม เรื่องอะไร…… อืม…… ฉันได้ออกมาแล้ว จะกลับไปทันที ……ได้……ฉันจะระวัง ……”
ผู้จัดการทางนั้น ฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ของโล่เฟยเอ๋อ โดยตลอด การแสดงออกทางสีหน้าซับซ้อนมาก
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อวางสาย เขาก็ถามขึ้นทันที “สามีของคุณโทรมาเหรอ? ”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วพูดว่า “ผู้จัดการ ขออภัย ฉันจะกลับไปแล้ว”
“ไปเถอะ” ผู้จัดการพยักหน้า
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อกล่าวว่า ‘ลาก่อน’ ก็รีบเข้าไปในลิฟต์
ห้านาทีต่อมา ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์เปิดออก
แวบแรกโล่เฟยเอ๋อก็เห็นซูซีมู่ที่รอเธออยู่ข้างนอก เธอเดินไปอย่างรวดเร็ว “ฉันบอกแล้วว่า ฉันจะกลับมาทันที ทำไมคุณยังออกมารอฉัน? ”
“อยากจะรอคุณ” ซูซีมู่ตอบ
เพราะอยากจะรอเธอ แม้ว่าเธอจะบอกว่า เธอจะกลับมาทันที เขาก็จะออกมารอ……
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็กางแขนออกให้ซูซีมู่ “ซูซีมู่ คุณอุ้มฉันเข้าไปดีไหม? ”
ซูซีมู่พูดคำว่า ‘ดี’ จากนั้นก็อุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปในห้อง
โล่เฟยเอ๋อที่อยู่ในห้วงแห่งความสุขไม่รู้ว่า ในเวลานี้กำลังมีใครบางคน อารมณ์เปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน เพราะตัวเธอ
ผู้ชายที่โล่เฟยเอ๋อได้เจอในห้องจัดเลี้ยงของบริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อในตอนกลางวัน ที่เธอคิดว่าเป็นคนพาล ชื่อว่า ไป๋หวนหยู่ คุณชายของ บริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อ
แวบแรกที่ได้เห็นโล่เฟยเอ๋อ เขารู้สึกว่า โล่เฟยเอ๋อคล้ายกับคุณป้าผู้ล่วงลับ ที่เขาเคยเห็นรูปภาพในมือคุณยาย
จากนั้นเขาก็จับคางของโล่เฟยเอ๋อไว้ หลังจากดูอย่างละเอียดแล้ว เขาก็พบว่าโล่เฟยเอ๋อคล้ายกับรูปถ่ายคุณป้าของเขา ประมาณเจ็ดแปดส่วน
ดังนั้นตอนที่เขาถูกโล่เฟยเอ๋อด่าว่าเป็นคนพาล ยากนักที่จะไม่โกรธ และยังให้บอดี้การ์ดไปสืบข้อมูลของโล่เฟยเอ๋อ
ตอนนี้ผลของการตรวจสอบออกมาแล้ว โล่เฟยเอ๋อเป็นลูกสาวของคุณป้าผู้ล่วงลับของเขา ลูกพี่ลูกน้องของเขา
ถือเอกสารไว้ในมือ อารมณ์ของไป๋หวนหยู่ ทั้งดีใจและซับซ้อน
ดีใจคือได้เจอกับลูกสาวของคุณป้า ซับซ้อนคือ ความรักและเกลียดชังในอดีต กำลังจะถูกเปิดเผยอีกครั้ง….
