บทที่ 385 คุณผู้ชาย โปรดเคารพตัวเอง
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดจะไปเดินเล่นที่สวนด้านนอก แต่ต่อมาสังเกตเห็นว่ามีทะเลสาบอยู่ไม่ไกล เธอจึงเดินไปตามระเบียงทางเดิน เดินไปที่นั่น
เดิมทีคิดว่าเป็นแค่ทะเลสาบเทียม หลังจากที่เข้าไป ถึงรู้ว่าได้เลี้ยงปลาคาร์ฟไว้
ปลาคาร์ฟแต่ละตัว กำลังแหวกว่ายไปมาในทะเลสาบ บางครั้งก็มีตัวที่สวยงามและเรียวยาว โผล่ขึ้นมาจากน้ำ สาดกระเด็นหยดน้ำมากมาย
โล่เฟยเอ๋อเรียกพนักงานบริการเข้ามา ขออาหารปลานิดหน่อย แล้วนั่งอยู่ที่ข้างระเบียงทางเดิน ในขณะที่ให้อาหารปลา ก็ชมทัศนียภาพไปด้วย ก็สุขสบายไม่น้อย แต่ก็ถูกคนทำลายลงไป
“คุณผู้หญิง ชมปลาคาร์ฟหรือ? ”
โล่เฟยเอ๋อหันกลับไป ก็ได้เห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง มองเธออย่างเหลาะแหละ
เธอเหลือบมองที่อีกฝ่าย แล้วก็ลุกขึ้น กำลังจะจากไป
แต่ถูกอีกฝ่ายขวางไว้ “ที่นี่ถูกฉันเหมาแล้ว ในเมื่อคุณผู้หญิงมาแล้ว จะไปได้อย่างไร? ”
“คุณผู้ชาย เชิญคุณหลีกทาง” โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ จากนั้นยกมือขึ้น ยกคางของ โล่เฟยเอ๋อ “ถ้าฉันไม่หลีกล่ะ? ”
“คุณผู้ชาย โปรดเคารพตัวเอง” โล่เฟยเอ๋อตบมือของเขาออกไป แล้วตอบกลับ
ชายหนุ่มตอบกลับอย่างหยาบคายเล็กน้อย “ฉันเคารพตัวเองมากเท่าไหร่ คุณสามารถสัมผัสด้วยตัวเอง”
“ไร้ยางอาย” โล่เฟยเอ๋อเพิ่งด่าเสร็จ ในเวลานี้ ก็มีเสียงดังขึ้น “คุณนาย คุณอยู่ที่นี่เองหรือ? ”
โล่เฟยเอ๋อหันกลับไปมองอีกฝ่าย “ผู้จัดการหลิว มีเรื่องอะไรเหรอ? ”
“ประธานซูกำลังตามหาคุณ”
“โอเค ขอบคุณ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า อ้อมผ่านชายหนุ่มแล้วจากไป
เดิมทีชายหนุ่มยังอยากจะไปขัดขวาง แต่ถูกผู้จัดการหลิวคนนั้นห้ามไว้ “คุณชายเย่ เชิญคุณออกจากคลับส่วนตัวของเราทันที”
คุณชายเย่ได้ยินคำพูดของผู้จัดการหลิว คิดว่าตัวเองได้ยินผิด “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? ”
“คุณชายเย่ เชิญคุณออกไปทันที” ผู้จัดการหลิวทวนคำพูดของตัวเองอีกครั้ง
คุณชายเย่คาดไม่ถึงว่า ผู้จัดการหลิวจะไม่ให้เกียรติเขาเลย เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วพูดว่า “ผู้จัดการหลิว คุณอย่าลืมนะ วันนี้ฉันได้เหมาที่แห่งนี้แล้ว”
“คุณชายเย่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่คุณได้ใช้ไป ทางคลับจะคืนให้คุณทั้งหมด” ผู้จัดการหลิว ตอบด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์
คุณชายเย่คาดไม่ถึงว่า ผู้จัดการหลิวจะไม่ให้เกียรติมากเช่นนี้ เขาชี้ไปที่ผู้จัดการหลิว พูดคำว่าคุณติดต่อกันหลายครั้ง “คุณ……คุณ……”
“คุณชายเย่ เชิญ” ผู้จัดการหลิว ไล่คนอย่างสุภาพ
“คุณ ฉันจะให้คุณรู้ถึงผลที่ตามมา ของการทำให้ฉันโมโห” คุณชายเย่ทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็ได้พาคนออกไป
ฉันแน่ใจว่าฉันจะไม่รู้ผลที่ตามมา ของการทำให้คุณโมโห แต่ฉันแน่ใจได้ว่า ผลที่ตามมาของคุณ ที่ไปแส่หาเรื่องคุณนาย ร้ายแรงมากแค่ไหน
ผู้จัดการหลิวยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรออก……
โล่เฟยเอ๋อเดินไปไม่ไกลมากนัก ก็ได้พบกับซูซีมู่ ที่มาตามหาเธอ
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? ”
เป็นห่วง” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ยื่นมือไปจับมือของเขาไว้ แล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องกังวลมากขนาดนี้ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาพอร์ซเลนสักหน่อย”
ซูซีมู่ไม่ได้พูด เพียงแค่จ้องมองเธอ
ในที่สุดโล่เฟยเอ๋อก็ยอมจำนน “เอาล่ะ คราวหน้าฉันจะให้คุณอยู่ข้างกายแน่นอน”
ซูซีมู่ส่งเสียง ‘อืม’ จูงมือโล่เฟยเอ๋อ เดินไปที่พวกเขาพักอาศัย
ทันทีที่เข้ามาในบ้าน ก็เห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ซึ่งทั้งหมดเป็นของที่โล่เฟยเอ๋อชอบกิน
โล่เฟยเอ๋อถือตะเกียบขึ้นมา ขณะที่คีบอาหาร ก็พร้อมกับถามว่า “คุณให้คนจัดเตรียมตั้งแต่เมื่อไหร่? ”
“ตอนที่เข้ามา” ซูซีมู่ตอบในขณะที่คีบอาหารให้โล่เฟยเอ๋อด้วย
“สั่งตอนเข้ามา? ทำไมฉันถึงไม่……แค่กๆ ……” โล่เฟยเอ๋อตอบเร็วเกินไป จึงสำลัก
ซูซีมู่รีบรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ตบหลังให้เธอพร้อมกับพูดว่า “อย่าพูดเวลากินข้าว จะได้ไม่สำลัก”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อดื่มน้ำลงไปแก้วหนึ่ง ก็ดีขึ้นไม่น้อย “เมื่อกี้เป็นอุบัติเหตุ”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร แค่ช่วยเธอคีบอาหาร
โล่เฟยเอ๋อแตะจมูกเบาๆ ก้มหน้ากินอาหาร
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เธอก็นึกอะไรออกกะทันหัน แล้วถามว่า “ใช่แล้ว โจวเฉิงล่ะ? ”
ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วก็ตอบสั้นๆ “ไปแล้ว”
“กินข้าวไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงให้เขาไป? ” โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย
ซูซีมู่ไม่แม้แต่จะเลิกคิ้วเลยสักนิด “เขามีงานเลี้ยงข้าว”
“โอ้” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็ช่วยซูซีมู่คีบอาหาร
เดิมทีซูซีมู่ก็ช่วยเธอคีบอาหารอยู่ตลอด เป็นดั่งเช่นนั้น เวียนไปเวียนมา หลายครั้งที่ตะเกียบของทั้งสอง ค้างไว้กลางอากาศ เกิดเสียงปะทะที่ดังคมชัด
ถ้าโจวเฉิงอยู่ที่นี่ ก็ต้องพึมพำไม่พอใจที่ประธานซู
และคุณนายแสดงความรักกัน
หลังจากทานอาหารเสร็จ ซูซีมู่ก็พาโล่เฟยเอ๋อออกจากคลับส่วนตัว
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดว่า ซูซีมู่จะพาเธอไปยังจุดท่องเที่ยวต่างๆ ในเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่า ซูซีมู่จะพาเธอมาที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง
ซูซีมู่เหมือนจะดูออกความคิดของโล่เฟยเอ๋อ พูดว่า “จุดท่องเที่ยวมีคนพลุกพล่าน จึงไม่เหมาะสำหรับคุณ”
“อืม ฉันชอบที่นี่ ทิวทัศน์ดีมาก อากาศสดชื่นบริสุทธิ์ เป็นสถานที่ที่สามารถทำให้คนรู้สึกสบายและมีความสุข” โล่เฟยเอ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบกลับ
“คุณชอบก็ดีแล้ว” ซูซีมู่พูด พร้อมกับจูงมือโล่เฟยเอ๋อเดินเข้าไปที่ฟาร์ม
ฟาร์มมีขนาดใหญ่มาก มีการปลูกพืชจำนวนมากมาย และมีฟาร์มปศุสัตว์ขนาดใหญ่
ในฟาร์มปศุสัตว์เลี้ยงม้าจำนวนมาก ยังมีคนขี่ม้าอยู่ที่นั่นด้วย
โล่เฟยเอ๋อมีความสนใจเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่เธอตั้งครรภ์ มีความสนใจก็ช่วยไม่ได้
ซูซีมู่ไม่อยากให้เธอผิดหวัง เลยพูดปลอบโยน “หลังจากที่คลอดลูกแล้ว ฉันสอนคุณขี่”
“จริงเหรอ?” ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อสว่างขึ้นทันที
“จริงสิ” ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันพาคุณไปดู ม้าที่ฉันเลี้ยงอยู่ที่นี่”
ม้าของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็ต้องสนใจอยู่แล้ว “ได้เลย”
ซูซีมู่พาโล่เฟยเอ๋อมาที่คอกม้าแห่งหนึ่ง ในนั้นมีม้าสีดำล้วนที่หล่อเหลาตัวหนึ่ง ซึ่งไม่มีสีอื่นปะปนเลยสักนิด
ม้ากำลังกินอาหาร น่าจะจำซูซีมู่ได้ ขาหน้าทั้งสองข้างได้ยกขึ้น ร้องใส่ซูซีมู่สองสามครั้ง
“มันรู้จักคุณหรือ? ” โล่เฟยเอ๋อถามด้วยความสงสัยประหลาดใจ
“อืม” มันกำลังทักทาย” ซูซีมู่พยักหน้า จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบหัวม้า ม้าแลบลิ้นออกมาเลียมือของซูซีมู่
“จุยเฟิงเป็นม้าป่าตัวแรก ที่ฉันสอนให้เชื่อง ในตอนที่ฉันไปเที่ยวเล่นที่มองโกเลีย สมัยฉันเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย หลังจากนั้นก็ส่งขึ้นเครื่องบินมาที่เมืองหลวง”
โล่เฟยเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ ซูซีมู่ อยากจะยื่นมือไปสัมผัส แต่ก็ไม่กล้า “สอนม้าป่าให้เชื่องยากมากไหม? ”
“ยังโอเค” ซูซีมู่ในขณะที่ลูบหัวม้า ก็แนะนำให้มันด้วย “จุยเฟิงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เฟยเอ๋อเป็นเจ้านายของแกอีกคน แกต้องสนิทสนมกับเธอ”
หลังจากพูดจบ ซูซีมู่ก็หยิบน้ำตาลก้อนหนึ่ง จากถุงที่พวกเขานำมาจากเจ้าหน้าที่ฟาร์มปศุสัตว์ก่อนหน้านี้ ส่งให้โล่เฟยเอ๋อ “คุณให้อาหารมัน”
“ฉันทำได้เหรอ? ” โล่เฟยเอ๋อจ้องมองจุยเฟิงโดยไม่กะพริบตา
“ได้” ซูซีมู่ลูบหัวของจุยเฟิง เบาๆ “จุยเฟิงรับรู้อารมณ์ของคนได้ดีมาก”
โล่เฟยเอ๋อวางก้อนน้ำตาลไว้บนฝ่ามือ แล้วส่งไปยังตรงหน้าของจุยเฟิง
จุยเฟิงมองไปทางซูซีมู่ รอซูซีมู่พยักหน้าให้มัน มันถึงก้มหน้าลงไป ม้วนน้ำตาลก้อนในฝ่ามือของโล่เฟยเอ๋อเข้าปาก
โล่เฟยเอ๋อเห็นมันกินขนมที่ตัวเองให้ แล้วก็ลูบหัวม้าของมันด้วยความใจกล้า
หลังจากที่ จุยเฟิงกินก้อนน้ำตาลหมด ก็แลบลิ้นออกมาเลียมือของโล่เฟยเอ๋อ แสดงท่าทางที่สนิทสนม
โล่เฟยเอ๋อสีหน้าดีใจ ยิ้มแนะนำตัวกับจุยเฟิง “สวัสดี จุยเฟิง ฉันคือโล่เฟยเอ๋อ เป็นภรรยาของเจ้านายแก ต่อไปก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
จุยเฟิงส่งเสียงครวญคราง ดูเหมือนกำลังบ่งบอกว่า ตัวเองเข้าใจแล้ว
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่มัน รู้สึกเหลือเชื่อ “มันฉลาดมากเลย! ”
“อืมฉลาดมาก….
