บทที่ 399 งอแงจะขอแต่งงาน
คืนวันนั้นที่ซูยุ่นรับปากแม่ว่าจะแต่งงานภายในหนึ่งเดือน เธอจึงโทรหาซูซีมู่แล้วขอที่อยู่ที่ประเทศMของโจวเฉิง จากนั้นก็ขึ้นเครื่องบินมุ่งหน้าไปประเทศMทันที
สาเหตุที่โจวเฉิงต้องถูกส่งตัวไปประเทศM เนื่องจากโปรเจคที่บริษัทซูซื่อร่วมมือกับบริษัทLM เกิดความผิดพลาดขึ้น แต่ซูซีมู่ไม่สามารถปลีตัวไปจากเมืองAได้ จึงจำเป็นต้องส่งคนที่ไว้ใจที่สุดอย่างไปบริษัทLMเพื่อแก้ไขปัญหาแทน
หลังจากใช้เวลาเกือบสามเดือน เขาก็เก็บกวาดงานจนเกือบเรียบร้อย โจวเฉิงเดินกลับที่พักด้วยท่าทางผ่อนคลาย
แต่ขณะที่เดินมาถึงหน้าประตูในย่านที่พัก เขาก็เห็นใครบางคนอย่างไม่คาดคิด
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? โจวเฉิงยืนมองซูยุ่นอย่างอึ้งๆ
ในขณะเดียวกัน ซูยุ่นเองก็เห็นเขาเข้าแล้ว เธอเอียงศีรษะคุยกับคนที่อยู่ข้างๆ สองสามประโยค จากนั้นจึงเดินเข้ามาหาโจวเฉิง
โจวเฉิงดึงสติกลับ เขาเอ่ยปากทักซูยุ่น “คุณซูมาทำธุระที่นี่หรอครับ?”
“เปล่า” ซูยุ่นส่ายหน้า
ถ้าไม่ได้มาทำธุระ แล้วมาทำอะไรที่นี่? โจวเฉิงเพิ่งจะผุดคำถามขึ้นในหัว แต่ทันใดนั้นซูยุ่นก็เอ่ยขึ้นมา “ฉันมาหานายโดยเฉพาะ”
เมื่อได้ยินว่าเธอมาที่นี่เพื่อหาเขา โจวเฉิงก็ยิ่งอึ้งหนัก เขาถาม “คุณซูมาหาผมมีธุระอะไรหรอครับ?”
ซูยุ่นไม่ได้ตอบ เพียงแค่พูดว่า “นายกะจะให้ฉันยืนคุยกับนายตรงถนนแบบนี้หรือไง?”
“ฝั่งตรงข้ามมีร้านกาแฟดีๆ อยู่…” โจวเฉิงไม่ทันพูดจบ ซูยุ่นก็รีบตัดบท
“นายพักอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ? ไปที่พักนายเถอะ”
“คุณซู คุณ…” โจวเฉิงเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ซูยุ่นหมุนตัวเดินเข้าข้างในแล้วเรียบร้อย
โจวเฉิงยังจะทำอะไรได้? เขาจำต้องพาซูยุ่นมายังคอนโดขนาดห้าสิบตารางเมตรของตัวเอง
ทันทีที่เข้ามาซูยุ่นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงซื้อห้องเล็กขนาดนี้?”
“เช่าครับ” หลังจากตอบคำถามของซูยุ่น เขาก็ถามขึ้นต่อ “คุณซูจะดื่มอะไรครับ? ห้องผมมีชาแดงกับกาแฟ”
ซูยุ่นตอบ ‘กาแฟ’ สั้นๆ แล้วถามอีก “เช่า? นายเป็นถึงเลขาของพี่ เขาไม่ได้จัดการเรื่องที่พักให้นายหรอ?”
โจวเฉิงเดินไปชงกาแฟในครัวพร้อมกับตอบ “ประธานซูจัดการที่พักให้แล้วครับ แต่ที่นี่อยู่ใกล้กับบริษัท ก็เลยสะดวกกว่า”
ซูยุ่นไม่ได้พูดอีกต่อ เธอเริ่มใช้สายตาสำรวจ แม้ว่าห้องรับแขกนี่จะมีขนาดเล็ก แต่กลับเป็นระเบียบและสะอาด
ไม่กี่นาทีต่อมา โจวเฉิงยกกาแฟออกมาจากห้องครัว “คุณซู กาแฟครับ”
ซูยุ่นรับแก้วกาแฟมา แล้วนั่งลงบนโซฟา
โจวเฉิงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่นานก็เอ่ยถาม “คุณซูมีธุระอะไรกับผมหรอครับ?”
ซูยุ่นยกแก้วกาแฟขึ้นจิบคำนึง แล้วตอบ “ฉันต้องการให้นายแต่งงานกับฉัน”
โจวเฉิงคิดไม่ถึงว่าซูยุ่นจะพูดคำนี้ออกมา เขายืนอึ้งอยู่สักพัก ก่อนจะพูด “คุณซูล้อเล่นใช่ไหมครับ?”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันต้องการให้นายแต่งงานกับฉัน” ซูยุ่นพูดซ้ำอีกรอบด้วยความตั้งใจ
โจวเฉิงจ้องซูยุ่นนานหลายวินาที “ทำไมครับ?”
“ตระกูลซูมีประเพณีหนึ่ง ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นลูกหลานในตระกูล เมื่ออายุยี่สิบสามแล้วจะต้องแต่งงาน แต่ถ้ายังไม่แต่ง ครอบครัวก็จะจับคู่ให้ ซึ่งฉันไม่ยอมจับคลุมถุงชน เพราะงั้นถึงมาขอให้นายแต่งงานกับฉัน”
ที่แท้ก็มาหาเขาเพื่อขให้แต่งงานหลอกๆ! โจวเฉิงเม้มปากแน่น แล้วเอ่ย “ขอโทษด้วยครับคุณซู”
“ขอโทษ? นายจะไม่แต่งงานกับฉัน?” ซูยุ่นคิดไม่ถึงว่าโจวเฉิงจะปฏิเสธเธอ เธอกระแทกแก้วกาแฟลงกับโต๊ะ
“คุณซูควรจะแต่งงานกับผู้ชายที่คู่ควรกับคุณ” โจวเฉิงพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
ซูยุ่นสบตาเขานิ่ง “ถ้าฉันจะแต่งกับนายให้ได้ล่ะ?”
“คุณซู ผมมีสิทธิ์จะปฏิเสธครับ” โจวเฉิงยืนยันเสียงแข็ง
เมื่อถูกโจวเฉิงปฏิเสธต่อหน้าต่อตาถึงสองครั้ง ซูยุ่นยังจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ดังนั้นจึงได้ยินหญิงสาวพูดกระแทกกระทั้นอย่างโมโห “คิดว่าฉันไม่มีทางเลือกหรือไง? คางคกสามขาอาจจะหาไม่ง่าย แต่ผู้ชายสองขาหาที่ไหนก็เจอ ฉันจะไปตะโกนถามคนให้ทั่วเลย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าในโลกนี้จะไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ต้องการฉัน”
พูดจบ ซูยุ่นก็ผลักโจวเฉิงออกแล้วพุ่งตัวออกไป
โจวเฉิงรู้จักกับซูยุ่นได้ไม่นานนัก แต่เขากลับรู้จักนิสัยเธอเป็นอย่างดี เธอบอกจะไปตะโกนถามคนให้มาแต่งงานกับเธอ นั่นหมายถึงเธอจะทำอย่างนั้นจริงๆ
เพราะงั้น เขาจึงรีบวิ่งตามออกไปแบบไม่คิด
เธอบินมาถึงประเทศM ก็เพื่อมาขอให้เขาแต่งงานด้วย แต่สิ่งที่ได้คือเขากลับปฏิเสธเธอ
ไอ้หมอนั่นกล้าปฏิเสธเธอ สมควรตาย…
เดิมทีซูยุ่นวิ่งออกจากคอนโดโจวเฉิงด้วยใจที่เต็มไปด้วยความโมโห แต่เมื่อออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็พบว่าเขาตามเธอออกมา
เขาเพิ่งปฏิเสธเธอไปหยกๆ? ยังจะตามออกมาอีกทำไม?
หรือเขาอยากเห็นว่าเธอจะไปหาคนมาแต่งงานด้วยวิธีไหนงั้นหรอ?
ซูยุ่นคิดคำตอบได้ในใจ ก็ยิ่งโกรธจนอยากจะฆ่าคน จากนั้นก็เดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่เดินผ่านมาคนหนึ่ง
“ฉันสวยไหม?” ซูยุ่นเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
อีกฝ่ายอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “สวยครับ คุณสวยมาก”
“จริงหรอ? งั้นคุณแต่งงานกับฉันได้ไหม?” ซูยุ่นยิ้มตาหยี
โจวเฉิงได้ยินซูยุ่นถามชายแปลกหน้าว่าแต่งงานกับเธอได้ไหม วินาทีนั้นฝีเท้าของเขาก็ชะงักลง
นี่เธอจะแต่งงานกับใครก็ได้จริงๆ หรอ?
ชายหนุ่มคงจะตะลึงกับคำถามของซูยุ่น เขาอึ้งไปทันที “คุณล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?”
ซูยุ่นกะพริบตา “เปล่า ในเมื่อคุณคิดว่าฉันสวย ส่วนฉันเองก็วางแผนจะแต่งงาน เพราะงั้นคุณมาแต่งงานกับฉันไหม?”
ชายหนุ่มคนนั้นคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องสนุกแบบนี้ เขารีบพยักหน้า “แต่ง…ผมจะแต่งงานกับคุณ”
“ดี งั้นเราสองคนไป…” ซูยุ่นยังไม่ทันพูดจบ เสียงคำรามของโจวเฉิงก็ลอยมาจากด้านหลัง “คุณซู นี่คุณกำลังทำอะไร?”
“ฉันก็กำลังหาคนมาแต่งงานด้วยไง” ซูยุ่นตอบ จากนั้นก็หันกลับมาที่คนเร่ร่อนคนนั้น “คุณชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่?”
“ผม…ผมยี่สิบแปด…ผมชื่อโลคา…” ชายหนุ่มตอบด้วยความตื่นเต้น
“อืม งั้นเราไปจดทะเบียนกัน” ซูยุ่นพยักหน้า แล้วยื่นมือไปจับมือของชายคนนั้น
แต่โจวเฉิงไวกว่า เขาเอื้อมมือมาจับเธอแล้วลากหญิงสาวออกมา “คุณบ้าไปแล้ว”
“ฉันบ้าหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวกับนาย” ซูยุ่นสะบัดมือออก แล้วเดินเข้าไปหาชายคนนั้น “ไปเถอะ พวกเราไปจดทะเบียนกัน”
“แต่เขา…” ชายหนุ่มหันไปมองโจวเฉิงที่หน้าแดงก่ำเพราะโมโหอย่างหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัว เขาเพิ่งจะปฏิเสธฉัน อีกอย่างเขาก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องการแต่งงานของเรา…” ไม่ทันพูดจบ โจวเฉิงก็คว้าข้อมือของเธอแล้วลากกลับไปยังหอพักของตัวเอง
“ทำอะไรของนาย? ปล่อย ฉันจะไปแต่งงานกับโลคา…” ซูยุ่นพยายามออกแรงขัดขืนโจวเฉิง
“ผมไม่อนุญาตให้คุณแต่งกับเขา” โจวเฉิงจ้องชายคนนั้นตาเขียว จากนั้นอุ้มร่างบางขึ้นแล้วเดินกลับคอนโด
ซูยุ่นทั้งขัดขืนทั้งด่า “นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ฉันแต่งงานกับเขา?”
“นายไม่แต่งกับฉันไม่ใช่หรือไง? ฉันจะแต่งกับคนอื่นก็ไม่ได้งั้นสิ? นายจะจุ้นจ้านเกินไปหน่อยมั้ง?”
……
โจวเฉิงเงียบมาตลอดทาง เขาแบกซูยุ่นเดินเข้าคอนโด แล้วโยนร่างของเธอลงบนโซฟา
ซูยุ่นลุกขึ้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด เธอผลักเขาออกอย่างแรก เตรียมจะเดินออกไป
โจวเฉิงดึงข้อมือแล้วลากเธอกลับมา “ผมจะแต่งงานกับคุณ”
