บทที่407 ซูซีมู่หาโจวเฉิงเจอ
ฟังเรื่องราวของซูยุ่น โจวเฉิง และเหซิงโม่จากปากของซูซีมู่จบ โล่เฟยเอ๋อก็ตกใจ แล้วว่า “ขอแค่หาโจวเฉิงให้เจอ เรื่องก็จะคลี่คลาย”
ซูซีมู่ตอบ ‘อืม’ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นซูยุ่นโทรเข้ามา
เมื่อรับสาย ซูซีมู่ก็ถามทันที “เจอไหม?”
“พี่คะ เขาไม่อยู่ที่นี่…” เสียงของเธอสะอื้น
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วพูด “ไม่ต้องร้อง ฉันจะส่งคนไปตามหา”
ซูยุ่นได้ยินว่าซูซีมู่จะส่งคนมาช่วย ก็หยุดร้อง “ขอบคุณค่ะพี่…”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาตัดสาย แล้วหันไปหาโล่เฟยเอ๋อที่อยู่ข้างๆ “ฉันจะไปตามหาโจวเฉิง เธออยู่ที่นี่ก่อน อีกเดี๋ยวฉันจะให้คนขับหลี่มารับ”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “ค่ะ คุณไปเถอะ”
ซูซีมู่พยักหน้า ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วกุลีกุจอเดินจากไป
ซูซีมู่ออกไปแล้ว พวกลู่ยู่ก็รีบถามข่าว “เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ไปไหนน่ะ?”
“เขามีธุระนิดหน่อย” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ลู่ยู่ขมวดคิ้ว “ไม่น่ามั้ง? เฟยเอ๋อ ตอนนี้เธอกำลังท้องกำลังไส้นะ เรื่องด่วนอะไรขนาดนั้น?”
“เปล่า เขาไม่ได้เข้าบริษัทมานานแล้ว แต่วันนี้เกิดแอคซิเดนนิดหน่อยน่ะ” โล่เฟยเอ๋ออธิบายยิ้มๆ
“แบบนี้เองหรอ…” ลู่ยู่ไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหซิวหชูเฉียวขัดขึ้น “นายคิดว่าตัวเองดีกว่าซูซีมู่หรือไง?”
ผู้เป็นเมียเอ่ยปาก ลู่ยู่จึงได้แต่ยิ้มแห้ง “เทียบไม่ติด เทียบไม่ติด…ที่รัก เดี๋ยวฉันอุ้มลูกให้”
ดูยังไงก็คนกลัวลูกกลัวเมียแท้ๆ
หซิวหชูเฉียวส่งลูกให้เขาอุ้มต่ออย่างไม่เกรงใจ
โล่เฟยเอ๋อเห็นท่าทางของลู่ยู่ ก็คิดไปถึงสมัยที่เขาเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ แล้วอดหัวเราะไม่ได้ “พรืด…ลู่ยู่เปลี่ยนไปมากเลยนะ? หรือเป็นเพราะมีลูกหรือไง?”
“หรอ? ไม่เห็นจะรู้สึก” หซิวหชูเฉียวหันมาพูดกับโล่เฟยเอ๋อ “เรามาเมืองAรอบนี้ จะมาอยู่นานหน่อย”
ได้ยินหซิวหชูเฉียวพูดแบบนั้น ดวงตาโล่เฟยเอ๋อก็เปล่งประกาย “จริงอะ? ครอบครัวเขาอนุญาตแล้ว?”
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ลืม ว่าครอบครัวของลู่ยู่ให้ความสำคัญต่อหซิวหชูเฉียวและลูกมากขนาดไหน
“ไม่อนุญาตก็ไม่ได้หรอก บริษัทฝั่งนี้ต้องให้เขามาคุม” หซิวหชูเฉียวตอบ
“ไม่น่าล่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าเข้าใจ
โล่เฟยเอ๋อกับหซิวหชูเฉียวคุยกันจนกระทั่งคนขับหลี่มารับ จึงลุกขึ้น
“เฉียวเฉียว ฉันต้องกลับก่อนล่ะ”
หซิวหชูเฉียวพยักหน้า “ฉันกับลู่ยู่อีกเดี๋ยวก็กลับเหมือนกัน”
“งั้นค่อยโทรคุยนะ” โล่เฟยเอ๋อทำท่าโทรศัพท์ให้หซิวหชูเฉียวดู แล้วลาเหซิงโม่
“เหซิงโม่ ฉันกลับก่อนนะ”
เหซิงโม่ไม่เห็นซูซีมู่ จึงรีบถาม “กลับคนเดียวหรอ? ซูซีมู่ล่ะ?”
“เขามีธุระเลยกลับก่อนน่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบ
เหซิงโม่ตอบ ‘อ่อ’ แล้วพูด “ระวังตัวด้วยนะ”
“รู้แล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วเดินจากไปพร้อมคนขับหลี่
สุดท้ายซูซีมู่ต้องใช้อำนาจของตระกูลซู จนตามหาโจวเฉิงเจอในผับแห่งหนึ่ง
หลังจากเจอตัว เขาไม่ได้บอกซูยุ่น แต่มาหาด้วยตัวเอง
โจวเฉิงมีสภาพเริ่มเมา เห็นซูซีมู่มา ก็ตกใจเล็กน้อย “ประธานซูมาได้ยังไงครับ?”
“ซูยุ่นขอให้ฉันตามหานาย” ซูซีมู่ตอบ
โจวเฉิงฉีกยิ้มอันขมขื่นยิ่งกว่าร้องไห้ “หรอครับ?”
ซูซีมู่มองเขาแวบหนึ่ง แล้วหันกลับไปมองขวดเหล้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา “ดื่มกับฉันไหม?”
“ครับ” โจวเฉิงพยักหน้า หลังจากนั้นก็เรียกพนักงานหยิบแก้วใหม่มา แล้วเทเหล้าให้ซูซีมู่
ทั้งคู่ ผลัดกันกระดก ต่างดื่มกันอย่างจริงจัง
ก่อนหน้านี้โจวเฉิงก็ดื่มมาไม่น้อย ตอนนี้ดื่มเป็นเพื่อนซูซีมู่อีก กระดกได้ไม่กี่แก้ว เขาก็สลบ
ซูซีมู่โทรเรียกคนมาพาโจวเฉิงกลับวิลล่า
โล่เฟยเอ๋อกำลังดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก เห็นซูซีมู่กลับเข้ามาก็รีบลุกขึ้น “กลับมาแล้วหรอคะ…อ้ะ โจวเฉิงเป็นยังไงบ้าง?”
“เขาเมาน่ะ” ซูซีมู่ตอบเสร็จ ก็สั่งให้คนอุ้มโจวเฉิงมาที่ห้องรับแขก
“นี่คุณก็ดื่มหรอ?” โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว พลันลากเขากลับขึ้นห้องพร้อมกับซักถาม
ซูซีมู่เดินตามเธอ มืออีกข้างดึงเนคไทออก “ดื่มเป็นเพื่อนเขานิดหน่อยน่ะ”
“คุณหาเขาเจอ ก็น่าจะพาเขากลับมาสิคะ…” โล่เฟยเอ๋อให้ซูซีมู่นั่งลงบนโซฟา แล้วยื่นมือช่วยเขาปลดเนคไท “อาบน้ำไหม? ฉันจะไปเตรียมน้ำให้”
“ห้องอาบน้ำลื่น เธอไม่ต้องไป ให้เด็กไป” ซูซีมู่ดึงโล่เฟยเอ๋อ
“โอเค” โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าเขาเป็นห่วงกลัวเธอลื่นล้ม เธอลูบๆ มือซูซีมู่ แล้วเรียกเด็กรับใช้เข้ามาเตรียมน้ำ แล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องแต่งตัวไปหยิบเสื้อผ้าให้ซูซีมู่
ตอนที่เธอออกมา ซูซีมู่เข้าไปอาบน้ำแล้ว
โล่เฟยเอ๋อเอาเสื้อผ้าวางไว้บนเตียง แล้วแวะไปดูโจวเฉิงที่ห้องรับแขก ก่อนจะเรียกให้เด็กต้มซุปส่างเมา
เมื่อเธอยกถ้วยซุปกลับมาที่ห้องนอน ซูซีมู่อาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังนั่งพิงพนักบนเตียง
“ฉันให้เด็กต้มซุปมาให้ คุณลุกมากินหน่อยเถอะ” โล่เฟยเอ๋อเรียก พร้อมกับวางถ้วยลงบนโต๊ะ
ซูซีมู่ดึงผ้าห่มออก แล้วลงจากเตียง “โจวเฉิงกินหรือยัง?”
“ฉันให้เด็กเอาไปให้แล้วค่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ซูซีมู่ตอบ ‘อืม’ แล้วยกถ้วยขึ้นเตรียมจะซด
ตอนนี้เอง เสียงของซูยุ่นดังมาจากข้างล่าง
“พี่? พี่สะใภ้? อยู่ไหมคะ?”
โล่เฟยเอ๋อหันไปพูดกับซูซีมู่ “ซูยุ่นมาแล้ว”
“เธอมาหาโจวเฉิง” ซูซีมู่ตอบ
“อืม งั้นฉันไปดูหน่อย” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้อง
ตอนที่เธอออกไป ซูยุ่นนั่งอยู่บนโซฟา เห็นโล่เฟยเอ๋อก็รีบถาม “พี่สะใภ้ พี่ชายกลับมาหรือยังคะ?”
“กลับมาแล้วล่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ซูยุ่นถามต่อ “แล้วเขาพาตัวโจวเฉิงกลับมาด้วยไหมคะ?”
“พากลับมาแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ซูยุ่นเด้งตัวลุกขึ้นยืน “กลับมาแล้ว อยู่ไหนคะ?”
“อยู่ห้องรับแขก กำลังเมาได้ที่เลย” โล่เฟยเอ๋อเน้นคำว่า ‘เมาได้ที่’
ซูยุ่นได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดว่าโจวเฉิงเมาแอ๋ หน้าก็ซีด
เพราะเธอรู้ดีว่าทำไมโจวเฉิงถึงเมา
เธอเม้มปากแน่นสนิท แล้วตรงดิ่งไปยังห้องรับแขก
มองตามแผ่นหลังรีบร้อน โล่เฟยเอ๋อก็ถอนหายใจ แล้วกลับห้องนอน
ซูซีมู่กลับขึ้นไปนอนบนเตียง เห็นเธอเดินเข้ามา ก็โบกไม้โบกมือให้ “ซูยุ่นไปที่ห้องรับแขกแล้ว?”
โล่เฟยเอ๋อไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปนั่งข้างๆ ซูซีมู่
ซูซีมู่ยื่นมือออกมาดึงเธอเข้าอ้อมกอด ถาม “เป็นอะไร?”
“ฉันห่วงว่า…” โล่เฟยเอ๋อไม่ได้พูดต่อว่าห่วงอะไร แต่ซูซีมู่เข้าใจความหมายเธอดี
แต่นั่นเป็นเรื่องระหว่างโจวเฉิงกับซูยุ่น เขาสองคนทำอะไรไม่ได้..
