บทที่ 418 โล่เฟยเอ๋อ เพื่อกินทำตัวพาล
หลังจากเข้าไปในห้อง โล่เฟยเอ๋อก็นั่งลงบนเก้าอี้
โดยไม่ค่อยจะดีใจ “เดิมทีเธอเป็นเพื่อนของฉัน แต่ตอนนี้ตัดขาดกันแล้ว”
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้า แสดงความเข้าใจ
จากนั้นโล่เฟยเอ๋อก็บอกกับซูซีมู่ เกี่ยวกับเรื่องที่จางเจียเจียใส่ร้ายเธอ
“……ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้” สุดท้ายโล่เฟยเอ๋อ พูดอย่างทอดถอนใจเล็กน้อย
ซูซีมู่พูดปลอบโยน “ความคิดส่วนตัวแตกต่างกัน”
“ฉันรู้ แต่ฉันโกรธแค้นไง” โล่เฟยเอ๋อตอบพร้อมกับหน้ามุ่ย
โกรธแค้นเธอ ทำไมเมื่อกี้ยังจะช่วยเหลือ?
ช่างปากไม่ตรงกับใจจริงๆ
“อืม ให้คนน่าโกรธแค้นมาก” ซูซีมู่พยักหน้าคล้อยตาม แล้วถามว่า “คุณอยากกินอะไร?”
“ต้มแซ่บปลาผักดอง ปลาต้มน้ำ หมูเส้นผัดเปรี้ยวหวาน กุ้งผัดเผ็ด ……” โล่เฟยเอ๋อพูดชื่ออาหารรสเผ็ดมายาวเหยียด
ซูซีมู่นึกถึงตอนนี้โล่เฟยเอ๋อกำลังตั้งครรภ์ จะให้เธอกินอาหารรสเผ็ดมากขนาดนี้ได้อย่างไร?
“ไม่ได้ สามารถเลือกได้เพียงเมนูเดียวเท่านั้น”
“งั้นก็ต้มแซ่บปลาผักดอง” โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยความเสียใจเป็นอย่างมาก
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ แล้วถามว่า “ไก่กินไหม?”
โล่เฟยเอ๋อตอบโดยไม่คิดเลย “ไม่กิน”
เมื่อกี้คุณอยากจะกินกุ้งผัดเผ็ด หรือสั่งกุ้งอบเต้าหู้ล่ะ?”
“ไม่เอา”
ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วถามว่า “ซี่โครงหมูซอสเปรี้ยวหวานล่ะ?”
“ไม่อยากกิน”
จากนั้นซูซีมู่ก็ถามอีกสองสามอย่าง คำตอบของโล่เฟยเอ๋อ เป็นการปฏิเสธหมด
ซูซีมู่รู้ว่าเธอจงใจทำ พูดอย่างจนใจว่า “เรากินอาหารกลางวันก่อน อาหารเย็น ฉันทำกุ้งผัดเผ็ดที่ไม่เผ็ดมากให้คุณ โอเคไหม?”
“ยังมีปลาต้มน้ำ และหมูเส้นผัดเปรี้ยวหวาน” โล่เฟยเอ๋อถือโอกาสเพิ่มเงื่อนไข
ซูซีมู่พยักหน้า “ได้”
โล่เฟยเอ๋อถึงได้สั่งอาหารสองสามอย่างกับซูซีมู่อย่างเชื่อฟัง
หลังจากทานอาหารกลางวันที่หยู้ผินเซียงเสร็จ โล่เฟยเอ๋อก็ได้พาซูซีมู่ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็น
ซูซีมู่มือหนึ่งเข็นรถเข็นไว้ มืออีกข้างหนึ่ง จับมือของโล่เฟยเอ๋อไว้
เมื่อพบกับของที่ตัวเองต้องการซื้อ ก็ได้หยุดลง ปล่อยมือจากรถเข็น ไปหยิบของที่ชั้นวางสินค้า
โล่เฟยเอ๋อเดินตามเขา มองซ้ายมองขวา หยิบอะไรขึ้นมาเป็นครั้งคราว ถามเขาว่าจะซื้อไหม
ภาพรักใคร่กลมเกลียวของครอบครัว (สาม) คน ช่างเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามในซูเปอร์มาร์เก็ตจริงๆ เดินไปถึงไหน ก็เป็นจุดสนใจทั้งนั้น
หลังจากซื้อวัตถุดิบครบหมดแล้ว ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อก็ไปซื้อขนมขบเคี้ยวอีก จากนั้นถึงได้จ่ายเงินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต
หลังจากที่กลับไปวิลล่า ยังเช้าอยู่ ซูซีมู่เอาวัตถุดิบให้กับคนรับใช้ ก็พาโล่เฟยเอ๋อขึ้นไปชั้นบนเลย
โล่เฟยเอ๋อกลับไปนอนในห้อง ซูซีมู่ก็เข้าไปในห้องทำงาน โทรหาลู่ยู่ พูดคุยเรื่องที่คุยกันแต่ยังคุยไม่จบ ในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้
เวลาห้าโมงเย็น ซูซีมู่ออกมาจากห้องทำงาน ไปที่ห้องนอนดูโล่เฟยเอ๋อก่อน จากนั้นถึงได้ลงไปทำอาหารเย็นที่ชั้นล่าง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูซีมู่ทำอาหารเย็นเสร็จ ก็ไปที่ห้องนอนเรียกโล่เฟยเอ๋อกินข้าว
“เฟยเอ๋อ……”
“ฮืม?” โล่เฟยเอ๋อลืมตาขึ้น มองซูซีมู่อย่างงงงวย
ซูซีมู่บอกว่า “กินอาหารเย็นแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อถามด้วยความประหลาดใจ “สายขนาดนี้แล้วเหรอ?”
“อืม หกโมงเย็นแล้ว” ระหว่างที่พูด ซูซีมู่ก็ช่วยโล่เฟยเอ๋อดึงผ้าห่มออก แล้วช่วยเธอเอาเสื้อผ้า
โล่เฟยเอ๋อถามขณะใส่เสื้อผ้า “กุ้งผัดเผ็ดของฉันไหม คุณได้ทำหรือเปล่า?”
“ทำแล้ว”
“หมูเส้นผัดเปรี้ยวหวานล่ะ?”
“ทำแล้ว”
“ปลาต้มน้ำ?”
“ทำแล้วเช่นกัน”
“น่ารัก ให้รางวัลคุณ” โล่เฟยเอ๋อยื่นมือจับหน้าของซูซีมู่ไว้ จากนั้นก็พิมพ์ริมฝีปากไว้ที่ปากของซูซีมู่
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดที่จะจูบเบาๆ เท่านั้น แต่ซูซีมู่ยกมือขึ้น จับหลังศีรษะของเธอไว้
สุดท้ายแล้ว จูบอย่างแผ่วเบา กลายเป็นจูบอย่างดูดดื่ม
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ กลัวว่าจะมีเรื่องต่อเนื่องอย่างอื่นตามมา……
“เราลงไปกินข้าวกันเถอะ” หลังจากที่ซูซีมู่หายใจสงบ ช่วยโล่เฟยเอ๋อจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วพาโล่เฟยเอ๋อลงไป
เมื่อมาถึงห้องอาหาร ทั้งสองก็เริ่มทานข้าว
หลังจากทานได้ไม่นาน เสียงออดก็ดังขึ้นจากด้านนอก
หลังจากที่คนรับใช้ไปเปิดประตู ก็พาซูยุ่นเข้ามา
“พี่ชาย พี่สะใภ้”
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูยุ่น ถามขึ้นทันที “ซูยุ่น ทำไมคุณมา
ในเวลานี้? กินข้าวหรือยัง?”
ยังไม่ได้กิน ฉันจะเกาะข้าวกิน” ซูยุ่นตอบ
โล่เฟยเอ๋อในขณะที่สั่งให้คนรับใช้ไปเอาจานชาม ก็บ่นไปด้วย “คุณจะมาทานข้าว ทำไมไม่โทรหาเราบอกล่วงหน้า เราจะได้รอคุณ”
“ลืมไป……โชคดีที่ทันเวลา……” ซูยุ่นแลบลิ้นตอบกลับ
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ จึงถามว่า “ทำไมคุณเข้ามาคนเดียว โจวเฉิงล่ะ?”
“อืม……เขาทำงานล่วงเวลา……” ปากของซูยุ่น กำลังทานอาหารอยู่ เลยพูดไม่ค่อยชัดเจน
โล่เฟยเอ๋อไม่รบกวนเธอกินข้าวอีก ส่งเสียง ‘อ๋อ’ แล้วไม่พูดอีกเลย
หลังจากทานอาหารแล้ว ซูยุ่นไม่ได้กลับไปในทันที
แต่รอเวลาสองทุ่ม หลังจากที่โจวเฉิงเลิกงาน เข้ามาส่งเอกสารให้ซูซีมู่แล้ว ถึงได้กลับไปพร้อมโจวเฉิง
หลังจากที่พวกเขากลับไป โล่เฟยเอ๋อถึงได้ถามเรื่องการทำงานล่วงเวลาของโจวเฉิง
“โจวเฉิงทำงานล่วงเวลาแบบนี้ทุกวัน มันก็ไม่ใช่เรื่องนะ”
ซูซีมู่ยกมือขึ้น ลูบผมของโล่เฟยเอ๋อเบาๆ พูดว่า “บริษัทได้จ้างผู้ช่วยแล้ว หลังจากที่ผู้ช่วยคุ้นเคยกับงาน เขาจะไม่ยุ่งแบบนี้แล้ว”
“งั้นก็ดี ฉันกังวลว่าเขายุ่งมากแบบนี้ทุกวัน จะไม่มีเวลาได้อยู่กับซูยุ่น” โล่เฟยเอ๋อพูด
“อืม รู้แล้ว……”
ซูซีมู่ไม่ให้เวลากับ แก๊งหยุนหลงมากนัก สองวันต่อมาเขาก็โจมตี แก๊งหยุนหลงอย่างเป็นทางการ
ครั้งนี้ซูซีมู่ไม่ได้หลบๆ ซ่อนๆ เหมือนครั้งที่แล้ว เขาใช้บริษัทซูซื่อโดยตรง
ต้องรู้ว่า ตั้งแต่บริษัทซูซื่อ เข้ามาตั้งรกรากในเมือง Aแล้ว กับแก๊งหยุนหลงแยกแยะอย่างชัดเจน ต่างก็ไม่เคยล้ำเขตกันเลย
เพราะอะไร? ทันใดนั้นบริษัทซูซื่อจะลงมือกับแก๊งหยุนหลง?
ภายนอกพูดกันอย่างร้อนระอุ มีข่าวลือมากมาย
มีคนบอกว่า แก๊งหยุนหลง ได้ล่วงเกินบริษัทซูซื่อ
มีคนบอกว่า บริษัทซูซื่อทนดู แก๊งหยุนหลงไม่ได้
……
ซูซีมู่จัดการกับแก๊งหยุนหลงอย่างเด็ดขาดชัดเจน โดยไม่คำนึงถึงเงินทอง ไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา โดยมีเพียงจุดประสงค์เดียว แก๊งหยุนหลงดับสลาย
ในแก๊งหยุนหลง หมินเซียวหยุนกำลังโกรธกระฟัดกระเฟียดกัน หมินหลง “นายบอกว่า บริษัทลู่ซื่อกรุ้ปไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไมถึงกลายเป็นบริษัทซูซื่อ?”
“เพราะ บริษัทลู่ซื่อกรุ้ปและบริษัทซูซื่อเป็นพวกเดียวกัน” เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น ซูซีมู่พาคนเดินเข้ามา จากภายนอก
บริษัทลู่ซื่อกรุ้ปและบริษัทซูซื่อ เป็นพวกเดียวกัน……
เมื่อได้ยินความจริงนี้ หมินเซียวหยุนก็ตัวจนตัวสั่น แต่ไม่กล้าที่จะกำเริบต่อซูซีมู่ แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ หมินหลง “นายจงใจใช่ไหม? ในตอนนั้นวางแผนให้ฉันแก้แค้น บริษัทลู่ซื่อกรุ้ป ให้ตายเถอะ ทำไมนายถึงทำแบบนี้?”
“เพราะเขาต้องการใช้โอกาสที่ แก๊งหยุนหลงและ บริษัทลู่ซื่อกรุ้ป ต่อสู้กัน มาช่วยลูกสาวของเขา” โจวเฉิง
ตอบแทนหมินหลง
หมินหลงได้ยินคำพูดของโจวเฉิง ก็รีดพูดอย่างร้อนรนทันที “เจียวเจียวอยู่ในมือนาย?”
“หมินเจียวเจียว อยู่ในมือฉันจริงๆ” โจวเฉิงพยักหน้าและยอมรับโดยไม่ลังเลเลย
