บทที่ 423 เรื่องบาดแผลของซูซีมู่ถูกโล่เฟยเอ๋อรู้เข้า
น้ำเกลือของซูซีมู่นั้นถูกแขวนไปถึงเที่ยงคืนจะเสร็จ หลังจากนั้นก็รีบกลับมาวิลล่าของตัวเองทันที เมื่อกลับห้องนอนแล้ว เขามองโล่เฟยเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียงก่อน จากนั้นจึงหันหน้า ไปถามซูยุ่นที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเสียงเบา
“เธอไม่ตื่นใช่ไหม”
“ไม่ครับ นอนอยู่บนเตียงตลอด”ซูยุ่นตอบด้วยเสียงเบาๆ
ซูซีมู่พยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองหน้าโล่เฟยเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียง
ซูยุ่นทำภารกิจที่ซูซีมู่มอบให้เธอสำเร็จแล้ว ก็ไม่อยู่ต่อ จากไปทันที
พูดเป็นเล่น เธอจะอยู่ต่อไปอีกทำไม มองพี่ชายเขาแสดงความรู้สึกลึกซึ้งให้พี่สะใภ้บ้านเธอเหรอ
เธอไม่เอาหรอกนะ เธอกลับไปพลอดรักกับไอ้ทึ่มบ้านเธอดีกว่า
ตอนซูยุ่นเดินออกจากวิลล่าของซูซีมู่นั้น ก็เห็นนอกลานบ้าน มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
แม้แสงภายนอกจะไม่ค่อยดี แต่มองครั้งแรกเธอก็รู้ทันทีว่านั้นคือโจวเฉิง
ที่จริงแล้วจากบ้านพี่ชายถึงบ้านตัวเองนั้น มีระยะทางไม่ถึงห้านาที แต่เขากลับวิ่งออกมาโดยเฉพาะ มารับเธอ
บนโลกนี้ นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็มีไอ้ทึ่มของเธอนี้แหละ ที่ทำเช่นนี้
ซูยุ่นยกยิ้มมุมปาก รีบเดินไปหาโจวเฉิง
“คุณมาทำไม”
“มารับเธอ”โจวเฉิงตอบ
ในใจซูยุ่นรู้สึกหวานฉ่ำสุดๆ แต่ภายนอกกลับถาม” ทางแค่นั้นเอง มารับทำไม”
โจวเฉิงไม่ตอบ ยื่นมือไปจับมือเธอไว้ เดินไปทางที่พักของพวกเขา
สายลมกลางคืนอ่อนๆ แสงไฟสลัวบนถนน
ทั้งสองคนเดินอย่างช้าๆ ไฟบนถนนยืดเงาหลังพวกเขาได้ยาวมากๆ
หลายวันต่อมา ทุกคืนซูซีมู่ก็จะหาข้ออ้างว่ามีเรื่อง ไปให้น้ำเกลือที่บ้านโจวเฉิง แล้วให้ซูยุ่นอยู่เป็นเพื่อนโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อไม่เคยรู้เรื่องที่ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด จนถึงซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บสิบวันผ่านไป มีครั้งหนึ่งที่ซูซีมู่เปลี่ยนเสื้อผ้า โล่เฟยเอ๋อเห็นเข้าพอดี
แม้ซูซีมู่จะใส่เสื้ออย่างรวดเร็วแล้ว
แต่โล่เฟยเอ๋อก็ยังคงเห็นแผลบนแขนซูซีมู่อยู่ดี เป็นแผลที่ตัดไหมแล้ว
โล่เฟยเอ๋อทำหน้าเย็นชา แล้วพูดออกไปทันที “ถอดเสื้อออก”
ซูซีมู่รู้ว่าโล่เฟยเอ๋อโกรธแล้ว จึงถอดเสื้อออกแต่โดยดี”
โล่เฟยเอ๋อมือสั่น แตะแผลบนแขนของซูซีมู่อย่างระมัดระวัง “เจ็บไหม”
“ไม่เจ็บ เฟยเอ๋อ เธออย่าโกรธเลยนะ”ซูซีมู่พูดอย่างกังวล
“ฉันไม่โกรธ”คำพูดนี้ของโล่เฟยเอ๋อ ไม่รู้ว่าเป็นการตอบซูซีมู่ หรือเป็นการเตือนตัวเองกันแน่
“คุณได้รับบาดเจ็บตอนไหน”
ซูซีมู่ไม่กล้าปิดบังโล่เฟยเอ๋อต่อไปอีก จึงตอบไปโดยดี “สิบวันก่อน”
ได้รับบาดเจ็บรุนแรงขนาดนี้ เขาก็ยังค่อยอยู่กับเธอตลอด
เปลวไฟแห่งโทสะในใจโล่เฟยเอ๋อกำลังเผาไหม้อย่างรุนแรง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ให้ตัวเองสงบลง จากนั้นก็ถามต่อ “สิบวันมานี้ คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอด คุณไปจัดการตอนไหน”
“ช่วงวันเริ่มแรก ตอนค่ำฉันออกไปจัดการ”ซูซีมู่ตอบ
“หลายวันก่อนที่คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับโจวเฉิง ที่จริงแล้วไปจัดการกับแผลงั้นเหรอ”โล่เฟยเอ๋อชะงักนิ่งไปสักพัก แล้วถามต่อ”โจวเฉิงกับซูยุ่นก็รู้เรื่องที่คุณได้รับบาดเจ็บด้วยใช่ไหม ไม่งั้นหลายคืนนั้น คุณคงไม่ให้ซูยุ่นมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก ”
ซูซีมู่พยักหน้า”ใช่ หลายวันนั้น ฉันไปเจาะสายน้ำเกลือที่บ้านโจวเฉิงพวกเขา”
โล่เฟยเอ๋ออือคำหนึ่ง จากนั้นพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา’ใส่เสื้อเถอะ’ ราวกับคนที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หมุนตัวออกไปจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
แม้โล่เฟยเอ๋อจะดูปกติ แต่ซูซีมู่รู้ว่าเธอไม่ปกติ เขาจึงรีบใส่เสื้อ จากนั้นก็ไปตามโล่เฟยเอ๋อ
ตอนที่เขาออกไปนั้น โล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ขยับสักนิดไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
แม้แต่ตอนที่ซูซีมู่เดินไป ก็ไม่ได้รับการตอบสนองของเธอเลยสักนิดเดียว
ในใจซูซีมู่เจ็บแปลบ เขาเอื้อมมือไปกุมมือโล่เฟยเอ๋อไว้แล้วพูด “เฟยเอ๋อ เธออย่าโกรธเลย ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ปิดบังอะไรเธออีก”
โล่เฟยเอ๋อไม่ขยับ และไม่พูดอะไร
แววตาซูซีมู่เลื่อนผ่านแสงแวววาว จากนั้นจู่ๆ ก็ยกมือข้างที่เจ็บขึ้นพลางพูด”เฟยเอ๋อ ฉันเจ็บแผล”
คำพูดนี้ ได้ผลจริงไปด้วย โล่เฟยเอ๋อที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ก็รีบลุกจากเตียงขึ้นมาทันที “ทำไมจู่ๆ ถึงเจ็บ แตะโดนอะไรเปล่า ช่างเถอะ เราไปโรงพยาบาล……”
โล่เฟยเอ่อลากซูซีมู่ไปด้านนอก มือซูซีมู่ใช้แรงดึง ก็ทำให้โล่เฟยเอ๋อมาอยู่ในอ้อมกอด จากนั้นก็กอดเธอไว้
“ฉันกอดเธอไว้ก็ไม่เจ็บแล้ว”
ถ้าหากโล่เฟยเอ๋อยังไม่เข้าใจอีกว่าที่ซูซีมู่บอกว่าเจ็บมือนั้นคือการหลอกเธอ งั้นก็โง่เต็มทนแล้วล่ะ
โล่เฟยเอ๋อกลัวว่าจะแตะโดนแผลบนแขนของซูซีมู่ เลยไม่กล้าดิ้น แค่ถามอย่างสงสัย”คุณหลอกฉันอีกแล้วเหรอ”
“คือความผิดฉันเอง อย่าโกรธเลยนะ”ซูซีมู่ขอโทษด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
โล่เฟยเอ๋อ’ฮึ’คำหนึ่ง ก็ไม่พูดอะไรอีก
แต่ซูซีมู่รู้ดี ว่าโล่เฟยเอ๋อไม่ได้โกรธเขาแล้ว
พอผ่านไปสักพัก โล่เฟยเอ๋อถึงจะเปิดปากพูด”ซูซีมู่ คุณลืมคำพูดก่อนหน้านี้ที่ฉันเคยพูดแล้วใช่ไหม”ซูซีมู่อย่างตอบสนองไม่ทัน ว่าที่โล่เฟยเอ๋อคืออะไร “ฮ้า”
โล่เฟยเอ๋อจ้องเขม็งเขาทีหนึ่ง จากนั้นพูด”ฉันเคยพูดกับคุณแล้ว ว่าถ้ามีเรื่องอะไร ห้ามปิดบังฉันเด็ดขาด เพราะคนที่โดนปิดบังไว้นั้น จะไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แถม ฉันไม่รู้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บ ต้องทำให้คุณเจ็บมากใช่ไหม”
“ไม่มี”ซูซีมู่ตอบอย่างรวดเร็ว
เสียดาย ที่โล่เฟยเอ๋อไม่เชื่อคำพูดเขาแล้ว
แถมเรื่องที่โล่เฟยเอ๋อเคยทำไว้ ตัวอย่างรู้ดี
หลายวันนี้ เธอดึงแขนข้างที่ได้รับบาดเจ็บของซูซีมู่อยู่หลายต่อหลายครั้ง
ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ น่าจะเจ็บน่าดู
แถมในสิบวันนี้ ซูซีมู่ยังกอดเธอไม่น้อยเลย
นี่แหละที่เป็นสาเหตุว่าเพราะอะไร เมื่อกี้ตอนที่เธอออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ถึงไม่พูดใดๆ แล้วออกมา
เพราะเธอกำลังโทษตัวเอง โทษตัวเองที่ในสิบวันนี้ ทำให้ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มอีก
หากไม่ใช่เพราะซูซีมู่จู่ๆ บอกว่าเจ็บมือ เธอคงอยู่ในวงล้อมของการตำหนิตัวเอง คงจะปีนออกมาได้ยาก
ในใจถอนหายใจ โล่เฟยเอ๋อพูด”คืนนี้ให้โจวเฉิงกับซูยุ่นมาทานด้วยนะ”
ซูซีมู่ไม่กล้าขัดคำพูดโล่เฟยเอ๋ออยู่แล้ว หลังจากที่เขาตอบ’อ๋อก่อน ผ่านไปหลายวินาที ก็พูดเสริม’ได้’อีกคำ
ตอนกลางคืนที่โจวเฉิงกับซูยุ่นมานั้น เห็นนั่งอยู่ตรงโซฟา กำลังพับแขนเสื้อซูซีมู่ข้างที่ได้บาดเจ็บ
ทั้งสองคนนิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นก็จ้องตากันอย่างใจตรงกัน
นัยน์ตาเขียนเต็มๆ ว่า แย่แล้ว คุณนาย (พี่สะใภ้) รู้เรื่องประธานซู (พี่ชาย) ได้รับบาดเจ็บแล้ว
ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยได้ยินมาก่อน ว่าเรื่องที่ลู่ยู่ได้รับบาดเจ็บแล้วปิดบังหซิวหชูเฉียวไว้ โดนหซิวหชูเฉียวรู้เข้า หซิวหชูเฉียวก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
จากที่พวกเขารู้มา นิสัยโล่เฟยเอ๋อนั้นใจร้อนกว่าหซิวหชูเฉียวอีก
ก็พูดได้ว่า ปฎิกิริยาการตอบสนองของโล่เฟยเอ๋อกลัวว่ามันจะน่าสยองกว่าสิ
ถามพวกเขาก็คือผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย จุดจบก็คงจะไม่ค่อยดี……
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปโซฟาตรงหน้าพลางพูด”นั่งสิ”
โจวเฉิงกับซูยุ่นนั่งลงอย่างว่าง่าย เหมือนเด็กนักเรียน ที่ตั้งใจรับฟังคำสั่งสอนของหัวหน้าฝ่ายปกครองเช่นนั้น
กลับนึกไม่ถึง ว่าเวลาต่อมา โล่เฟยเอ๋อนั้นทายาให้ซูซีมู่อย่างจริงจัง ไม่มองพวกเขาเลยสักนิด
