บทที่443 พี่สาวซือเหม่ยหยวน
ตามความใจแคบของโจวซวงซวงนั้น จะไม่รู้รหัสของกู้ชิงหลันก็คงแปลก
มันหมายความว่า เมื่อก่อนโจวซวงซวงเองก็ไม่เคยส่องโทรศัพท์เขา ถึงแม้ว่ากู้ชิงหลันจะไม่รักโจวซวงซวงแต่จริงๆ หลังจากแต่งงานก็ไม่เคยไปมีใครแค่ไหน ดังนั้นโจวซวงซวงเลยไม่เคยหาอะไรเจอ
ตอนนี้โจวซวงซวงมาเจออะไรแบบนี้ เลยทำให้กู้ชิงหลันคงจะไม่มีวันได้พักแล้ว
โจวซวงซวงก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่ได้เก่งกาจอะไร ความคิดก็โบราณ เธอเองก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับกู้ชิงหลันดังนั้นเลยรัดกุมกับเขามากเป็นพิเศษ
ในตอนแรกกู้ชิงหลันอยากจะโน้มน้าวตัวเองให้ทนๆ โจวซวงซวงไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะหาเรื่องแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้……
เขาในตอนนี้แค่อยากจะออกจากชีวิตที่เต็มไปด้วยความกดดัน เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อแบบนี้ ความคิดก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก
ตอนที่ดึงดันกับโจวซวงซวง สุดท้ายกู้ชิงหลันก็ทนไม่ไหว เลยรีบผลักโจวซวงซวงลงกับพื้น ก่อนจะพูดด้วยความทนไม่ไหวว่า： “คุณหาเรื่องแบบไม่มีเหตุผลแล้ว！”
ตอนแรกที่โมโห กู้ชิงหลันผลักเธอไปด้วยความโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย เธอตะโกนออกไปอย่างเสียการควบคุม： “กู้ชิงหลัน！คุณกล้ามาผักฉันเหรอ！” เธออยู่บนพื้น ก่อนจะน้ำตาไหลออกมา
กู้ชิงหลันรู้สึกหงุดหงิดในใจ ก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วเดินออกไป
โจวซวงซวงน้ำตาไหลออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรออก
“ฮัลโหล？” ปลายสายโทรศัพท์นั้นมันมีเสียงเพลงดังแทรกขึ้นมา น่าจะอยู่ในดิสโก้เทค
“พี่เหม่ยหยวน ฉันชื่อซวงซวง” โจวซวงซวงกลืนน้ำลายพลางพูด
ซือเหม่ยหยวนเดินออกมาจากดิสโก้เทค ถามด้วยความรำคาญ： “โอ้ ซวงซวงเหรอ โทรมาดึกขนาดนั้นมีอะไรเหรอ？”
“พี่เหม่ยหยวน คุณต้องมาออกหน้าให้ฉันนะ！ชิงหลัน……ชิงหลันเขาไม่เอาฉันแล้ว！” โจวซวงซวงพูดอู้อี้
ซือเหม่ยหยวนดับบุหรี่ พลางพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่า： “กู้ชิงหลันไม่เอาคุณแล้วเหรอ？คุณไม่ได้รัดกุมกับเขามาตลอดเลยเหรอ？”
“เขามีคนอื่นแล้ว……” เมื่อโกรธและเศร้าอย่างสุดขีด โจวซวงซวงเลยเริ่มพูดและคิดฟุ้งซ่าน
เมื่อได้ยิน ใบหน้าของซือเหม่ยหยวนก็ยิ้มอย่างสวยงามขึ้นมา พลางพูดว่า： “งั้นคุณรอฉันอยู่ที่บ้านเดี๋ยวฉันจะไปหาคุณ”
หลังจากวางสาย ซือเหม่ยหยวนก็รีบขับรถไปที่บ้านของโจวซวงซวง
อันที่จริงในตอนแรกซือเหม่ยหยวนจะชอบกู้ชิงหลันก่อน แต่เธอเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลซือ หลังจากนี้จะต้องถูกคุณท่านคลุมถุงชน ดังนั้นเลยไม่มีทางได้เลือกแต่งงานกับคนที่ตัวเองชอบเลย
เธอเพียงแค่อยากจะแกล้งกู้ชิงหลัน แต่ว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไร กลับถูก “ผู้ติดตาม” ที่เธอไม่ได้สนใจแทรกเข้ามาก่อน เธอเลยไม่พอใจอยู่แล้ว หลังจากนั้นที่พยายามล่อตาล่อใจกู้ชิงหลันเลยพบว่าเขาไม่ได้สนใจตัวเองเลยไม่ได้ทำอะไรอีก
แถมยังคิดว่ากู้ชิงหลันไม่ได้รู้สึกว่าเร้าอารมณ์เท่าไหร่ ตอนนี้……
เพียงไม่นานก็ไปถึงบ้านของโจวซวงซวง เธอกำลังกอดตัวเองอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่ขยับตัวแล้วน้ำตาไหล
เมื่อเห็นท่าทีของโจวซวงซวง ในใจเธอก็รู้สึกดีใจอย่างพูดไม่ถูก
เพราะว่าเป็นลูกบุญธรรม ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตซือเหม่ยหยวนก็เลยไม่ได้รับความรักจากคนอื่น
ยังดีที่เธอยังมีความคิดอยู่ เลยหลอกตบตาทุกๆ คนไปมา แน่นอนว่าในนั้นก็รวมโจวซวงซวงอยู่ด้วย
โจวซวงซวงหน้าตาปกติ ดังนั้นทุกๆ ครั้งเมื่อออกไปกับโจวซวงซวง คนอื่นๆ เลยมองแต่ซือเหม่ยหยวนด้วยสายตาสดใส
สำหรับแววตานั้น ซือเหม่ยหยวนเองก็รู้สึกดีมาก
เพราะว่านิสัย ดังนั้นโจวซวงซวงเลยหาเพื่อนได้น้อย ในใจของเธอซือเหม่ยหยวนเป็นเพื่อนที่ดีสุด
“อั้ยหยา ซวงซวง～คุณอย่าเศร้าเกินไปเลย มันไม่คุ้มที่จะทำเพื่อผู้ชายเลวๆ แบบนั้น！” ซือเหม่ยหยวนปลอบใจด้วยความเสแสร้ง
เมื่อเห็นซือเหม่ยหยวนมาแล้ว โจวซวงซวงถึงจะเช็ดน้ำตา ก่อนจะพูดด้วยความน้อยใจ： “พี่เหม่ยหยวนคุณมาแล้วเหรอ……”
“ใช่สิ！ซวงซวงของพวกเราน้อยใจ ฉันจะไม่มาได้อย่างไร？” ซือเหม่ยหยวนปลอบใจไปตามสเต็ป
“พี่เหม่ยหยวน เป็นเพราะว่าฉันไม่สวยพอดังนั้นชิงหลันเลยไปคิดถึงคนอื่นเลย……” โจวซวงซวงก้มหน้าลง ก่อนจะพูดด้วยความเศร้าใจ
อันที่จริงในใจของซือเหม่ยหยวนนั้นคิดคำตอบนี้เหมือนกัน แต่เธอยังปฏิเสธออกไป： “เหลวไหลอะไร ซวงซวงของพวกเราสวยที่สุดแล้ว！”
โจวซวงซวงเองก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร เพียงแต่หาทางที่ใช่ไม่เจอสักที แล้วแต่งหน้าไม่เป็น
แน่นอนว่า ภายใต้ความคิดความอ่านที่ประหลาดของซือเหม่ยหยวน โจวซวงซวงเลยแต่งหน้าไม่เป็นไปโดยปริยาย
ซือเหม่ยหยวนอยู่เป็นเพื่อนด้วย “ความชอบธรรม” ทั้งคืนกับโจวซวงซวง เห็นได้ชัดว่าถูกขายแล้ว แต่โจวซวงซวงก็ยังรู้สึกซาบซึ้งอยู่
เช้าวันที่สอง โจวซวงซวงตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อทำอาหารให้ซือเหม่ยหยวน เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนทั้งคืน เลยติดต่อกู้ชิงหลัน แต่เขาไม่ได้ตอบ
ถึงแม้ว่าโจวซวงซวงจะไม่ได้โดดเด่น แต่ว่าทำอาหารเก่งมาก
ซือเหม่ยหยวนตื่นเช้ามาก ถึงแม้ว่าเธอจะชมเรื่องรสมือของโจวซวงซวงอยู่บ่อยๆ แต่อันที่จริงกลับคิดว่าเธอเป็นแค่พี่เลี้ยงเท่านั้น
หลังจากกินข้าวเสร็จ ซือเหม่ยหยวนช่วยโจวซวงซวงในการตามหากู้ชิงหลัน แต่อันที่จริงเธอกลับไปที่บ้านแล้ว
ได้ยินว่าหลังจากที่น้องสาวอย่างซือจิ้งสวนแต่งงานไปแล้วฝ่ายชายไม่ได้ชอบ เลยออกจากบ้านไป
ตอนที่พ่อซือกำลังโกรธเป็นอย่างมาก แม่ซือก็เป็นคนที่ไม่มีข้อคิดเห็นมาตลอด ตอนนั้นกลับไปทำแต้ม และนี่ถือเป็นโอกาสที่ดี！
“พ่อแม่！ฉันกลับมาแล้ว！” ซือเหม่ยหยวนถือของเล็กใหญ่กลับมา
อันที่จริงแม่ซือไม่ได้ชอบซือเหม่ยหยวน ถึงอย่างไรการมีอยู่ของเธอนั้นมันแย่งความรักไปจากซือจิ้งสวน
“คุณกลับมาทำไม？” แม่ซือพูดเสียงเย็นชา
ซือเหม่ยหยวนมีใบหน้าทำตัวไม่ถูก ก่อนจะพูด： “ฉันกลับมาหาพวกคุณ”
“หึ～ตอนที่สวนเอ๋อออกไปถึงกลับมาหาพวกเรา ซือเหม่ยหยวนนี่วางแผนมาได้ดีจังเลยนะ！” แม่ซือพูดอย่างไม่เกรงใจ
“ซูลี่！” พ่อซือตะโกนชื่อของแม่ซือออกมา ขมวดคิ้วเป็นปม เพื่อบอกให้เธอพูดให้มันน้อยๆ หน่อย
เมื่อเทียบกับแม่ซือ พ่อซือทำดีกับซือเหม่ยหยวนมากกว่าเยอะ ดังนั้นซือเหม่ยหยวนเลยต้องเกาะเอาไว้ให้แน่นที่สุด
“พ่อ ที่แม่พูดก็ไม่ผิด ที่น้องหายไปแล้วฉันไปตามหาไม่ทันมันเป็นหน้าที่ของฉันเอง แต่ฉันเพิ่งจะรู้ข่าวจริงๆ นะ！” พูดไป ซือเหม่ยหยวนก็เริ่มร้องไห้ออกมา ดูน่าสงสารมาก
พ่อซือกลับมีท่าทีจริงจังขึ้น เลยพูดด้วยเสียงเย็นชา： “เป็นเพราะจิ้งสวนเอาแต่ใจเกินไปประจบประแจงเขาและจะแต่งงานกับเขา！ตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาไม่ชอบจนหนีไปแล้ว！ทำให้ตระกูลซือขายขี้หน้าจริง！”
“เห้อ！ตาแก่ คุณก็พูดไม่ถูกนะ！ประจบประแจง？จิ้งสวนเป็นลูกสาวของคุณ ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณอย่าพูดจนไม่เข้าหูแบบนี้นะ！” แม่ซือแย้งด้วยความไม่พอใจ
“คุณยังมาพูดอีก！นี่ก็เป็นเพราะถูกคุณเลี้ยงมาหรือเปล่าล่ะ？คุณดูว่าตั้งแต่เล็กจนโตจิ้งสวนไม่เชื่อฟังขนาดไหน แถมหาเรื่องให้พวกเราไม่รู้เท่าไหร่！ตอนนี้โตแล้วยังหนีไปเหมือนเด็กๆ อีก！”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ พ่อซือก็ผิดหวังเป็นอย่างมาก
“หันกลับมาดูเหม่ยหยวนสิ ตั้งแต่เล็กจนโตเรียนเก่งขนาดไหน！จิตใจดี！และไม่เคยทำให้ฉันเหนื่อยใจเลย มันเทียบกันไม่ติดเลย！
