บทที่ 440 โล่เฟยเอ๋อจะคลอดแล้ว
ขณะที่เหซิงโม่โทรไปหาซูซีมู่นั้น เขากำลังทานข้าวอยู่กับโล่เฟยเอ๋อ
เห็นหน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์ของเหซิงโม่ เขาก็หันไปมองโล่เฟยเอ๋อ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เดินไปยังห้องรับแขก แล้วกดรับสาย
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าวันนี้ซูซีมู่ดูแปลก ๆ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยแอบคุยโทรศัพท์ลับหลังโล่เฟยเอ๋อ
เธอรู้สึกว่าซูซีมู่ต้องมีเรื่องอะไรปิดบังเธอแน่ ๆ ดวงตาเธอเป็นประกายขึ้นมา โล่เฟยเอ๋อวางถ้วยและตะเกียบลง แล้วเดินตามไป……
ซูซีมู่ที่เพิ่งกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงพูดกัดฟันของเหซิงโม่ดังขึ้น “ซูซีมู่ แกกับเฟยเอ๋อน่ะถูกยัยนั่นหลอกแล้ว ฉันไปหาดูแล้ว เธอไม่ได้กลับประเทศ M ถ้าหากแกไม่เชื่อ ฉันจะให้เจ้าหน้าที่ที่สนามบินส่งผลการค้นหาให้แกดู”
“ตอนนี้แกอยู่สนามบินเหรอ?” ซูซีมู่ไม่ได้ตอบคำถามของเหซิงโม่ เพียงถามกลับ
“ฉันอยู่ที่สนามบิน……” พูดถึงตรงนี้ เหซิงโม่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็พูดออกมาเสียงดัง : “ฉัน……ฉันก็แค่จะมาถามยัยนั่น ว่าคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป มันหมายความว่ายังไง……”
เห็นได้ชัดว่าแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เชื่อคำกล่าวอ้างนี้เลย แล้วซูซีมู่จะเชื่อเหรอ?
“ถ้าหากเธอไม่ได้กลับประเทศ M จริง ๆ ทางที่ดีแกรีบหาให้ได้ว่าเธออยู่ไหนกันแน่”
“ซูซีมู่ แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือไง? เธอบอกว่าจะกลับไป เธอโกหก เธอ……” เหซิงโม่พยายามจะพูดให้ซูซีมู่เชื่อในคำพูดของเขา แต่ทว่าประโยคถัดไปของซูซีมู่ ทำให้เขามึนงงไปในทันที
“เธอตั้งท้องแล้ว”
“แกพูดว่าอะไรนะ?” เหซิงโม่ถามออกไปอย่างมึน ๆ
ซูซีมู่ที่กำลังจะตอบ ก็ได้ยินเสียงโล่เฟยเอ๋อดังขึ้นมาจากด้านหลังเขา “นายโทรหาเหซิงโม่เหรอ?”
“ใช่” ซูซีมู่หันกลับไป แล้วพยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อยื่นมือไปทางซูซีมู่ “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”
ซูซีมู่นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วยื่นโทรศัพท์ให้โล่เฟยเอ๋อ
หลังจากโล่เฟยเอ๋อรับโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงพล่ามไม่หยุดของเหซิงโม่ “เธอตั้งท้องแล้ว……”
“นายมีคุณสมบัติอะไรมาถามเรื่องที่จิ้งสวนตั้งท้อง? นายถามเรื่องตั้งท้องของเธอในฐานะอะไร?” โล่เฟยเอ๋อที่อารมณ์กำลังเดือดพล่านได้ถามเหซิงโม่ไปตรง ๆ
“เฟยเอ๋อ ฉัน……” เหซิงโม่เพิ่งพูดได้สามคำ โล่เฟยเอ๋อก็พูดขึ้นมาอีกว่า : “ขณะที่นายบำบัดความใคร่อันดิบเถื่อนของนาย เคยนึกถึงจิ้งสวนบ้างไหม? นายเคยคิดไหมว่าการที่จิ้งสวน ตั้งท้อง เป็นการทำให้เธอต้องตายเร็วขึ้น?”
ตอนที่โล่เฟยเอ๋อพูดจบ เหซิงโม่ก็โต้ตอบกลับด้วยเสียงเบา ๆ : “ถึงแม้การที่ฉันทำให้เธอตั้งท้องเป็นความผิดฉัน แต่เฟยเอ๋อที่เธอพูดว่าจะทำให้ตายเร็วขึ้น มันไม่เกินจริงไปหน่อยเหรอ?”
“เกินจริงเหรอ? เหอะ เหอะ……” โล่เฟยเอ๋อหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยพูด : “นายไปถามหมอดูสิ ว่าสำหรับคนที่เป็นโรคหอบหืดตั้งแต่กำเนิดน่ะ ถ้าตั้งท้องแล้วจะอันตรายถึงชีวิตไหม?”
ไม่รู้ว่าเหซิงโม่ถูกโล่เฟยเอ๋อพูดใส่จนช็อกไป หรือยังไงกันแน่ ถึงได้เงียบไป
“เพื่อนาย เธอไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลย ต้องการอยู่เคียงข้างนาย แม้กระทั่งไม่สนว่าตัวเองจะตาย ยังไงก็ต้องเก็บเด็กเอาไว้ มันไม่คุ้มค่าสำหรับเธอเลยจริง ๆ ” เงียบไปครู่หนึ่ง โล่เฟยเอ๋อก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา แล้วพูดต่อ : “จริงสิ ฉันบอกความลับเรื่องหนึ่งให้นายฟังนะ ที่จริงเธอต้องการให้ฉันช่วยปิดบังนาย แต่ตอนนี้ฉันอยากให้นายรับรู้ถึงความเจ็บปวดดูบ้าง นายยังจำคนรักวัยเด็กที่อยู่ ๆ ก็หายตัวไปคนนั้นเมื่อเก้าปีก่อนได้ไหม? เธอก็คือซือจิ้งสวนยัยบ้าที่นายรำคาญที่สุด เกลียดที่สุดยังไงล่ะ”
เมื่อโล่เฟยเอ๋อพูดคำสุดท้ายว่า “สวน” จบลง เสียงที่เจ็บปวดของเหซิงโม่ก็ดังขึ้นจากในสาย “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นเสี่ยวสวน ไม่มีทางเป็นเธอ……”
ได้ยินเสียงเจ็บปวดของเหซิงโม่ รอยยิ้มบนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อก็ค่อย ๆ หายไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ : “นายคิดว่าเป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ ยังไงซะเธอก็กลับประเทศ M ไปแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าเธอผ่าตัดเสร็จแล้วยังมีชีวิตอยู่ เธอก็คงจะเลือกทิ้งนายไปแล้วล่ะ”
“ถ้าหากเธอไม่ผ่าตัดล่ะ?” น้ำเสียงของเหซิงโม่ฟังดูแหบพร่ามาก เห็นได้ว่าเขาเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจหนักมากทีเดียว
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบคำถามเขา เพียงแต่ถามกลับไป “นายคิดว่าไงล่ะ?”
“ฉันตรวจสอบเที่ยวบินทั้งหมดที่บินไปประเทศ M ไม่มีชื่อของเธอ……” เหซิงโม่ยังพูดไม่จบ โล่เฟยเอ๋อก็ระเบิดออกมาทันที “นายพูดว่าไงนะ? เธอไม่ได้กลับประเทศ?”
“น่าจะใช่”
“เธอไม่ได้กลับประเทศแล้วเธอไปไหนล่ะ?” โล่เฟยเอ๋อคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็อุทานออกมา “เธออยากเก็บเด็กไว้ เธอไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปผ่าตัดที่ประเทศ M เลย นายรีบไปหาว่าเธอไปอยู่ที่ไหน เร็วเข้า……”
“ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้” เหซิงโม่พูดจบ ก็วางสาย น่าจะหาคนไปสืบหาเบาะแสของซือจิ้งสวน
หลังจากวางสาย โล่เฟยเอ๋อตั้งใจจะจัดการซูซีมู่เรื่องที่เขาแอบเธอโทรหาเหซิงโม่ “ซูซีมู่……”
ปรากฏว่า เธอเพิ่งเอ่ยเรียกชื่อเขา อยู่ ๆ ก็ปวดท้องขึ้นมา เธอเอามือกุมท้องไว้ แล้วเซถอยหลังไปสองก้าว
ซูซีมู่เห็นตอนแรกโล่เฟยเอ๋อยังโมโหจะจัดการเขา แต่อยู่ ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไป จึงรีบเข้าไปหาเธอทันที “เฟยเอ๋อ เธอเป็นอะไรไป?”
“ปวด” โล่เฟยเอ๋อกุมท้องไว้ แล้วตอบ
ซูซีมู่เป็นห่วงโล่เฟยเอ๋อมาก จนแทบไม่มีสติ ทั้ง ๆ ที่เห็นโล่เฟยเอ๋อเอามือกุมท้องอยู่ ยังจะไปถามเธออีกว่า “เธอปวดตรงไหน?”
“ที่……ท้อง……” โล่เฟยเอ๋อตอบออกมาปากสั่น ๆ
ปวดท้อง? ทำไมถึงได้ปวดท้องล่ะ?
ซูซีมู่ร้อนใจ เขาอุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ขณะเดียวกันก็ตะโกนไปทางห้องอาหารเรียกคนรับใช้ให้โทรหาหมอเฉิง แล้วเตรียมจะขึ้นไปข้างบน
คนรับใช้ได้ยินซูซีมู่เรียก ก็วิ่งออกมาจากห้องอาหาร เห็นซูซีมู่อุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นข้างบน ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นกระโปรงที่เปียกแฉะของโล่เฟยเอ๋อ ก็รีบพูดขึ้นทันที : “คุณชายคะ คุณนาย จะคลอดแล้ว!”
จะคลอดแล้ว? ซูซีมู่หยุดเดินทันที แล้วหันไปมองคนรับใช้
คนรับใช้ชี้ไปยังกระโปรงที่เปียกแฉะของโล่เฟยเอ๋อแล้วพูด : “ถุงน้ำคร่ำคุณนายแตกแล้ว จะคลอดแล้วค่ะ”
ซูซีมู่ในตอนนี้เพิ่งตั้งสติได้ ว่ามือที่เขาอุ้มโล่เฟยเอ๋ออยู่เปียกไปหมดแล้ว
เขารีบสั่ง : “เธอรีบไปให้คนขับรถเตรียมรถ แล้วโทรหาหมอเฉิง ให้เขาเตรียมทุกอย่างให้พร้อม”
“ค่ะ คุณชาย” คนรับใช้ไม่กล้าอิดออด รีบวิ่งไปด้านนอกทันที
ซูซีมู่อุ้มโล่เฟยเอ๋ออย่างระมัดระวังเดินออกไปด้านนอก พลางปลอบใจเธอ “เฟยเอ๋อ ไม่ต้องกลัวนะ พวกเรากำลังจะไปโรงพยาบาล……”
“ลูก……ลูก……” เสียงของโล่เฟยเอ๋อฟังดูร้อนใจมาก
“ลูกจะคลอดแล้ว” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อพูดออกมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ “ซูซีมู่……ฉันกลัว……”
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ที่นี่ ลูกไม่เป็นไรหรอกนะ ลูกจะเกิดอย่างปลอดภัย……”
น่าจะเป็นเพราะซูซีมู่ปลอบประโลมเธอ ทำให้โล่เฟยเอ๋อสงบนิ่งลง มีแต่เสียงพึมพำเบา ๆ ด้วยความทรมาน
ซูซีมู่เห็นอย่างนั้นก็ปวดใจมาก จึงรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น
เมื่อขึ้นรถแล้ว เขาก็คอยปลอบใจโล่เฟยเอ๋อ และคอยเร่งให้คนขับรถขับเร็ว ๆ หน่อย ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาอุ้มโล่เฟยเอ๋ออยู่ เขาคงจะไปขับรถเองแล้ว
