บทที่472 มหากาพย์แห่งความวุ่นวาย
เมื่อเห็นว่าคนรอบๆ เริ่มมองมากขึ้นเรื่อยๆ โล่เฟยเอ๋อก็มีความโกรธเกิดขึ้นมา เธอคิดว่าวันนี้ต้องเป็นพวกที่ถูกพามาจัดฉากแน่เลย
หซิวหชูเฉียวปกป้องโดยให้โล่เฟยเอ๋ออยู่ด้านหลัง ตอนนี้เธอยังอยู่ในช่วงอยู่ไฟตอนไนจะให้เธอมาได้รับบาดเจ็บไม่ได้
โจวซวงซวงเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เธอพูดให้ทุกคนได้ยินว่าเมียน้อยต่างๆ นานา
แต่โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าโจวซวงซวงนั้นดูคุ้นๆ แต่กลับคิดไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่
“เห้ย！ถ้าคุณยังแหกปากแบบนี้อยู่พวกเราจะแจ้งความแล้วนะ！” หซิวหชูเฉียวพูดจริงจัง พลางพูดด้วยความข่มขู่
เมื่อได้ยินว่าจะแจ้งความโจวซวงซวงก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าๆ ……แจ้งความงั้นเหรอ？ให้ตำรวจมาดูหน้าเมียน้อยด้วยกันเหรอ？คุณยังปกป้องเธอ ไม่แน่อาจจะไปล่อลวงผู้ชายของคนอื่นเหมือนกันก็ได้ ถึงอย่างไรก็น่าจะเป็นเหมือนๆ กัน”
ตอนนี้เธอเหมือนกับหมาบ้าที่เริ่มกัดคนไปเรื่อยแล้ว
ว่าตัวเองเป็นอะไรก็ได้โล่เฟยเอ๋อยังพอทนได้ แต่โจวซวงซวงเริ่มว่าเพื่อนของตัวเอง โล่เฟยเอ๋อทนไม่ได้แน่นอน เลยถามออกไปว่า： “คุณมาตะโกนว่าฉันเป็นเมียน้อยแบบนี้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามีคุณเป็นใคร！ถ้าเกิดว่าคุณมาพูดมั่วๆ แบบนี้อีก อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะ！”
“จนถึงตอนนี้ยังแกล้งทำโง่อีก สามีของฉันก็คือกู้ชิงหลัน！กู้ชิงหลันน่ะคุณไม่คุ้นหน่อยเหรอ？”
เมื่อพูดถึงกู้ชิงหลัน โล่เฟยเอ๋อก็ร้อนรนขึ้นมา ไม่น่าล่ะทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คุ้นตามากขนาดนั้น ที่แท้ก่อนหน้านี้ตอนที่เจอกู้ชิงหลันก็ได้เจอเธอเหมือนกัน
ถึงแม้ว่าตอนนี้กู้ชิงหลันจะเอาแต่ซ่อนตัว แต่ว่าโล่เฟยเอ๋อไม่มีเหตุผลอะไรเลย โจวซวงซวงยังมาว่าตัวเองเป็นเมียน้อยต่อหน้าคนอื่นๆ อีกงั้นเหรอ？
“ฉันกับกู้ชิงหลันไม่ได้เบอร์ติดต่อกันด้วยซ้ำ จะมาล่อลวงอะไรกัน？แถมยังบอกว่าเป็นเมียน้อยอีก พูดอีกอย่าง ฉันมีสามีแล้ว สามีของฉันไม่รู้ว่าดีกว่ากู้ชิงหลันตั้งกี่เท่า ฉันบ้าเหรอ ถึงได้จะไปเอากู้ชิงหลันน่ะ？”
เมื่อเจอคำถามของโล่เฟยเอ๋อที่ถามอย่างมีเหตุผลแบบนี้ โจวซวงซวงก็มีสีหน้านิ่งไป เธอเริ่มพูดขึ้นอีก “คุณอย่ามาหาข้ออ้างนะ คุณอย่าคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าชีวิตของคุณมันวุ่นวายขนาดไหน คุณไม่พอใจในชายคนเดียวเลยต้องมาหาเศษหาเลย！คุณยังกล้ามาพูดอีก ว่าคุณมีสามีแล้ว น่ารังเกียจ！”
คนที่อยู่รอบๆ เมื่อได้ยินขนาดนี้ ใบหน้าของพวกเขาก็สนใจขึ้นมา ทุกคนเอาแต่จับจ้องไปที่สามคนนั้น ดูสิว่าเดี๋ยวจะมีการตบตีกันไหม
“คุณเห็นเองกับตาเลยเหรอว่าชีวิตของฉันมันไม่ปกติน่ะ？ก่อนหน้านี้พวกเราเหมือนจะไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ คุณเชื่อคำพูดของคนอื่นแล้วมาหาเรื่องฉันแบบนี้ คุณไม่สนใจเลยเหรอ？” โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ร้อนรน พลางถามออกไป
โจวซวงซวงคิดว่าตัวเองมีเหตุผล วันนี้จะต้องด่าโล่เฟยเอ๋อจนกว่าจะกระอักเลือดให้ได้ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น กลับกลายเป็นว่าโล่เฟยเอ๋อเอาแต่กดเธอลงต่ำ
เมื่อพูดไม่ได้ก็อยากจะเข้าไปทำร้าย แรงของเธอไม่มากตัวก็ไม่สูง เลยถูกหซิวหชูเฉียวขวางเอาไว้ พลางพูดอย่างดุดันว่า： “คุณดูถูกต่อหน้าคนอื่นแถมยังจะลงมืออีก คุณไม่อยากมีชีวิตดีๆ ต่อแล้วหรือไง？”
โจวซวงซวงตรงนี้ที่เหมือนจะไม่มีทางพูดดีๆ ได้แล้วรีบพูดขอความช่วยเหลือจากคนรอบๆ อย่างบ้าคลั่ง “พวกคุณรีบมาช่วยฉันเร็ว หรือว่าอยากจะให้เมียน้อยมันอวดเก็งแบบนี้เหรอ？”
คนที่อยู่รอบๆ นั้น รู้สึกไม่อยากติดตาม จนกลับไปต่อแถวแล้ว
พยาบาลมองด้วยสายตาเยือกเย็น ในวันหยุดคนเยอะอยู่แล้ว จะให้มาสนใจเรื่องชาวบ้านได้อีกได้อย่างไร
“คุณว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนเมียน้อยเหรอ？”
“ฉันว่าไม่เหมือนนะ หน้าตาสวยขนาดนี้ จะหาชายคนไหนไม่ได้จนต้องไปเป็นเมียน้อยคนอื่นเหรอ？”
“ก็เพราะว่าสวยมาไงเลยเป็นเมียน้อยได้ไง ฉันว่าผู้หญิงคนนี้ไม่น่าจะโกหกนะ”
“……”
ทุกคนถกเถียงกันจนไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงใครกันแน่
หซิวหชูเฉียวเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ถึงได้พูดขึ้น： “คุณอย่ามาปิดบังพวกเรา กู้ชิงหลันที่คุณพูดน่ะ ไม่เหมาะแม้แต่จะเป็นคนถือรองเท้าให้เฟยเอ๋อของพวกเราด้วย！”
“คุณ……” โจวซวงซวงหัวร้อนเป็นอย่างมาก จนพูดไม่ออก
“คุณอะไรอีก หรือไม่ใช่เหรอไง？อะไรทำให้คุณคิดว่าเฟยเอ๋อของพวกเรายังจะไปหากู้ชิงหลันที่ไม่มีอะไรดีเลยเหรอ？” หซิวหชูเฉียวพูดเพิ่มเติม
เมื่อพูดจบเธอก็จูงมือโล่เฟยเอ๋อไป โล่เฟยเอ๋อเดินไปหยุดอยู่หน้าโจวซวงซวงพลางพูดว่า： “อย่าถูกคนยั่วนิดหน่อยก็หาเรื่องแล้ว เสียหน้าจริงๆ เลย แต่คุณทำแบบนี้ก็ไม่มีทางมัดใจชายได้”
โจวซวงซวงยืนเหม่อ พลางมองพวกโล่เฟยเอ๋อเดินออกไปไกลอย่างทำอะไรไม่ถูก
คนที่อยู่ตรงนั้นซุบซิบ ก่อนจะแยกย้ายกันไป พวกเขาเพียงแต่ทำเหมือนมันเป็นเพียงละครฉากหนึ่ง
กู้ชิงหลันที่อยู่ที่บ้านไม่ได้รอโจวซวงซวง เขาร้อนใจเล็กน้อย เพียงไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยงแล้ว ท้องของเขาก็ร้องขึ้นมา
ถึงแม้ว่าโจวซวงซวงจะหาเรื่องอย่างไร้เหตุผลมากไปหน่อย แต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ยอมบอกว่าตัวเองหิว อะไรอร่อยๆ ก็รีบให้ตัวเองหมด
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้กู้ชิงหลันก็คิดถึงวันเวลาดีๆ ที่มีกับโจวซวงซวง
เขาพยายามติดต่อโล่เฟยเอ๋อแล้วแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ เขาคิดออกแล้ว จากนั้นก็ปล่อยวางไปแล้ว
ท่าทีจนๆ ของตัวเองแบบนั้น จะไปคู่ควรกับเธอ……
อยู่แบบดีๆ เหมือนเดิมดีกว่า……
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น กู้ชิงหลันเลยรีบไปรับสาย
ปลายสายคือซือเหม่ยหยวน เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง： “ซวงซวง ฉันโทรหาโทรศัพท์ของคุณแล้วคุณไม่รับ เลยต้องโทรมาหาโทรศัพท์บ้าน จะจัดการเรื่องนี้อย่างไร？”
ฟังจากน้ำเสียงของซือเหม่ยหยวนมันดูสนใจไม่น้อยเลย
จริงๆ แล้วกู้ชิงหลันไม่ได้รู้สึกดีกับซือเหม่ยหยวนเลย เขารู้สึกแต่เพียงว่าซือเหม่ยหยวนกำลังหลอกล่อเขาอยู่ อีกอย่างตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็มองออกว่าซือเหม่ยหยวนจะหลอกใช้โจวซวงซวง
ในใจของเขายังส่งเสริมอยู่ ขอแค่เรื่องมันไม่มากเกินไป จะหลอกใช้อะไรก็ใช้เถอะ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับโจวซวงซวง
“คุณพูดเรื่องอะไร？โจวซวงซวงไปไหนแล้ว？” กู้ชิงหลันขมวดคิ้วถาม
คนที่รับสายคือกู้ชิงหลัน ซือเหม่ยหยวนรู้สึกเกินคาด เธอคิดๆ ไป กู้ชิงหลันมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับโล่เฟยเอ๋อ อีกอย่างไม่ได้รู้สึกอะไรกับโจวซวงซวงด้วย ถ้าเกิดว่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับกู้ชิงหลัน กู้ชิงหลันโทษโจวซวงซวง ปัญหาของทั้งสองคนนั้นมันมีมากกว่าเดิม แล้วสุดท้ายโจวซวงซวงก็จะร้ายกับโล่เฟยเอ๋อมากขึ้นไปอีก และก็จะคิดวิธีไปกำจัดโล่เฟยเอ๋อ ถึงเวลาตัวเองก็จะไม่ต้องลงมือแล้ว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ซือเหม่ยหยวนยิ้มร้ายๆ ออกมา ก่อนจะพูดด้วยความไร้เดียงสา： “ชิงหลันเหรอ！คุณกลับามแล้ว คุณไม่รู้เลยว่าช่วงหลายวันมานี้ทั้งสองฝ่ายเป็นห่วงขนาดไหน ฉันพูดตรงๆ กับคุณสักหน่อยเถอะ อันที่จริงเธอรู้แล้วว่าคุณกับโล่เฟยเอ๋อมีความสัมพันธ์คลุมเครือ ตอนนี้เธอไปหาโล่เฟยเอ๋อแล้ว”
“อะไรนะ！？โจวซวงซวงไปหาเฟยเอ๋อเหรอ！” กู้ชิงหลันได้ยินดังนั้นก็ถามด้วยความไม่เชื่อ
