งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 471

บทที่471 กู้ชิงหลันเปิดเผยใบหน้า

“เห้อ เรื่องนี้ฉันช่วยคุณได้เพียงเท่านี้ ที่อยู่ของเธอนั้นฉันเองก็ไม่มั่นใจ โอเค ตอนนี้ดึกแล้ว ซวงซวงคุณพักผ่อนเถอะ ฉันวางสายก่อนนะ”

ซือเหม่ยหยวนพูดจบยังไม่ทันจะรอให้โจวซวงซวงตอบก็วางสายไปแล้ว

เมื่อเธอพูดแบบนั้น โจวซวงซวงจะนอนหลับได้อย่างไร ความน้อยใจในหลายวันมานี้มันอัดแน่นอยู่ในตัวของเธอโล่เฟยเอ๋อ

ถึงตอนนี้ก็มีเรื่องสนุกๆ ให้ติดตามแล้ว！

ซือเหม่ยหยวนยิ้มกระย่องออกมา พลางหลับไปอย่างสบายอารมณ์

เธอเดาไม่ผิดเลย ว่าโจวซวงซวงไม่ได้นอนทั้งคืนเลยจริงๆ เธอนอนซุกหมอนร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

“โล่เฟยเอ๋อ！โล่เฟยเอ๋อ！โล่เฟยเอ๋อ！ฉันไม่ได้หาเรื่องอะไรคุณเลย！ทำไมแม้แต่ความรักสุดท้ายของฉันคุณก็ยังต้องเอามันไปนะ！ฉันจะไม่มีวันปล่อยคุณไป！ชิงหลันต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น！”

อาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยมากแล้ว โจวซวงซวงเลยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อตื่นมาวันที่สองก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เธอตอบรับไปก่อนจะเก็บของแล้วออกไป

เมื่อส่องกระจก ใบหน้าเหลืองซีด แถมยังมีฝ้ากระอีก ดวงตาไม่ใหญ่ แถมยังไม่มีตรงไหนที่ดูมีราศีอีกด้วย และเรือนร่างก็ไม่ได้หุ่นดี

หน้าตาแบบนี้จะไปมัดใจผู้ชายเอาไว้ได้อย่างไร？

เธอคิดๆ ดูเมื่อตอนที่ได้เจอโล่เฟยเอ๋อ ถึงแม้ว่าหลังท้องแล้วแต่ก็ยังมีการรักษาหุ่นที่ดี ผิวก็ยังสวยมากถึงแม้ว่ามันจะขัดกันเป็นอย่างมาก

เมื่อคิดถึงพวกนี้ ในใจของโจวซวงซวงก็เกลียดมากขึ้นกว่าเดิม

ใครๆ ก็อยากเหมือนโล่เฟยเอ๋อไม่ใช่เหรอ？

แต่ว่าตอนนี้มืดมนไปหมด โจวซวงซวงเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาโล่เฟยเอ๋อที่ไหน ，ถึงอย่างไรเธอกับโล่เฟยเอ๋อก็ได้เจอกันแล้วครั้งหนึ่ง

อันที่จริงช่วงหลายวันมานี้กู้ชิงหลันเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ แคบๆ กินแต่มาม่า ร่างกายก็ผอมลงไม่เบาเลย

เมื่อคิดว่าตอนนั้นเขาเองก็ดูดีไม่น้อยเ ข้างกายมีคนตามจีบไม่ขาด แต่ว่าตอนนี้แต่งกับหญิงที่ไม่ได้รัก ชีวิตถูกเธอบังคับ แค่คิดกู้ชิงหลันก็รู้สึกน้อยใจ

ช่วงหลายวันมานี้กู้ชิงหลันเองก็พยายามจะแอดเป็นเพื่อนกับโล่เฟยเอ๋อ แต่ว่าไม่ว่าตัวเองจะเปลี่ยนบัญชีเท่าไหร่ เปลี่ยนรูปโปรไฟล์เท่าไหร่โล่เฟยเอ๋อก็ไม่สนใจตัวเองอยู่ดี

เขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะพยายามมากขนาดนั้น หลายวันที่ถูกกีดกันนี้ เขาเริ่มถอดใจแล้ว

เมื่อออกมาจากห้องเช่า แสงข้างนอกมันแยงตานิดหน่อย เขาเลยจัดผมที่ยุ่งเหยิงจากนั้นก็ไปซื้อซาลาเปาสักหน่อย เขายังซื้อเผื่อให้โจวซวงซวงหลายอันด้วย

โจวซวงซวงง้อง่าย ถึงแม้ว่าซาลาเปาที่กู้ชิงหลันซื้อมาให้จะเป็นแค่ของถูกๆ โจวซวงซวงเองก็มีความสุขมากแล้ว ความโกรธก็หายไปหมดเลย

แต่ว่าเมื่อกลับถึงบ้านกลับพบว่าโจวซวงซวงไม่อยู่บ้าน กู้ชิงหลันเองก็ทระนงพอที่จะไม่ติดต่อไปหาโจวซวงซวงก่อน จึงรอเธอกลับมาเอง

โจวซวงซวงจ่ายเงินไปเยอะมากเพื่อให้นักสืบส่วนตัวเพื่อให้ไปตามโล่เฟยเอ๋อไป

วันนี้โล่เฟยเอ๋อจะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายก็ให้หซิวหชูเฉียวไปเป็นเพื่อน

ระหว่างทางทั้งสองคนคล้องแขนกัน จากนั้นก็พูดความในใจกันออกมา

“พวกเราทั้งสองคนไม่ได้มาเดินแบบนี้กันนานแล้ว” หซิวหชูเฉียวพลางพูดด้วยความบ่นอุบ

“เห้อ มีลูกแล้วก็ยุ่งยากหน่อย พูดไป คุณกับลู่ยู่ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ？” โล่เฟยเอ๋อเลิกคิ้วพลางพูดขึ้นอย่างมีนัย

หซิวหชูเฉียวไอขึ้น พลางพูดด้วยความ： “จะไปถึงขั้นไหนได้ล่ะ เขาเอาแต่ทำให้ฉันโกรธทุกวันเลย……”

ลู่ยู่ทำดีกับหซิวหชูเฉียวก็ต่อเมื่อมีคนอื่นเห็น แต่เวลาทะเลาะกันก็กลายเป็นเรื่องที่เห็นได้ปกติ

เพราะว่าทั้งสองคนไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันมานาน ดังนั้นเลยเลือกที่จะเดินไปที่โรงพยาบาล ระหว่างทางจะได้คุยกัน

“เฟยเอ๋อถ้าเกิดว่าคุณเดินจนเหนื่อยแล้ว พวกเราก็โบกแท็กซี่ไปก็ได้” โล่เฟยเอ๋อเพิ่งท้องได้ไม่นาน ดังนั้นหซิวหชูเฉียวเลยยังเป็นห่วงสุขภาพของเธอมาก

โล่เฟยเอ๋อกลับมีท่าทีนิ่งๆ พลางพูด： “แหม เดินไปไม่เท่าไหร่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

ทั้งสองคนนั้นคุยกันสนุกระหว่างทางก็ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดดังนั้นคนในโรงพยาบาลเลยเยอะมาก แค่จะรอคิวก็นานหลายชั่วโมงแล้ว

“ในที่สุดก็ได้คิวแล้ว……” หซิวหชูเฉียวพูด

“วันนี้ต้องรบกวนคุณแล้วนะ” โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางพูดออกมา

“พวกเราสองคนเป็นใครกัน คุณพูดถึงต้องพูดจาเกรงใจขนาดนี้” หซิวหชูเฉียวจับไหล่ของโล่เฟยเอ๋อพลางพูด

ในตอนนั้น ผู้หญิงที่สวมหมวก และปกปิดตัวเองอย่างแน่นหนาก็ปรากฏตัวที่โรงพยาบาล

ทุกคนอาจจะสงสัยว่าเธอป่วยเป็นโรคผิวหนังอะไรถึงได้ไม่กล้าเปิดเผยตัวตนหรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้สนใจ

เธอกวาดตามองไปรอบๆ สุดท้ายก็มองไปที่หซิวหชูเฉียวกับโล่เฟยเอ๋อ

โล่เฟยเอ๋อกับหซิวหชูเฉียวในตอนนั้นเองกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พลางคุยไปเรื่อย เลยไม่ได้สังเกตว่ามีผู้หญิงแปลกหน้ากำลังเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ

“โล่เฟยเอ๋อ！ฉันอยากให้คุณตาย！” จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนพลางปรี่เข้ามากระชากผมของโล่เฟยเอ๋อ

ยังดีที่หซิวหชูเฉียวหูตาไวเลยดึงโล่เฟยเอ๋อไปอีกฝั่ง

ผู้หญิงคนนั้นคือโจวซวงซวง เธอเอาหมวกกับผ้าพันคอลงพลางเผยความเกลียดชังให้เห็น

หซิวหชูเฉียวยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้เกลียดโล่เฟยเอ๋อมากขนาดนั้น เพราะว่าอันที่จริงเพื่อนของโล่เฟยเอ๋อก็เป็นเพื่อนของหซิวหชูเฉียวเหมือนกัน

สำหรับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้น หซิวหชูเฉียวดูไม่คุ้นเคยสุดๆ

อันที่จริงท่าทีของโล่เฟยเอ๋อเมื่อครู่เหม่อไปเลย เธอคิดว่าหญิงที่อยู่ตรงหน้านี้คุ้นตา แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่า

คนรอบๆ นั้นก็มองมา เหมือนอยากจะรอดูความสนุก

“เห้ย！คุณเป็นใครเนี่ย！พวกเราไม่รู้จักกับคุณ” หซิวหชูเฉียวพูดออกไปด้วยความไม่พอใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะได้เจอกันแต่กลับถูกผู้หญิงบ้าคนนี้มาทำให้อารมณ์ไม่ดี

“เหอะ……นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ถ้าเกิดว่าคุณอยากมายุ่มย่ามก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจคุณนะ！ “ในสายตาของโจวซวงซวงนั้นมีความอยากฆ่าแกงเป็นอย่างมาก เธอมองหซิวหชูเฉียวด้วยความเกลียดชัง พลางพูดด้วยความข่มขู่

หซิวหชูเฉียวไม่ได้กลัวเลยตอบกลับไปว่า： “ยัยผู้หญิงบ้า คุณอย่ามาแว้งกัดคนนะ！คนมองอยู่เยอะแยะ！ผู้รักษาความปลอดภัยล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าเมื่อครู่มีคนถูกทำร้าย？”

เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดดังนั้นผู้รักษาความปลอดภัยเลยอืดอาด ทำงานในโรงพยาบาลนี้มาสิบปียังไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้เลย ดังนั้นพวกเขาเลยแจ้งเตือนไปตั้งนานแล้ว

“มีคนก็ดีสิ ทุกคนมาดูเร็ว ผู้หญิงคนนี้มีสามีอยู่แล้วแต่ว่ายังไปมีชายอื่นอีก！แล้วชายคนนั้นก็คือสามีของฉัน ตอนนี้ไม่กลับบ้านเลยด้วยซ้ำ！คนนี้เป็นนังแพศยา เมียน้อย โสเภณี……” โจวซวงซวงด่าคำที่ไม่น่าฟังออกมา

คนที่อยู่รอบๆ นั้นมีสายตาเปลี่ยนไปมาก ทำให้คนที่ชอบดูละครที่มาหาเรื่องเมียน้อยต่างสนใจกัน