ตอนที่ 60 เด็กสาวผู้โง่เขลา（1）
ทั้งคู่นั้นเป็นสุดยอดฝีมือ การเคลื่อนไหวอันรวดเร็วราวกับสายฟ้าและหินไฟที่หายไปในพริบตา ในสนามรบไม่มีใครสามารถเห็นการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วนอกจากนายท่านโจ๋ว
การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป
ซินเหยาจับจุดอ่อนได้ใช้ปลายกระบี่แทงเข้าไปที่หัวไหล่ของนักกระบี่โหม
นักกระบี่โหมก็ไม่รอช้ารวบรวมกำลังภายในไว้ตรงที่บาดเจ็บยิงออกไปอย่างรวดเร็วรุนแรง พลังที่ปล่อยออกไปนั้นราวกับดาบคมบาดเข้าที่ข้อมือของซินเหยา
แทงทะลุผิวหนังเลือดสีแดงสาดกระฉูด!
ร่างอันบอบบางของซินเหยาค่อยๆถอยไปยืนข้างกายนายท่านโจ๋วพลางหัวเราะออกมาเบาๆ “ตาแก่ตัวเหม็น! ยอมแพ้แล้วหรือยัง?”
หัวไหล่ของนักกระบี่โหมที่ถูกกระบี่อ้านเฉาแทงเป็นแผลเลือดไหลทะลักไม่หยุด
ถ้าหากว่ามือของซินเหยานั้นบาดเจ็บดาบเล่มนี้ก็คงจะแทงทะลุแขนเขาไปแล้ว!
หัวไหล่ของนักกระบี่โหมนั้นบาดเจ็บสาหัสแต่ซินเหลากลับเป็นแผลตื้นๆที่แขนเท่านั้น
ผลแพ้ชนะนั้นชัดเจน
“ข้ายอมแพ้แล้ว!”
นักกระบี่โหมผู้ยิ่งยโสก้มหัวยอมแพ้ด้วยความเต็มใจ
ซินเหยาหัวเราะพลางพูดว่า “ไม่รู้ว่าครั้งนี้ท่านจะเปลี่ยนใจอีกหรือไม่?”
นักกระบี่โหมตอบกลับอย่างอับอายโมโหเป็นอย่างยิ่ง “ข้าพูดแล้วคำไหนคำนั้นQ ในเมื่อแพ้แล้วก็ต้องเรียกเจ้าว่าท่านอาจารย์ ข้ายอมแพ้แล้วจริงๆ จะเรียกว่าท่านอาจารย์ข้าก็เต็มใจ! แต่ก่อนที่จะเรียกเจ้าว่าอาจารย์ ข้ามีเรื่องสงสัย!
ซินเหยาพูดว่า “ลูกศิษย์น้อยเจ้าจะถามอะไรอาจารย์ อาจารย์แบบข้าก็จะตอบเจ้าอย่างเต็มที่! นี่ถ้าหากเจ้าไม่ใช่ศิษย์ของข้า เกรงว่าข้าคงไม่มีหน้าที่ตอบเจ้าใช่หรือไม่?”
นักกระบี่โหมทำสีหน้าอับอายและตะโกนออกมาว่า “ท่านอาจารย์!”
“อือ เด็กดีๆ พรุ่งนี้ข้าจะซื้อน้ำตาลให้เจ้า”
“ท่านอาจารย์ ข้ามีเรื่องสงสัย ไม่ถามก็คงจะไม่ได้”
“เอาล่ะ เห็นแก่ที่เจ้ายอมเรียกข้าว่าอาจารย์ด้วยความเต็มใจ มีอะไรสงสัยก็ถามมา”
“ทักษะกระบวนท่ากระบี่ของท่านคือกระบวนท่าอะไร? ข้าฝึกฝนกระบวนท่ากระที่มาหกสิบปีกลับไม่เคยเห็นกระบวนท่าที่ทั้งแปลกและวิจิตรงดงามเช่นนี้มาก่อน”
นักกระบี่เป็นเพียงนักกระบี่ผู้โง่เขลาเขาหลงใหลในกระบี่ราวกับต้องมนต์ ทักษะกระบี่ของซินเหยาที่งดงามยอดเยี่ยมทำให้เขานั้นหวาดผวาและสงสัยใคร่รู้!
นายท่านโจ๋วพูดเสิรมว่า “ข้าเองก็เป็นคนที่เชี่ยวชาญในทักษะกระบี่ในโลกนี้ กลับไม่เคยเห็นกระบี่วิเศษลี้ลับเช่นนี้มาก่อน เกรงว่าในใต้หล้านี้นอกจากกระบี่หลีฮัวของตระกูลโจ๋วแล้ว ก็ไม่มีทักษะกระบี่ใดที่จะเทียบเท่าเหมาะสมกับหญิงสาวที่มีทักษะดีเลิศเช่นเจ้าอีก”
นักกระบี่โหมต่อว่าไปว่า “เฮ้ย! เจ้าผู้เฒ่าเต่าจะเอาหน้าหรืออย่างไร? เจ้ากล้าเอาทักษะกระบี่เห่ยๆของตระกูลเจ้ามาเปรียบเทียบกับพละกำลังดังเทพของท่านอาจารย์ของข้าเชียวหรือ?”
ดูเหมือนว่านักกระบี่ผู้สง่ามงามจะให้ซินเหยาเป็นอาจารย์จริงๆไปเสียแล้ว ถึงคิดว่าคำพูดของนายท่านโจ๋วนั้นเป็นคำกล่าวร้ายอาจารย์ของนักกระบี่โหมไปเสียอย่างนั้น
ในฐานะลูกศิษย์ก็ต้องปกป้องอำนาจของอาจารย์ไว้!
ซินเหยาแอบหัวเราะอยู่ในใจ
ตาแก่สองคนนี้น่าสนใจจริงๆอยู่ด้วยกันแล้วดูเหมือนกับคู่นักหลงใหลในกระบี่
นักกระบี่โหมพูดออกมาอย่างโกรธแค้น ฎท่านอาจารย์! ท่านพูดอะไรสักอย่างสิ ที่ท่านฝึกฝนมาแท้ที่จริงแล้วคือทักษะอะไร? บอกเล่าออกมาให้ตระกูลคร่ำครึโบราณนี้ได้ออกมาลืมตาดูโลก!”
ซินเหยาหัวเราะ “เจ้าลูกศิษย์ ที่นี่คนเยอะเกินไปพละกำลังไม่สามารถป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ได้ วันพรุ่งไปหาข้าที่ร้านพักป่ายเหอ อาจารย์จะบอกเจ้าเอง”
“ขอรับ ท่านอาจารย์”
นักกระบี่โหมพอใจในคำตอบและมองไปทางนายท่านโจ๋วด้วยสายตาเหยียดหยาม “ถึงแม้ว่าข้าจะแพ้ให้กับเจ่าตาเม่าเต่าแต่ข้าก็จะนับถือยอดฝีมือระดับหนึ่งที่แท้จริงเป็นอาจารย์ของข้า และอาจารย์ก็ยังยอมบอกความลับในพละกำลังของนางให้ข้าฟัง อย่างน้อยเรื่องนี้ข้าก็ชนะเจ้าได้!”
เมื่อพูดจบเขาก็เหาะออกไปจากจวนอ๋องโจ๋วพร้อมกับท่อนฟืนดำสนิทของเขา
โจ๋วเส้าฉีตะโกนออกมาเสียงดัง “เหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายฟังคำสั่ง! ล้อมกันเข้ามาคุ้มกันท่านพ่อ!”
“รับทราบ
