บทที่ 43 นักเลงพวกนั้น(2)
“นักเลงมียี่สิบคน เจ้าก็สามารถเรียกสี่สิบก็คนไปได้! สี่สิบคนสู้ไม่ชนะ ก็เรียกสี่ร้อยคน! เพียงแค่เจ้าดุกว่าพวกเขา เพียงแค่คนของเจ้ามากกว่าพวกเขา เจ้าก็จะได้เป็นพี่ใหญ่! แบบนี้ก็คือ—–มาเฟีย!”
มาเฟียหรือ
ส้งชิงฟังแล้วหลงเข้าไป….
“อาจารย์!”
ส้งชิงอยู่ก็คุกเข่าลงพร้อมเรียก โป๊กโป๊กโป๊กใช้แรงอย่างมากในการเอาหัวโขกสามที: “อาจารย์ ขอร้องท่านได้โปรดสอนข้า! ข้าไม่เคยเรียนหนังสือมาก่อน และไม่มีกล่องความลับในการฝึกวรยุทธ์ขั้นสูง แต่เพื่อปกป้องยายกับพี่สาว ข้าจะยอมทำอะไรก็ได้ ให้ข้าตายก็ไม่กลัว ! อาจารย์ ได้โปรดชี้ทางว่าข้าต้องทำอย่างไร!”
ซินเหยาคิดไม่ถึงว่าเขาจู่ๆ จะคุกเข่าไหว้เป็นอาจารย์ ในใจคิดว่า : เด็กดูทึ่ม ๆแต่ไม่โง่นะเนี่ย
“ ทำไมข้าต้องรับเจ้าเป็นศิษย์”
นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นอาจารย์ ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ เรียนได้แกมาก
ส้งชิงคล้ายกับว่าเอาช่วยที่นางพูดดูลำบากเป็นเรื่องจริง เหมือนกับว่าตั้งใจคิดอยู่นาน หลังจากนั้นก็พูดมาอีกประโยคว่า: อีกหน่อยข้าก็ดูแลท่านอาจารย์ได้
ซินเหยาตกใจเล็กน้อย
ความจริงใจของเด็กคนนี้ ความรับผิดชอบ ความกระตือรือร้นอย่างตรงไปตรงมาทำให้นางซาบซึ้งอยู่ลึก ๆ
“ อีกหน่อยก็ปกป้องอาจารย์ได้!”
ประโยคนี้ฟังดูง่าย ๆ ไม่กี่คำ แต่ว่าทำให้ซินเหยารู้ว่า เด็กคนนี้ใช้จะเคารพทั้งชีวิต! ตอนที่นักเลงพวกนั้นทำร้ายพี่สาวเขา เขาก็ใช้ร่างของตัวเองบังหน้าพี่สาวไว้ ซินเหยาก็รู้ว่าเด็กคนนี้มีความเป็นสุภาพบุรุษ เพียงแต่ เขายังเล็กอยู่มาก เป็นแค่เด็กผู้ชายเท่านั้น. ซินเหยารู้สึกเสียใจที่เมื่อสักครู่พูดคำพวกนั้นให้เขาฟังจนเขาเข้าใจผิดคิไปไกล
“เด็กโง่ ลุกขึ้นเถอะ”
“อาจารย์ ท่านไม่รับปากข้า ข้าก็จะคุกเข่าอยู่อย่างนี้ไม่ลุกขึ้น”
“เจ้าก็คำนับไปแล้ว ข้าไม่อยากจะรับก็ไม่ได้เสียแล้ว”
“อาจารย์ อย่างนั้นท่านก็รับปากข้าแล้วใช่ไหม”
“เจ้าก็เรียกข้าว่าอาจารย์ไปแล้ว”
“ขอบคุณครับอาจารย์! ขอบคุณครับอาจารย์!“ ส้งชิงดีใจใหญ่ แล้วก็เอาศีรษะคำนับไปอีกหลายที จนซินเหยาต้องไปรับเขาขึ้นมาถึงจะยอมลุกขึ้น
“โอ้ยโย!”
ส้งชิงลุกขึ้นมาปัดเอาดินที่เปื้อนอยู่ออก หัวเราคิกคัก: “อาจารย์ ท่านพูดต่อที่ว่ามาเฟียนี่มันคืออะไรกัน”
ซินเหยาถามอย่างจริงจัง: “ส้งชิง เจ้าทำเพื่อปกป้องพี่สาวกับยายจริง ๆใช่ไหม ให้ทำอะไรก็ทำได้หมดใช่ไหม “
ส้งชิงพยักหน้าอย่างแรง: “ใช่ครับ! และก็ยังมี….ปกป้องอาจารย์!”
ซินเหยาพูด: “งั้นก็ดี ! ตราบใดที่เจ้ามีความมุ่งมั่นและความเชื่อนี้ ภายในหนึ่งปีเจ้าก็จะสามารถสร้างโลกมาเฟียที่เกรียงไกรได้!”
“แต่ว่า ส้งชิง เจ้าต้องรับปากอาจารย์เรื่องหนึ่ง!”
ซินเหยาสีหน้าเรียบนิ่งจริงจัง
ส้งชิงกลัวเล็กน้อย: “คำที่อาจารย์พูด ร้อยเรื่องข้าก็รับปาก”
“ ไม่! เพียงแค่เรื่องเดียวก็พอ!”
“อาจารย์พูดมาเถอะ!”
“อีกหน่อยถ้าเจ้าได้เป็นพี่ใหญ่ในมาเฟีย กฎข้อแรกที่ต้องมีคือ ห้ามทำร้ายผู้บริสุทธิ์เด็ดขาด!”
สีหน้าซินเหยาเคร่งครึมจริงจัง
มาเฟียเริ่มถือกำเนิดขึ้น สังคมมาเฟียมักเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในตอนที่ความมืดมนและโกลหล ไม่ว่าประเทศไหน หรือยุคไหน ประชาชนมันโดนมาเฟียพาไปเสียหาย และอนาถ
ประเทศจีนในศตวรรษที่21 มาเฟียกลายเป็นสิ่งที่ขัดกับรัฐบาลและนักธุรกิจเกิดการคดโกงในสังคมทำให้สังคมตกต่ำอย่างรุนแรง
ถึงแม้ว่าราชวงศ์เทียนส้งก็มีพวกอันธพาลอย่างถางเปิ่นเป้าอยู่มากมาย อย่างไรก็ตามแนวคิดเรื่องมาเฟียนั้นยังไม่ได้เกิดขึ้นและอีกห่างไกล……
กลายเป็นตัวแทนพิเศษ เพื่อจัดการกับวิธีที่โหดร้ายและเลือดเย็นของศัตรู ซินเหยาไม่มีขวมดคิ้ว
รอยยิ้มของนางเพียงนิดสามารถฆ่าคนได้!
แต่ว่า ชาวบ้านทั่วไปเป็นคนบริสุทธิ์อะ!
ส้งชิงรู้สึกงงงวยมาก “อาจารย์ ข้าจะไปทำชาวบ้านที่บริสุทธิ์ได้อย่างไร. ข้าก็เป็นชาวบ้านคนหนึ่งในนั้นที่โดนรังแก
ซินเหยาพูดเสียงเข้มจริงจัง: “คำพูดไร้สาระพูดน้อย ๆ เจ้ารับปากก็ได้แล้ว! “
ส้งชิงฟังอย่างว่าง่ายรีบพยักหน้า:“ ที่อาจารย์พูดสรุปมาทั้งหมดข้ารับปาก”
ซินเหยาพูด “อย่ารับปากพล่อย ๆ ! เจ้าพูดซ้ำอีกรอบหนึ่ง! เจ้ารับปากข้าว่าอะไร”
“ ส้งชิงพูด: “อาจารย์พูดว่า …..”
“หุบปาก! ไม่ใช่ข้าพูด ให้เจ้าพูดเอง! สาบาน! สาบานให้ฟ้าผ่า !”
“โอ้”
“ถ้าอีกหน่อยข้าได้เป็นพี่ใหญ่ของมาเฟีย จะตั้งกฎข้าแรกมาว่าห้ามทำร้ายชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ หากข้าผิดคำสาบาน ให้ฟ้าผ่า ไม่ได้ตายดี”
ส้งชิงสาบานสีหน้าจริงจังตั้งใจ
ซินเหยาพูด: “เจ้าต้องจำคำสาบานที่วันนี้เจ้าพูดไว้ หากอีกหน่อยเจ้าเป็นคนเลว ไม่ต้องให้ฟ้าผ่า ข้าที่เป็นอาจารย์จะไปฆ่าเจ้าคนแรก!”
“อ่า! อาจารย์…..” ส้งชิงขนลุกในใจ
“วางใจเถอะ ตราบใจที่เจ้าไม่ทำอะไรผิดต่อฟ้าดิน ข้าไม่มีทางฆ่าเจ้า”
“อย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา อาจารย์ ข้าไม่วันไปทำร้ายคนอื่น ข้าเพียงแต่ต้องการปกป้องคนคิดแต่จะปกป้องคน”
“ส้งชิง ตอนนี้เจ้ายังเล็ก และยังไม่ได้ผ่านประสบการณ์มาแบบอาจารย์…..สรุปคือ สังคมเป็นอะไรที่ซับซ้อน คนก็เปลี่ยนแปลงไปได้ ตอนนี้เจ้าคิดเพียงแค่ที่จะทำร้ายคนอื่น ถึงตอนนั้น เจ้าก็สามารถจะเป็นอย่างถางเปิ่นเป่าที่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ได้!”
