บทที่ 33 ฮ่องเต้โปรดวางใจ（2）
“ดีใจด้วย!” นายท่านโจ๋วมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง เพิ่มความน่ายินดีให้กับเทียนหลุน เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆแล้ว แล้วคนที่หายไปสาวน้อยตระกูลโจ๋วหละ ข้าจะมีโชคได้เจอไหม”
“แน่นอน! หากฮ่องเต้อยากพบอย่างนั้นคงจะเป็นบุญของหลานไปตลอดชีวิต เส้าหยุน เจ้าไปตามซินเหยามา: นายท่านโจ๋วสั่ง
“ขอรับท่านพ่อ”เส้นหยุนรับคำสั่งที่สั่งมาแล้วรีบไป
นายท่านโจ๋วถาม: “ฮ่องเต้นั่งรถม้ามาเยี่ยมถึงจวนอ๋องโจ๋วหาข้าน้อย แล้วยังนำกล่องบูชาศักดิ์สิทธิ์มา หรือว่าจะมีเรื่องอะไร”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “พ่อมด”
พ่อมดยืนขึ้นมา: “ข้าน้อยอยู่นี่”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด: “เจ้าบรรยายเรื่องอย่างละเอียดให้นายท่านโจ๋วฟังอีกรอบ”
พ่อมดพูด: “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยรับทรายแล้ว นายท่านโจ๋ว ความจริงของเรื่องเป็นอย่างนี้…..”
พ่อมานำเครื่องกล่องบูชาที่มีเสียงประหลาด รวมไปถึงทำไมฮ่องเต้ถึงมาปรากฏที่จวนอ๋องโจ๋ว อธิบายอย่างละเอียดอีกรอบ
“มีเรื่องอย่างนี้ด้วยหรือ”
แม้แต่นายท่านโจ๋วยังอดไม่ได้ที่จะตกใจ
เขามีชีวิตอยู่มาเจ็ดสิบกว่าปี กล่องบูชาอยู่ในวังถูกปิดผนึกมาหนึ่งร้อยปี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินว่าจะมีเสียงประหลาดออกมาจากกล่องบูชาเช่นนี้
พ่อมดยังพูดเสริมอีกว่า: “เสียงดังออกมานานมาก ในระหว่างที่พวกเราเดินทางมาจู่ ๆก็เงียบหายไป”
นายท่านโจ๋ว พูด “หรือว่าสวรรค์กำลังจะเตือนอะไรพวกเราแต่ว่าในไปกี่ปีมานี้ ราชวงค์ก็ลดภาษี ประชาชนอยู่อย่างเย็นเป็นสุข ชายแดนก็ไม่มีการรบ ทำไมพระเจ้าถึงจะได้ลงโทษภัยธรรมชาติให้เราหละ”
พ่อมดพูด: “บางทีอาจเป็นการเตือนว่าเราอยู่ในอันตราย”
ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่ค่อยเชื่อพ่อมดนักบวชหรือพวกภูตผีวิญญาณอะไรพวกนี้ เพียงแต่ว่าเขาจะเชื่อไม่เชื่อไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพียงแค่ประชาชนเชื่ออย่างไม่สงสัยก็พอ พ่อมด เป็นเพียงเครื่องมือที่รวมกำลังให้มันคงเท่านั้น
“ ท่านพ่อ ข้าคือเส้าฉี”
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นข้างนอก …
โจว๋เส้ากวางเตือนขึ้นมา: “ฮ่องเต้ ท่านพ่อ น้องรองนำซินเหยามาแล้ว”
นายท่านโจ๋วพูดกับฮ่องเต้อำมหิต: “ฮ่องเต้ ซินเหยาเป็นหลานสาวที่หายตัวไปเมื่อห้าเดือนที่แล้วตามกลับมาได้ เช่นนั้นวางเรื่องคำเตือนของกล่องบูชาไว้ก่อน ให้ซินเหยาเข้ามาคำนับฮ่องเต้ก่อน”
ฮ่องเต้อำมหิตตอบ: “อย่างนั้นก็ให้นางเข้ามาเถอะ”
นายท่านโจ๋วจู่ๆ ก็คิดเรื่องออกมาได้เรื่องหนึ่ง “ฮ่องเต้ ซินเหยาถูกจับตัวไปตั้งแต่เด็กๆ ใช้ชีวิตประชาชนธรรมดา ไม่รู้จักขนมธรรมเนียมชั้นสูง ถ้าหากว่านางเกิดทำเสียมารยาทหรือผิดพลาดตรงไหน อยากให้ฮ่องเต้เห็นนางเป็นเด็กคนหนึ่งที่…..“
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้า “นายท่านโจ๋ววางใจ ข้าไม่เอาเรื่องกับหญิงสาวหรอก คนไม่รู้ไม่ผิด นางโตมากับประชาชนธรรมดา แน่นอนว่าต้องไม่รู้ขนมธรรมเนียมชั้นสูงในวัง ทำผิดก็ถือว่าปกติ”
นายท่านโจ๋ว “ฮ่องเต้เป็นคนใจกว้าง ข้าน้อยรู้สึกดีใจ ได้ยินฮ่องเต้พูดอย่างนี้ ข้าน้อยก็เบาใจ”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเล็กน้อย โบกมือให้กับองครักษ์ด้วยสายตา
องครักษ์พยักหน้าตามคำสั่ง ไปเปิดประตู
ถึงแม้ว่าจะเป็นห้องลับในบ้านตระกูลโจ๋ว แต่คนที่ใหญ่ที่สุดคือฮ่องเต้ ฮ่องเต้อนุญาตให้เข้าพบ เจ้าถึงสามารถเข้าพบได้ ฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้เข้าพบ เจ้าก็ต้องรออยู่ข้างนอกอย่างนั้น
องครักษ์เปิดประตู “โจ๋วเส้าฉี แล้วซินเหยาหล่ะไม่ใช่ว่าให้เจ้าไปตามนางมาพบฮ่องเต้หรือ”
โจ๋วเส้าฉีทำสีหน้ายากพูดว่า: “ท่านพ่อลูกไปหาเรือนลั่วหวี่แล้วก็ไม่เจอซินเหยา ตอนนี้บอกให้คนในจวนและคนรักษาจวนออกตามหาในจวนอ๋องโจ๋วแล้ว ลูกกลับมาแจ้งความก่อน”
นายท่านโจ๋วพูด: “ฮ่องเต้ เสียมารยาทแล้ว เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าออกไปวิ่งเล่นที่ไหนแล้ว ผิดต่อความตั้งใจดีของฮ่องเต้ เด็กคนนี้อาจจะไม่มีโชคดีอย่างที่ว่าก็ได้. ยากนักที่ฮ่องเต้อยากจะพบนาง นางก็หายไปอีกแล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตหัวเราะ: “เหอะ ๆ อาจเป็นข้าที่ไม่มีความโชคดีนั้นมาพบกับหญิงสาวที่หายตัวแล้วได้กลับมาใหม่ของตระกูลโจ๋ว เอาเถอะ ๆ หรืออาจเป็นเพราะพรหมลิขิตที่จะได้เจอกันยังมาไม่ถึง”
เฉิงเสี้ยงเห็นอารมณ์ของฮ่องเต้อำมหิตค่อนข้างดี ก็ถามขึ้นมาทันที: “นายท่านโจ๋ว หลายสาวของท่านคนนี้น่าจะประมาณยี่สิบปีได้แล้วไหม”
นายท่านโจ๋วตอบ: “สิบเก้าน่าจะได้อยู่”
เฉิงเสี้ยงพูด: “ผู้หญิงสิบแปดก็เป็นสาวเต็มวัย สิบเก้ากำลังเหมาะที่จะแต่งงานแล้ว หน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง”
นายท่านโจ๋ว “เหมือนกับแม่ผู้ให้กำเนิดนางหมิ่นหยีเจ็ดแปดส่วน”
เฉิงเสี้ยง: “ อย่างนั้นก็เป็นหญิงสาวที่น่าสนใจทีเดียวฮ่องเต้ท่านยังไม่ได้แต่งตั้งฮองเฮา หญิงสาวจากบ้านตระกูลโจ๋ว มีพรหมลิขิตแน่นแฟ้นขนาดนี้ อนาคตจะต้องเป็นประโยชน์ต่อราษฎรเป็นแน่ ไหนจะสวยด้วยรูปร่างหน้าตา ทำไมฮ่องเต้จะไม่แต่งตั้งตำแหน่งฮองเฮาให้นาง”
“ไม่ได้ !” นายท่านโจ๋วรีบพูดขึ้นมาทันที
“หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ได้”โจ๋วเส้าฉีพูดออกมาอย่างทันที
เฉิงเสี้ยงหัวเราะขึ้นมา “ เฮ้ย ๆ นายท่านโจ๋วกับนายท่านรองโจ๋วเป็นพ่อลูกที่มีความคิดเหมือนกัน แม้ว่าจะคัดค้านการเข้าวังของลูกสาวเหมือนกัน หรือว่านายท่านโจ๋วกับนายท่านรองโจ๋วตามคิดว่าฮ่องเต้ไม่คู่ควรกับหญิงสาวของพวกท่านใช่ไหม”
ฮ่องเต้อำมหิตสีหน้าเข้ม แสดงสีหน้าไม่ค่อยจะเป็นมิตร
เขาอยู่ต่อหน้านายท่านโจ๋วมีมารยาทและเคารพโดยตลอด แต่อย่างไรเขาก็เป็นเพียงแค่นายทหารคนหนึ่ง ก็เป็นข้าราชบริพานจะมากล้าดีปฏิเสธการแต่งงานกับข้าได้หรือ อย่างนี้มันไม่ดูถูกกันมากไปหน่อยหรือ
ฮ่องเต้อำมหิตสีหน้าโมโห ในใจยิ้มเยอะเฮ้ ! ลูกสาวบ้านคุณจะสวยแค่ไหน ข้าก็ไม่ได้ขาดหรือหายากสักนิด ข้ามีนางฟ้านางสวรรค์ แบบนั้นถึงจะคู่ควร เห้ย เพียงแต่ …….
เพียงแค่คิดว่าห้าเดือนมานี้ก็ยังหานางฟ้านางสวรรค์ที่ไหนไม่ได้ ในใจของฮ่องเต้อำมหิตก็เต็มไปด้วยความโมโหและผิดหวัง!
เห็นสีหน้าเข้มของฮ่องเต้ โจ๋วเส้าฉีก็คุกเข่าลงอธิบาย “ฮ่องเต้! ไม่ใช่ว่าข้าน้อยเสียมารยาทหรืออยากทำผิด แต่ว่าข้อเสนอของถางเปิ่นเฉิงเสี้ยงไม่เหมาะสมจริง ๆ!”
