ตอนที่ 67 เสี่ยวป๋ายกลายเป็นเสี่ยวหง(2)
เถ้าแก่พูดว่า “นายหญิงโจ๋ว ท่านรู้จักกับ…กับ…”
ยาจก คำนี้เขาลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา
ซินเหยาหัวเราะออกมาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เถ้าแก่ ขอโทษด้วยค่ะ เขาเป็นเพื่อนของข้าเอง”
เถ้าแก่ทำใจดีสู้เสือยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป ข้าก็นึกว่าเข้ามาก่อเรื่อง นายหญิงโจ๋ว เพียงแต่เสื้อผ้าของเพื่อนของท่านมัน….”
ซินเหยากระแอ่มไอออกมา “ขอบใจเถ้าแก่ที่เตือน”
เถ้าแก่ก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไปจึงสั่งเหล่าคนงานให้ออกไปทำงานต่อ
“นั่งเถอะ”
ซินเหยาเรียกนักกระบี่โหมให้นั่งลง
นักกระบี่โหมมองซินเหยาอย่างตื่นเต้นมองซ้าย มองขวาราวกับเด็กน้อยที่ไปสวนสัตว์เพื่อเจอกับแพนด้าอย่างไงอย่างงั้น
ซินเหยาขมวดคิ้วจ้องมอง
นักกระบี่โหมจู่ๆก็ยิ้มและพูดโพล่งออกมา “ท่านอาจารย์ท่านช่างสวยอะไรเยี่ยงนี้”
ซินเหยาตอบกลับไป “ประจบประแจงเสียจริง!”
นักกระบี่โหมหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านอาจารย์ช่างดูอ่อนเยาว์”
ซินเหยาอยากจะต่อว่าเขาแต่กลับไม่ได้พูดออกไป
เมื่อวานยังเป็นปีศาจร้ายอยู่เลย
วันนี้กลับกลายเป็นคนแก่ซุกซนไปเสียแล้ว
นักกระบี่โหมคนนี้…
ไม่ใช่คนปกติแน่ๆเลย!
ซินเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เจ้าจะทำอะไรกันแน่?”
นักกระบี่โหมหัวเราะพลางจ้องมองไปที่ซินเหยา “ท่านอาจารย์ ท่านทั้งสวยท่านอ่อนเยาว์ยิ่งนัก”
ซินเหยาตอบกลับไปอย่างกึ่งโกรธกึ่งหยอกเล่น “ส่วนเจ้าก็แกแล้วช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม?”
นักกระบี่โหมพูดออกมาอย่างน้อยใจ “ท่านอาจารย์ ข้าก็จริงจังอยู่มาก ท่านอาจารย์ท่านช่างสวยทั้งอ่อนเยาว์จริงๆ ข้าคิดจนสมองจนระเบิดก็คิดไม่ออก ท่านอาจารย์ยังดูอายุน้อยแบบนี้ทำไมถึงได้ฝึกกระบี่และมีกำลังภายในมหาศาลขนาดนั้นได้กัน”
เดิมทีซินเหยาคิดว่าเขานั้นค่อนข้างที่จะไม่สุภาพและไม่มีความเคารพ
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเข้าใจเขาผิดไปเสียแล้ว
เขากลับเป็นคนน่ารักคนไม่นับรูปลักษณ์ภายนอกที่ทำให้รู้สึกรังเกียจ….
เคยเห็นขอทานยาจกมานักต่อนักแต่ก็ไม่เคยเห็นยาจกที่สกปรกและอัปลักษณ์ขนาดนี้มาก่อน
ซินเหยายังไม่ได้ทานอาหารเช้าแต่ไม่มีแม้แต่ความอยากอาหารสักนิด
นักกระบี่โหมถามออกไป “ท่านอาจารย์ แท้ที่จริงแล้วท่านฝึกศิลปะการต่อสู้อะไรกัน?”
“……”
“ท่านอาจารย์ ท่านเริ่มฝึกตั้งแต่อายุเท่าไร?”
“……”
“ท่านอาจารย์ ท่านฝึกวิชาตั้งแต่อยู่ในท้องมารดาใช่หรือไม่?”
“……”
“ท่านอาจารย์ ท่านทั้งสวยทั้งอ่อนเยาว์จริงๆ!”
สุดท้ายซินเหยาก็ทนรำคาญไม่ไหวจึงพูดออกไปด้วยความโกรธ “ตาแก่ตัวเหม็น ตกลงเจ้าจะทำอะไรกันแน่?”
“ท่านอาจารย์….”
“ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ด้วย!”
“พวกเราไม่ได้พนันกันหรือ? ข้าแพ้ก็ต้องเรียกท่านว่าท่านอาจารย์ท่านเป็นคนบอกเองนะ!”
“ท่านอายุก็จะเจ็ดสิบแล้วไม่ใช่เจ็ดขวบ! แค่คำหยอกล้อหรือความจริงทำไมถึงแยกไม่ออก?”
“ข้าไม่รู้”
นักกระบี่โหมส่ายหน้าอย่างจริงจัง
ทั้งชีวิตของเขานั้นก็มีแค่กระบี่ที่คลุกคลีด้วยและตกลงในวังวนแห่งกระบี่
ในชีวิตนี้ก็อยู่ฝึกกระบี่อย่างยากลำบากในหุบเขาลึกไร้ผู้คนมาห้าสิบปี
บางทีความรู้ของเขาก็เหมือนคนปกติทั่วไปแต่ไม่ใช่อัจฉริยะหรือผู้มีพรสวรรค์แน่นอน!
แต่ทางอารมณ์นั้น….
ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เจ็ดขวบแต่ก็ไม่ได้ต่างไปจากกันเสียเท่าไหร่
เขาพ่ายแพ้หรือแม้แต่การต่อสู้ก็แพ้
เขาแพ้อย่างเต็มใจเรียกซินเหยาว่าท่านอาจารย์ก็เต็มใจเช่นกัน
หรืออายุจะมากเกินไป? ถึงไม่เคยคิดไตร่ตรองว่ามันไม่ใช่เกี่ยวกับความรักเลย
ซินเหยารู้สึกจนปัญญา “ช่างเถอะ ข้าจะพูดซ้ำอีกครั้ง ข้าไม่ใช่อาจารย์ของเจ้า! และก็ไม่คิดจะเป็นอาจารย์ของเจ้าด้วย! เมื่อวานค่ำที่ข้าพูดไปทั้งหมดก็แค่ล้อเล่น! มันเป็นแค่คำหลอกล่อ ข้าแค่จะยั่วโมโหเจ้า! ไม่เข้าใจหรอ?”
นักกระบี่โหมเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา “ข้ายอดปรมาจารย์เป็นลูกศิษย์ให้หญิงสาวแบบเจ้ามันยังไม่ดีพอหรือ?”
“เหอะ!”
“ข้าพูดแล้วคำไหนคำนั้น!”
“แพ้ก็คือยอมแพ้!”
“ช่างเป็นสุภาบุรุษเสียงจริง!”
“ข้านักกระบี่โหมบอกว่าเจ้าคืออาจารย์ เจ้าก็อาจารย์ของข้า!”
“เจ้าอยากที่จะยอมรับมันใช่ไหม?”
“ข้ายอมรับท่านเป็นอาจารย์ของข้าตั้งแต่วันนี้!”
“ถ้าวันนี้ท่านยังไม่ยอมรับเย็นวันนี้ข้าจะไปจวนอ๋องโจ๋วฆ่าคนมาเล่นซะ!” เขาพูดด้วยสีหน้าดุร้าย
กระอักเลือดออกมา!
ซินเหยาเกือบจะถูกเขาฆ่าตายแล้ว!
ก็มักแต่จะเห็นคนอยากเป็นอาจารย์ไม่เคยเห็นใครดันทุรังอยากจะเป็นลูกศิษย์ของคนอื่นมากขนาดนี้มาก่อน!
“หนูน้อย! ถ้ายังไม่ตอบรับข้าจะไปจวนอ๋องโจ๋วเดี๋ยวนี้ทันที!” นักกระบี่โหมพูดขู่หน้าโหดร้าย
“ได้! ถ้าอยากเป็นลูกศิษย์มากก็เป็นไป แต่ข้ามีเงื่อนไขให้เจ้าสามข้อ!”
ซินเหยาทำได้แค่ประนีประนอมชายคนนี้นั้นแปลกและยากที่จะตกลงด้วย
ถ้าหากไม่รับคำเขา ไม่แน่ว่าเขาจะต้องหุนหันพลันแล่นไปจวนอ๋องโจ๋วโดยไว แบบนั้นคงไม่ดีแน่
และยัง…
ที่จริงรับลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ก็ไม่แย่เท่าไร
อย่างน้อยต่อสู้ครั้งหน้าไม่ต้องลงมือเอง มันช่างดีเสียจริง
ไปไหนมาไหนก็มีหน้าค่าตา
“ท่านอาจารย์ ไม่ต้องพูดถึงเงื่อนไขสามข้อเป็นร้อยข้อข้าก็ตกลง ฮ่าฮ่า”
ฉับพลันนักกระบี่โหมก็กลับมาเอาใจและหมดอาลัยตายอยาก อารมณ์ต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับคนละคน
ซินเหยาบอกถึงเงื่อนไขว่า “ประการแรก”
“ท่านอาจารย์โปรดบอก”
“จากนี้เป็นต้นไปห้ามพัวพันเกี่ยวข้องกับคนจากตระกูลโจ๋วอีกแม้แต่คนเดียวก็ไม่ได้ และห้ามสร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลโจ๋ว”
“ไม่มีปัญหา ข้อนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน ข้าจะไม่ก่อกวนสร้างความวุ่นวายให้ตระกูลโจ๋วอีกต่อไป”
“ประการที่สอง”
“ท่านอาจารย์ว่ามาเลย”
“ประการที่สอง เจ้ามาเป็นลูกศิษย์ข้าต้องทำตามกฎของข้าทุกประการ ห้ามฆ่าคนตามอำเภอใจ! ห้าม…เข้าใจไหม ต้องทำตามกฎของข้าเท่านั้น!”
“ท่านอาจารย์ข้อนี้ไม่ได้! คนทุกหนทุกแห่งก็ล้วนแต่เพิ่มเลือดให้กับคมดาบตัวเอง จะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่ฆ่าคนกัน? หรือว่าต้องให้คนอื่นเข้ามาหาข้าแล้วให้ข้ายืนอยู่เฉยๆยิ้มรับมันอย่างนั้นหรือ?”
“ศัตรูไม่นับ ข้าห้ามฆ่าคนบริสุทธิ์W คนที่ควรฆ่าก็ฆ่า ทว่าห้ามนำไปแกล้งคนที่บริสุทธิ์ไร้ทางสู้ ข้านะเกลียดที่สุดพวกที่ชอบถือปืนกลไปกราดยิงชาวบ้านให้หวาดกลัวเนี่ย!”
“ท่านอาจารย์ อะไรคือปืนกล?
