ตอนที่ 68 เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ（1）
“ปืนกล….มันเป็นอาวุธที่สุดยอดและทรงพลังที่สุด!”
“ว้าววว ท่านอาจารย์มีความรู้กว้างขวางมากจริงๆ” นักกระบี่โหมไม่ลืมที่จะประจบประแจง
“ยังมีเงื่อนไขประการที่สามอยู่อีกนะ!” ซินเหยาพูดเตือน
“ท่านอาจารย์บอกข้ามารเลยข้าน้อมรับมัน”
“ได้!”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไปกันเถอะ” ซินเหยาลุกขึ้นยืน
“ข้ายังไม่ได้กินข้างเช้าเลยนะ?”
“กินลงที่ไหนกัน?” ซินเหยาอารมณ์ไม่ดี
“ท่านอาจารย์ พวกเราจะไปไหนกัน?”
“ตามมาเดี๋ยวก็รู้”
ซินหยาพานักกระบี่โหมไปร้านตัดเย็บเสื้อผ้า เลือกหยิบเสื้อผ้าที่เรียบง่ายสมส่วนมาหนึ่งชุด จากนั้นก็บังคับให้เขานั้นไปยังโรงอาบน้ำสาธารณะ….
“ท่านอาจารย์ ท่านคงไม่คิดจะให้ข้าไปอาบน้ำหรอกใช่ไหม? หรือว่าเงื่อนไขที่สามคืออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า?”
“ไม่อาบน้ำแล้วจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างไร? ดูเจ้าสิสกปรกแบบนี้เหมือนกับคนที่ไม่อาบน้ำมาสิบปี”
“ท่านอาจารย์พูดผิดแล้ว!
“เอาเถอะ ไม่สิบปีก็หนึ่งปีใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ ยี่สิบต่างหาก!”
“เห้อ!”
ซินเหยาเกือบกระอักเลือดเสียแล้วเธอโยนเสื้อผ้าไปให้เขาพร้อมกับให้เข้าไปในโรงอาบน้ำ “รับไสหัวเข้าไปอาบน้ำยี่สิบรอบแล้วค่อยออกมา!”
“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังบังคับให้ข้าทำสิ่งที่ลำบากใจ”
“เจ้ายังอยากเรียนวิชากระบี่ของข้าอยู่หรือไม่?”
“ท่านอาจารย์ ที่จริงแล้วข้านะชอบอาบน้ำเป็นที่สุด”
นักกระบี่โหมหอบเสื้อผ้าริ่งวิ่งเข้าไปหายวับไปกับตา
ครึ่งชั่วยามผ่านไปออกมาราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน
เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อย ร่างกายสะอาดสะอ้าน ราวกับผู้เฒ่าที่ค่อนข้างมีฐานะ
ซินเหยาชักกระบี่อ้านฉาวที่เหน็บไว้ที่เอวออกมา
นักกระบี่โหมพูดออกมาอย่างตกใจ “ท่านอาจารย์! ข้าก็อาบน้ำแล้วทำไมท่านยังต้องนำกระบี่ออกมาอีก?”
ซินเหยาตอบไปว่า “ช่วยเจ้าโกนหนวดไง! เกรงว่าเจ้าจะเป็นคนแรกบนโลกใบใหญ่นี้ที่ข้าจะใช้กระบี่อ้านฉาวโกนหนวดให้เจ้า!”
นักกระบี่โหมหัวเราะออกมา “ที่ท่านพูดก็ถูก กระบี่อ้านฉาวกับกระบี่เชอเม่ยที่ข้าใช้ตอนนั้นเลื่องลือกันในยุทธภพว่าเป็นกระบี่คู่ปีศาจ ใช้มันมาโกนหนวดให้ข้ามันช่างดีจริงๆ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้ท่านอาจารย์เปลืองแรงข้าทำเองจะดีกว่า”
ซินเหยาส่งกระบี่อ้านฉาวให้
นักกระบี่โหมรับกระบี่อันบอบบางมากอย่างนุ่มนวล จับหนวดเคราและผมที่ยาวจับตัดออกทันที….
ผ่านไปสักพัก ผมและหนวดเคราของเขาก็สั้นลงไปมากดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
ซินเหยาพูดออกมาอย่างเจ็บปวดใจ “ข้าคงต้องนำกระบี่ไปฆ่าเชื้อโรคเสียแล้ว”
นักกระบี่โหมหัวเราะออกมา “ท่านอาจารย์ อะไรคือฆ่าเชื้อโรค?”
ซินเหยาพูดเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าแบบนี้ค่อยดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้ข้าดูเหมือนอะไร?”
“คนป่า!”
“ท่านอาจารย์ก็ชอบล้อเล่น”
“ข้าไม่ได้พูดเล่น”
“เอาเถอะ! ท่านกล้าพูดว่าข้าหนึ่งในสุดยอดปรมาจารย์นักกระบี่โหมคนนี้เป็นคนป่า ถึงแม้ท่านจะเป็นอาจารย์ของข้า ข้าจะ…” นักกระบี่โหมเต้นเร้าด้วยความโกรธ
ซินเหยามองด้วยสายตาเย็นชา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่ใช่นักกระบี่โหมอีกต่อไป เจ้านามสกุลโม่จากนี้ไปจะเรียกว่านักกระบี่โม่!”
“ทำไม?” นักกระบี่โหมสีหน้ากลัดกลุ้มใจ
ซินเหยาตอบว่า “ถ้าหากข้าเด็กสาวคนนี้พานักกระบี่โหมผู้มีชื่องเสียงก้องฟ้าเดินทางไปทั่วยุทธภพ ผลนั้นจะออกมาสองอย่าง”
“อะไรบ้างหรือ?”
“อันดับแรก! คนอื่นจะคิดว่าเด็กสาวคนนี้มีคนพิเศษคอยหนุนหลัง ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหนก็จะถูกผู้คนวิจารณ์”
“แบบนั้นไม่ดีแน่ แล้วผลลัพธ์ที่สองละ?”
“อย่างที่สอง ทุกคนจะพูดว่าเจ้าเป็นตัวปลอม! นักกระบี่โหมจะมาคารวะเด็กสาวคนหนึ่งให้เป็นอาจารย์ทำไม? ไม่มีใครเชื่อหรอก เจ้ายอกให้คนอื่นมองว่าเจ้าเป็นนักกระบี่โหมตัวปลอมหรือ? หรือว่ายอมหลงเหลือชื่อเสียงของนักกระบี่โหมเอาไว้แล้วเปลี่ยนตัวตนใหม่ซะ?”
“….เปลี่ยนตัวตนใหม่คงจะดีกว่า”
นักกระบี่โหมคิดอยู่นานสองนานสุดท้ายก็ยอมรับแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
ซินเหยามองที่ตาเฒ่านิสัยเด็กก็รู้สึกปวดหัว
เหมือนพาขวดที่ว่างเปล่ามาแล้วจะทำอะไรกับมันไม่ได้สักอย่างเลยหรือ?
แต่ว่าถ้าไม่พาเขามาด้วยนั้นเขาคงจะไปก่อความวุ่นวายที่จวนอ๋องโจ๋ว
แล้วจะจัดการกับเขาอย่างไรดี?
ใช่แล้ว!
ถึงเวลาแล้วที่จะหาผู้สอนศิลปะการต่อสู้ให้กับส้งชิง
ศิลปะการต่อสู้ของตาแก่ตัวเหม็นนี่ก็เก่งไม่แพ้กัน
ให้เขาไปสอนการต่อสู้ให้ส้งชิงสักสองสามวิชา มันช่างเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้
ในที่สุดซินเหยาก็รู้แล้วว่าจะจัดการเขาอย่างไร
“เจ้าลูกศิษย์ อาจารย์จะพาเจ้าไปหาคนคนหนึ่ง”
“ไปหาใครขอรับ?”
“ไปแล้วเดี๋ยวเจ้าก็รู้”
ซินเหยามานักกระบี่โหมจ้างรถม้าหนึ่งคันวิ่งมาหยุดอยู่หน้าลานบ้านที่เก่าใกล้พัง ณ ชานเมือง
“ที่นี่ที่ไหน?”
“มาพบกับศิษย์พี่ของเจ้า”
“ข้ามีเพียงศิษย์น้อง ชื่อนายท่านช่าย ไม่มีศิษย์พี่ที่ไหน”
“ตอนนี้มีแล้ว”
