บทที่ 93 เป็นคนร้ายกาจจริงๆ（2）
ซินเหยาถามด้วยความแปลกใจ “ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนไปล่ะ? เจ้าไม่ชอบให้ข้าทำให้เจ้าขายหน้าหรืออย่างไร?”
ฮ่องเต้อำมหิตไม่เคยโกรธแค้นเช่นนี้มาก่อน เขาพูดเสียงเย็นชา “เป็นถึงฮ่องเต้ ถูกทำให้ขายหน้าแล้ว และข้ายังเป็นบุรุษ แต่กลับถูกสาวงามที่สุดในโลกเล่นงาน! เจ้าสร้างความอัปยศให้แก่ข้ายิ่งนัก ให้ข้ายอมจำนน มันก็สมน้ำสมเนื้อกันแล้วนี่!”
“ความสัมพันธ์ซับซ้อนดีนี่ แค่เจ้ามองตัวเองออกก็ดีแล้ว!ข้าจะได้สังหารคนน้อยลงหนึ่งคน!จะสังหารบุรุษที่พึ่งมีอะไรด้วยกัน มันก็รู้สึกแปลกๆ อย่างกับแมงมุมแม่ม่ายดำกินแมงมุมตัวผู้”
ซินเหยาพูดอย่างไม่เกรงกลัว
สีหน้าฮ่องเต้อำมหิตดุร้ายขึ้นมาจริงๆ ถามว่า “เจ้าไม่ยอมเข้าวังกับข้าจริงๆหรือ? ข้าจะสถาปนาเจ้าเป็นฮองเฮา ให้เจ้าเป็นมารดาของแผ่นดิน ได้รับเกียรติยศสูงสุด!ถ้าเจ้าแคลงใจในตัวข้า ข้าจะประกาศราชโองการให้ประชาชนรับรู้บัดเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ต้อง ข้าไม่สนใจตำแหน่งฮองเฮา ถ้าเจ้าสนใจจะเป็นคนขายตัว ก็ติดต่อข้าได้ตลอด ขอแค่เจ้าลงแรงลงกายบนเตียงไม่ท้อถอย ข้าก็พร้อมจะหาลูกค้ามาอุดหนุนเจ้า!”
ซินเหยานึกถึงเรื่องนั้นทันที ถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้?เมื่อกี้เจ้าอยากจะฆ่าข้ามิใช่หรือ?เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงไม่ฆ่าข้าเสียเล่า?”
“ต่อไปก็ยังมีโอกาส!”
สีหน้าฮ่องเต้อำมหิตเริ่มรับไม่ได้ แต่ไม่แสดงความโกรธเคือง เดินออกไปอย่างสง่างาม!
การกระทำของฮ่องเต้ เป็นจุดที่น่าสงสัยอย่างชัดเจน!
ก่อนจะซ่อนใต้เตียง เขาโกรธแค้นจนจะฆ่าคนได้แล้ว!
แต่หลังจากออกมาจากใต้เตียง เขาก็ไม่แสดงความโกรธออกมาเลย
แต่คำพูดแสนเย็นชาไม่กี่คำ มันช่างห่างเหินไร้เยื่อใยเสียแล้ว!
ราวกับเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำในทันที!
ด้วยความฉลาดและความสามารถในอาชีพของซินเหยา……..
เห็นความผิดปกติของฮ่องเต้แล้ว
แต่ในใจนางตอนนี้คิดถึงเสี่ยวป๋านที่ออกจากบ้านไป
ก็ไม่อยากคิดอะไรมาก……..
ฮ่องเต้อำมหิตเดินจากไป ตัวนางก็เดินออกจากห้องโถงออกตามหาเสี่ยวป๋าน
ฮ่องเต้อำมหิตยังไม่กลับวังหลวง
เขาเดินผ่านบนถนนในตรอกเล็กๆ มองไปมองมาให้แน่ใจว่าไม่มีคนสะกดรอยตาม ……..สุดท้ายถึงหันไปทางร้านอาหารเล็กๆ
ร้านเต้าหู้หวงจี้
ที่นี่คือร้านขายเต้าหู้
ประตูร้านเงียบเหงาเก่าคร่ำครึก แขกสักคนก็ไม่มี……
“ปั้ง!ปั้ง!”
“ปั้งๆๆ”
“ปั้ง!ปั้ง!”
“ปั้ง!ปั้ง!ปั้ง!”
“ปั้ง!ปั้ง!”
“ปั้งๆๆ”
ฮ่องเต้เคาะเป็นจังหวะบนตู้
“เจ้าทำอะไรน่ะ?” ยายอ้วนแหงนหน้ามอง
“ซื้อเครื่องโม่ถั่วเหลือง” ฮ่องเต้อำมหิตตอบ
“ที่นี่เป็นร้านขายเต้าหู้ ขายแต่เต้าหู้” ยายอ้วนพูดไม่เกรงใจ
“เต้าหู้ทำมาจากถั่วเหลือง ข้าแค่ต้องการถั่วเหลือง ไม่ต้องการเต้าหู้” ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว
“เจ้าเป็นใคร? เหตุใดถึงต้องการอะไรแปลกๆเช่นนี้?”
“เหนือ…..ฟ้า…..ยัง……มี……ฟ้า……”
“เข้ามาเถิด ท่านเซียนกุ่ยกูกำลังรอเจ้าอยู่ด้านใน” ยายอ้วนคว่ำหน้าบนโต๊ะ นอนฝันยาวต่อไป
ฮ่องเต้อำมหิตเดินผ่านร้าน เข้าไปห้องโถงด้านหลัง
ห้องโถงด้านหลังเป็นลานเล็กๆที่ทรุดโทรมและรกทึบ กอหญ้าเป็นพุ่มๆ พวกของจิปาฐะอย่างรถเกวียนไม้ผุพังและถังน้ำเก่าๆถูกกองทิ้งไว้ที่นี่
สถานที่นี้ราวกับเป็นที่ที่ไม่มีคนผ่านมานับร้อยปีแล้ว!
ฮ่องเต้อำมหิตแหวกกองของสุมหญ้ารกชัฏ จนมาเจอกองดินกองหนึ่ง
ด้านหน้ากองดินนั้นมีป้ายไม้เน่าผุปักไว้
“เป็นที่ฝังศพโจว๋อี้เฉิน”
ฮ่องเต้อำมหิตสูดหายใจเฮือก!
“ใครจะคิดล่ะ!”
“ยอดปรมาจารย์แห่งปฐพี!”
“พรสวรรค์ล้นฟ้าเลื่องชื่อลือนาม!”
“ เทพนักบู๊โจว๋อี้เฉิน!”
“ตอนยังชีพ น่าเกรงขาม ชื่อเสียงสะท้านแผ่นดิน”
“สิ้นชีพแล้ว ไม่หลงเหลือศพกระดูก ถูกฝังไว้ในลานรกร้างแห่งนี้!”
“ถ้าให้ตระกูลโจว๋รับรู้ว่าเจ้าถูกฝังในสถานที่เช่นนี้ พวกเขาจะโกรธตายหรือไม่?”
ฮ่องเต้อำมหิตถอนหายใจ กระโดดเข้าไปในบ่อน้ำด้านข้าง!
ใต้บ่อน้ำ เป็นช่องทางเข้าห้องลับ
ห้องมืดเป็นประตูเล็กๆ ข้างประตูปักเทียนไขละลายแท่งหนึ่ง
“เข้ามาเถิด”
เสียงคนแก่ดังมาจากด้านใน ราวกับไม้แห้งตายเดียวดาย ไร้ชีวิตชีวา…….
“ขอรับ อาจารย์”
ฮ่องเต้อำมหิตผลักประตู โน้มตัวเข้าไปในช่องประตูไม้เล็กๆ คนแก่หลังค่อม…….ผมขาวหน้าแดงฝาด ผิวหนังทั้งตัวเหมือนผิวต้นไม้แก่ ดั่งมีอายุนับพันปี
ฮ่องเต้อำมหิตเห็นคนชราก็ถวายความเคารพ “อาจารย์ ช่วงนี้สุขภาพท่านดีหรือไม่?”
“ชื่อเซียนก่วยกู เหมือนผีเหมือนเทพ มีชีวิตเป็นพันปี ร่างกายจะไม่ดีได้อย่างไร?”
เสียงแก่ชรา ไร้ซึ่งความรู้สึกความเป็นมนุษย์
“อาจารย์สบายดี ศิษย์ก็วางใจแล้ว”
