บทที่ 110 สตรีลึกลับ1
ไม่มีใครอยากเชื่อ!
ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่ามันเป็นไปได้!
ถึงขั้นคนนับร้อยพันเห็นโจว๋เฟิงเอามีดปอกผลไม้แทงถ่งเปิ่นจิ้ง ไม่มีใครออกไปห้าม!
แม้แต่ถางเปิ่นขุย ถางเปิ่นกางไม่ได้ออกตัวไปช่วยเหลือ!
เดิมทีพวกเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องออกมือไปช่วย!
ใครก็คิดแบบนั้น สถานการณ์ไม่จำเป็นต้องออกมือไปช่วย!
คนมีวรยุทธชั้นสูงอย่างถางเปิ่นจิ้ง จะตายด้วยมีดปอกผลไม้ของเด็กเล็กๆได้อย่างไร?
แต่เรื่องนี้ กลับทำให้ทุกคนตาโต!
แน่นอน……
ทุกคนเห็นชัดเจน
ต้องเป็นกับดักของสตรีลึกลับผู้นีแน่ๆ
แต่ทุกคนไม่รู้ว่านางทำได้ยังไง!
ทำไมนางถึงทำให้เด็กห้าขวบสังหารคนยอดฝีมือได้!
คนที่เห็นทั้งหมดต่างก็รู้ว่าเป็นความจริง!
ตั้งแต่นี้ต่อไป ชื่อถางเปิ่นจิ้งสามคำนี้จะกลายเป็นเนื้อร้ายที่ทิ้งรอยแผลเป็น!
เรื่องเด็กวัยห้าขวบสังหารผู้มีฝีมือชั้นยอดด้วยมีดปอกผลไม้จะต้องจารึกในประวัติศาสตร์ เล่าขานนับหมื่นปี!
แต่แค่ซินเหยาฟาดไปเบาๆถางเปิ่นกางก็กระเด็น พลังแข็งแกร่งดั่งเทพ องอาจกล้าหาญ ยิ่งทำให้ทุกคนตื่นตะลึง!
ซินเหยาเห็นเหล่าทหารพร้อมอาวุธพุ่งเข้ามาหาตัวเอง นางยิ้มอ่อนโยนพูดกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง “เสี่ยวป๋าน! คนพวกนี้ไม่กลัวตายซินะ! ทำไมเจ้าไม่ต้องพวกเขาไปตาย ยังโง่ให้สั่งแบบนี้อีกรึ?”
ถางเปิ่นขุยหัวเราะเย็นชาพูดว่า “นางระยำอวดดี! ที่นี่มีทหารนับสองพันนาย นอกตำหนักอ๋องโจว๋มันายทหารนครบาลอีกสามพันนาย! ต้องให้เจ้ามีวรยุทธสูงกล่านี้ ก็มิอาจต้านทานกองทหารขนาดใหญ่ได้หรอกนะ!”
ซินเหยายิ้มเดินเข้าปาถางเปิ่นขุยทีละก้าวๆ “พี่โอหังเช่นนี้ น้องเสนามีอะไรไม่พอใจมั๊ย? แล้วเจ้าจะยังกล้าทำอะไรอีก?”
“เจ้า….เจ้า….อย่าเข้ามา!”
ถางเปิ่นขุยแม้จะเป็นวรยุทธชั้นสูง ตอนนี้ก็ยังกลัวจนตัวสั่น เดินถอยหลังไปทีละก้าวจนไปชนฮ่องเต้อำมหิตที่อยู่ด้านหลัง!
“ไร้ประโยชน์!”
เขาวางแผนมาอย่างยากลำบากเพื่อจะทำลายอำนาจตระกูลโจว๋ได้สิ้นซาก!
แต่ผลลัพธ์นั้น ตัวเองกลับถูกคนไร้ประโยชน์อย่างถางเปิ่นขุยปลุกปั่นสร้างความวุ่นวาย
หมากเดินมาถึงจุดนี้แล้ว ใช้การไม่ได้จริงๆ
ฮ่องเต้อำมหิตขมวดคิ้ว
ซินเหยายิ้ม “น้องเสนา ฝ่าบาทของเจ้าพิโรธแล้ว พูดซิ เจ้าจะทำอะไรข้าน่ะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเย็นชาพูดว่า “แม่นางโอหังเย่อหยิ่งนัก!”
ซินเหยายิ้ม “สตรีย่อมอ่อนโยนดั่งน้ำ แต่หากสตรีโมโหขึ้นมา ก็น่ากลัวไม่แพ้ชายชาตรี!”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้ม “สตรีโหดเหี้ยม? เข้าคยเห็นแต่สตรีเจ้าเล่ห์ที่สุดและงดงามที่สุด วันนี้ได้เห็นสตรีอำมหิต นับว่าได้เปิดโลกข้า”
ซินเหยาได้ยินแล้วแอบยิ้มในใจ ทำหน้าสงสัยถาม “อ้อ? แล้วสตรีที่พระองค์ทรงตรัสถึงคือผู้ใดกัน?”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า!”
ฮ่องเต้อำมหิตตอบเย็นชา
ซินเหยาไม่มากความ กวาดตามองผู้คนทั้งสองฝ่าย หน้าทุกคนเคร่งขรึม หนักแน่น เต็มไปด้วยแรงพยาบาทสังหาร!
สิ่งที่ทำให้ตกตะลึงเมื่อครู่เป็นแค่พลังเล็กน้อยเท่านั้น
ซินเหยาเดินเข้าไปกลางฝูงชน พูดเสียงเรียบ “เรื่องของตระกูลโจว๋ในวันนี้! ข้าขอรับผิดชอบเพียงผู้เดียว! ใครไม่พอใจก็เข้ามาลงมือที่ข้าได้เลย!”
พูดจบ สายตานางจ้องมองไปที่ถางเปิ่นกาง
คำพูดเมื่อกี้ นางพึ่งจะท้าทายถางเปิ่นกาง!
ตอนนี้ นางกลับขอแสดงความรับผิดชอบ!
ใช้พลังแล้วโอหัง! ถางเปิ่นกางตะลึงทันที แต่ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามเปิดการรบ เขาก็ไม่กลัว ตอบเสียงหนักแน่น “แม่นาง ข้านับถือในพลังของเจ้าจริงๆ แต่น่าเสียดายไปหนึ่งอย่าง”
ซินเหยายิ้ม “ในเมื่อท่านไม่อยากให้ข้าตาย ท่านก็สังหารตัวเองซะ!”
ถางเปิ่นกางโกรธที่ได้ยินคำพูดสาปแช่งเขา “นางเด็กเหลวไหล ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! ข้ากำลังจะสั่งสอนเจ้าดีๆแล้วเชียว”
ซินเหยายิ้นผ่อนคลาย “ตาเฒ่า ข้ากังวลแทนเจ้าจริงๆนะ! เจ้าเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับตระกูลถางเปิ่น พิจารณาให้ดี ถ้าเจ้าตายไปแล้ว ลูกศิษย์เจ้าคงจะถูกฆ่าจนสิ้น!”
ถางเปิ่นกางอึ้ง ความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวในใจปะทุขึ้นมา
เขาสองจิตสองใจ แล้วสำแดงพลังถล่มทลายทันที!
เขาอายุห้าสิบมีชื่อเสียงเหมือนนายท่านโจว๋ ในแผ่นดินนี้ ไม่มีใครคิดเป็นศัตรู!
โดยเฉพาะในระยะเวลายี่สิบปี่นี้ แอบศึกษาสายบู๊จนลึกซึ้ง
จนบรรลุถึงระดับเทพ!
ครั้งนี้ถูกถางเปิ่นเรียกมาถึงตำหนักโจว๋ เขามั่นใจเต็มเปี่ยม ว่าวรยุทธตัวเองได้รับฝึกฝนมามาก นายท่านโจว๋ก็ไม่อยู่ในสายตาเขา!
ยี่สิบปีที่ผ่านมา เขากับนายท่านโจว๋มีชื่อเสียง พลังทั้งสองคนไม่เป็นรองกัน
แต่เขามั่นใจ ถางเปิ่นกางในวันนี้มีพลังไร้เทียมทาน!
พลังมหาศาลมากกว่าคนตระกูลโจว๋ทั้งตระกูล!
ตอนนี้ กับมาเจอแม่นาง พลังเขาก็ตกถอยลงไป…..
