บทที่ 109 พี่สาวจะคอยดูเจ้าเอง2
ซินเหยาหันกลับมา หน้าตาเย็นชา “เจ้าเป็นผู้ชาย! ผู้หญิงยืนหันหลังให้ ไม่มีดาบเจ้ายังลอบแว้งกัด! เดิมทีข้าไม่คิดจะฆ่าเจ้า แต่ว่าคนอย่างเจ้าอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์!”
ถางเปิ่นจิ้งพูดด้วยความโกรธ “เจ้าพูดอะไร ท่านแม่ทัพ…”
ซินเหยาไม่สนใจเขา หันกลับมา มองเหล่าผู้คนตระกูลโจว๋ พูดว่า “เมื่อกี้เหมือนจะมีตายไปแล้วหนึ่งคนไหม? อื้ม เด็กที่น่าสงสาร โตมาหน้าตารูปงาม พึ่งจะอายุยี่สิบก็ตายเสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ ใครจะแก้แค้นให้เขาบ้าง”
“ข้า!”
โจว๋เส้ากางยกดาบออกมา
“ข้า!”
โจว๋หวูนเฟิงไม่สนใจที่ตัวเองบาดเจ็บ ใบหน้าแข็งแกร่งห้าวหาญ
“ข้า!”
นักบู๊ชั้นสูงคนหนึ่งออกมา!
“ข้า!”
“ข้า!”
“ข้าด้วย!”
“ข้าด้วยอีกคน!”
คนตระกูลโจว๋ขานต่อกัน ทั้งหมดยืนขึ้น ใบหน้าทุกคนพร้อมรบจนตัวตาย!
ทันใดนั้น……..
มีเสียงใสดังขึ้นมา “ข้าจะแก้แค้นให้พี่ชาย!”
เด็กน้อยอายุห้าขวบยืนขึ้น ในมือถือมีดผลไม้ยาวประมาณสามสี่นิ้ว!
ซินเหยาเดินมาหาเขา “เจ้าชื่ออะไร?”
“ข้าชื่อโจว๋เฟิง!”
“เจ้าอายุเท่าไหร่?”
“ห้าขวบครึ่ง!”
“เจ้ามีวิทยายุทธหรือไม่?”
“ไม่”
โจว๋เฟิงส่ายหน้าเล็กๆ ใบหน้าอ่อนเยาวื ดวงตาบริสุทธิ์กลับเต็มไปด้วยความเคืองแค้น!
ซินเหยายิ้ม พูดว่า “คนที่พึ่งตายเมื่อกี้คือพี่ชายเจ้าใช่หรือไม่?”
โจว๋เฟิงพยักหน้า
ซินเหยาพูด “งั้นเจ้าไปเถิด ไปล้างแค้นให้พี่ชายของเจ้า”
โจว๋เฟิงเป็นเด็กเล็ก ไม่รู้สถานการณ์ที่อยู่ด้านหน้า แค่คิดว่าซินเหยาทำให้เขาสนิท เชื่อใจได้ และสามารถแก้แค้นให้พี่ชายได้ด้วย เขายกมีดปอกผลไม้ขึ้นมา เดินออกไป!”
“โจว๋เฟิง กลับมา!”
โจว๋หวูนเฟิงตะโกน!
เขาเสียน้องชายไปคนหนึ่งแล้ว เขาจะเสียน้องชายอีกคนไปไม่ได้!
โจว๋ตี๋ตายแล้ว!
โจว๋เหวินซีอยู่ด้านนอก คงไม่รอด!
เขาเหลือโจว๋เฟิงน้องชายคนเดียวแล้ว!
ซินเหยาโบกมือ ยิ้มพูดว่า “ไม่เป็นไร! ให้เขาไปเถิด! เสี่ยวเฟิง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าใครทำร้ายพี่ชายเจ้า?”
โจว๋เฟิงพยักหน้า ชี้ไปทางถางเปิ่นจิ้ง พูดว่า “เขาเอาดาบแทงพี่ชาย”
หลังจากนั้น เขาเอานิ้วชี้ไปที่ถางเปิ่นกาง พูดว่า “เขาเอามือฟาดพี่สามจนตาย!”
ซินเหยายิ้มถามว่า “งั้นเจ้าจะฆ่าใครดีล่ะ?”
โจว๋เฟิงมองสองสามครั้ง ลังเลสักพักแล้วชี้ไปที่ถางเปิ่นจิ้ง
ซินเหยาตบบ่าเขา ยิ้มว่า “ไปเถิด ใช้มีดในมือเจ้าให้เหมือนชายชาตรี ไปล้างแค้นให้พี่ชายของเจ้า!”
เขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่รู้ว่าใครร้ายกาจ
แต่จิตใจที่เต็มด้วยคุณธรรมบอกว่าทำร้ายผู้ใหญ่นั้นเป็นเรื่องไม่ดี
เพราะฉะนั้น เขาถึงเลือกถางเปิ่นจิ้ง!
ซินเหยายิ้มพูด “ไปเถิด ไม่ต้องกลลัว พี่สาวจะคอยดูเจ้าเอง!”
“ได้!”
โจว๋เฟิงพยักหน้า กัดฟันยกมีดพุ่งไปที่ถางเปิ่นจิ้ง!
“กลับมา!”
“อย่า!”
“รีบกลับมา!”
“โจว๋เฟิง อย่าไป!”
คนตระกูลโจว๋ต่างตะโกนให้โจว๋เฟิงกลับมา! ไม่ให้เขาเดินเข้าไปหาความตาย!
พวกโจว๋เส้ากาง โจว๋เส้าฉี โจว๋หย่วนไห่เดินแยกออกมา พุ่งไปช่วยเด็กน้อย
แต่พวกเขาเหมือนรู้สึกสัมผัสกำแพงล่องหน ทุกคนถูกดีดกลับมา
โจว๋เฟิงเอามีดปอกผลไม้ วิ่งเข้าไปหาถางเปิ่นจิ้ง!
แกร๊ง!
มีดแทงถางเปิ่นจิ้งไม่เข้า
ในดวงตาถางเปิ่นจิ้งแสดงความรู้สึกกลัว ร่างกายเริ่มขยับไม่ได้…….
เขาไม่เข้าใจ
ตัวเองจะตายด้วยน้ำมือเด็กตัวเล็กๆจริงๆหรือ?
และเขาเป็นเด็กอายุห้าขวบ!
เขาเห็นเด็กตัวเล็กวิ่งเข้ามา เขาอยากจะขยับ….
แต่ว่าทั้งร่างเหมือนถูกทำให้แข็งชะงักไว้ ขยับเขยื้อนไม่ได้!
ดวงตาจ้องมองมีดผลไม้แทงตัวเอง….
“อึ่ก! เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”
ถางเปิ่นจิ้งเลือดพุ่ง
ล้มลงไป!
ตายคาที่!
โจว๋เฟิงตะโกนทิ้งมีด รีบวิ่งกลับไป ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังซินเหยา
“ไอ้เด็กเลว!”
ถางเปิ่นกางโมโหแล้ว ยกฝ่ามือพลังราวกับภูเขาไท่ซาน พุ่งตรงไปยังโจว๋เฟิง!
“รังแกเด็ก หน้าไม่อาย!”
ซินเหยาหัวเราะเย็นชา ยกฝ่ามือขึ้นมาฟาดออกไป!
“อ๊าก!”
ถางเปิ่นกางร้องทันที ทั้งร่างเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ฟาดกลับมา!
คนทั้งหมดในสนามต่างเห็นกันหมดแล้ว!
เด็กสาวปิดหน้าคนนั้นจู่โจ่มให้ปรมาจารย์ถอยออกไป!
ครั้งนี้ คนทั้งสนามต่างฮือฮาแล้ว!
นางเป็นใครกันแน่?
“องครักษ์! องครักษ์! รีบปิดล้อมนางเอาไว้ อย่าให้นางหนีไปได้!” ถางเปิ่นขุยเห็นสถานการณ์ท่าไม่ดีแล้ว รีบสั่งพวกทหารออกไปจัดการซินเหยาทันที!
คนทั้งหมดล้วนตกตะลึงกับหญิงสาวลึกลับที่ปรากฎตัว!
โจว๋เฟิงอายุห้าขวบจะสังหารถางเปิ่นกางผู้เป็นปรมาจารย์ได้หรือ?
