บทที่ 98 ชายอัปลักษณ์（1）
ซินเหยาเดินตามถนนมาสองชั่วยามแล้ว ตรอกซอยแถวนี้นางเดินหาจนทั่วแล้ว แต่ไม่ให้เสี่ยวป๋านแม้แต่เงา
ซินเหยาแอบดูถูกเจ้าคนหน้าตาอัปลักษณ์ชอบเอะอะโวยวาย
“เจ้าคนนี้?”
“ยังกล้าออกมาเล่นไกลขนาดนี้?”
“เอะอะโวยวายมากเกินไปแล้ว!”
“ต้องรอให้มันกลับมา ต้องขังคุกเอาไว้ ให้มันหิวมาสี่ห้าวันแล้ว!”
“ต้องสั่งสอนมันเสียหน่อย!”
“ให้มันรู้ว่ากฎคืออะไร!”
ซินเหยาแอบดูถูกในใจ แต่ก็เรียกไม่หยุด “เสี่ยวป๋าน รีบออกมาเถิด!”
“พี่สาวคิดถึงเจ้านะ!”
“ไม่ต้องซ่อนตัวได้แล้ว”
“กลับมากินข้าวได้แล้ว!”
“พี่สาวพาเจ้าไปดื่มเหล้าได้นะ!”
ในซอยมืด……
แสงสะท้อนเข้าไปไม่ถึงในตรอกซอยลึกที่แสนคดเคี้ยว แสงในซอยแตกกระจายดั่งดวงดาว……
ในเวลากลางวัน แสงยังเข้าไม่ถึง
ชายอ้วนหน้าตาอัปลักษณ์สามคน ยิ้มต้อนเสี่ยวป๋านจนมุม
“ฮึๆ”
“เจ้าตัวน้อยนี่งามจริงๆ”
“พามันไปขายในตลาดมืดคงได้คงได้เงินมาไม่น้อย!”
“เจ้าตัวน้อย ใครให้เจ้าขโมยเหล้าของข้ากัน?”
“แม่เจ้าไม่เคยสอนเจ้ารึ ถึงเมามายสร้างเรื่อง?”
“เจ้าดื่มเหล้ามากขนาดนี้ คงเมาจนก้าวขาไม่ออกแล้วกระมัง?”
“ฮึๆ”
“พวกเรา จับมันไว้!” ชายทั้งสามคนล้อมเป็นครึ่งวงกลม ต้อนให้เสี่ยวป๋านที่กำลังเมาจนมุมจนติดกำแพง ออกมาไม่ได้…….
“จีจี!”
ในดวงตาเสี่ยวป๋าน เผยแสงแดงฉานออกมาทันที…….
ชายท่าทางเมามายทั้งสามคนกลับยังไม่รู้ตัวว่าภัยกำลังถึงตัว
พวกเขายังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นกับอะไร!
ความโลภของพวกเขาทำให้ตัวเองทำพลาดโฉดเขลาเบาปัญญา!
เสี่ยวป๋านแยกยิ้ม…..
เล็บคมของเจ้าขนปุกปุยงอกยาวออกมาช่างแหลมคม
“ฮึๆ เจ้าตัวน้อยมีเล็บคมเสียด้วยนะ”
“ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อย จะฉีกเสื้อผ้าของข้าได้หรือไม่!”
“ให้เกาแก้คันคงดีไม่น้อย!”
“ฮ่าๆๆ”
ชายอัปลักษณ์ทั้งสามหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แต่พวกเขาไม่รู้ตัวว่า เสี่ยวป๋านที่อยู่ตรงซอกกำแพงท่าทางผิดปกติไป……
“ไอ้หยา!”
“ทำไมรู้สึกร้อนขึ้นมา!”
“เป็นพลังมาร เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว!”
“ร้อนมาก! ทำไมถึงร้อนเหมือนเตาไฟเช่นนี้?”
ชายพวกนั้นรู้สึกได้ อากาศรอบตัวเหมือนไฟแผดเผา ร้อนจนผิดปกติ
“ไอ้หยา! ตัวลุกเป็นไฟแล้ว!”
ชายหนึ่งในนั้นร้องอุทานเสียงดัง!
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
“ปีศาจ!”
เสียงโอดครวญทรมานดังออกมาจากตรอกลึกที่เหมือนเขาวงกต
ซินเหยาเข้ามาเจอเสี่ยวป๋านพอดี รู้ว่าเสียงร้องนั้นผิดปกติ จึงเข้ามาดูในตรอก
“จีจี!”
ทันใดนั้น เสี่ยวป๋านกระโดดออกมาจากตรอก กระโจนเข้าหาซินเหยา
“นี่ๆ เจ้าปีศาจน้อย เจ้ายอมเผยตนแล้วหรือ?” ซินเหยาตบหัวมันด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“จีจี” เสี่ยวป๋านเห็นซินเหยาก็ชอบใจมาก ราวกับลืมว่าตัวเองหนีออกมาจากบ้าน
“เสี่ยวป๋าน พวกเรากลับบ้านได้แล้ว กลับไปกินข้าว” ซินเหยาดมตัวเสี่ยวป๋านฟุดฟิดๆ “ตัวเหม็นเชียวนะ”
ทันใดนั้น ซินเหยาได้ยินกลิ่นเหม็นแปลกๆ
“จีจี” เสี่ยวป๋านใช้หัวปุกปุยถูไถบนแขนซินเหยา หลังจากนั้นใช้กรงเล็บเกาบนแขนซินเหยาเบาๆ เดิมที่ซินเหยาโกรธที่มันหนีออกจากบ้าน แต่ผ่านไปสักพักก็สงสารเอ็นดู จะโกรธลงได้อย่างไร?”
“เอาเถิดๆ เจ้าหิวแล้วใช่หรือไม่? กลับบ้านไปกินข้าวกัน วันนี้เจ้ากินได้ไม่อั้น เจ้าอยากกินอะไรก็กิน!”
“จีจี!”
เสี่ยวป๋านมีความสุขแล้ว
ประสาทรับกลิ่นของซินเหยาไวมาก หลังจากฝึกฝนจนถึงขั้นเทพวรยุทธ ความรู้สึกทางประสาทก็รับรู้ได้ไวมากกว่าเดิม นางจึงได้กลินเหล้าบนตัวเสี่ยวป๋าน
“เสี่ยวป๋าน เจ้าสารภาพมาโดยดี เจ้ากินเหล้ามาใช่หรือไม่?”
จีจี!” เสี่ยวป๋านส่ายหน้าทันที
“บนตัวเจ้ามีกลิ่นเหล้าชัดๆ” ซินเหยาซัถาม
“จีจี จีจี” เสี่ยวป๋านทำท่าทางโกรธเคืองไม่กลัวตาย ยังคงสนใจที่โต๊ะอาหาร ไม่สนใจคำถามของซินเหยา
“เจ้าดื่มเหล้ามาใช่หรือไม่?” ซินเหยาส่งจอกเหล้าให้ลองหยั่งเชิง
เสี่ยวป๋านรีบแยกตัวออกมา เหมือนท่าทางกลัว
“ตอนนี้เจ้าไม่ชอบดื่มเหล้าแล้วหรือ?”
“จีจี” เสี่ยวป๋านยังต่อต้านแข็งกร้าว ต้องการให้ซินเหยาเอาเหล้าออกไป
“เอาล่ะ เจ้าดื่มจนเมาข้าก็เป็นห่วง หลับไปสี่ห้าวัน แล้วขนทั้งตัวกลายเป็นสีแดงอีก ต่อไปเจ้าอย่าดื่มเหล้าอีกเลย” ซินเหยาเห็นว่าถามไปก็ไม่ได้อะไร ก็ยอมแพ้แล้ว
“จีจี”
เสี่ยวป๋านท่าทางเหมือนหิวจะแย่แล้ว กินมากเท่าที่จะทำได้……
ซินเหยาหัวเราะเบาๆ “ยังไงสักวันข้าก็ต้องรู้ว่าเจ้าไปทำอะไรมากันแน่ เจ้าอยากแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ทำไปเถิด!”
เสี่ยวป๋านหยุดทันที หูตั้งขึ้น ท่าทางระวังตัวราวกับเจอศัตรูตัวฉกาจ
สีหน้าซนเหยาเปลี่ยนไป พูดเสียงเบา “เจ้าได้ยินแล้วใช่หรือไม่?”
เสี่ยวป๋านพยักหน้า
ซินเหยาท่าทางเงียบกริบ และพูดเสียงเบา “ด้านนอกมีคน มีคนเยอะด้วย ทำอะไรต้องรอบคอบเรียบร้อย คงได้รับบทเรียนแล้ว! น่าจะเป็นคนของราชสำนัก! เจ้าต้องระวังตัวหน่อย!”
จีจี เสี่ยวป๋านพยักหน้า
ซินเหยาเดินออกไปข้างหน้าต่าง ค่อยๆแง้มมองไปทางด้านนอก
“เสี่ยวป๋าน พวกเราถูกล้อมเอาไว้แล้ว ข้างนอกมีคนดักซุ่มมากมาย เมื่อวานยังไม่มีมันเทศแดงพวกนั้น พวกพ่อค้าอ้อยอีกล่ะ! แล้วเสี่ยวเอ้อร์กับลูกมือที่โรงน้ำชาฝั่งตรงข้ามก็เปลี่ยนคนแล้วด้วย! ด้านบนเงียบมาก หนึง สอง สาม…. เจ็ด แปด…..มีทั้งหมดแปดคน!”
นางแปลกใจมาก โรงเตี๊ยมเล็กๆแห่งนี้ทำไมถึงถูกคนของราชการจับจ้องได้?
หรือว่า……
สายตาซินเหยามองไปทางใต้เตียง
อาสามซ่อนกล่องเซิ้นเอาไว้ใต้เตียง
“หรือว่า คนรู้เข้าเสียแล้ว?”
แย่ล่ะสิ เกือบลืมเรื่องสำคัญไปแล้ว”
