บทที่ 107 ปกป้องสายเลือดตระกูลโจว๋2
หน้าโจว๋หวูนเฟิงตื่นเต้น ไม่กล้าประมาท
ยกกระบี่ขึ้นมา รับศึกอย่างระวังตัว!ทั้งสองต่างเป็นบุรุษรูปงามฝีมือเหนือชั้น ถางเปิ่นจิ้งรูปร่างสูงใหญ่ โจว๋หวูนเฟิงรูปหล่อองอาจห้าวหาญ
ทั้งสองต่อสู้กัน แสงกระบี่ผสานกันจนเส้นตาข่ายแน่นหนา…..
ฮ่องเต้อำมหิตมองอยู่ด้านข้าง ในใจแอบคิด “ตระกูลโจว๋กับตระกูลถางเปิ่นไม่ยอมเป็นรองกันจริงๆ เด็กหนุ่มสองคนนี้ยังมีพรสวรรค์เช่นนัเ มิน่าล่ะทั้งสองตระกูลใหญ่ถึงคงอยู่มานับร้อยปีไม่ล่มสลาย! ถ้าข้าไม่พบท่านเซียนกุ่ยกูตั้งแต่วัยเยาว์ คารวะป้ายของเขา ฝึกฝนวิชามาร เกรงว่าชีวิตนี้ยากจะต่อกรกับพวกเขา!”
บนสนามมีเสียงกระบี่กระทบกัน
วรยุทธของโจว๋หวูนเฟิงกับถางเปิ่นจิ้งยิ่งรุนแรงมากขึ้น
โจว๋หวูนเฟิงได้รับการฝึก ยังไงเขาก็ต้องแบกรับความหวังของตระกูลโจว๋เอาไว้ คนในตระกูลทั้งหมดทุ่มแรงกายแรงใจชุบเลี้ยงเขามา…..
และถางเปิ่นจิ้งกำลังจะเป็นหัวหน้าทหาร ภาระหน้าที่ทหารเกี่ยวพันกับตัว วรยุทธของเขาย่อมไม่แพ้โจว๋หวูนเฟิงอยู่แล้ว
โจว๋หวูนเฟิงเป็นนักบู๊ที่เข้าถึงวิชาอย่างแก่นแท้!
ในเวลาอันรวดเร็ว ดาบของเขาก็ยิ่งได้เปรียบกว่า!
โจว๋หวูนเฟิงได้รับการถ่ายทอดวิชาจากนายท่านโจว๋ แม้ไม่มีวิชากระบี่หลีฮัววิจิตรงดงาม แต่พลังของเขาแกร่งกล้าไร้เทียมทาน!
ระบำกระบี่ของเขายิ่งอ่อนช้อย……
ทันใดนั้น……
ถางเปิ่นกางเหมือนนกเค้าแมวในยามราตรี พุ่งเข้ามา เอามือกดที่หลังถางเปิ่นจิ้ง…..
ถางเปิ่นจิ้งเหมือนร่างเทพ พลังพลุ่งพล่าน กระบี่ในมือสั่น สำแดงพลังทำลายล้างออกมา!
นายท่านโจว๋ตะโกนเสียงดัง “เฟิงเอ๋อร์ รีบถอยออกมา!”
แต่ทว่า…..
ใครจะออกมาทัน?
กระบี่ฟาดไปที่ไหล่โจว๋หวูนเฟิง เลือดพุ่งกระฉูด!
หลานที่นายท่านโจว๋รักดั่งแก้วตาดวงใจ เขารีบดึงโจว๋หวูนเฟิงกลับมาเพื่อชีวิตเขาเอาไว้!
“หยุดได้แล้ว!”
“แบบนี้มันอันธพาลชัดๆ”
“ใช้พลังตัวเองข่มผู้น้อย เรียกว่าวีรบุรุษได้ยังไงกัน?”
“นึกไม่ถึงว่าปรมาจารย์แห่งตำหนัก จะทำเด็กเยี่ยงนี้!”
คนตระกูลโจว๋พิโรธแล้ว!
ถางเปิ่นจิ้งตะคอกด้วยความโกรธ “ทหาร! ตระกูลโจว๋ต่อต้านแล้ว! ปกป้องฝ่าบาท! ปกป้องฝ่าบาท!”
เหล่าองครักษ์และทหารยกอาวุธพุ่งเข้ามาทันที!
นายท่านโจว๋กดจุดห้ามเลือดให้โจว๋หวูนเฟิง หยุดเลือดไว้ได้ พอรู้ว่าไม่ถึงแก่ชีวิต ก็วางใจมากแล้ว
เขาลุกขึ้นมา ฝ่าวงล้อมผู้คนแตกกระจาย เดินเข้ามาด้านหน้า
“ข้าไม่กลัวตาย! เจ้ามันช่างสง่างามจริงๆ”
คำพูดนายท่านโจว๋ น่าขันนัก!
ทุกคนเฝ้ามองดูแทบจะกลั้นหายใจ
สายตาทุกคนจับจ้องไปที่ถางเปิ่นกาง! ปรมาจารย์แห่งยุค!
คนบนสนามเกือบลืมไปแล้วว่าฝ่าบาททรงประทับอยู่ด้วย สายตาทุกคนมองไปที่ปรมาจารย์ชั้นยอดทั้งสอง!
ถางเปิ่นกางหัวเราะเย็นชา “เจ้าจะบอกว่าข้าไร้สัจจะ ข้าไม่ว่า! แต่ใครสั่งให้กล้ามาว่าวรยุทธตระกูลข้าอ่อนหัดกันเล่า? ใครสั่งให้กล้าลองดีกับข้า?”
โจว๋เส้าฉีพูดด้วยโกรธ “ผู้อาวุโสถางเปิ่น ยังเป็นปรมาจารย์ของแผ่นดิน อายุถึงหกสิบแล้ว! แต่กลับมาทำร้ายเด็กทารุณโหดเหี้ยมแบบนี้น่ะหรือ?”
โจว๋เส้ากางก็พูด “ในเมื่อทั้งสองฝ่ายคุยกันได้ ยอมสงบดีกว่าต่อสู้! ให้ควรพวกเขาทั้งสองคนโตเป็นผู้ใหญ่และแก้ไขด้วยตัวเอง! ข้าเห็นนานแล้วว่ากำลังดักซุ่มอยู่ คิดยื่นมือออกมาคิดจะฉวยโอกาส ปรมาจารย์อะไรกัน ต่อให้ชนะก็ไม่ชนะสวยงามหรอก!”
ถางเปิ่นกางหัวเราะ “ถ้าพวกเจ้าไม่สบายใจ ก็เข้ามาลองได้! ไม่ต้องมาคนเดียว มาสองคนก็ได้! สามคน! ร้อยคนก็ยังได้! ข้าแค่ออมมือ! ใครจะสบายใจ ก็เข้ามาต่อสู้กับข้า!”
พูดจบ สายตาเขาก็เย็นชามองไปทางนายท่านโจว๋
“ถ้าเจ้ายังไม่แก่หง่อมจนสูญเสียความกล้าล่ะก็ ก็เข้ามาต่อสู้กับข้าซิ!”
นี่เป็นการท้าทาย!
ท้าทายไม่ปิดบัง!
ถางเปิ่นกางกำลังท้าทายคนทั้งตระกูลโจว๋!
เป็นคำขาดของปรมาจารย์แห่งยุค!
คนตระกูลโจว๋โกรธแค้นขึ้นมาทันที!
คนทั้งหมด เผยสีหน้ายอมตายไม่หันกลับ!
ต่อให้ตาย! ก็ต้องรักษาหน้าที่เอาไว้ให้ดีที่สุด!
ตาย!
ก็ต้องตายทั้งยืน!
ตระกูลโจว๋ไม่มีวันยอมให้คนอื่นดูถูกเยี่ยงนี้เด็ดขาด!
ศิษย์ตระกูลโจว๋ทุกคนมองหน้านายท่านโจว๋ ขอแค่เขาออกคำสั่งเพียงคำเดียว ทุกคนจะพุ่งไปข้างหน้าไม่กลัวตัวตาย เพื่อปกป้องชื่อเสียงของตระกูลโจว๋ไว้!
“ตระกูลโจว๋อายุยืนหมื่นๆปี!”
โจว๋ตี๋ที่อยู่ในกลางฝูงผู้คนยกกระบี่ขึ้นมา!
ถางเปิ่นกางไม่แหงนมอง มีเสียงดังออกมาแผ่วเบา
“โครม!”
ร่างโจว๋ตี๋เหมือนถูกกระบี่วายุฟันร่าง เลือดพุ่งออกมาทันที
โจว๋เส้ากางรีบป้องเขาไว้คนแรก!
“โจว๋ตี๋! โจว๋ตี๋!”
โจว๋เส้ากางน้ำตาไหลพราก ร้องเรียกลูกชายให้ฟื้น
โจว๋เส้าฉีสีหน้าหนักแน่น พูดว่า “พี่ใหญ่ เส้นเลือดเขาขาดแล้ว…..”
โจว๋เส้ากางร้องคร่ำครวญ “โจว๋ตี๋ โจว๋ตี๋ เจ้าฟื้นซิ!”
โจว๋ตี๋หายใจแผ่วเบา ชักมุมปากยิ้มอ่อนแรง พูดช้าๆ “ตระ…..กูลโจว๋….อายุ…ยืน….หมื่นปีๆ…..ตระกูลโจว๋……” .
ตาของเขาปิดลง
ชีวิตเด็กน้อยจากไปแล้ว!
อ๊าก!!!!
โจว๋เส้ากางร้องบ้าคลั่งขึ้นมาทันที ยกกำหมัดพุ่งไปข้างหน้า กำลังภายในทั้งแปดส่วนพุ่งพล่านปะทุทั้งร่างกาย……
กำหมัดหนักของเขาเหวี่ยงออกมา เงยหน้าขึ้นมาทันที
“ไอ้เฒ่าถางเปิ่น วันนี้เจ้าต้องชดใช้ชีวิตให้ลูกข้า!”
โจว๋เส้ากางตะโกน ยกดาบพุ่งไปข้างหน้าอย่างฮึกเหิม!
