บทที่ 172 มนตร์วิเศษร้ายกลายเป็นดี
“ให้เด็กรับใช้โจ๋วชิงหยีออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า!”
“ถ้าเจ้ายังแสดงนิสัยแบบนี้ออกไปข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นนะสิ!”
“ตอนนี้เจ้าเป็นฮองเฮาแล้ว ไม่ใช่ลูกสาวของจวนอ๋องโจ๋วเหมือนก่อนหน้านี้และยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เจ้าก็ไม่ใช่หญิงสาวในยุทธภพอีกต่อไปแล้ว อยู่ข้างนอกก็ห้ามไปก่อเรื่องเป็นอันขาด!”
“ให้โจ๋วชิงหยีไปเป็นเพื่อนเจ้านะดีแล้ว นางเป็นคนละเอียดรอบคอบและสงบเสงี่ยม นางไปควบคุมเจ้าได้แน่!”
ไทเฮาพยักหน้าเห็นด้วยอย่างตรงไปตรงมา!
นางแอบสงสัยว่าซินเหยานั้นจะหาข้ออ้างไปเก็บสมุนไพรและออกไปก่อความวุ่นวาย….
ทว่านางกลับคิดไม่ถึงว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ซินเหยาต้องการออกจากตำหนักนั้นคือต้องการพาโจ๋วชิงหยีหนีออกไป
ไทเฮากลับนึกว่าถ้ามีโจ๋วชิงหยีออกไปด้วยคงจะพอห้ามปรามซินเหยาไม่ให้ก่อเรื่องได้!
แน่นอนว่า…
นางไม่ได้สนใจว่าซินเหยานั้นจะก่อเรื่องหรือไม่….
นางเพียงแค่กลัวว่าซินเหยาก่อเรื่องขึ้นมาแล้วจะไม่มีคนที่ช่วยนางแต่งหน้าแต่งตัว!
เหล่านางสนมต่างพากันตกตะลึง!
ไทเฮาดูเหมือนอายุสิบต้นๆอย่างน่าอัศจรรย์!
ผิวพรรณที่เหี่ยวย่นกลับกลายเป็นผิวเนียนเรียบขาวนวล….
มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
ไทเฮาเดินผ่านเหล่านางสนมอย่างมั่นใจ เป็นครั้งแรกที่นางเต็มไปด้วยความมั่นใจ!
“คืนนี้ที่ตำหนักจัดเตรียมเหล้าสุราและอาหารวางไว้ที่สวน เหล่าพระสนมคืนนี้สามารถดื่มเหล้าได้อย่างเต็มที่ ถ้าหากดื่มจนเมามายพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปตำหนักซูหนิงได้ ราตรีสวัสดิ์!”
วันนี้ไทเฮานั้นอารมณ์ดีเป็นพิเศษ วันนี้ค่อนข้างที่จะใจกว้างและปีติยินดีปม้กระทั่งบอกราตรีสวัสดิ์แด่ทุกคน!
เหล่านางสนมต่างพากันสรรเสริญ!
ทุกคนล้วนคึกคักดีใจ!
ถ้าหากว่าไทเฮากลายเป็นหญิงงามและใจดีเช่นนี้คงทำให้ทุกคนโดนโทษย้อยลงแน่ๆ!
ค่ำคืนนี้ผู้คนมีความสุขพึงพอใจ
และยังตกตะลึงกับความสามารถของซินเหยาอีกด้วย!
นางนั้นราวกับเทพลงมาจุติ!
ทุกคนต่างรุมล้อมซินเหยาซักไซ้สอบถามถึงเวทมนตร์ที่เปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดี!
ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ไทเฮานั้นมีความสุขจนไม่สามารถหุบยิ้มได้ คำเยินยอประจบสอพลอที่นางได้ยินช่างไพเราะเสียนี่กระไร…
ทุกคำเยินยอของเหล่านางสนมต่างก็ได้เหล้าสุราจากไทเฮาเป็นรางวัล
และสุดท้ายไทเฮาก็รินเหล้าให้ซินเหยาเป็นรางวัล!
ซินเหยาเป็นคนสำคัญเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความงามของนาง!
ครั้งนี้นางชื่นชมซินเหยาจากใจจริง
ซินเหยารับแก้วเหล้ามาและดื่มจนหมดแก้ว
หลังจากที่ดื่มเสร็จนางก็เห็นเซว่เอ๋อเดินไปเดินมาวุ่นวายท่ามกลางผู้คนมากมายซินเหยาจึงเรียกนางไว้ “เซว่เอ๋อ ทำไมมีเจ้าคนเดียว? พี่สี่ละ? ทำไมถึงไม่เห็นนางเลย?”
เซว่เอ๋อตอบกลับด้วยท่าทีกระสับกระส่าย “ข้าเองก็กำลังตามหาองค์หญิงอยู่เจ้าค่ะ! หรือว่าองค์หญิงจะยังไม่กลับมา? แต่นี่มันก็นานมากแล้ว!”
ซินเหยา “กลับมา? นางไปไหนหรือ?”
เซว่เอ๋อ “ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม องค์หญิงได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้เจ้าค่ะ! หลังจากนั้นองค์หญิงก็ออกไปพร้อมกับพ่อบ้านหลี่เจ้าค่ะ!”
ซินเหยา “พระราชโองการอะไร?”
เซว่เอ๋อ “อันนี้ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ! พ่อบ้านหลี่ก็ไม่ได้อธิบายไว้บอกแค่ว่าฮ่องเต้เรียกตัวองค์หญิงจากนั้นองค์หญิงก็ออกไปเจ้าค่ะ!”
ซินเหยา “ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้? ฮ่องเต้แน่นอนว่าต้องไม่ประสงค์ดี ไป พวกเราไปหาฮ่องเต้กัน! โอ้ย ทำไมหัวของข้า…มันหมุนแบบนี้?”
ทันใดนั้นซินเหยาก็เซไปเซมา…
เซว่เอ๋อรีบเข้าไปประคองนางไว้ “องค์หญิงท่านเป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆก็เหมือนจะล้มแบบนี้เจ้าคะ?”
ซินเหยาใช้พลังภายในอยู่ครู่หนึ่งและเมื่อจับชีพจรก็เจอสิ่งผิดปกติเลือดลมปราณเดินช้าเกินไป!
“แย่แล้ว!พลังภายในของข้าแตกแล้ว!”
“ข้าโดนยาพิษ!”
“เหล้าที่ดื่มไปเมื่อกี้นี้มีพิษหรือเปล่านะ?….ไม่! ในเหล้าไม่มีพิษ!”
“ไทเฮาตอนนี้คงยังไม่คิดจะวางยาพิษข้าเป็นแน่!”
“ข้าเพิ่งเปลี่ยนให้นางงดงามขึ้น!นางยังคงต้องพึ่งข้าอยู่!”
“นางจะวางยาพิษข้าทำไม?”
“แถมยังในเหล้าเมื่อกี้นี้ก็ไม่ได้มียาพิษ ถ้าหากว่ามีพิษข้าต้องรู้สิ!”
“แล้วข้าโดนวางยาพิษได้อย่างไรกัน?”
“นอกเสียจากว่าเหล้าอีกแก้ที่ดื่มเข้าไป!”
“คืนนี้ข้าก็ยังไม่ได้ทานอะไรเข้าไป!”
“ท่าไม่ดีแล้ว…”
“พิษแรงเหลือเกิน! กำลังภายในของข้าก็ผนึกจุดในร่างไม่ได้….”
ทันใดนั้นซินเหยาก็เห็นทุกอย่างมืดสนิทและล้มลงไป!
เซว่เอ๋อเห็นก็ร้องตกใจจนหน้าซีด!
นางรีบเข้าพยุงร่างอันอ่อนแรงหมดสิ้นของซินเหยา..
แย่แล้ว!
องค์หญิงทั้งสองคนหนึ่งหายตัวไปอีกคนก็หมดสติ…
แล้วจะทำอย่างไรละทีนี้?
เซว่เอ๋อคิดที่จะตะโกนเรียกให้คนช่วยฉับพลันก็มีคนมาทุบศีรษะจากด้านหลังอย่างแรงและนางก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย!
“หึหึ! ในเหล้าไม่มีพิษก็จริง!”
“แต่มันอยู่ที่ขอบแก้วต่างหาก!”
“พิษนี้มาจากเลือดม่านหลั้วเขตตะวันตก ไร้สีไร้กลิ่นไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นได้!”
