บทที่ 157 อย่ามาขู่ข้านะ2
ป๋ายกุ้ยเหรินโมโหขึ้นมาทันที “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! เหตุใดพระองค์ถึงโง่เขลาเช่นนี้! พระองค์ถูกนางหลอกแล้ว นางตั้งใจไม่ให้พระองค์ค้นด้วยตัวพระองค์เอง ให้โจว๋ชิงหยี่ไปค้นตัว พวกนางสองคนเป็นพี่สาวน้องสาวกัน ต้องช่วยกันปกปิดแน่นอน!”
ฮ่องเต้อำมหิตโมโห “ป๋ายกุ้ยเหริน! เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าโง่งั้นหรือ?”
ป๋ายกุ้ยเหรินตกใจจนตัวสั่น นางรู้ว่าฮ่องเต้อำมหิตอารมณ์ไม่ดีแล้ว หัวใจยิ่งเย็นเฉียบ ฆ่าคนก็แค่เรื่องง่ายๆ
“หม่อมฉันมิกล้า! หม่อมฉันมิกล้า!”
นางตกใจรีบรับผิด
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ให้ดีนะ เจ้าตระหนักในสถานะตัวเอง แล้วจงดูพฤติกรรมของตัวเองด้วย!”
ป๋ายกุ้ยเหรินตอบ “เพคะ เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว หม่อมฉันมิกล้าพูดเหลวไหลแล้ว!”
ฮ่องเต้อำมหิตมองโจว๋ชิงหยี่ ตะคอกใส่ “เจ้ายังเหม่ออะไรอีก? รีบค้นตัว! ค้นต่อหน้าทุกคน ถ้าเจ้ากล้าทำตุกติก ไม่รอดพ้นสายตาพวกข้าหรอก!”
“เพคะ! เพคะ!”
โจว๋ชิงหยี่เริ่มตกใจแล้ว!
สถานการณ์ตื่นกลัวเช่นนี้ ทำให้นางใจเต้นรัว หน้าแดงเรื่อ
นางเป็นเด็กหญิงที่นิ่งเงียบตั้งแต่เล็ก ชีวิตที่อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข ไม่เคยมีพี่สาวชนชั้นสูงรังแกนาง หลังจากเข้าวังหลวงมา ไม่ว่าทำอะไร นางก็ระวังตัวทุกฝีก้าว ไม่ยั่วยุใครให้มีปัญหา
ชีวิตนางมีแต่ความสวยงามเรียบง่าย
สถานการณ์น่ากลัวอย่างคืนนี้ นางเคยเจอที่ไหนกัน?
“น้องหญิง น้องหญิง ทำยังไงดี” โจว๋ชิงหยี่กระซิบ
นางไม่สนใจอะไรแล้ว
นางไม่รู้ว่าควรจะค้นตัวหรือไม่
นางไม่กล้าจินตนาการ ถ้าเจอของโจรบนตัวซินเหยาจริงๆ จะทำอย่างไรดี?
ซินเหยายิ้มเล็กน้อย ยกมือทั้งสองข้าง “ไม่เป็นไร! พี่สี่ เจ้าเข้ามาค้นเถอะ!”
โจว๋ชิงหยี่เริ่มสงสัย “น้องหญิง พี่สี่…พี่สี่จะค้นแล้วจริงๆนะ”
ซินเหยาพูด “พี่สี่! เจ้าเข้ามาค้นเถอะ เมื่อเช้าข้าพึ่งหยอกเจ้ามิใช่หรือ ตอนนี้พึ่งเจ้าพึ่งหยอกข้าพอดี พวกเราเสมอกันแล้วนะ”
ชิงหยี่ยิ้มแล้วด่า “เวลาแบบนี้ เจ้ายังมาล้อเล่นอีก!”
ซินเหยากระซิบเคร่งขรึม “พี่สี่ เจ้ามาค้นเถอะ ไม่เป็นไร ข้าจะยกมือนั่งตรงๆ ไม่ต้องกลัวคนอื่นทำร้าย ให้พี่สี่เข้ามาค้นตัวเท่านั้น หากคนอื่นเข้ามาใกล้ข้า ข้าจะฆ่าซะ!”
ซินเหยาแผ่ซ่านพลังสังหารทั้งตัว!
องครักษ์ที่กำลังล้อมรอบนางได้ยินเข้า ก็ตัวสั่นกันหมด ถอยออกมาสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว
ป๋ายกุ้ยเหรินด่าเร่งเร้า “ยังเหม่ออะไรอยู่? ยังไม่ค้นตัวอีก? ถ้าไม่ค้นข้าจะค้นนะ!”
“ฝ่าบาททรงประทับอยู่ที่นี่! ป๋ายกุ้ยเหริน เจ้าวางตัวให้เหมาะสมซะบ้าง!”
ในที่สุดโจว๋ชิงหยี่ตอบแข็งกร้าว ตอกใส่ป๋ายกุ้ยเหริน!
โจว๋ชิงหยี่รู้ว่าจำเป็นต้องทำ
ถ้าค้นตัวจนหมดแล้ว ซินเหยาก็บริสุทธิ์!
ถ้าเกิดเจอของโจรจากตัวนางขึ้นมาจริงๆ กลัวว่าซินเหยาจะมีปัญหาแล้ว!
ไม่ว่ายังไง
ถ้าเจอของโจรจริงๆ ข้าก็จะทำเป็นไม่เห็นอะไร!
ไม่ให้น้องสาวเกิดเรื่อง!
โจว๋ชิงหยี่เริ่มค้นตัว
นางตั้งใจเอาไว้แล้ว
แม้ฝ่าบาทจะทรงตำหนินาง ลงโทษนาง นางจะไม่ยอมขายน้องสาวตัวเองเป็นอันขาด
นางคลำตัวซินเหยาทั้งส่วนบนส่วนล่างอย่างละเอียดหนึ่งรอบ! แต่ไม่เจอของอะไรเลย
นางโล่งใจ ในที่สุดก็ปลอดภัยแล้ว!
“ฝ่าบาท ไม่พบอะไรเพคะ”
นางดีใจรายงานฝ่าบาท
ฮ่องเต้อำมหิตหันกลับไปจ้องป๋ายกุ้ยเหริน
ป๋ายกุ้ยเหรินพูด “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!หม่อมฉันเห็นกับตาว่านางหยิบของบางอย่างออกจากกล่องเซิ้น”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เมื่อกี้เจ้าบอกเอง พวกเราตรวจไม่ทัน และนางจะเอาของไปซ่อนไม่ทันหรอก ของต้องอยู่ที่นางแน่นอน แต่พึ่งค้นไปแล้ว ไหนล่ะของโจร? หรือเจ้าคิดว่าโจว๋ชิงหยี่ค้นไม่ละเอียด ต้องให้ข้าไปค้นอีกครั้งงั้นหรือ?”
ป๋ายกุ้ยเหรินพูด “แบบนั้นก็ดีที่สุด!”
ฮ่องเต้อำมหิตโมโห “นางสารเลว เจ้าคิดว่าข้ามีเวลามาล้อเล่นกับเจ้างั้นหรือ? เรื่องวังหลังข้าเบื่อคร้านจะถาม แต่ในเมื่อเจ้ายังชี้ว่าว่าที่ฮองเฮาขโมยหล่องเซิ้น ก็ต้องประหารตัดหัว เจ้าคิดจะทำร้ายคนอื่น ก็ต้องมีโทษถึงตายเหมือนกันใช่ไหม?”
ป๋ายกุ้ยเหรินตกใจจนตัวสั่น นางสูญเสียความมั่นใจทั้งหมด
นางเห็นซินเหยากับตาตัวเอง….
ถุงกระเป๋า!
ซินเหยายกถุงกระเป๋าในมือขึ้นมา
ป๋ายกุ้ยเหรินมองถุงกระเป๋าในมือซินเหยา หลังจากนั้นบอกว่า “ของโจร! ของโจร! ของในมือนางงเป็นของโจรแน่ๆ พึ่งจะค้นตัว แค่ค้นตัว แต่ยังไม่ได้ค้นของที่อยู่บนมือนะ!”
ซินเหยาพูด “แย่แล้ว! พ่ึงจะยกมือสองข้างขึ้น พี่สี่ไม่ได้สนใจจึงค้นแค่บนตัว ไม่ได้สนใจถุงกระเป๋าที่อยู่บนมือนาง แล้วป่ายกุ้ยเหรินเห็นซะด้วย!”
ฮ่องเต้อำมหิตเห็นถึงกระเป๋าในมือซินเหยา พูดว่า “ในนั้นมีอะไร?”
ซินเหยายิ้มเล็กน้อย “ก็แค่ของพวกผู้หญิง!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เปิดออกมาให้ข้าดู!”
ซินเหยาพูด “ไม่ได้!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ทำไมไม่ได้?”
ซินเหยาพูด “ไม่ได้ก็คือไม่ได้!”
ฮ่องเต้อำมหิตเห็นซินเหยาไม่ยอม ก็เริ่มเดาได้
ของโจรต้องอยู่ในถุงกระเป๋าอย่างแน่นอน!
“นางผู้หญิง!”
“เจ้าอย่าเอาวรยุทธของเจ้ามาข่มข้านะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้ม “ปัญหาที่ใช้กำลังแก้ไขก้ไม่ใช่ปัญหาน่ะซิ”
นางยิ้มเหน็บแนมเขา
หัวเราะเสียดสีฮ่องเต้อำมหิต ไม่มีใครมีกำลังมากพอจะมาแก้ปัญหานี้ได้!
รวมถึงตัวเองด้วย!
ฮ่องเต้อำมหิตสร่างเมาแล้ว พอเข้าใจกับเรื่องนี้บ้างแล้ว
