บทที่ 166 ชายแสนดีทั้งสองคน1
โจว๋ชิงหยี่ตกใจกับความคิดกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้!
“ไม่ได้! ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ?” ซินเหยาแปลกใจ
โจว๋ชิงหยี่พูด “พวกเขาสองคนเป็นศิษย์รูปงามที่สุดในตระกูล อนาคตก้าวไกล ข้าจะให้พวกเขาหักหลังตระกูลเพื่อเรื่องส่วนตัวของข้าได้อย่างไร ทิ้งอนาคตที่สดใสแล้วหนีไปกับข้างั้นหรือ?”
ซินเหยาคิดว่าที่ชิงหยี่พูดช่างไร้เดียงสา
ซินเหยาพูด “คนหนึ่งคือรักแท้ของเจ้า ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเจ้า”
“เจ้าเขาสละตระกูลของตัวเองไม่ได้ ทิ้งอนาคตของตัวเองไม่ได้ เขาก็จะไม่ได้เคียงคู่กับเจ้า”
“ตัวเจ้าเองละทิ้งตระกูล ทิ้งอนาคตหลักคุณธรรมสตรีเหมือนกันมิใช่หรือ?”
“ทำไมต้องมีแค่ผู้หญิงต้องเสียสละ ผู้ชายไม่เสียสละบ้าง?”
โจว๋ชิงหยี่พูด “เอ่อ…..นั่นก็…”
นางหยุดชะงักไปแล้ว
ความคิดบ้าบิ่นของซินเหยาทำให้นางตกตะลึง
แต่ที่ซินเหยาพูด กลับมีบางเหตุผลที่นางไม่เข้าใจ ทำให้นางไม่รู้จะคัดค้านอย่างไรดี
ซินเหยาพูด “เอาล่ะ ตัดสินใจไปแล้ว ข้าจะส่งตัวเองไปเป็นลูกศิษย์ ไม่ซิ ลูกศิษย์เก่า แบ่งจดหมายสองฉบับให้สองพี่น้องคนละฉบับ ถึงเวลานั้นเจ้าต้องพร้อมใจสละตระกูลและอนาคต ใครจะมา! คนๆนั้นที่มาคืนพรุ่งนี้เขาจะพร้อมเสียสละทุกอย่างไปกับเจ้า!”
โจวชืงหยี่พูด “แล้วถ้าสองคนนั้นเขาไม่มาล่ะ?”
ซินเหยาตอบเสียงเย็นชา “งั้นก็ไม่ใช่สองคนนี้ ในแผ่นดินไม่ได้มีผู้ชายดีๆแค่สองคน!”
โจว๋ชิงหยี่ถาม “แล้วถ้า…พวกเขามาพร้อมกันทั้งสองคนล่ะ?”
“แบบนั้นมันก็…..”
“ก็……”
ซินเหยาคิด สุดท้ายก็อธิบาย “ถ้ามาทั้งสองคน งั้นเจ้าก็เก็บพวกเขาไว้ทั้งสองคนสิ ผู้ชายยังมีอนุภรรยา แลวทำไมผู้หญิงจะมีอนุสามีบ้างไม่ได้บ้าง!”
“ไม่ได้นะ ไม่ได้” โจว๋ชิงหยี่ส่ายหัวอย่างแรง
“อ่ะ ข้าล้อเล่นๆ พี่สี่ ดูเจ้าสนลานซิ ผู้หญิงแต่งงานกับผู้ชายสองคน เป็นเรื่องน่าเกลียดจริงๆ ข้าก็รับไม่ได้ ปัญหาปวดหัวแบบนี้ ถึงเวลาค่อยว่ากันเถอะ ยังไงทั้งสองคนคงไม่น่ามาพร้อมกัน”
ตำหนักเย็น
ลมเย็นเยือกเป่าออกมาจากซอกกำแพง ความเงียบและความเย็นในตำหนักนี้ ช่างวังเวงจนทำให้คนกลัว
เหมยเฟยใส่ชุดสวยงามและสุภาพเยือกเย็น พร้อมสาวรับใช้สองคนเดินเข้ามาในตำหนักที่แสนเย็นยะเยือก
“ป๋ายกุ้ยเหริน! ป๋ายกุ้ยเหริน! เจ้าอยู่ไหน?”
เหมยเฟยมองซ้ายขวา ตำหนักทรุดโทรมแห่งนี้เหมือนรกร้างมานาน จะมีคนอยู่ได้ยังไง
“ป๋ายกุ้ยเหริน! เจ้าอยู่ไหน? ไทเฮาให้ข้ามาหาเจ้า” เหมยเฟยเรียก
“ ไทเฮา! ไทเฮา! ไทเฮา!”
ทันใดนั้น ผู้หญิงผมรุงรังพุ่งออกมาจากซอกกำแพง เรียกเสียงดัง ขวัญกระเจิง
นั่นคือป๋ายกุ้ยเหรินที่เข้าตำหนักเย็นเมื่อเจ็ดวันก่อน
เหมยเฟยตกใจ “ป๋ายกุ้ยเหริน! ทำไมเจ้ามีสภาพเช่นนี้?”
ป๋ายกุ้ยเหรินหน้าดุร้าย “เจ้าเป็นใคร? เจ้าจะมาทำร้ายข้ารึ? ข้าจะฆ่าเจ้า!”
เหมยเฟยตกใจจนหลีก “ป๋ายกุ้ยเหริน! ข้าคือคนที่ไทเฮาทรงส่งมา ไทเฮาทรงให้ข้ามา”
ป๋ายกุ้ยเหรินได้ยินคำว่าไทเฮา ก็เงียบไป “ไทเฮา? ไทเฮาให้เจ้าพาข้าออกไปใช่หรือไม่?”
เหมยเฟยส่ายหัว “ป๋ายกุ้ยเหริน! ไทเฮา….ทรงสั่งให้ข้ามาดูเจ้า”
ป๋ายกุ้ยเหรินได้ยินก็รู้สึกซาบซึ้งใจ “ไทเฮา! เหตุใดไทเฮาทรงใจร้ายกับข้าเยี่ยงนี้ ข้าเป็นหลานสาวนางนะ! ทำไมนางทรมานข้าเช่นนี้!”
เหมยเฟยลองปลอบใจนาง “ป๋ายกุ้ยเหริน เจ้าอย่าโวยวายไปเลย มันจะไม่ดีกับเจ้านะ ไทเฮาทรงเป็นห่วงเจ้า ถึงให้ข้ามาดูเจ้า!”
ในดวงตาป๋ายกุ้ยเหรินดูลังเล พูดว่า “เจ้า….เจ้าพูดจริงหรือ ไทเฮาทรงเป็นห่วงข้าจริงหรือ?”
เหมยเฟยพูด “แน่นอนซิ! ทำไมไทเฮาจะไม่ห่วงเจ้าล่ะ เจ้าเป็นคนในตระกูลนาง เจ้าคิดดูซิ เจ้าเข้าวังตอนอายุสิบสี่ อยู่ในวังหลวงมาหลายปี ไทเฮาไม่รักเจ้าได้อย่างไร”
ป๋ายกุ้ยเหรินกัดฟันกรอด “ตั้งแต่นางแพศยานั่นเข้าวัง ไทเฮาก็จงเกลียดจงชังข้า”
เหมยเฟยพูด “นางเป็นว่าที่ฮองเฮา บางทีไทเฮาทรงไม่อยากให้นางเอาเรื่องเจ้า นางก็ไม่หาเรื่องพวกเรา”
ป๋ายกุ้ยเหรินพูด “ฮึ! หาเรื่องอะไรกัน ตระกูลป๋ายของพวกข้าไม่ใช่คนหาเรื่องใคร!”
“ใช่ พวกเราทั้งหมดไม่หาเรื่องใคร”
เหมยเฟยเริ่มหวาดกลัว
