บทที่ 162 แก่ตายในวังหลวง1
ซินเหยาพูด “พระองค์น่าจะทรงรู้อยู่แล้ว”
ไทเฮาพูด “ข้าจะให้เจ้าสารภาพออกมาเอง”
ซินเหยาพูด “ที่จริงทรงเห็นชัดอยู่แล้ว ของในถุงผ้านี่เป็นของที่ขโมยมาจากกล่องเซิ้น“
ไทเฮาพูด “เจ้าต้องการให้ข้าจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกขุนนาง เพื่อจะให้เจ้าวางแผนได้สะดวกใช่ไหม เจ้าใช้ประโยชน์จากข้าทำเรื่องไม่ดีงั้นหรือ ถ้าเมื่อกี้ข้ามาไม่ทัน เจ้ากับโจว๋ชิงหยี่ต้องตายแน่แท้!”
ซินเหยาพยักหน้ายอมรับ
ไทเฮาโกรธเคือง “เจ้านี่บังอาจจริงๆ แม้ข้าจะสัญญากับเจ้ามาก่อน! แต่เจ้าจะทำผิดเเบบนี้ไม่ได้! เจ้ารู้ดี เมื่อกี้ข้ามาไม่ทัน พวกเจ้าสองคนตายแน่ๆ”
ซินเหยาพูด “ดูท่าข้ายังโชคดี!”
อ้านซินที่อยู่ข้างๆไทเฮา พูดด้วยความไม่พอใจ “เจ้าไม่ได้โชคดี แต่มีคนแอบมาส่งข่าวต่างหาก!”
ซินเหยาพูดทะเล้น “ต้องขอบคุณพี่สาวอ้านซินที่เข้ามาเป็นทหารปกป้องพิทักษ์ข้า ดูท่า ข้าติดบุญคุณเจ้าอีกครั้งแล้ว”
อ้านซินพูดเสียงเย็นชา “ไม่ได้ติดค้างอะไร!”
ซินเหยายิ้มพยักหน้า
นางเข้าใจสิ่งที่อ้านซินพูด “ที่จริงความหมายที่นางพูดคือ “เมื่อกี้เจ้าพึ่งปล่อยข้า งั้นก็เสมอกัน!”
ซินเหยาเข้าใจดี
ไทเฮาตรัส “ทำไมเจ้าขโมยของจากกล่องเซิ้นล่ะ ของในกระเป๋าคืออะไรกันแน่?”
ซินเหยายิ้มพูดว่า “ไทเฮา! พวกเราเคยสัญญากันมิใช่หรือ?”
ไทเฮาพยักหน้า “ใช่ เจ้าจะทำให้ข้าสวยขึ้นเหมือนสาวๆ ข้าถึงปล่อยให้เจ้ารอดออกมา และมอบอำนาจและอิสระในวังหลังให้กับเจ้า!”
ซินเหยาพูดเสริม “สิ่งที่สำคัญที่สุด ไทเฮาทรงอย่าลืมนะเพคะ ต้องให้พี่สี่ออกจากวังหลวง ข้ารู้ว่านางเป็นซิ่วหนู่เข้าวัง แม้จะไม่ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ออกจากวังก็ไม่มีความหวังอะไร ซิ่วหนู่มากมายต้องแก่ตายคาวังหลวง!”
ไทเฮาตรัส “ในเมื่อข้าออกปากแล้ว ข้าไม่คืนคำ ถึงเวลาข้าจะปล่อยพี่สี่ของเจ้าออกจากวังหลวงอย่างแน่นอน!”
ซินเหยาพูด “ไทเฮาไม่เพียงเฉลียวฉลาด แต่ทรงจิตใจดีด้วยเพคะ ซินเหยาชอบร่วมมือกับพระองค์! ซินเหยาไม่ปิดบังพระองค์แล้ว อันที่จริงแล้ว ของแปลกๆในถุงผ้าทั้งหมดเป็นเครื่องสำอางที่ทำให้ไทเฮาสวยขึ้นเพคะ!”
ไทเฮาตรัส “เครื่องสำอางคืออะไร?”
ซินเหยาตอบ “ก็……เป็นพวกแป้งสีชาด เครื่องประทินผิวที่ผู้หญิงใช้กันอะไรทำนองนั้นเพคะ!”
ไทเฮาตรัส “เหลวไหล! ถ้าเป็นเครื่องประทินผิวจริง เจ้าต้องออกไปขโมยด้วยรึ?”
ซินเหยาพูด “เป็นความจริงนะเพคะ!แต่ที่ข้าจะบอกคือแป้งประทินผิวนั้นเป็นของอีกอย่างหนึ่ง แต่นี่ไม่ใช่แป้งประทินผิว นี่เป็นของในกล่อง ดีกว่าแป้งประทินผิวมากนักเพคะ!”
ไทเฮาสงสัยมองนาง ประเมินคำพูดของนาง ท่าทางกำลังคิด ว่าสิ่งที่ซินเหยาพูดจริงหรือโกหก
ซินเหยาถามทันที “ไทเฮา พระองค์ทรงรู้ไหมเพคะว่าพวกเครื่องประทินผิว สำรับหนึ่งราคาเท่าไหร่?”
สายตาไทเฮามองไปที่อ้านซิน
ไทเฮาอยู่ในวังหลัง ไม่รู้ราคาสินค้าในตลาด
อ้านซืนตอบ “หนึ่งสำรับสองตำลึง”
ไทเฮาตรัส “เจ้าได้ยินแล้ว จะถามทำไม?”
ซินเหยากระตือรือร้นขึ้นมา “ถ้าหนึ่งสำรับสองตำลึง น่าจะราคาประมาณสองร้อยหยวน ประมาณสามสิบดอลล่าร์สหรัฐ….
ไทเฮาถาม “เจ้ากำลังพูดอะไร?”
ซินเหยายิ้ม “ไทเฮาเพคะ พระองค์รู้หรือไม่ มูลค่าเครื่องสำอางในมือหม่อมฉัน สามารถซื้อพวกเครื่องประทินผิวได้นับหมื่นสำรับ!”
ไทเฮาตกใจ “เหลวไหล! เจ้าจะบอกว่าของในนี้มีราคาหนึ่งหมื่นสองพันตำลึงงั้นรึ!”
ซินเหยาตอบ “ผิดแล้วเพคะ ในโลกศตวรรษที่ 21 ของหม่อมฉัน ของสิ่งนี้มีมูลค่าหนึ่งหมื่นสองพันตำลึง! พระองค์อย่าทรงถามอะไรคือศตวรรษที่ 21! อิอิ แต่ว่า พิจารณาแล้วเครื่องสำอางที่ไม่มีในโลกนี้ ของชิ้นนี้กลายเป็นของมีมูลค่าสูง เกรงว่าราคาคงประมาณหนึ่งแสนสองหมื่นเพคะ”
“หนึ่งแสนสองหมื่น!”
สีหน้าไทเฮาสะดุ้งตกใจ
นางเห็นซินเหยาไม่ได้โกหก และพูดอย่างจริงใจ!
อ้านซินพูดเสียงเย็นชา “เครื่องประทินผิวราคาหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง ใครจะซื้อ?”
ซินเหยายิ้ม “พี่สาวอ้านซินสวยอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ของมูลค่าสูงเช่นนี้….อืม งั้นก็ถือว่าเป็นแป้งประทินผิวก็แล้วกัน แต่ ไทเฮาเพคะ ถ้าราคาหนึ่งแสนสองตำลึงสามารถทำให้พระองค์งามได้ พระองค์จะซื้อหรือไม่เพคะ?”
ไทเฮาตอบทันที “ซื้อ!”
ซินเหยายิ้ม “ดูซิ ไทเฮาทรงเห็นรู้จักของดี ฮ่าๆ”
ไทเฮาเริ่มหมดความอดทน ตรัสว่า “ตอนนี้เจ้าควรจะบอกข้า ของในถุงนี่คืออะไรกันแน่ ข้าไม่เชื่อหรือกว่าเป็นเครื่องประทินผิว เพราะนี่ไม่ใช่กลิ่นแป้งประทินผิว!”
“นี่ๆ พวกเจ้าแก่แล้ว นั่นเป็นเครื่องสำอางของยุคข้า มันจะมีกลิ่นแรงแบบนั้นได้อย่างไร?”
“เอาเถอะ!” “เดี๋ยวข้าจะสาธิตของแพงให้พวกเจ้าดู!”
“เครื่องสำอางหรูหราพวกนี้ข้าสรรหามาทั่วโลก!”
ไทเฮาลังเลสักพัก โยนถุงผ้าออกไป”
ซินเหยารับได้พอดี เปิดกระเป๋า หยิบมาสคาร่าออกมาหนึ่งแท่ง พูดด้วยความสุขใจ “ไทเฮา! เป็นผู้หญิง ข้าภูมิใจนำเสนอเครื่องสำอางที่ดีที่สุด มาสคาร่า!”
ไทเฮามองของรูปร่างทรงกลมๆเล็กๆอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่ามาสคาร่าคืออะไร
