บทที่ 153 อันธพาลขี้ขลาดตาขาว2
ซินเหยาบอก” ครั้งแรกอาจไม่ได้ผล แต่หากทำหลายครั้ง ต้องเห็นผลอย่างแน่นอน! อีกอย่างข้างกายพระองค์มีหญิงรับใช้ที่มีกำลังภายใน และเรื่องขับพิษจำเป็นต้องใช้คนสนิท อีกอย่างในวังหลวงแห่งนี้พระองค์เป็นไทเฮา มีหมอทักษะการแพทย์สูง มียาที่ดีที่สุด หากขับพิษออกมาแล้วอาจมีรอยแผลเป็นแต่ก็รักษาบำรุงจนหายได้”
ไทเฮาตรัส “หวังว่าจะได้ผล”
ซินเหยาพูด” ต้องได้ผลดีมากแน่ๆ แน่นอน แค่นี้ยังไม่พอ ขอบอกตามตรงพระองค์อายุมากขนาดนี้แล้ว ต่อให้ส่งไปทำหน้าใหม่หรือดึงหน้าหรือฉีดหน้าที่เกาหลีใต้ ก็ไม่มีประโยชน์ หมอศัลยแพทย์มาเห็นหน้าพระองค์ก็ยากจะรักษา!”
ไทเฮาตรัส “เจ้าพูดตรงขนาดนี้ เจ้ากำลังท้าทายความอดทนของข้างั้นหรือ?”
ซินเหยาพูด “ข้าแค่พูดตามความจริงเท่านั้นเอง ถ้ายังหลีกเลี่ยงไม่รับการรักษา ไทเฮาจะสวยขึ้นได้ยังไงล่ะเพคะ?”
ไทเฮาโกรธเคือง ”นี่ข้ายังไม่ได้เอาคืนเจ้าเลยนะ เจ้าไปยุเด็กนั่นมาพูด ‘ความจริง’ กับข้าน่ะ? ”
ซินเหยายิ้ม” นางมาพูดจริงๆหรือเพคะ? นึกไม่ถึงว่านางจะโง่ใสซื่อขนาดนี้”
ไทเฮาตรัส ” เจ้าคิดว่ามันตลกรึไง?”
ซินเหยาพูด “นางเหิมเกริมมากเกินไป ทำร้ายคนมามาก ไม่พระองค์ไม่สั่งสอนนาง ช้าเร็วก็ต้องถูกคนอื่นทำร้าย! ถ้านางฉลาด ครั้งนี้นางต้องรับคำสั่งสอนแล้วลดความโอหังของตัวเองลง ถ้านางยังไม่รู้จักความเป็นความตายเกรงว่าสวรรค์ก็มิอาจช่วยได้ หม่อมฉันว่าพระองค์ตรัสบอกเป็นนัยๆกับนางบ้างเถอะ”
ไทเฮาตรัส” ข้าทำให้นางสูญเสียความโปรดปรานไปแล้ว หวังว่าครั้งนี่นางจะฟังที่ข้าสอนพิจารณาตัวเอง ถ้าเด็กคนนี้มีความฉลาดและนิ่งเหมือนเจ้าสักครึ่งหนึ่งก็คงจะดี”
ซินเหยาพูด “พี่สี่สงบนิ่งอ่อนช้อยงดงาม คนใกล้ตัวบอกว่าข้าคือสัตว์ดุร้าย”
ไทเฮาตรัส ” ไม่! เจ้าน่ะเป็นคนรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ตอนเงียบก็นิ่งเงียบมากกว่าคนอื่นๆ แต่ตอนที่เจ้าไม่สงบนิ่ง เจ้าก็เป็นคนฝีปากกล้า เป็นจำพวกคนสบายๆทำตามใจตัวเอง ข้าไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงที่แปลกแบบนี้มาก่อน!”
“ไทเฮานี่….”
“ทรงตาแหลมมากเพคะ!”
ซินเหยาแอบตกใจ
ยัยแม่มดนี่ อยู่ในวังมาหลายปี คงมองคนทะลุปรุโปร่ง
ไทเฮาถอนหายใจตรัสว่า “บางครั้งข้าก็อิจฉาเจ้านะ! ถ้าจ้ายังสาว ได้ทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเจ้า ข้าคงไม่ต้องทิ้งวัยสาวอยู่ในตำหนักอ้างว้างแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอก!”
ซินเหยาพูด “ไทเฮาอย่าเสียใจไปเลย! ไทเฮาพึ่งจะอายุห้าสิบกว่าปีเท่านั้น แต่ดูเหมือนคนอายุเจ็ดสิบกว่าจริงๆที่บ้านเกิดของข้าคนอายุห้าสิบยังเหมือนคนอายุสามสิบปีจริงๆ” ไทเฮาพูด ” มีเรื่องแบบนี้จริงหรือ หรือว่าจะเป็นเวทมนตร์”
ซินเหยาพูด “อ่ะๆเวทมนตร์ เป็นไปได้นะ สมัยก่อนมีนักแสดงนางพญางูขาวนามว่าจ้าวหย่าจือ นางอายุห้าสิบจะหกสิบปีแล้ว ยังดูเหมือนสาวอายุสามสิบใครๆก็บอกว่านางไม่แก่ ไทเฮาก็ทรงทำได้เพคะ!”
ไทเฮาตรัส “เจ้าทำให้ข้าสวยขึ้น ต่อไปอยู่ในวังหลัง ข้าจะประทานอำนาจและอิสระให้กับเจ้า”
ซินเหยายิ้ม” ไทเฮาจำสัญญาของเราได้ก็พอเพคะ รอให้ไทเฮาทรงสวยก่อน เรื่องแรกคือปล่อยพี่ชิงหยี่ออกจากวังหลวง! ”
ไทเฮาตรัส “ข้าไม่เพียงปล่อยนางออกจากวังหลวง แต่จะประทานอภิเษกให้นางตบแต่งกับบุตรตระกูลถางเปิ่นด้วยตัวเอง! แต่เจ้าต้องทำให้ข้าสวยก่อน! ”
ซินเหยายิ้มหรี่ตา
ไทเฮาตรัส “ถ้าเจ้าทำให้ข้าสวยไม่ได้ พวกเจ้าสองพี่น้องต้องตายอนาถ! ข้ารับประกันได้! พวกเจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ทรมานตายอนาถที่สุดในวังหลวง! ”
ซินเหยาพูด” อ่ะๆ เชื่อหม่อมฉันก็แล้วกัน! ”
พูดจบ นางมองสีท้องฟ้า แล้วมองงานเลี้ยงเละเทะซบเซา
“ไทเฮา งานเลี้ยงคืนนี้จบแล้ว คนกลับไปมากแล้ว หม่อมฉันทูลลาเพคะ! ”
ตอนที่พวกนางคุยกัน ฮ่องเต้อำมหิตอัครเสนาบดี พวกอาจารย์เมาสิ้นสภาพจนกลับกันหมดเเล้ว
หลังจากซินเหยาทูลลา นางไม่ได้กลับตำหนักชิงอย่า
นางถอดชุดนอกออก เผยให้เห็นชุดสีดำที่ใส่เตรียมตัวพร้อมมาแล้ว
ป๋ายกุ่ยเหรินกำลังมองซินเหยาเปลี่ยนชุดแต่ไกลใบหน้ายิ้มร้าย
“ฮึ!”
“ข้ารู้ตั้งนานแล้วว่าเจ้ากำลังจะทำอะไร!”
“งานเลี้ยงจบไม่ยอมกลับตำหนัก! แล้วยังมาเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดมืดๆแบบนี้”
“ต้องวางแผนร้ายแน่ๆ”
“ข้าจะจับมาลงโทษ”
“เอาให้นางเสียศูนย์ไม่ให้กลับมาได้อีก”
“ฮึ!”
ป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มร้ายค่อยๆตามซินเหยาอยู่ห่างๆ แต่นางมีวรยุทธเก่งกาจ ด้วยเหตุนี้ป๋ายกุ่ยเหรินไม่กล้าตามนางจนใกล้เกินไป! ”
ยามค่ำคืนในวังหลวง
โคมไฟยังสว่าง ยามดึกไม่มืด
แต่ความเงียบนั่นคืนนี้ช่างแปลกประหลาด จนโคมไฟค่อยๆมืดดับ…
ผู้คนส่วนใหญ่ต่างเมามาย…
