บทที่ 169 กำจัดนางแพศยา2
นักฆ่างดงามน่ามอง!
โจว๋ซินเหยาก็งามเช่นนั้น โดดเด่นในวังหลังทั้งหก!
หลี่เฟยพูดติดๆขัดๆ “หรือว่า….หรือว่า….ว่าที่ฮองเฮาคือนักฆ่าในคืนนั้นเพคะ?”
หลี่เฟนพูด “ฝ่าบาท! ที่แท้! ที่แท้! พระองค์ทรงไม่โปรดปรานหม่อมฉันเพราะว่าที่ฮองเฮา! ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! หม่อมฉันไม่ขอร้องให้ฝ่าบาททรงโปรดปรานหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันขอร้องทรงอย่าเย็นชากับหม่อมฉันเลย! ฝ่าบาททรงต้องการให้หม่อมฉันทำสิ่งใด หม่อมฉันจะทำทุกอย่างเพคะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ถ้าเจ้าช่วยข้าได้เรื่องหนึ่ง ข้าจะกลับมาโปรดปรานเจ้าอีกครั้ง”
หลี่เฟยพูด “เรื่องอะไรเพคะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ในวังหลัง เรื่องทะเลาะหึงหวงเป็นเรื่องที่เจ้าถนัดสินะ?”
“เอ่อ…ทรงเข้าใจหม่อมฉันผิดแล้วเพคะ”
หลี่เฟยสงวนปากสงวนคำ “หม่อมฉันแค่มีใจอยากจะปรนนิบัติฝ่าบาท ส่วนเรื่องทะเลาะเบาะเเว้ง หม่อมฉันไม่สนใจหรอกเพคะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ฮองเฮาไม่ยอมปรนนิบัติข้ามาตลอด เจ้ามีวิธีไหม?”
หลี่เฟยพูด “เอ๋? ฮองเฮา…..หรือว่าฮองเฮาโง่กันนะ ฝ่าบาททรงรักใคร่พระนาง ทำไมไม่รู้จักแยกแยะชั่วดี?”
ฮ่องเต้อำมหิตเริ่มเคือง “ไม่ใช่นางไม่รู้จักแยกแยะชั่วดี นางปฏิเสธข้า!”
หลี่เฟยพูด “ถ้าหากพระองค์ทรงต้องการให้พระนางปรนนิบัติ พระนางจะกล้าขัดขืนหรือเพคะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าไม่อยากขืนใจนาง หากใช้วิธีขืนใจ นางคงต่อต้านและรู้สึกไม่ดีกับข้า!
หลี่เฟยคิดยังไงก็ยังไม่เข้าใจ ในโลกนี้มีผู้หญิงโง่แบบนี้ด้วยหรือ?
ปรนนิบัติฝ่าบาท?
เป็นความฝันของผู้หญิงมากมายเชียวนะ!
อีกอย่างฝ่าบาทองค์นี้ทรงรูปงาม เก่งกาจ….
เป็นผู้ชายที่สาวๆหมายปอง! การปรนนิบัติคือตัวแทนของตำแหน่งและอำนาจ ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ก็ควรจะพอใจและยอมรับซิ!
หลี่เฟยคิดว่าฮองเฮาองค์นี้เป็นคนโง่แน่ๆ
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ถ้าเจ้าช่วยหาวิธีให้ข้าได้ ให้ฮองเฮาปรนนิบัติข้า ข้าจะไม่เฉยชากับเจ้าอีก! ต่อไปข้าจะให้เจ้าเท่ากับฮองเฮา ได้รับความโปรดปรานในวังหลัง!”
หลี่เฟยพูด “ง่ายมากเพคะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตเริ่มใจชื้น “ง่าย? เจ้ามีวิธีไหม?”
หลี่เฟยพยักหน้า
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าบอกมาเร็ว ขอแค่ทำได้ ข้าไม่ผิดสัญญา”
หลี่เฟยพูด “ได้ยินว่าว่าที่ฮองเฮากับโจว๋ชิงหยี่มีความสัมพันธ์ดี ทั้งสองเป็นพี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกัน”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แล้วยังไง”
หลี่เฟยพูด “ฮองเฮาไม่ยอมปรนนิบัติ พระองค์เองทรงไม่อยากใช้วิธีขืนใจ แต่ถ้าทรงเปลี่ยนมาเป็นชิงหยี่ล่ะเพคะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้ามีใจให้หญิงคนอื่นเมื่อไหร่กัน?”
หลี่เฟยพูด “ฝ่าบาททรงไม่ต้องโปรดปรานชิงหยี่ โจว๋ชิงหยี่เข้าวังมาครึ่งปีแต่ยังเป็นแค่ซิ่วหนู่ ได้ยินว่านางเข้าวังเพราะทำเพื่อตระกูล เรื่องนี้ฝ่าบาททรงรู้ดีกว่าหม่อมฉันแน่นอน นางเข้าวังมาครึ่งปี ตลอดที่ผ่านมานางวางตัวดีไม่ทะเลาะกับใคร รอบคอบ ฉะนั้นในวังหลัง นางมีวาสนามากที่สุดแล้วเพคะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แล้วยังไง?”
หลี่เฟยถอนหายใจพูดว่า “ฝ่าบาท! คงมีแค่หม่อมฉันที่เข้าใจว่าผู้หญิงในวังหลวงลำบากมากแค่ไหน แต่พระองค์เป็นฝ่าบาท พระองค์คงไม่เข้าใจ เข้าวังเหมือนตกลงไปในทะเล ผู้หญิงเข้าวัง ทางออกเดียวคือต้องได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท หม่อมฉันขอทูลถาม มีสตรีในวังหลวงคนไหนบ้างไม่ทะเลาะตบตีจนเลือดตกยาออกเพื่อให้ฮ่องเต้ทรงรักและโปรดปราน?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าว่าต่อซิ!”
หลี่เฟยพูด “หม่อมฉันอยู่ในวังมาหลายปี ย่อมเข้าใจบ้าง แต่โจว๋ชืงหยี่ไม่เคยชอบทะเลาะกับใคร มีอย่างหนึ่งที่น่าแปลก ไม่ว่านางจะคิดอย่างไร มีสิ่งหนึ่งที่หม่อมฉันมั่นใจ หัวใจของนางไม่ได้อยู่ที่ฝ่าบาท! หม่อมฉันรู้ว่าฮองเฮากับนางเป็นพี่น้องรักใคร่กัน ยิ่งเข้าใจความคิดของนาง ถ้าหากพระองค์ทรงรับสั่งให้ชิงหยี่เข้าปรนนิบัติล่ะก็……”
“เป็นความคิดที่ดี”
ฮ่องเต้อำมหิตพอใจแล้ว!
ดูจะเป็นความคิดที่ผู้หญิงเข้าใจผู้หญิงด้วยกัน!
ปกติหลี่เฟยเป็นคนไร้สมอง แต่ด้วยเพราะอยู่ในวังหลวงมาหลายปี และต้องปกป้องตำแหน่งของตัวเอง นางจึงเริ่มเข้าใจและมีวิธี”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “โจว๋ซินเหยาเป็นคนใจกว้าง นางต้องออกหน้าเพื่อพี่สาวตัวเอง!”
หลี่เฟยพยักหน้า “ฝ่าบาททรงปรีชา! ไม่ว่าจะหึงหวงหรือออกหน้า ถึงเวลาฮองเฮาต้องมาหาฝ่าบาทแน่นอนเพคะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเล่ห์ร้าย “ถึงตอนนั้นนางคงถูกข้าคุมตัวไว้แล้ว หลี่เฟย! ข้าจะรับประกันตำแหน่งกุ้ยเฟยของเจ้าจะปลอดภัย”
“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”
หลี่เฟยหรี่ตาดีใจ
ป๋ายกุ้ยเหรินกับฮ่องเต้อำมหิตต่างคิดแผนร้ายของตัวเองพร้อมกัน…..
และซินเหยาไม่รู้อะไรเลย
นางมีของหลายอย่างที่หยิบมาจากกล่องเซิ้น และอีกอย่างนางไม่ชอบพวกเครื่องสำอาง เอาไปให้ไทเฮาที่ตำหนักซูหนิง
