บทที่ 183 น่าสะพรึงกลัว2
มู่หลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้นี้พลางพูดว่า “ฮ่องเต้อำมหิตนั้นท่าทีกระวนกระวาย ดูมีท่าทีเป็นใยหญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนพื้น เขานั้นใช้โหมกงทันทีพลังของเขานั้นช่างน่ากลัวต้องฝึกมานานหลายปีแล้วแน่ๆหลังจากนั้น…”
เขาพูดได้อยู่สักพักก็หยุดพูดไป
สติเริ่มเลือนรางท่าทีหมดอาลัยตายอยากอาการบาดเจ็บสาหัสลมหายใจรวยริน
ซินเหยาถามอย่างรีบเร่ง “แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไร? เจ้าอย่าเพิ่งตายรีบบอกมาว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อ!”
มู่หลางเหมือนจะได้ยินเสียงเรียกของนาง สายตาพร่ามัวลมปราณอ่อนลง “จากนั้น…จากนั้น..อ่อ โหมกงของเขานั้นแข็งแกร่งมาก!”
“แต่ว่าฝึกวิชาโหมกงนี้ไม่น่าจะมีอารมณ์ความรู้สึกและปรารถนาแบบคนทั่วไปได้!”
“โดยเฉพาะความรู้สึกกับผู้หญิง….”
พูดได้สองสามประโยคร่างกายของมู่หลางก็เริ่มยืนหยัดต่อไปไม่ไหวหยุดพูดไปสักพักจึงเริ่มพูดต่อ
“ความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวทำให้โหมกงแตก โดนอาคมทำร้ายธาตุไฟแตกจนตาย!”
“เขานั้นมีใจกระวนกระวายต่อหญิงงามเกินไปและตอนที่ต่อสู้ก็ใช้พละกำลังมากเกินไปจนทำให้ปีศาจในร่างกายเสียการควบคุมเขานั้นทำเกินตัวเกินไป!”
“โหมงกงในร่างกายของเขานั้นก็พุ่งขึ้นสูงไม่หยุด กระดูกในร่างกายก็เหมือนประทัดส่งเสียงดังเปรี้ยงปั้งไม่หยุด…”
“เปรี๊ยะ…ระเบิดออกมาทีละท่อนทีละท่อน ทางเดินเลือดลมก็ระเบิดช่างน่าเวทนายิ่งนัก…”
“เพียงเพื่อผู้หญิงคนเดียวก็ต้องมาตายอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง!”
ซินเหยาโมโห “โกหก! เจ้ามันหลอกลวง! พูดจาไร้สาระ! เขาเป็นคนต่ำทรามไร้ยางอายเลือดเย็นไร้ความรู้สึก จะมาตายเพื่อข้าทำไม? เจ้าพูดซี้ซั้ว! ข้าไม่เชื่อเจ้า! ไม่มีทาง!”
มู่หลางนั้นอยู่ก็ดีท่าทีทรุดลงเหมือนจะตาย ดวงตาเบิกกว้างเป็นประกายมองไปที่ซินเหยาที่ตัวสั่นจากนั้นก็พูดว่า “ข้านักกระบี่สังหารมือหนึ่งมู่หลางเดินทางในยุทธภพมาเนิ่นนาน ไม่เคยเห็นชายที่ลุ่มหลงมัวเมาในความรักขนาดนี้มาก่อน! เขาตอนนั้นเห็นว่าเจ้าอยู่ในอันตรายก็รีบพุ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต! บางทีอาจจะเพราะรีบร้อนเกินไปดังนั้นจึงสัมผัสถึงปีศาจ เขานั้นไม่สามารถควบคุมได้ ตอนที่เขาตายก็พูดอยู่หนึ่งประโยคร่างกายก็ระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ”
ซินเหยาถามอย่างไม่แน่ใจ “เขาพูดว่าอะไร?”
มู่หลางพูดออกมาอย่างชัดเจน “เขาพูดเพียงหนึ่งประโยค! ฮองเฮาเจ้ารีบฟื้นขึ้นมาเสียที!”
“ฮองเฮา เจ้ารีบฟื้นเถอะ…”
“เขาจะตายแล้วยังคิดถึงข้า…”
ซินเหยาพึมพำกับตนเอง
ลมหายใจของมู่หลางนั้นบางเบาแต่ทว่าสติกับชัดเจน “จากนั้น เขาก็นิ่งและตายไป! ชายคนหนึ่งทำเพื่อเจ้าโดยไม่เสียดายชีวิต ก่อนตายคำสั่งเสียก็ยังหวังให้เจ้ารีบฟื้นขึ้นมา แม่นาง ท่านนี่ช่างมี…มี…วาสนา….”
ยังไม่ทันได้พูดคำสุดท้ายจนจบมู่หลางก็สิ้นใจดวงตานั้นถูกปิดไปตลอดกาล!
ซินเหยานั้นมีสีหน้าตื่นตระหนกดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพลางพูดแต่กับตัวเอง “ไม่! ไม่! เขาไม่มีทางตายเพื่อข้า! เขาไม่ชอบข้า เขาไม่ชอบใครทั้งนั้น ใจเขามีแต่ตำแหน่งฮ่องเต้และอำนาจ!”
ซินเหยาเอาแต่แย้งคำพูดของมู่หลาง!
นางเอาแต่เขย่าร่างของมู่หลางไปมาอย่างแรง “เจ้ารีบตื่นขึ้นมา! เจ้าตื่นขึ้นมาบอกข้าว่าไม่ใช่เรื่องจริง! ไอ้ฝ่าบาทนั่นไม่ได้ตายเพื่อข้า! เจ้าตื่นขึ้นมาสิ!”
ซินเหยานั้นตื่นตระหนกเกินกว่าที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เป็นครั้งแรกที่นางเสียการควบคุมแบบนี้
โจ๋วชิงหยีค่อยๆเดินเข้ามาโอบไหล่ซินเหยาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น้องหญิงเจ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเสียเถอะ”
ซินเหยา “ไม่! ข้าไม่ร้อง!”
โจ๋ซชิงหยี “ข้ารู้ว่าเจ้ารับเรื่องนี้ไม่ไว้หรอก! ทว่า….ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ก็จะทำร้ายตัวเองนะ! เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าเจ้านั้นรักฝ่าบาทไม่ใช่หรือไง?”
ซินเหยาปฏิเสธอย่างแรงกล้า “ข้าไม่ได้รักเขา! ข้าจะไปรักเขาได้อย่างไร!”
โจ๋ซชิงหยีถอนหายใจ “น้องหญิง! พี่สี่ไม่มีทางหลอกเจ้า! ฝ่าบาทรักเจ้าจริงๆ! คืนวันนี้ที่จับข้าเข้าห้องบรรทมที่จริงแล้วก็ไม่ได้ต้องการจะดูถูกข้า ข้าเพียงแค่รอ รอให้เจ้ามา!
“รอข้า?”
“ใช่! เขาเพียงต้องการใช้อำนาจของฮ่องเต้คุกคามเจ้า! บังคับเจ้า! เพราะอย่างนั้นเขาเลยคิดวิธีนี้ขึ้นมาใช้ข้าเพื่อบังคับให้เจ้าออกมา! ใช้ร่างกายของเจ้าแลกเปลี่ยนกับข้า ทว่าเขานั้นไม่เคยล่วงเกินข้าเลย เขาปลดเปลื้องเสื้อป้าข้าแต่กลับไม่แม้แต่จะเปิดตามองข้า ใจของเขามีแต่เจ้า!”
“เขารักข้าขนาดนั้นเชียวหรือ?”
“ข้าเองก็ไม่รู้ แต่ว่าเขานั้นรักเจ้าจริงๆ ตอนที่เขารู้ว่าเจ้ามีอันตรายเขาก็ไม่สนใจใยดีอะไรคิดแต่เพียงจะไปช่วยเจ้า ทำให้ข้าอิจฉายิ่งนัก น้องหญิง เจ้ารู้ว่าพี่สี่ไม่มีวันหลอกเจ้า ฝ่าบาทเป็นห่วงเจ้าจริงๆ”
“เขา….พี่สี่ ท่านว่าทำไมเขาถึงรักข้าละ? ข้าไม่เคยรักหรือชอบพอเขาเลย เขาเป็นฮ่องเต้มีหญิงสาวมากมายมากหน้าหลายตา เขาเคยบอกว่าเขาแค่ต้องการร่างกายของหญิงสาวก็เท่านั้น เขาต้องการหญิงสาวมาเพื่อเติมเต็มความพอใจก็เท่านั้น! แล้วทำไมเขาถึงรักข้า? ถ้าหากเขาไม่รักข้าเขาคงไม่ต้องทำเกินตัวไปแบบนี้! เขามารักมาชอบผู้หญิงที่ไม่เคยคิดจะรักเขาทำไมกัน” สายตาของซินเหยามีแต่ความโศกเศร้า
โจ๋วชิงหยีโอบกอดนางไว้เบาๆพลางพูดว่า “ฝ่าบาทรักเจ้าบางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้!เพียงแต่ใจของเขานั้นเอาแต่เป็นห่วงเจ้า กังวลเจ้า! เขานั้นอยากได้เจ้านี่มันเป็นรูปแบบของความรักแบบหนึ่งก็เท่านั้น!”
ซินเหยา “แต่ว่าข้าไม่ได้รักเขา!”
โจ๋วชิงหยี “เจ้าไม่รักเขาจริงๆหรือ? เจ้าบอกพี่สี่มาเถอะตอนนี้เจ้ารู้สึกโศกเศร้าหรือว่าเจ็บที่ใจหรือไม่?”
“ถ้าหากว่าเจ้ารู้สึกเศร้าและรู้สึกปิดถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าเจ้าไม่ได้รักเขาจริงๆ!”
