บทที่ 192 ฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนพระชนม์ชีพแล้ว1
หลี่เหลียนคางแอบขบคิด “เดิมทีฮองเฮาเองทรงมีพระทัยต่อฮ่องเต้อยู่แล้ว ถ้าหากฮองเฮาทรงทราบว่าฮ่องเต้ฟื้นพระชนม์ชีพอีกครั้ง คงจะปลื้มปรีติยิ่งนักกระมัง จะต้องรีบไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ทูลข่าวดีนี้แก่นางเสียแล้ว”
หลี่เหลียนคางครุ่นคิดในใจว่าซินเหยาน่าจะอยู่สถานที่แห่งใดกันแน่
จะว่าวังหลวงใหญ่รึก็ไม่ใหญ่ แต่ว่าก็ไม่เล็ก
หากจะหาใครสักคนหนึ่งล่ะก็ เป็นเรื่องยากพอๆ กับงมเข็มในมหาสมุทรนั่นแหละ
ซินเหยาเพิ่งเข้าวังได้ไม่นาน นอกจากโจว๋ชิงหยีก็ไม่มีมิตรพี่น้องอื่นใด ยากปกติก็เพียงแค่เข้าออกตำหนักชิงหย่าและห้องบรรทมไทเฮา…
แต่เรื่องการสวรรคตของฮ่องเต้ ไทเฮายังไม่ทรงทราบ จิตใจซินเหยาเศร้าตรม ไม่น่าจะไปทางไทเฮาฝั่งนั้นกระมัง…
ฮองเฮาเสด็จไปไหนกันแน่
หลี่เหลียนคางหาตามซินเหยาไม่พบจริงๆ พลางคิดในใจว่าจะกลับไปรายงานฮ่องเต้เพื่อคำสั่งต่อไปเสียก่อน เลี่ยงไม่ให้ฮ่องเต้นำทหารไปบุกจวนอ๋องโจว๋ภายใต้อารมณ์โกรธขึ้ง
หลี่เหลียนคางมักจะรู้สึกว่าฮ่องเต้พระองค์นี้ ทั้งเรือนกายบนล่างล้วนแผ่รังสีที่เย็นชาและป่าเถื่อนออกมาอยู่เสมอๆ…
เมื่อก่อนขอเพียงระเบิดอารมณ์ร้อน ข้าราชการก็นิ่งขรึมลงแล้ว…
ตอนนี้ กลับเสมือนว่าแม้แต่หัวใจยังร่วงดิ่งลงสู่ถ้ำน้ำแข็ง…
ก็แม้กระทั่งในดวงเนตรยังแผ่กลิ่นอายยะเยือกอันแรงกล้าออกมา…
แปรเปลี่ยนไปจนแม้กระทั่งความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นก็ไม่หลงเหลือแล้ว!
“เคราะห์ดี ยังมีฮองเฮาอยู่เคียงข้างพระองค์ เช่นนี้แล้วในพระทัยฮ่องเต้มากน้อยก็คงจะมีความอุ่นใจอยู่บ้างกระมัง หวังว่าฮองเฮาจะทรงปรีชาสามารถมากพอในการเปลี่ยนแปลงฮ่องเต้ ส่งมอบความสุขและสมอารมณ์แก่พระองค์บ้าง”
หลี่เหลียนคางเติบโตมาด้วยการรับใช้รองบาทฮ่องเต้อำมหิตตั้งแต่เล็ก ใจเขาย่อมจงรักภักดีเป็นหลักโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
เขาไม่กล้าจินตนาการ ถ้าหากฝ่าบาทไร้ซึ่งฮองเฮาแล้วภายภาคหน้าจะแปรเปลี่ยนในลักษณะใดกัน
ขณะที่หลี่เหลียนคางเดินผ่านเฉลียงทางเดินก็เผชิญหน้ากับซินเหยาที่กำลังตรงเข้ามาพอดี
“พระนางฮองเฮา!”
เขารีบเรียกซินเหยาเอาไว้ ประจวบกับไม่เจอซินเหยาจากตำหนักชิงหย่า เวลานี้กลับบังเอิญพบเข้าพอดีเลย
“กงกงหลี่”
ซินเหยากล่าวปราศรัยเบาๆ
นางอาศัยอยู่พระตำหนักเทพเซียนเนิ่นนาน ทว่าจากต้นจนจบก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นผู้ใดที่สังหารมู่หลังกันแน่
หลี่เหลียนคางเอ่ยอย่างมื่นชื่น “พระนางฮองเฮา ในที่สุดก็เจอพระองค์แล้ว ฮ่องเต้กำลังรอจะพบท่านอยู่เชียว ข้าทาสเร่งรีบเจียนตายแล้วขอรับ”
ซินเหยากล่าว “ฮ่องเต้? ร่างของพระองค์มีปัญหาอันใดกันหรือ”
หลี่เหลียนคางพูด “ไม่…ไม่! ร่างของฮ่องเต้ อัย ฮ่องเต้ไม่มีร่างไร้วิญญาณหรอก!”
ซินเหยากล่าวอย่างพรึงเพริด “ร่างของฮ๋องเต้หายไปแล้ว? หรือว่ามีคนขโมยร่างไปกัน”
หลี่เหลียนคางว่า “ไม่! ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น พระนางฮองเฮา ท่านโปรดอ่านปากโง่ๆ ของข้าทาสคนนี้เถิด!”
ซินเหยาเอ่ย “เช่นนั้นเจ้าอย่าได้กังวล พูดช้าๆ เถิด พูดให้ชัดเจน!”
“ฮ่องเต้…ทรงฟื้นพระชนม์ชีพแล้ว!” หลี่เหลียนคางเอาเส้นผมบังภูเขาออก กล่าวออกมาตรงๆ เสียที
ซินเหยานิ่งงัน จากนั้นก็นิ่งเงียบไม่ส่งเสียง
หลี่เหลียนคางกล่าวย้ำอีกครั้ง “พระนางฮองเฮา ฮ่องเต้พระองค์ทรงฟื้นพระชนม์ชีพแล้วขอรับ!”
ซินเหยาเอื้อนวจี “กงกงหลี่ นี่มันไม่ตลกเลยสักนิดเดียวนะ!”
หลี่เหลียนคางพูดอย่างเร่งด่วน “พระนางฮองเฮา! ฮ่องเต้ฟื้นพระชนม์ชีพขึ้นมาแล้วจริงๆ อีกอย่าง บาดแผลทั้งหมดในพระวรกายต่างหายดีแล้ว! ข้าทาสเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นพระชนม์ชีพมาแล้ว ตอนนี้พระองค์กำลังรอท่านอยู่ที่ห้องบรรทมนะขอรับ!”
คราวนี้ซินเหยาจึงเริ่มจะเชื่อแล้ว ก่อนกล่าว “กงกงหลี่ ที่ท่านพูดคือเรื่องจริง? ฮ่องเต้ ทรงฟื้นพระชนม์ชีพขึ้นมาแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่”
หลี่เหลียนคางออกแรงพยักหน้าอย่างหนัก!
“กงกงหลี่ ท่านว่าฮ่องเต้ประทับอยู่ที่ใดนะ”
“ห้องบรรทมขอรับ”
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
ซินเหยากำลังจะไป จู่ๆ ก็หยุดกึกลง “กงกงหลี่ ท่านกลับไปเรียนฮ่องเต้ก่อน ข้าจะกลับตำหนักชิงหย่าไปผลัดอาภรณ์จะถึงในไม่ช้า”
“พระนางฮองเฮาโปรดทรงเร่งรีบโดยด่วน ความอดกลั้นของฮ่องเต้ไม่ใคร่ดีเท่าใดนัก” หลี่เหลียนคางกลับไปรายงานฮ่องเต้แล้ว
“เฮอะ! พระองค์ไม่มีความอดทนเลยต่างหาก ให้เขารอไปเสียเถิด ทำให้เขาโกรธจนละอายไปเสียก็ดี!”
ริมฝีปากซินเหยากล่าวเช่นนี้ แต่ในดวงใจกลับเบิกบานประดุจดอกไม้สะพรั่ง นางสามารถทำให้ฮ่องเต้อำมหิตรอได้ ทว่าตัวนางเองกลับทนรอไม่ไหวแล้วแหละ!
ฮ่องเต้อำมหิตไม่ตายเช่นนั้นหรือ
เขาถึงกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว?
หรือว่าโหมกงที่เขาพร่ำฝึกฝนจะเกิดปรากฏการณ์อะไรที่พิศวงขึ้นนั้นชั้นเชียวหรือ
หรือว่า…
ซินเหยาไม่รู้ว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องราวที่ไม่สามารถอธิบายได้ในการย้อนเวลาอันแปลกประหลาดของนางพรรค์นี้ด้วย ฟื้นคืนชีพเอย ตายแล้วฟื้นเอย ถ้าหากว่าจะต้องเป็นเช่นนี้จริงๆ แล้วล่ะก็ นั่นไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องราวที่แสนง่ายดายเรื่องหนึ่งแล้วหรอกหรือ!
ซินเหยากลับไม่นึกอยากตรวจสอบความจริงอย่างรอบคอบ
สำหรับนางแล้ว คนฟื้นคืนชีพก็คือของขวัญจากสวรรค์เบื้องบน!
ส่วนฟื้นคืนชีพมาได้อย่างไรนั้น จะสนไปใยเล่า
ซินเหยาเข้าวังเดิมก็มิได้พกอาภรณ์มาด้วยเท่าใดนัก แต่ว่าตำหนักชิงหย่ากลับมีเครื่องผ้าผ่อนของโจว๋ชิงหยีอยู่ไม่น้อย และพวกนางสองพี่น้องรูปร่างใกล้เคียงกัน ซินเหยาขาว ผ่อง และผอมเพรียวกว่าโจว๋ชิงหยีเล็กน้อย แต่ว่าเสื้อผ้าของโว๋ชิงหยี นางสวมใส่บนเรือนกายยิ่งเพิ่มความน่ามองขึ้นไปอีก
สตรีย่อมแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อคนที่ตนชอบ ซินเหยารีบกลับตำหนักชิงหย่าอย่างเร่งด่วน
ระหว่างทาง จู่ๆ นางก็ได้ยินนางในสองคนซึ่งเดินผ่านข้างกายกำลังพูดถึงแมวสีขาวตัวหนึ่ง
“แมวขาวตัวนั้นน่ารักจริงเชียว”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว พี่หรงโปรดแมวขาวตัวนั้นหรอกหรือ”
“แต่ไรมาข้ามิเคยพบเห็นแมวขาวที่น่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย”
“ข้าคิดว่ามันไม่เหมือนเป็นเพียงแค่…แมว ไม่แน่ว่าจะเป็นหมา แต่ว่าก็ไม่เหมือน บางทีอาจจะเป็นสัตว์ประหลาดอะไรก็ได้นะ”
“เจ้าว่าอะไรกันเล่ามันก็เป็นแค่แมวตัวหนึ่งนั่นแหละ แมวสีขาวตัวหนึ่งไง”
แมวสีขาว?
เป็นแมวสีขาวอีกแล้ว?
ซินเหยาขวางนางในสองคนนั้นเอาไว้อย่างระแวดระวัง ก่อนกล่าว “แมวขาวที่พวกเจ้าพูดนั่น อยู่ตรงไหน”
นางในไม่รู้จักซินเหยา เห็นว่าไถ่ถาม จึงทำเพียงตอบกลับแบบทั่วไป “เป็นตัวที่อยู่ในลานของพี่หรงนั่นไง”
ซินเหล่ากล่าวถาม “พี่หรงคือผู้ใด”
นางในเอ่ย “พี่หรงคือซือจี้แผนกซักผ้า”
ซินเหยาพูด “ซือจี้คืออะไร
