บทที่ 195 เสี่ยวป๋านที่รัก2
ซินเหยาพาเสี่ยวป๋านกลับมาถึงตำหนักชิงหย่า ผู้ที่มาต้อนรับนางมีเพียงสาวใช้เสว่เอ๋อร์เท่านั้น มองไปยังตำหนักชิงหย่าอันว่างเปล่า ซินเหยาแอบคิดในใจว่า “ไม่รู้ป่านนี้พี่สี่กับถางเปิ่นหลงถึงแห่งหนใดแล้ว ประเดี๋ยวฟ้าก็จะมืดค่ำลงมา พวกเขาหนีไปเกือบหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ พวกเขาน่าจะหนีไปอย่างน้อยห้าหกร้อยลี้แล้วกระมัง”
นางผลัดอาภรณ์สะอาดเอี่ยมทั้งชุด จากนั้นจึงนำเสี่ยวป่ายมอบให้เสว่เอ๋อร์ดูแลเป็นการชั่วคราว
“เสี่ยวป๋าน ถ้าหากเจ้ากล้าวิ่งพล่านอีก แม่จะตีขาเจ้าให้หักเสีย จากนี้ไปเจ้าก็ไม่ต้องวิ่งแล้ว อย่างไรเสียก็ไม่ใช่ว่าเจ้าบินได้หรอกหรือ ต่อไปก็เป็นนกน้อยไร้ขาตัวหนึ่งไปเสียเถิด ไม่ เป็นหมูอ้วนที่ไม่มีขาตัวหนึ่งดีกว่า”
ซินเหยาข่มขวัญเสี่ยวป๋านอย่างดุดัน
จนกระทั่งมั่นใจว่าเสี่ยวป๋านไม่กล้าวิ่งพลุ่งพล่านไปรอบสารทิศเพื่อทำเรื่องลามกอีกแม้แต่ครั้งเดียวแล้ว คราวนี้ซินเหยาจึงเอาเสี่ยวป๋านไปวางไว้ในตำหนักชิงหย่าเป็นการชั่วคราวอย่างวางใจ ส่วนตัวนางเองก็เบนกายไปยังทิศทางของตำหนักฮ่องเต้อำมหิตผู้นั้นเสีย
ฮ่องเต้อำมหิต!
เขายังมีชีวิตอยู่…
ครั้นนึกถึงฮ่องเต้อำมหิต ในใจของซินเหยากลับมีความรู้สึกอุ่นวาบเป็นอย่างยิ่ง…
ราวกับว่าหัวใจอันเย็นชาแต่เดิมนั้น ฟื้นกลับมาอบอุ่นอีกครั้งก็ไม่ปาน!
หัวใจที่ตายไปแล้วเรียบร้อย
ฟื้นคืนมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง!
ซินเหยารู้ว่าฮ่องเต้อำมหิตเองก็เป็นเจ้าบ้าตัณหากลับผู้น่ารังเกียจมากคนหนึ่งเช่นกัน
ความสนใจของเขาที่มีกายเนื้อของซินเหยานั้นยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด
ซินเหยามีแผนการที่ดีที่สุดแล้ว
คืนนี้…
ถวายตัวเพื่อความรัก!
ความเหนียมอายและสิ่งซ่อนเร้นภายในของหญิงสาวแรกแย้ม ทำให้หัวใจซินเหยามักจะตื่นเต้นอย่างแปลกประหลาดอยู่เสมอ
ถึงแม้ระหว่างนางและฮ่องเต้อำมหิตจะมีการสัมผัสทางร่างกายกันมาตั้งนานแล้ว
ทว่าครั้งนี้กลับตึงเครียดและตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ราวกับว่า นี่เป็นครั้งแรกของนางอย่างไรอย่างนั้น…
ความรู้สึกเช่นนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก
ทั้งที่นางเองก็มิใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว
ครั้งแรก ครั้งที่สอง ทั้งหมดล้วนมอบให้ฮ่องเต้อำมหิตไปสิ้นแล้ว
ก่อนหน้านี้อิสรเสรีปานนั้น ตอนนี้กลับรู้สึกตัวสั่นงันงก แปรเป็นตึงเครียดขึ้นมา
ซินเหยารู้ว่าตนเองตกหลุมรักผู้ชายเย็นชาและเหี้ยมโหดคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆ
ความโหดร้ายไร้ปรานีของผู้ชายคนนี้ ค่อนข้างป่าเถื่อนไร้มนุษยธรรม แต่ว่าเขากลับปฏิบัติต่อซินเหยาอย่างไร้เหตุผล เอาตัวเข้าช่วยชีวิตนางครั้งแล้วครั้งเล่า!
นี่มิใช่สิ่งที่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจะสามารถทำได้
ซินเหยารู้ดี ต่อให้ผู้ชายคนหนึ่งรักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างมาก ก็ไม่แน่ว่าจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตหญิงสาวที่เขารัก!
ถ้าหากมีความรักประเภทหนึ่ง ฟันฝ่าด้วยชีวิตแล้วล่ะก็ เช่นนั้น ก็จะฟันฝ่าทุกสิ่งได้ทั้งนั้น
ค่ำคืนนี้…
ท่ามกลางพระราชวังต้องห้าม อาจจะมีการชนดะกันของความรักและสิเน่หาตลอดทั้งคืน…
ซินเหยาเข้าสู่อาณาเขตของห้องบรรทม รอบๆ บริเวณทั้งหมดล้วนถูกทหารยามและขันทีเฝ้าอารักขาอยู่เป็นชั้นๆ
ซินเหยารู้สึกว่ามันแปลกมาก
เรื่อยมานั้นฮ่องเต้อำมหิตไม่ค่อยจะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเองเท่าใดนัก ทหารยามโดยรอบห้องบรรทมไม่ค่อยเข้มงวด ไฉนทหารยามในวันนี้จึงเพิ่มพูนขึ้นมากมายเพียงนี้ในชั่วพริบตา
เพิ่งจะย่างเข้าช่วงค่ำ
ตำหนักฮ่องเต้กลับจุดไฟสว่างโร่เสียแล้ว…
รอบอาณาเขตห้องบรรทมของฮ่องเต้อำมหิต กลับมีความมืดมนอย่างน่าพิศวง
เพียงแค่ทหารยามที่เป็นชั้นๆ คุ้มกันอย่างเข้มงวด เสมือนว่ากำลังป้องกันการบุกรุกอันน่าสะพรึงกลัว
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“หรือว่าในวังมีแขกไม่ได้รับเชิญอีกแล้วกัน”
เดิมทีซินเหยานึกอยากเดินพรวดพราดเข้าไปเลย นางคือฮองเฮาในอนาคต ซ้ำฮ่องเต้เองยังมีราชกระแสรับสั่งด้วยองค์เอง ย่อมไม่มีใครมาขวางกั้นนางเอาไว้เป็นแน่
แต่ว่าทหารยามที่เป็นชั้นๆ พวกนี้ช่างดูผิดวิสัยเสียจริงๆ
ซินเหยาถอยห่างกลับไปอย่างเงียบๆ จากนั้นจึงฉวยโอกาสเอายามค่ำคืนเป็นโล่พรางตัว อ้อมจากหลังห้องบรรทมขึ้นไปบนหลังคาอย่างเงียบเชียบ
หลังคาของตำหนักในวังเหล่านี้ นางคุ้นเคยเป็นอย่างดี…
วันแรกที่นางฟื้นขึ้นมาในโลกใบนี้ ก็ปรากฏตัวในตำหนักหมอหลวงของราชวังนี่แหละ
ภายหลังนางหลบหนีพร้อมกับอาการบาดเจ็บ
เนื่องจากสภาพบาดแผลถึงขั้นรุนแรง นางจึงตกลงมาจากยอดหลังคา
ผลลัพธ์คือมองเห็นฉากมีอะไรกันของฮ่องเต้อำมหิตกับหลี่เฟยพอดิบพอดี…
ซินเหยายิ้มบางๆ จดจำเรื่องราวในอดีตที่ล่วงเลยมา ราวกับว่าเพิ่งเป็นแค่เมื่อวานเท่านั้นเอง
ทว่า กลับมีเรื่องราวเยอะแยะมากมายเกิดขึ้น…
แต่ว่ามันก็ไม่สำคัญ ไม่ว่าจะผ่านประสบการณ์ลมฝนพายุหมุนสักกี่มากน้อย อย่างน้อยๆ นางก็ได้เก็บเกี่ยว…ความรัก!
ซินเหยาค่อยๆ เปิดกระเบื้องแผ่นหนึ่งออก ด้านในมีลำแสงหนึ่งพุ่งทะลุออกมา ซินเหยามองผ่านเข้าไปในรูกระเบื้อง…
“ว้าย!”
ซินเหยาตกใจ
ด้านใต้รูกระเบื้อง…
ยังคงเป็นเตียงมังกรอันหรูหราหลังหนึ่ง
บนเตียงยังคงเป็นฉากภาพเหมือนเมื่อก่อน บุรุษร่างคร้ามแดงคนหนึ่ง กับหนึ่งสตรีเรือนกายเรื่อแดง กำลังพัวพันทำกิจกรรมบางอย่างอย่างดุเดือดบนเตียง…
บุรุษร่างคร้ามแดงผู้นี้ คือฮ่องเต้อำมหิตมู่หรุงฉู่นั่นเอง
หัวใจของซินเหยา ราวกับถูกคนติดฉับอย่างกะทันหัน
ใบมีดกรีดลึก…
โลหิต ไหลไม่หยุด!
บนเตียงของเขา ยังมีผู้หญิงคนอื่นด้วยเชียวหรือ!?
หลังจากเขาฟื้นคืนชีพ คนที่นึกถึงเป็นคนกลับมิใช่นาง แต่เป็น…
ซินเหยามองดูฉากที่น่ารังเกียจและโสโครกเบื้องล่างอย่างละเอียด และมองเห็นชัดเจนว่าสตรีที่เรือนร่างอุดมสมบูรณ์นางนั้น ยังคงเป็น…หลี่เฟย!
คนที่ฮ่องเต้อำมหิตนึกถึงเป็นคนแรกกลายเป็นหลี่เฟยหรือ!
คนที่สองจึงจะเป็นตัวนาง?
ซินเหยาฟุ้งซ่านเสียแล้ว!
ทั้งใจนางคิดไปเองว่าเสาะหาชายที่เป็นของตนเองชั่วชีวิต
บุรุษที่สามารถยอมสละชีวิตตนเองเพื่อนาง
บุรุษที่ยอมมอบทุกสิ่งเพื่อความรัก!
น่าเสียดาย…
ซินเหยาไร้เดียงสาเกินไป
บุรุษผู้นี่ที่นางหลงรัก คือฮ่องเต้! ฮ่องเต้มักมากในกามที่มีผู้หญิงถึงสามพันคน!
“ท่าน…ไฉนจึงทำกับข้าเยี่ยงนี้!”
ในดวงตาอันตกใจนิ่งของซินเหยา มีหยาดน้ำตาร้อนผ่าวร่วงรินลงมา…
น้ำตาหยดลงบนแผ่นกระเบื้อง เกิดเสียง “ติ๋ง” ดังเบาๆ
ฮ่องเต้อำมหิตที่กำลังพัวพันกอดจูบอยู่เบื้องล่าง ใบหน้าหล่อเหลาและโหดเหี้ยมพลันประหลาดตกใจ
วงแขนทั้งสองข้างของหลี่เฟยกอดรัดแน่นเข้ามา “ฮ่องเต้! ไฮนท่านจึงหยุดเสียแล้ว หม่อมฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “เหมือนว่าข้าจะได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง”
หลี่เฟยเอ่ย “หูของพระองค์ดีเกินไปแล้วกระมัง หม่อมฉันสั่งให้องครักษ์ล้อมรอบด้านนอกอย่างแน่นหนาเอาไว้แล้วเรียบร้อย คนผู้ใดก็ล้วนมิอาจมารบกวน…เรื่องสำคัญของฮ่องเต้กับหม่อมฉันได้”
“นางไปแล้ว!”
ฉับพลัน มีผู้หญิงผมสีเงินคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากความมืดราวกับผี
