บทที่ 213 เป็นคนน่ากลัวจริงๆ2
ซินเหยาหยิบขึ้นมา รู้สึกว่ามันเบา…..
เบากว่าแหวนทั่วไปเล็กน้อย
ก็แค่แหวนเหล็กสีดำ? ซินเหยามองขอทานด้วยความแปลกใจ
ขอทานส่ายหัว “ที่เหลือข้าไม่รู้! ยังไงของในกล่องทองเหลืองก็เป็นของแม่นาง! ส่วนด้านในมีอะไร ข้าไม่เคยเปิดออกมาดู!”
ซินเหยาพูด “แล้วใครให้เจ้าเอามาให้ข้า?”
ขอทานส่ายหน้า “บอกไม่ได้! บอกไม่ได้!”
ซินเหยาถาม “ทำไมบอกไม่ได้ล่ะ?”
ขอทานพูด “เอาเป็นว่าบอกไม่ได้! ไม่เช่นนั้นชีวิตข้าจะหาไม่! ดีจริงๆ สิบปีแล้ว! ในที่สุดเรื่องที่สี่ก็ถึงคราวสิ้นสุดลงแล้ว”
ซินเหยาพูด “แหวนเหล็กสีดำลงเดี๋ยวจะเอาไปใช้ประโยชน์อะไรได้? หรือว่ามันเป็นหลักฐานอะไรบางอย่าง? มันมีความเกี่ยวข้องกับข้ายังไง?”
ขอทานพูด “แม่นาง! ตอนนี้เจ้าน่าจะเข้าใจแล้ว! มีคนฝากให้ข้าหาผู้ที่เข้าใจเนื้อเพลง แล้วให้ถามนางว่ามีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับประวัติชีวิตตัวเองหรือไม่ แล้วให้บอกนางว่าสี่ดาวข่มพระราชอำนาจใต้เท้าเป็นเบาะแสเพียงหนึ่งเดียว!”
ซินเหยาถาม “แล้วแหวนวงนี้ล่ะ?”
ขอทานพูด “แหวนวงนี้ คนที่ฝากฝังข้าให้ข้าเอามาให้แม่นางน่ะซิ! ส่วนเรื่องจะใช้ยังไง แม่นางต้องค่อยๆไปหาเอาเอง อาจจะเกี่ยวข้องกับตัวแม่นางหรืออาจจะไม่เกี่ยวเลยก็ได้”
ซินเหยาถาม “แล้วใครฝากเจ้ามา?”
“บอกไม่ได้เด็ดขาด! บอกไม่ได้!”
“ข้าจะไปหาความจริงเกี่ยวกับตัวข้าเองได้อย่างไร?”
“แม่นางมีเบาะแสแล้วมิใช่หรือ? ถึงเวลาแม่นางจะพบเอง!”
“เมื่อคืนร้านจี้โม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมมีป้ายชื่อแบบนี้?”
“เรื่องใหญ่!”
“เรื่องใหญ่อะไร?”
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่นางก็รู้เอง! ใช่แล้ว แม่นาง ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่สำคัญมาก!”
“เรื่องอะไร?”
“เอ่อ…กล่องทองเหลืองในมือแม่นางน่ะ”
“กล่องทองงั้นหรือ ทำไม?”
“แม่นางไม่ต้องการแล้วใช่ไหม?”
“จะเอาไปทำอะไร?”
“ถ้าแม่นางไม่ต้องการแล้ว ก็ให้ข้าน้อยเถอะ ข้าจะเอาไปแลกเหล้า!”
“ข้าให้เจ้า”
ซินเหยาโยนกล่องทองเหลืองจากมือไป
เจ้าหนุ่มคนนี้ ยังจับจดจะเอากล่องไปแลกเหล้า!
เรื่องที่เขาบอกสำคัญมาก จะเอากล่องไปแลกเหล้านี่นะ?
ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเขาถึงอดทนเก็บกล่องทองเหลืองไปแลกเหล้าได้?
ขอทานหยิบกล่องทอง ท่าทางดีอกดีใจเดินหายไปจากสายตาซินเหยา….
แหวนเหล็กสีดำ?
ดูยังไงก็คือแหวนเหล็กสีดำธรรมดาๆ
แต่มันกลับอยู่ในกล่องทองเหลืองมูลค่าสูง!
และขอทานแปลกๆคนนั้นเก็บกล่องเอาไว้เป็นสิบปี!
มันแอบซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่?
ซินเหยามองแหวนอย่างละเอียดอยู่นาน แต่ก็หาเบาะแสไม่เจอ จนสุดท้าย นางลังเลสักพักก็หยิบแหวนมาใส่ที่นิ้วกลาง
แหวนหลวมไปหน่อย…….
ซินเหยาจะถอดแหวนออกแล้วใส่บนนิ้วกลาง แต่ทันใดนั้นนางพบว่านางถอดแหวนไม่ออก!
“แหวนมันวงใหญ่ชัดๆ”
“ทำไมถอดไม่ออกเสียแล้วล่ะ?”
ซินเหยาจะหมุนแหวนให้หลุดจากนิ้ว แต่พบว่าแหวนมีขนาดพอดีเท่ากับนิ้วตัวเอง……
เมื่อกี้ยังใส่สบายเลย ทำไมถึงแน่นแล้วล่ะ
ซินเหยาตกใจมาก!
แหวนวงนี้เหมือนมีชีวิต ใส่บนนิ้วมือแล้วเล็กลงเอง
และ…..ถอดไม่ออกแล้ว
แหวนนี้แปลกเกินไปแล้ว!
หรือว่าเป็นอาวุธลับประหลาด?
ซินเหยาเคยถูกวางยาพิษครั้งหนึ่ง นางถึงรอบคอบมากขึ้น นางใช้กำลังภายในหมุนเวียนผ่านเส้นเลือด แต่กลับพบว่าการหมุนเวียนเลือดไม่ติดขัด ไม่มีอะไรผิดปกติเลย!
ซินเหยาใส่แหวนไม่รู้สึกเจ็บ รู้สึกสบายมากกว่าเดิม
แต่ว่าแหวนวงนี้มันคืออะไรกันแน่?
ทำไมมันขยายหดได้ล่ะ?
และยังถอดไม่ออกด้วย?
ดูธรรมดาแต่แปลกประหลาด……..
“เป็นแหวนแบบไหนกันนะ?” ใจซินเหยาเต็มไปด้วยความสงสัย!
……….
“ฝ่าบาทเพคะ พระองค์ทรงประทับอยู่ตรงนี้ทั้งวันแล้ว ด้านนอกลมแรง ทรงเสด็จเข้าไปพักผ่อนเถิดเพคะ ข้าน้อยจะถวายน้ำชาให้พระองค์เพคะ” เสว่เอ๋อร์มองเงาเย็นชาอ้างว้าง นางลังเลอยู่นานจนรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกไป
“เสว่เอ๋อร์ เจ้าเข้าไปเถอะ!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดเสียงเรียบ ในความเจ็บปวดเต็มไปด้วยความจำใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาปฏิบัติกับเสว่เอ๋อร์ดีเช่นนี้
“ฝ่าบาท….”
“ไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าเข้าไปเถอะ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ารับใช้ ให้ข้าอยู่คนเดียวเงียบๆ”
“เพคะ ฝ่าบาท”
“ช้าก่อน…..”
“ฝ่าบาททรงจะรับสั่งอะไรเพคะ?”
“เสว่เอ๋อร์ ก่อนที่นายเจ้าจะไป นางได้พูดอะไรบ้างไหม?”
“ไม่มีเพคะ”
เสว่เอ๋อร์ส่ายหน้า ในใจเกิดความคิดขัดๆและสงสัย
ฮ่องเต้กับฮองเฮามีเรื่องอะไรกัน?
ในเมื่อฝ่าบาททรงไม่ต้องการอภิเษกกับสตรีคนอื่น ถึงได้ชั่วช้าไร้ความรู้สึกเช่นนี้
จนสุดท้ายฮองเฮาจากไปเพราะเหตุนี้
ไปหลายวันแล้ว ฮองเฮาก็ยังไม่เสด็จกลับมา
แม้แต่เสี่ยวป๋านยังหายไปไร้ร่องรอย
ฮองเฮาจากไปแล้ว
ตำหนักชิงหย่ามีแต่ว่าความเงียบเหงา……
นางพี่สาวโจว๋สี่ ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว…..
ทั้งตำหนักมีเพียงเสว่เอ๋อร์เฝ้าเพียงคนเดียว ช่างอ้างว้าง…..
แต่ฮ่องเต้อำมหิตกลับมา
และจะมายืนอยู่ตรงนี้ทั้งวัน..
