บทที่ 217 เหน็บแนม2
แต่นึกไม่ถึงว่า ไม่ได้มีเพียงแค่โจว๋หยุนถิงที่มา โจว๋ก้องหรุงก็มา โจว๋หวูนเฟิงก็มาด้วย!
โจว๋หวูนเฟิงเป็นศิษย์ที่มีกำลังและความอดทนมากที่สุด ยามปกติน้อยนักที่เขาจะปรากฏตัวในที่สาธารณชน
ทำไมครั้งนี้เขามาได้ล่ะ……..
เรื่องมันยิ่งมีลับลมคมนัย….
ตอนนี้ซินเหยามีตัวตนเป็นหยาวซิน ไม่ควรจะถามตรงๆ
แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ควรจะเข้าไปกับพวกเขาหน่อย
ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซินเหยาก็สามารถช่วยพวกเขาได้
ซินเหยาตัดสินใจ ตามพวกโจว๋หยุนถิงเข้าไปในร้านจี้โม่เงียบๆ
ร้านจี้โม่เจ็ดชั้นตั้งตระหง่านงดงามกลางเมืองหลวง สูงอันดับหนึ่ง!
ห้องหรูหราบนยอดหลังคา มีเงามืดสองคน ยืนอยู่ที่ข้างระเบียง มองดูสถานการณ์ด้านล่างจากด้านบน
“น้องหยาว คืนนี้คนมาเยอะมาก! ร้านจี้โม่ได้ครึกครื้นแบบนี้มานานแล้ว”
“คนมากก็ยิ่งมีปัญหามาก”
“ท่านชายเยาแน่เชิญพวกข้ากลับมาเพื่อสะสางปัญหา”
“เจ้าอย่าลืมว่าพวกเรามาทำภารกิจ”
“เจ้ารอบคอบนัก พวกเราไม่ลืมวัตถุประสงค์ที่เข้ามาร้านจี้โม่อย่างแน่นอน”
“ข้าว่าฮัวโหล่หยูนลืมภารกิจของพวกเราสี่คนเสียแล้ว เจ้าเดินเพลินในเมืองหลวงจนลืมงาน!”
“น้องเจี้ยนพูดเหน็บแล้ว”
“ฮึ! ข้าเจี้ยนหารยี้เคยพูดเหน็บแนมที่ไหนกัน แค่จะเตือนเจ้าว่าอย่าลืมสถานะที่แท้จริงและภารกิจของตัวเอง”
“น้องเจี้ยนไม่ต้องห่วง ข้าจดจำได้เสมอ ภารกิจของพวกเราสี่คนคืออะไร! แต่เมื่อไหร่พวกเราจะได้เจอนาย”
“ไม่ได้เจอนาย พวกเราก็ต้องเฝ้าร้านจี้โม่ หากชั่วชีวิตนี้ไม่ได้เจอนาย พวกเราก็ต้องปกปักรักษาร้านจี้โม่ไปชั่วชีวิต! เอาเป็นว่าภารกิจของพวกเราคือคุ้มครองรักษาร้านจี้โม่จนชีวิตจะหาไม่!”
“แต่ว่า ที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยเห็นนายน้อยเลย แผ่นดินใหญ่กว้างขวาง พวกเราจะไปหาผู้มีปานสี่ดาวข่มราชอำนาจจากที่ไหน?”
มีสัญญาณบางอย่างเกิดขึ้น
เจี้ยนหารยีกับฮัวโหล่วหยุนอยู่บนยอดหลังคา พวกเขาจิตใจซื่อสัตย์จงรักภักดี ยืนเป็นเงาโดดเดี่ยวเดียวดาย…
กลุ่มคนกรูเข้ามาในร้านจี้โม่ ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาเสียงดังฮือฮา!
แขกที่เป็นนักวิทยายุทธส่วนใหญ่มีป้ายชื่อ เข้ามาได้สบายๆ
แต่ครั้งนี้ได้ยินว่างานขุมทรัพย์มีสมบัติชิ้นสำคัญเป็นประวัติการณ์ ผู้คนที่เป็นชนชั้นสูงล้วนเข้ามาร่วมงานนี้
ในเมืองหลวง คนพวกนี้ล้วนมีอำนาจและพลังแข็งแกร่ง
คนที่ไม่พอใจหรือแค่ก่อเรื่องวุ่นวาย
แต่ถ้าคนมีคนก่อเรื่องมากเกินร้อยคน ร้านจี้โม่ก็ไม่อาจรับไหว
และร้านจี้โม่ก็นึกไม่ถึงว่า ครั้งนี้จะมีชนชั้นสูงหลั่งไหลเข้ามาเยอะขนาดนี้……
เห็นได้ชัดว่าพวกชนชั้นสูงที่มาคราวนี้ทั้งหมด ไม่ได้มาด้วยความประสงค์ดี
อย่างน้อยๆก็ไม่เหมาะสมกับร้านจี้โม่ที่ทำงานด้วยความนอบน้อม……
สุดท้ายเพื่อให้กลุ่มคนสงบลง
ร้านจี้โม่ค้องใช้วิธีที่ลดความขัดแย้งลง
ศิษย์ทั้งหมดที่อยู่ในร้านและไม่มีป้ายชื่อทั้งหมด ต้องถูกตรวจสอบตัวตนก่อนถึงจะได้ป้ายชื่อเสริม เข้ามาด้วยลักษณะแบบนี้ ศิษย์ชนชั้นสูงส่วนน้อยได้รับการคุ้มกัน และคนส่วนใหญ่อยู่รวมกันจนแยกฐานะไม่ออก จะถูกจัดการ
คนมีอำนาจสูงไม่ได้รวมตัวกันเป็นกลุ่ม แต่มีกลุ่มพรรคพวกเล็กๆที่ต้องการจะเข้ามาก่อความวุ่นวายในร้านจี้โม่…….
เมื่อประตูเปิด สาวใช้สองคนหน้าตาดุร้ายปรากฏตัว ต้อนรับพวกผู้คนหลากหลายเข้าไป!
ความวุ่นวายเกิดขึ้นประมาณหนึ่งชั่วโมง จนในที่สุดร้านจี้โม่ก็สงบลง!
เมื่อได้เข้าไปก็ควรเข้าไป! คนที่ไม่สามารถเข้าไปได้ก็ว้าวุ่นใจ
ด้านนอกร้านจี้โม่หรูหราโอ่อ่าเกิดเรื่องอีกครั้ง มีรังสีความแค้นสังหารเงียบๆ….แต่ด้านในกลับมีบรรยากาศที่เงียบเรียบร้อย!
“ท่านเสนา!”
“เป็นไง? มีข่าวอะไรบ้าง?”
“ข้าน้อยได้ยินข่าวว่าฝ่าบาททรงเสด็จเข้ามาในร้านจี้โม่ขอรับ”
“เจ้ามั่นใจรึ?
“ข้าน้อยเห็นกับตาตัวเอง!”
“ดี! เรียกนักสังหารทั้งหมดมา! คืนนี้ต่อให้ทำลายร้านจี้โม่ราบเป็นหน้ากลอง ต้องกำจัดฮ่องเต้อำมหิตให้ได้ และเพื่อชีวิตของลูกสาวข้า”
ในแววตาถางเปิ่นจิ้งเผยความแค้นอาฆาตอย่างแรงกล้า
ในห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คน ประมาณสี่ห้าร้อยคน และบนชั้นสองชั้นสามมีคนเกาะกลุ่มกันมากมาย ซึ่งจัดเป็นที่นั่งของนักวิทยายุทธมีตำแหน่งโดยเฉพาะ
ในสายตาแขกนักวิทยายุทธพวกนี้ มีฐานะสูงส่ง ไม่ก็เป็นบุตรของซ่านซู่ เป็นพวกไร้ประโยชน์
ในสายตาพวกเขา ใครเหี้ยมโหดดุร้าย ผู้นั้นเป็นผู้มีอิทธิพล! ผู้ใดใช้กระบี่ว่องไว ผู้นั้นคือวีรบุรุษ!
ซินเหยาตามโจว๋หยุนถิง โจว๋ก้องหรุนและโจว๋หวูนเฟิง ทำตัวนอบน้อมคอยดูสถานการณ์ ไม่สนใจพวกก่อเรื่องและไม่อยากก่อเรื่องเอง
โจว๋หยุนถิงเข้าไปในฐานะเถ้าแก่ร้านหนังสือซื่อเกอ ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่ง เขาไม่ได้รับแม้แต่คำเชิญ
แต่ใครๆก็ต่างคาดเดาสถานการณ์ได้
สุดท้ายทั้งสี่คนไม่ตกเป็นเป้าสายตา ได้นั่งอยู่ที่มุมลับตาคน สามารถมองเวทีประลองด้านหน้าได้
