บทที่ 226 สืบเสาะหาอย่างแรงกล้า1
ซินเหยาพูด “เจ้าใช้วรยุทธได้ไหม?”
ที่จริงซินเหยารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีวรยุทธ นางแค่แสร้งถาม
โจว๋หยุนถิงส่ายหน้า เริ่มพูดไม่ถูก “ข้าไม่มีวรยุทธ แม้ข้าจะฝึกกังฟู แต่ข้าไม่มีกำลังภายใน ข้าเป็นคนทั่วๆไปใช้วรยุทธไม่ได้”
ซินเหยาพูด “ในเมื่อเจ้าไม่มีวรยุทธ งั้นถ้าพวกเจะลงมือกับเจ้าก็ไม่ยากนัก ทำไมพวกเขาไม่จัดการกับเจ้าตรงๆ แต่ดันจับผู้หญิงของเจ้า ล่อเจ้าให้เข้ามาในร้านจี้โม่ล่ะ?”
โจว๋หยุนถิงถูกซินเหยาเตือนใจเช่นนี้ เขาเริ่มเข้าใจเรื่องราวมากขึ้น เขาเกือบจะตกหลุมพรางไปจริงๆ
ซินเหยาพูด “ฝ่ายตรงข้ามกำลังปองร้ายเจ้าชัดเจน แต่ไม่อยากฆ่าเจ้า เพราะฆ่าเจ้ามันง่ายเกินไป”
โจว๋หยุนถิงไม่ได้โง่ เมื่อซินเหยาเตือนสติ เขาก็เข้าใจกระจ่างทันที “พูดแบบนี้ พวกเขา….พวกเขาตั้งใจให้ข้าเข้ามาในร้านจี้โม่…..”
ซินเหยาพูด “น่าจะหมายความแบบนั้น”
โจว๋หยุนถิงพูด “แต่….ทำไมพวกเขาต้องการให้ข้าเข้ามาในร้านจี้โม่ล่ะ?”
ซินเหยายิ้ม “ข้าเองก็คิดไม่ออก แต่ถ้าพูดถึงช่วยชีวิตคนในคุกน้ำ ต้องเป็นกับดัก ขืนเจ้าเข้าไปออกมาไม่ได้แน่”
หน้าโจว๋หยุนถิงเด็ดเดี่ยวหนักแน่น “แม้จะรู้ว่ามันเป็นกับดัก ข้าก็ต้องเข้าไป”
ซินเหยาแปลกใจ “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว เข้าไปอาจจะตาย เจ้ายังจะเข้าไปอีกหรือ?”
“ใช่ ข้าต้องเข้าไป!”
โจว๋หยุนถิงพยายามพยักหน้า “ผู้หญิงคนนี้….สำคัญกับเจ้ามาขนาดนั้นเชียว?” ซินเหยาเริ่มไม่เข้าใจ
“ชีวิตของนางสำคัญกว่าข้านัก” โจว๋หยุนถิงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว
“ความรักในโลกคืออะไร….ทำไมผู้หญิงอย่างเจ้าถึงโชคดีนัก ได้พบกับชายที่ซื่อสัตย์เช่นนี้?” ซินเหยาแอบคิดในใจ แล้วก็เริ่มรู้สึกเสียใจ……
ใบหน้าโจว๋หยุนถิงเริ่มสลดใจ “น้องหยาว เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปเสี่ยง ข้าบอกความจริงทุกอย่างกับเจ้าแล้ว ไม่รบกวนเจ้าแล้ว รีบออกไปเถอะ ถ้าถูกคนพบเข้าเจ้าจะหนีไม่พ้น”
ซินเหยาพูด “ข้ายังมีปัญหาหนึ่ง”
โจว๋หยุนถิงพูด “งั้นก็ว่ามา”
ซินเหยาพูด “เพื่อนสองคนที่มากับเจ้า เหมือนจะสนิทกันมาก และพวกเขาทั้งสองเหมือนจะมีวรยุทธชั้นสูง….ทำไมเจ้าไม่เรียกพวกเขามาช่วยเจ้าล่ะ?”
โจว๋หยุนถิงลังเลสักพัก “ที่จริง…..พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้น่ะซิ ที่พวกเขามาร้านจี้โม่ในคืนนี้เป็นหน้าที่ของพวกเขาเอง แต่ข้า แค่ขอใช้โอกาสนี้เข้ามาดู แล้วแอบย่องมาช่วยคนแค่นั้นเอง”
ซินเหยาตกใจ “พวกเขาไม่รู้งั้นหรือ ทำไมเจ้าไม่บอกพวกเขาล่ะ พวกเขาไม่ใช่ญาติพี่น้องเจ้าหรือ พวกเขาดูห่วงใยเจ้านะ”
โจว๋หยุนถิงพูด “เป็นไปตามที่เจ้าพูด พวกเขาเป็นอาแท้ๆและลูกพี่ลูกน้องข้า สายเลือดใกล้ชิดกัน ย่อมสนิทกัน แต่ข้าถูกขับไล่ออกจากตระกูล เรื่องของข้าไม่เกี่ยวข้องกับตระกูล แต่ถ้าข้าพาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวพันด้วย มันจะเป็นภาระพวกเขา และอาจจะสร้างภาระให้กับชื่อเสียงทั้งตระกูล…….”
ซินเหยาพูด “แล้วเจ้าก็เลย….ส่งตัวเองมาตายคนเดียวแบบนี้นี่นะ?”
โจว๋หยุนถิงขมวดคิ้ว ถอนหายใจ “จริงๆมีคนหนึ่งที่ช่วยข้าได้ แต่ข้าหาไม่เจอ เฮ้อ อาจจะเป็นโชคชะตา ทำให้ข้ารอนางไม่ได้”
ซินเหยาถาม “แล้วนางเป็นใคร?”
โจว๋หยุนถิงพูด “ก็……เอาเป็นว่านางเป็นคนที่ช่วยข้าได้ก็แล้วกัน แต่น่าเสียดาย ข้าติดต่อนางไม่ได้”
ซินเหยาแอบตกใจ
“พี่สี่ไปหาข้าที่ร้านพักป๋ายเกองั้นรึ?”
“หรือว่าจะเป็นตอนที่ข้าไปหาขอทานร้องเพลงคนนั้น?”
“มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เขาถึงพูดว่าถ้าซินเหยาอยู่ที่นี่ด้วยก็คงจะดี”
“ซินเหยาของเจ้าอยู่ข้างๆเจ้านี่แล้ว”
“ทำไมมาเสี่ยงชีวิตเพื่อผู้หญิงคนเดียว”
“ในโลกนี้มีผู้ชายซื่อบื้อแบบนี้ด้วยหรือ?”
ซินเหยาชักอิจฉาคุณหนูซ่ง
ผู้หญิงเก่ง แม้จะเกิดมาเป็นยอดฝีมือ เข้าเป็นสายลับพิเศษนักปืน…..
แต่ผู้หญิงก็ย่อมมีด้านอ่อนแอ
นั่นก็คือความรักไงล่ะ!
ความรักทำให้คนเจ็บปวด
ไม่ว่าใครก็ไม่พ้นพรหมลิขิต!
ซินเหยาไม่อยากโทษฮ่องเต้อำมหิตหรอก แค่คิดว่าตัวเองคงไม่มีโชคในความรัก ดันไปรักฮ่องเต้ที่เพียบพร้อมไปด้วยพระสนม
คุณหนูซ่งเป็นหญิงสามัญชน ได้รักกับชายสามัญชน…..
ผู้ชายธรรมดาคนนี้ยอมตายแทนนางได้…..
ช่างเป็นความรักที่น่าจดจำยิ่งนัก!
ทันใดนั้น…..
ซินเหยาก็ผุดความคิดขึ้นมา “เขาก็ยอมตายเพื่อข้านะ”
หลังจากนั้น ใบหน้านางก็เปื้อนยิ้มจางๆ
เป็นแบบนี้ก็พอ!
อย่างน้อย ความรู้สึกนี้มันสวยงามมากพอที่นางจดจำมันไปชั่วนิรันดร์…..
“บางทีสวรรค์ได้กำหนดเอาไว้แล้ว”
“สายลับมีความรักไม่ได้”
“หากมีความรักก็เท่ากับมีพันธนาการผูกเอาไว้”
“แต่สวรรค์ทำกับข้าได้ไม่เลว อย่างน้อยก็เคยผ่านความทรงจำที่มิอาจลืมเลือน……”
ซินเหยาหัวเราะเยาะตัวเอง เริ่มเห็นอะไรมากมาย
“ท่านชายโจว๋”
โจว๋หยุนถิงตกใจ “อะไร? น้องหยาว เจ้าอย่ามาทำเป็นเล่นเชียว เมื่อกี้เจ้าสัญญาแล้วมิใช่หรือ ถ้าข้าบอกความจริงเจ้าจะไป”
ซินเหยาหัวเราะเล็กน้อย “ข้าสัญญากับเจ้าเมื่อไหร่กัน”
โจว๋หยุนถิงทำหน้าลำบากใจพูดว่า “เจ้า….ทำไมเจ้าปลิ้นปล้อนแบบนี้ เป็นชายชาตรี พูดแล้วต้องไม่คืนคำนะ”
