บทที่ 209 จิตใจมนุษย์หยาบช้า2
“เจ้ามันสัตว์ร้าย! เจ้ามันก็แค่คนจิตใจอาบพิษสง เจ้าสาปแช่งให้กุหลาบทมิฬทุกข์ทรมานทุกวัน? ทำไมเด็กสาวอายุยังน้อยเช่นเจ้า ถึงได้มีจิตใจเลวทรามขนาดนี้หนอ ข้าโกรธยิ่งนัก!”
นายใหญ่โจว๋โกรธจัด
“ท่านปู่ ที่ข้าพูดมานั้นเป็นเรื่องจริง หรือการให้กุหลาบทมิฒทุกข์ทรมานใจลำพังคนเดียว คนยากไร้ที่ตกทุกข์ได้ยากเหล่านั้นก็สามารถสุขสงบใต้แผ่นฟ้า นี่มันยังไม่คุ้มค่าอีกเชียวหรือ เสียสละหนึ่งคนเพื่อแลกกับความเป็นอยู่ที่ดีของทุกๆ คน นี่ยังไม่คุ้มหรือ”
“ไม่คุ้มสิ! มันไม่คุ้มค่า! ไม่มีเรื่องราวใดๆ คุ้มค่าให้นางต้องไม่สบายใจ เจ้ามันสัตว์ร้าย เจ้าพูดอีกข้าจะตบเจ้าให้ตาบคามือแน่ เจ้า!”
นางกล้าสาปแช่งซินเหยาอย่างสามานย์เยี่ยงนี้
ไม่ยกโทษให้แน่
ยกโทษให้ไม่ได้!
นายใหญ่โจว๋ยัวะจัด!
หากเปลี่ยนเป็นสภาพอารมณ์ตอนที่เขายังหนุ่ม จะต้องใช้ฝ่ามือตบเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นให้ตายในฉาดเดียวเป็นแน่!
แต่ว่าอย่างไรเสียตอนนี้เขาก็อายุมากแล้ว ส่วนโจว๋ปี้หลัวจะว่าอย่างไรนางก็เป็นหลานสาวแท้ๆ ของเขา!
จะตีหลานสาวตัวเองจนตาย แน่นอนว่าเรื่องทำให้สูญวงศ์ตระกูลพรรค์นี้นายใหญ่โจว๋ย่อมทำไม่ได้เป็นธรรมดา อีกทั้งคนก็แก่แล้วอารมณ์คงจะไม่หุนหันพลันแล่นเช่นแต่ก่อน…
โจว๋ปี้หลัวไม่เข้าใจและน้อยใจเป็นอย่างมาก “ท่านปู่! ไฉนท่านจึงทำดีกับคนนอกขนาดนั้นเล่า เขาก็เป็นเพียงแค่คนนอกคนหนึ่งเท่านั้นเอง ท่านตบข้าเพื่อคนนอกคนหนึ่ง ท่านปู่! ท่านปู่!”
นางตะเบ็งเสียงร้องลั่นและรำพันอย่างหนัก
ในใจนายใหญ่โจว๋เองก็รู้สึกละอายอยู่ ก่อนกล่าว “เอาล่ะ เจ้าหก อารมณ์ปู่ไม่ดีนัก เจ้าไปเล่นคนเดียวเถิด จากนี้ไปอย่าได้พูดไม่ดีเกี่ยวกับกุหลาบทมิฬอีก และไม่อนุญาตให้พูดสาปแช่งนางด้วยคำใดๆ ด้วย โอ้ ใช้แล้ว เมื่อครู่เหมือนเจ้าพูดว่ามีธุระมาหาปู่? เป็นเรื่องอะไรกันแน่”
ครั้นโจว๋ปี้หลัวได้ยินสิ่งนี้ ก็ไม่มีอารมณ์ร้องไห้โหวกเหวกแล้ว รีบปาดน้ำตาพลางกล่าว “ท่านปู่! ท่านปู่! ข้าหาคนที่สำคัญมากๆ พบแล้ว”
นายใหญ่โจว๋ถามอย่างใคร่รู้ “ผู้ใดกัน”
โจว๋ปี้หลัวกล่าว “ป้าหลิว!”
นายใหญ่โจว๋เอ่ย “ป้าหลิวคือผู้ใดกัน” อันที่จริงเขาไม่ได้สนใจนัก ทำเพียงเอ่ยถามแบบขอไปทีเท่านั้น
โจว๋ปี้หลัวพูด “เป็นแม่อุ้มบุญที่รับคลอดซินเหยาในปีนั้น นางกลับไปใช้บั้นปลายชีวิตที่บ้านเกิดตั้งแต่ช่วงปีแรกๆ ข้าให้คนไปสืบข่าว ผลลัพธ์คือเมื่อวานนางเพิ่งกลับเมืองหลวงเพื่อเยี่ยมเยียนหลานชาย ข้าก็ให้นางเจอแล้ว”
นายใหญ่โจว๋มุ่นหัวคิ้วขึ้น “แม่อุ้มบุญที่รับคลอดซินเหยา? เจ้าหานางเพื่อการใด”
โจว๋ปี้หลัวกล่าว “ตอนที่ซินเหยายังเป็นเด็กทารกก็ถูกคนพรากออกมา ช่วงเวลาผ่านไปสิบเก้าปี ตอนนี้ผู้ใดก็ไม่รู้จักซินเหยา ถึงแม้ซินเหยาจะมีหน้าตาเหมือนกับมารดา ทั้งยังมีสายเลือดแท้ๆ เป็นเครื่องพิสูจน์อีก แต่ข้ามักจะรู้สึกว่าเรื่องราวมันค่อนข้างทะแม่งๆ…”
นายใหญ่โจว๋เอ่ย “ทะแม่งอย่างไร”
โจว๋ปี้หลัวกล่าว “ข้อนี้ข้าเองก็พูดออกมาไม่ได้ กระนั้นในใจก็มักจะมีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง มักรู้สึกว่าความจริงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ตอนนี้คนของพวกเราทั้งหมดต่างไม่รู้จักซินเหยา ดังนั้นไม่มีใครรู้ว่าซินเหยาคนนี้เป็นจริงหรือเท็จกันแน่ แต่ว่าแม่อุ้มบุญเป็นผู้ที่รับคลอดซินเหยา นางจะต้องรู้จักซินเหยาเป็นแน่!”
นายใหญ่โจว๋กล่าวอย่างไม่ปลื้มใจ “เจ้าหก ในหัวสมองของเจ้ากำลังคิดอะไรกันแน่ ปู่ได้ทำการหยดเลือดพิสูจน์แล้วด้วยตนเอง ซินเหยาก็คือน้องสาวแท้ๆ ของเจ้า! ซินเหยาก็คือสายเลือดของตระกูลโจว๋ของพวกเรา ดังนั้นเจ้าอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก ไม่เช่นนั้นแล้วล่ะก็ ปู่จะบอกให้พ่อของเจ้าไปหาคนฆ่าหมูสักคนมาให้เจ้าแต่งงานด้วยเสีย!”
โจว๋ปี้หลัวเห็นว่าท่านปู่ไม่ยอมเชื่อโดยเด็ดขาด จึงรีบลนลานเอ่ยคำ “ท่านปู่! ป้าหลิวบอกว่าตอนที่ซินเหยาเกิด ฝ่าเท้าข้างขวามีรอบประทับสีดำสี่จุด ดูเหมือนกับดาวสี่ดวงกระนั้น…ขอเพียงพวกเราตรวจสอบซินเหยาอีกครั้ง…”
“ไสหัวไป!”
นายใหญ่โจว๋รับไม่ได้แล้วจริงๆ จู่ๆ จึงคำรามด้วยกำลังภายในอันดุเดือด!
“อ๊ะ! ท่านปู่! ข้าอึดอัดยิ่งนัก! อย่าได้คำรามเลย!”
แรงสั่นสะเทือนของกำลังภายในอันบ้าคลั่งแทบจะทำให้โจว๋ปี้หลัวหูหนวก อวัยวะภายในกลับตาบปัตร นางอุดหูตัวเองสุดชีวิต แต่กลับยังอึดอัดอย่างถึงที่สุด!
“ไสไป!”
นายใหญ่โจว๋ยังคงแผดเสียงประดุจสิงโตคำรามด้วยความโกรธาติดต่อกันราวกับจะทำให้ยอดคีรีพังครืนลงมหาสมุทรก็ไม่ปาน!
โจว๋ปี้หลัวทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงรีบวิ่งหางจุกตูดออกไป
รอกระทั่งโจว๋ปี้หลัวเดินไปไกลแล้ว นายใหญ่โจว๋จึงได้หยุดลง
“เฮอะ!”
“กล้าพูดเรื่องร้ายๆ ใส่ซินเหยาของตระกูลพวกเรา…”
“ไม่รู้จักรักดีเจ้าก็ต้องละอายต่อปู่ของเจ้า…นั่นก็คือข้าเอง!”
“เจ้าสัตว์ร้าย!”
“เฮอะ!”
นายใหญ่โจว๋ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง บนใบหน้าเปี่ยมด้วยการแสดงทางความโกรธและดูหมิ่น ผู้ใดกล้าขัดขวางซินเหยา เขาจะไม่ยอมปล่อยมันผู้นั้นไปโดยเด็ดขาด!
“ตอนนี้ซินเหยาคงทุกข์ทรมานยิ่งนักเป็นแน่”
“ไม่ได้!”
“ตาแก่จะต้องไปปลอบใจหลานสาวว่าง่ายคนนี้เสียหน่อย…”
ครั้นนายใหญ่โจว๋บันดาลโทสะ ร่างกายก็ราวกับนกใหญ่ตัวหนึ่ง ส่งเสียง “ซิ้ว” เสร็จแล้วก็โฉบออกจากจวนอ๋องโจว๋…
ซินเหยาหมกตัวอยู่ในห้องตลอดช่วงกลางวัน นางไม่ออกไปข้างนอก
ไม่ว่าไปถึงที่ไหน ล้วนมีคนมาวิเคราะห์เรื่องการอภิเษกสมรสฮองเฮาคนใหม่ของฮ่องเต้กันทั้งนั้น…
ทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยความปลื้มปรีติ
นางคิดว่าตัวเองสามารถปล่อยวางได้…
นางคิดว่าตนเองสามารถลืมเลือนผู้ชายคนนี้ได้ ไม่มีส่วนข้องแวะกันอีก
ทว่านางกลับค้นพบ ไม่ว่าภายนอกจะแสร้งแสดงออกว่าเข้มแข็งสักเพียงใด นางก็หลอกหัวใจของตนเองไม่ได้…
ตลอดทั้งคืน กุหลาบทมิฬลงทัณฑ์เหล่าคนบ้าตัณหาตั้งมากมายขนาดนั้น ทว่าความทุกข์ทรมานในใจของนาง กลับไม่ได้ลดลงเลยแม้เพียงสักนิด
นางไม่ต้องการเดินไปที่ไหนแล้วมีแต่คนพูดคุยกันว่าผู้ชายคนนั้นที่นางลืมไม่ลงกำลังจะแต่งงาน…
และเจ้าสาวกลับเป็นคนอื่น!
เสี่ยวป๋านยังคงนอนหลับ
วันนี้เพิ่งจะเป็นวันที่สอง
ซินเหยานึกอยากปลุกเสี่ยวป๋านให้ตื่นขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนตนเอง น่าเสียดายที่ไอ้หนุ่มตัวนี้แม้นตายก็เรียกไม่ตื่น หลับได้เหมือนหมูก็ไม่ปาน!
อีกประการซินเหยาพอจะรู้สึกได้ เสี่ยวป๋านไม่ใช่แค่นอนหลับ แต่ร่างกายของมันกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงอันแปลกประหลาดบางอย่าง กลายพันธ์ หรือไม่ก็วิวัฒนาการ…
บางทีนี่อาจจะเป็น “การเข้าฌาน” อย่างหนึ่งของเสี่ยวป๋าน
ซินเหยาไม่รู้ว่าครั้งนี้หลังจากเสี่ยวป๋านฟื้นขึ้นมาจะมีพลังเหนือธรรมชาติอะไรหรือไม่…
