บทที่ 219 เสียงร้องโหยหวน2
แหงนมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวพร่างพราวที่ถูกปกคลุมไปด้วยบาดแผลแห่งการโกหก……..
“เจ้าอยู่ที่ไหน?”
“เจ้าสบายดีไหม?”
“ข้าคิดถึงเจ้า”
“ไม่ว่าเจ้าจะไปอยู่ที่ไหน จงระวังตัวอย่าประมาท! ข้าส่งสายสืบฝีมือดีที่สุดเสาะหาข่าวของเจ้า และปกป้องเจ้า”
“เจ้า…..”
นัยน์ตาสีดำแสนเยือกเย็น มีความคิดถึงจับใจ…..
ปกติความรู้สึกคิดถึงคนอื่นมันก็เจ็บปวดอยู่แล้ว!
ใบหน้าฮ่องเต้อำมหิตเหมือนหน้ากาก เย็นชาเหมือนไร้ชีวิต
หลี่เหลียนคางที่อยู่ด้านหลังเห็นเขาที่นอกหน้าต่าง รีบเรียกเบาๆ “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!”
“อืม”
ฮ่องเต้อำมหิตตอบเสียงเบา ค่อยๆดึงความคิดกลับมา
หลี่เหลียนคางพูด “ฝ่าบาท! เริ่มการประมูลขายหินทดสอบแล้วพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงต้องการประมูลของล้ำค่าชิ้นนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ไม่ต้อง”
หลี่เหลียนคางพูด “ฝ่าบาท! หินทดสอบเป็นของหายาก ได้ยินว่าต้องไปถึงภูเขาก้นมหาสมุทรถึงจะสามารถรวบรวมหินทดสอบออกมาได้ ทั้งโลกมีเพียงสองก้อน ฝ่าบาททรงมีหนึ่งก้อน ตำหนักอ๋องโจว๋มีหนึ่งก้อน ได้ยินว่าตอนนั้นตระกูลโจว๋มีหินทดสอบถึงได้มีทายาทสี่คนที่มีพรสวรรค์เก่งกาจ ถึงสามารถเรียนได้เก่งกว่าคนทั่วไป ด้วยเหตุนี้บุตรทั้งสี่คนของตระกูลโจว๋มีชื่อเสียงเกรียงไกร! ถ้าหากให้ตระกูลอื่นคว้าหินทดสอบไปได้ เกรงว่าจะทำให้แผ่นดินฝ่าบาทไม่ราบรื่น…….”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ไม่ต้อง! เจ้าแค่จำว่าใครซื้อหินทดสอบไปก็พอ เป้าหมายที่ข้ามาในวันนี้ คืออ๋องเหอถู ได้ยินว่าอ๋องเหอถูจับจ้องสมบัติในงานขุมทรัพย์คืนนี้”
หลี่เหลียนคางพูด “ฝ่าบาท อ๋องเหอถูอยู่ที่นี่จริงๆหรือพ่ะย่ะค่ะ”
พวกเขาอยู่บนห้องส่วนรับรองหรูหราชั้นสาม สามารถเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากด้านล่าง แต่คนที่อยู่ด้านล่างจะไม่เห็นพวกเขา
ฮ่องต้อำมหิตพูด “อ๋องเหอถูทะเยอทะยานยิ่งนัก ข้าจะดูกับตาตัวเอง ข้าจะให้เขาตระหนักว่าบ้านเมืองนี้เป็นของข้า เขาอยากได้สิ่งใด ต้องให้ข้าอนุญาตก่อน!”
หลี่เหลียนคางพูด “ฝ่าบาท ได้ยินว่าคืนนี้มีสมบัติล้ำค่าเป็นประวัติการณ์ ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่? ฝ่าบาททรงสนพระทัยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ถ้าหากพระองค์สนพระทัย กระหม่อมส่งคำสั่งให้พระองค์”
ฮ่องเต้อำมหิตหรี่ตา “ดูไปก่อน ดูเหตุการณ์เงียบๆ อ๋องเหอถูต้องซ่อนตัวบนชั้นสองไม่ก็ชั้นสามเหมือนเราแน่ๆ รอให้พวกเขาเคลื่อนไหวออกมา พวกเราค่อยลงมือก็ยังไม่สาย”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
หลี่เหลียนคางก็ไม่พูดอะไรอีก
ฮ่องเต้อำมหิตอยู่เงียบๆและเย็นชา……
หลี่เหลียนคางเป็นผู้รับใช้ตำแหน่งเล็กๆจนโตขึ้น เขาก็กลัวความเย็นชาของฝ่าบาท เสียงเถ้าแก่จินดังขึ้น “ตอนนี้ของล้ำค่าชิ้นที่หนึ่งได้การประมูลจากสำนักฮัวซานสำนักซ่ง ราคาที่สามหมื่นห้าพันตำลึง! ใครจะให้ราคาสูงกว่านี้ไหม มีไหม”
ราคาขั้นต่ำของหินทดสอบอยู่ที่หนึ่งหมื่นตำลึง
ราคาพุ่งขึ้น!
แทบจะนั่งไม่ติด!
หลังจากสู้ประมูลราคาไม่นาน ราคาก็พุ่งสูงขึ้นถึงสามหมื่นห้าพันสองร้อยตำลึง
โจว๋หยุนถิงมองน้องหยาวที่อยู่ข้างๆด้วยความจำใจ พูดว่า “น้องหยาว ขอโทษจริงๆ ราคาเกินสามหมื่นตำลึง โจว๋หยุนถิงไม่มีเงินต่อรองสูงกว่านี้อีกแล้ว”
ซินเหยาพูดเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร ท่านชายโจว๋ ท่านช่วยข้าก็พอแล้ว ไม่ว่าจะเท่าไหร่ ข้าก็จะเอา!”
โจว๋หยุนถิงเริ่มลำบากใจ อยากจะปฏิเสธแต่ก็กัดฟันเอาไว้
โจว๋ก้องหรุงเริ่มพูดดูถูก “ข้าว่าน้องชาย เจ้าอยากได้ของชิ้นนี้เจ้าก็เสนอราคาเองสิ ทำไมต้องมารังแกหลานคนซื่อของข้าด้วยเล่า? เขาซื่อจนช่วยเจ้าเสนอราคาไปถึงสามหมื่นตำลึงแล้ว ถ้ายังจะต่อราคาสูงกว่านี้อีก เขาไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ ถ้าถึงเวลาไม่มีเงินมาจ่ายจะเกิดปัญหา!”
ซินเหยารู้ โจว๋หยุนถิงเป็นคนซื่อจริง!
และสองวันก่อนเขาพึ่งจะซื่อตัวตีพิมพ์สองตัว ในโลกนี้เรียกว่าโรงงานหัตถกรรม
งานฝีมือ ต้องซื้อพวกอุปกรณ์ใหม่ ต้องใช้เงินมากโข
สามหมื่นสองตำลึง เป็นตัวเลขสูงสุดที่เขาสามารถควักออกมาจ่ายได้!
เขามีใจช่วยเหลือคนอื่นเช่นนี้ ซินเหยาคิดว่าเขาซื่อเกินไป!
โจว๋หยุนถิงไม่ได้เอาเงินออกมามากขนาดนั้น แต่ว่า….
ตอนนี้ซินเหยาพึ่งจะมารู้สึกเสียดาย…..
ทำไมไม่พกเงินมามากกว่านี้นะ?
นางแอบเก็บทองเอาไว้ที่เรือนลั่วหวี่ ซึ่งเป็นเงินรางวัลที่นางล่ารางวัลได้ตอนเป็นกุหลาบดำ มีมูลค่าหนึ่งหมื่นห้าพันสองตำลึง
ตอนที่นางเป็นนักล่ารางวัล สังหารคนเลวต่ำช้าบางพวก ช่วยคนดีขจัดคนเลว ย่อมต้องได้เงินอยู่แล้ว หลายครั้งที่นางช่วยคนจนอ่อนแอ นางก็แค่เก็บแต้มทองแดงเพื่อช่วยคนและสังหารคนเท่านั้น
ขอให้เป้าหมายเป็นคนเลวจนไม่อาจให้อภัยได้ ไม่ว่าราคาเท่าไหร่ ซินเหยาก็รับหน้าที่ทั้งหมด!
ตัวนางสังหารคนไม่ได้ทำเพื่อเงิน
ควรจะพูดว่า ที่ผ่านมานางไม่ได้สนใจการประมูลเงินเลย!
ทรัพย์สินเงินทองเป็นแค่ของภายนอก โดยเฉพาะนักช่างฝีมือ เงินเป็นแค่สิ่งของไว้เพื่อแลกเปลี่ยนเท่านั้นเอง มีเงินมากกว่านี้ก็ไม่มีความหมาย
ซินเหยาซ่อนทองคำไว้ที่เรือนลั่วหวี่ ยิ่งไม่ต้องห่วงเรื่องเงินเลย
แม้แต่ตอนโจว๋หยุนถิงเปิดร้านหนังสือ นางแค่อยากช่วยโจว๋หยุนถิงบุกเบิกการค้าของตัวเขาเอง ตัวนางไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เงินทองมากมาย…..
ทองคำที่อยู่ในเรือนลั่วหวี่เอาไว้ใช้ยามจำเป็นในภายหลัง
ปกตินางไม่เคยขาดแคลนเรื่องเงิน อยากจะได้เงินมากกว่านี้ ด้วยฝีมือของนางทำได้ไม่ยากอยู่แล้ว!
