บทที่ 237 ลงมือด้วยตัวเองเถิด2
ทันใดนั้น เขาก็กระโจนขึ้นไปกลางอากาศ พัดกระดาษในมือจำกัดเขตของกำลังภายในอันแรงกล้า กระพือจู่โจมทั้งสองคนออกไป
กำลังภายในกลายเป็นดาบล่องหน…
มาด้วยความกดทับธาตุอากาศเปล่าๆ
แน่นหนาและรุนแรงอย่างท่วมท้น!
ถางเปิ่นหู่และโจว๋หวูนเฟิงหนีไม่พ้นโดยปริยาย…
“ตู้ม!”
ทั้งสองถูกโจมตีเข้าที่กลางทรวงอกในเวลาเดียวกัน อาภรณ์ถูกตัดจนขาดวิ่น บริเวณทรวงอกถูกกรีดเป็นปากแผลทางยาว โลหิตไหลชุ่มออกมา…
ทั้งถางเปิ่นหู่และโจว๋หวูนเฟิงถูกกระแทกถอยออกมาสิบกว่าก้าวในเวลาเดียวกัน ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดสดๆ แดงเปื้อนบริเวณกลางทรวงอกทั้งหมดทันที
ฮัวโหล่หยูนเก็บพัดกระดาษขึ้น หยัดกายเหยียดตรง กลับคืนสู่ท่วงท่าที่สง่างามตามเดิม!
ถางเปิ่นขุยกล่าว “เหตุใดเจ้าจึงไม่ฆ่าพวกเขาทั้งสองคน”
ฮัวโหล่หยูนเอ่ย “กำลังภายในของพวกเขาถูกข้ากดทับ อีกทั้งร่างกายยังได้รับบาดเจ็บสาหัส สูญเสียอำนาจความต้านทานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากท่านอยากฆ่าพวกเขา ก็ลงมือทำด้วยตัวเองเถิด!”
เห็นได้ชัดว่าเป็นปัญหายากที่จงใจทิ้งไว้ให้ถางเปิ่นขุย
กริยาของฮัวโหล่หยูนนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก
เขาคือบุตรชายของท่าน ถ้าหากท่านจิตใจโหดเหี้ยมจริงๆ ก็ลงมือทำด้วยตนเองเสีย!
ผู้อื่นจะไม่ยอมเป็นมือสังหารให้แก่ท่านหรอก
ถางเปิ่นขุยคว้าดาบยาวเล่มหนึ่งขึ้นมาตามอำเภอใจ ชูด้ามดาบขึ้น พลางเดินตรงดิ่งไปยังเบื้องหน้าของถางเปิ่นหู่…
เลือดของถางเปิ่นหู่ไหลไม่หยุด สีหน้าก็ซีดขาวเต็มกำลัง…ท่าทางเหมือนเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย
สายตาของถางเปิ่นขุยลังเลไม่แน่ใจ ท้ายที่สุดเขาก็หวนกลับไปสู่แววดุร้ายและเย็นชา ดาบในมือหนา ยกขึ้นพาดเข้าที่ลำคอของถางเปิ่นหู่…
“อ้า!”
ทันใดนั้นถางเปิ่นหู่ก็ราวกับถูกอสุนีบาตฟาดลงมาอย่างจัง น่าหวาดกลัวเป็นหมื่นเท่า
รูปลักษณ์นี้…
เป็นถึง…ของเขา
ในสมองของถางเปิ่นหู่ว่างเปล่าขาวโพลน เสมือนถูกแรงระเบิดอัดใส่ก็ไม่ปาน…
ใบหน้าละอ่อน เลือดเนื้อพร่าเบลอ แต่ว่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความสงสัยและปริศนา
“ท่านพ่อ…”
“ท่านพ่อของข้า…”
“ไฉนจึงเป็นท่าน”
“เหตุใดข้าต่อสู้อย่างหนักเพื่อความยุติธรรม สุดท้ายค้นพบว่าคนชั่วร้ายก็คือท่าน?”
“ท่านจะฆ่าข้าจริงๆ หรือ”
“ข้าเป็นถึงบุตรชายของท่านเชียวนะ!”
“เป็นบุตรชายแท้ๆ ของท่านนะ”
“ท่านพ่อ มิใช่ว่าท่านเอ็นดูข้ามากที่สุดเสมอมาหรอกหรือ”
“เหตุใด?”
“ท่านพ่อท่านโปรดบอกข้าทีว่านี่มันคืออะไร”
“เพราะอะไรท่านต้องฆ่าข้า”
“บัดนี้ดวงตาของท่านล้วนเป็นแววเข่นฆ่าทารุณ ท่านจะโหดเหี้ยมอำมหิตปานนั้นจริงๆ หรือ”
ในแววตาของถางเปิ่นหู่ เต็มไปด้วยความสงสัยและตัดพ้อ
เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ เหตุใดคนชั่วร้ายคนนี้จึงเป็นบิดาที่ตนเองเคารพรักมากที่สุด!
ในดวงตาของเขา เต็มไปด้วยคำวิงวอนและโศกเศร้า…
นี่คือความโศกเศร้าและสิ้นหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลูกชายคนหนึ่ง
“ไร้พิษมิใช่ลูกผู้ชาย เพื่อการใหญ่แล้ว ขอเพียงเสียสละลูกชายคนหนึ่ง…”
“ดีที่ตัวข้ายังมีลูกชายที่ยอดเยี่ยมไม่แพ้กันอีกหนึ่งคน!”
ถางเปิ่นขุยจิตใจเหี้ยมเกรียม ออกแรงแทงดาบเข้าไปอย่างจัง!
อ๊า—–
ถางเปิ่นหู่ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่างๆ มากนัก สุดท้ายดาบก็เจาะเข้าไปกลางหัวใจของเขาโดยตรง…
เขาร้องโหยหวน และล้มตายลงไป!
ถางเปิ่นขุยรามือ ดาบยังคงเสียบตั้งอยู่บนกลางอกของถางเปิ่นหู่…
ด้ามดาบสั่นกระตุกโงนเงน
“ฆ่า!”
“นอกจากคนของร้านจี้โม่แล้ว ที่เหลือฆ่าอย่าให้เหลือซาก!”
ถางเปิ่นขุยดวงตาแดงก่ำ
เขาออกคำสั่งนองเลือดอย่างเลือดเย็นและโกรธแค้น!
วินาทีนั้น ทุกคนต่างสูญเสียพลังการต่อสู้ของพวกเขา และไม่มีความสามารถใดๆ มาต้านทานเขาอยู่หมัด!
“ขอรับ! เจ้านาย!”
กลุ่มพลทหารมรณะชุดดำต่างพากันชูดาบในมือขึ้น และเริ่มต้นจัดการสังหาคนในยุทธภพที่ทั้งผู้สูญเสียความต้านทาน ผู้รู้ตื่นและผู้ที่หมดสติอย่างเลือดเย็น
ทหารมรณะแต่ละคนราวกับเทพเจ้าแห่งความตายผู้เลือดเย็น
ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นหรือตาย ดาบในมือของเขาก็ยังแทงจ้วงเข้าไปอย่างโหดเหี้ยม!
ตอนที่ดาบถูกดึงกลับอีกครั้ง เลือดก็กระเซ็นสาดเต็มบ่อ…
“อึก!”
“เอื้อ!”
มีการร้องโหยหวนรำพันเป็นครั้งคราว
ฉากการสังหารหมู่นองเลือดนั้นช่างเลวร้ายเหลือเกินบนโลกมนุษย์…
ชั่วขณะนั้น ผู้คนหลายสิบถูกฆ่าตายอย่างไร้ความปรานี!
คนเหล่านั้นล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในยุทธภพหรือในทางการ บัดนี้พวกเขาปราศจากแม้แต่ความสามารถในการตอบโต้!
ใบหน้าของนักบอดี้การ์ดทั้งสี่นั้นราวกับตายไปแล้วก็ไม่ปาน เยือกเย็นไม่มีการระริกไหวใดๆ เลย!
พวกเขาต้องการเพียงแค่ปกป้องคนของร้านจี้โม่เท่านั้น
คนอื่นๆ
พวกเขาดูแลไม่ได้!
และไม่สนใจจะดูแลด้วย!
ถางเปิ่นขุยเสมือนว่ากลบฝังเหตุผลหลักการของตัวเองไปสิ้น มองเห็นโจว๋ก้องหรุงซึ่งยังคงต่อสู้อย่างหนักหน่วงตรงมุมอับ ในใจก็ผุดความเคียดแค้นอันรุนแรงจี๊ดขึ้นมา
“หทาร! ตัดโจว๋เจ้าสามเป็นสิบแปดท่อนเสียก่อน!”
ความเคียดแค้นของถางเปิ่นขุยที่มีต่อจวนอ๋องโจว๋เนิ่นนานหลายสิบปี วินาทีนั้นก็ระเบิดตูมออกมาทันใด!
“ขอรับ! เจ้านาย!”
เดิมทีมีทหารมรณะชุดดำอยู่เจ็ดแปดนายกำลังห้อมล้อมโจว๋ก้องหรุงผู้นองเลือดและเคลื่อนไหวยืดยาดเอาไว้อยู่
คราวนี้มีทหารมรณะชุดดำเพิ่มขึ้นอีกสิบกว่านายชูดาบกรูเข้าไป
ต่อให้เป็นสัตว์ป่าดุร้ายตัวหนึ่ง…
เผชิญหน้ากับกองทัพที่โจมตีอย่างดุเดือดเยี่ยงนี้ ก็คงจะโรยแรงไปในที่สุด…
โจว๋ก้องหรุงสบถออกมาเสียงยาว “สวรรค์ต้องการทำข้าพินาศ!”
กล่าวจบ เขาก็หักดาบในมือของทหารมรณะชุดดำอย่างดุดัน พลิกมือกลับมาและสับกะโหลกของเขาเป็นชิ้นด้วยฝ่ามือเดียว!
“ก่อนตายยังลากพวกทรชนไปด้วยตั้งหนึ่ง! วะฮะฮ่า…”
ทั่วทั้งร่างกายของโจว๋ก้องหรุงเต็มไปด้วยเลือด และดูท่าทีไม่เหมือนมนุษย์คนหนึ่งอีกต่อไป…
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไร้ซึ่งความหวาดเกลัวแม้แต่เสี้ยวเดียว มิตรสหายทั้งหมดต่างล้มลงไปสิ้นแล้ว สุดท้ายเหลือเพียงเขาคนเดียวลำพัง เขารู้ว่าชะตากรรมสุดท้ายของเขายั้นมีเพียงหนึ่งเดียว
นั่นก็คือความตาย!
“ข้าโจว๋เจ้าสามแม้นตาย ก็จะไม่ตายคามือพวกคนทุรชนอย่างพวกเจ้าเป็นอันขาด!”
โจว๋ก้องหรุงสูญเสียพลังการต่อสู้ไปโดยสิ้นเชิง รวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียวกำดาบในมือที่เพิ่งหักไปเมื่อสักครู่ และเชือดเข้าที่ลำคอของตนเองอย่างรวดเร็ว..
